Feest! Greta is vandaag jarig dus beginnen we alvast te vieren aan het ontbijt. Ze krijgt geschenkjes en kaartjes en veel sms'jes. Na het ontbijt, staat de beroemde heuvel Montjuïc, die hoog boven Barcelona uittorent, op het programma. Vanuit vrijwel ieder stadsdeel van Barcelona zie je deze kalksteenheuvel liggen. Jammer genoeg is de funicular in herstelling maar dat houdt ons niet tegen. We nemen de metro naar Parallel waar we overstappen op een bus die hetzelfde traject aflegt als de funicular. Eenmaal boven maken we een mooie wandeling. We passeren eerst het olympisch stadion. Zoals de naam laat vermoeden was dit het hoofdstadion voor de Olympische spelen in 1992. Het ‘Estadi Olímpic Lluís Companys’ heeft een capaciteit van 55.000 toeschouwers en is nu de thuishaven van Espanyol Barcelona. Vlakbij heb je ook het Olympisch zwembad en de erg opvallende communicatietoren. We wandelen verder naar Poble Espanyol. Dit openluchtmuseum is ontworpen door de modernistische architect Puig i Cadalfalch en werd gebouwd voor de Wereldtentoonstelling in 1929. De intentie van het stadsbestuur was om na de Wereldtentoonstelling Poble Espanyol weer af te breken, maar het idyllische dorp was onder de lokale bevolking en toeristen zo in trek dat men besloot om het staande te houden.
Dit 49.000 vierkante meter grote dorp brengt de belangrijkste kenmerken van de architectuur van de verschillende regio's in Spanje samen. De straten, pleinen en 117 gebouwen zijn tot werkelijke grootte gereproduceerd. We zijn hier wel niet alleen want een hele bende schoolkinderen loopt ons voor de voeten bij de ingang. We besluiten dus maar eerst iets te gaan drinken en alvast te klinken op Greta's verjaardag. De tinto verano's worden op tafel gezet en de zon schijnt dus meer moet dat niet zijn. Nadien dwalen we door de straatjes en pleintjes van het aangelegde dorp. Overal is er wel iets dat we kunnen proeven: sangria, nougat en verschillende olijfolies. Boven op de top bevindt zich het Monasterio de Sant Miguel, van waaruit we een prachtig zicht hebben over Barcelona.
We lunchen in Betanzos, een restaurantje met gerechten uit de streek van Coruña. Het is een vreemd fenomeen wanneer er iemand op een leeg terras gaat zitten, duurt het meestal niet lang of het terras zit vol. Wij zetten de toon en even later komt de ouderlingenbond van Nederland voorbij die ons voorbeeld volgt. De rollatortjes worden allemaal achter elkaar op een rijtje geparkeerd naast het terras. Één dame wordt er demonstratief naast gezet. Zij eet niet mee dus bewaakt ze de rollators. Een garçon brengt haar wel een koffietje. Heel grappig al kan er bij de dame in kwestie geen lachje af.
Na de lunch dalen we af naar het reusachtige paleis Palau Nacional. Dit was het hoofdpaviljoen van de Wereldtentoonstelling dat in 1929 plaatsvond in Barcelona. Door de bemoeienis van verschillende architecten is het paleis een mengelmoes tussen verschillende stijlen geworden, vaak aangeduid als een combinatie van Neoklassiek en Neobarok. Nu huist hier het MNAC museum. Hier zetten we ons even op de trappen in het zonnetje en eten we een ijsje om een beetje te rusten en te genieten van de rand animatie. Enkele Afrikanen trachten hun sjaals en hét hebbeding van deze tijd, een selfie stick aan de man te brengen, een muzikant fleurt de boel een beetje op. Beneden ons bevindt zich de mooie fontein Font Magica. Jammer genoeg werkt deze tijdens de dag niet en 's avonds heeft niemand van ons nog de fut om tot hier te komen. Beneden aan de fontein zien we las Arenas, een winkelcentrum dat is ondergebracht in de vroegere arena. Gruwelijke taferelen krijgen we hier dus niet meer te zien maar de originele buitenmuren zijn bewaard gebleven. De binnenkant is een architectonisch hoogstandje.
Het shopping center kent 6 verdiepingen en een glazen lift brengt ons voor 1 euro naar boven. Het is te zeggen, de jeugd want iedereen die boven 65 is, mag gratis de hoogte in. Van op het dakterras kunnen we 360 graden over de stad kijken. Op het ronde platform zijn er tal van restaurantjes en het ruikt er heerlijk. Jammer dat we al gegeten hebben. Vermits papa een echte Gaudi liefhebber is, nemen we de metro naar Casa Vicens want daar staat het eerste huis dat Gaudi ooit bouwde in opdracht van tegelfabrikant Manuel Vicens i Montaner. Wanneer we ter plaatse komen, blijkt dat het huis volledig in de steigers staat. De typisch Spaanse onderkant, gemaakt van goedkope natuursteen is dus niet meer zichtbaar. Hoe hoger het gebouw, hoe Arabischer en uitbundiger en dat zien we nog nét aan de zijkant. Zo jammer maar er is ook goed nieuws. Tot voor kort was dit huis in handen van privé bezit en dus niet toegankelijk. Vanaf eind 2016, na de restauratiewerken zou het wel opengesteld worden voor het publiek. We zullen dus nog eens een keertje moeten terugkomen. We nemen de metro naar de Plaza Catalunya want Greta wil dit plein graag nog eens een keertje terugzien. Bijna alle grote straten van Barcelona komen hierop uit. Het is er dan ook druk en het plein is vergeven van de duiven. Van hieruit wandelen we opnieuw de Rambla af in de richting van ons hotel.
We hebben nog tijd genoeg dus gaan we 's avonds te voet naar het restaurant. Dit ligt aan het eind van de mooie promenade langs het water. Onderweg passeren we eerst de 7 meter lange rivierkreeft, oftewel Escamarla in het Spaans. De rivierkreeft staat op het dak van voormalig café Gambrinus als mascotte voor alle visrestaurants om hem heen. Met zijn grote scharen en lachende gezicht verwelkomt hij je in de haven aan de boulevard van Moll de la Fusta. Tijdens de opknapbeurt van de haven voor de Olympische Spelen van 1992 is de rivierkreeft, ontworpen door Xavier Mariscal, hier geplaatst. Het beeld is gemaakt van staal met daaroverheen glasvezel met koperkleurige verf die hem voltooit. Een beetje verder is ook Barcelona’s hoofd te zien. Dat beeld is van Roy Lichtenstein en werd ook voor de Spelen hier geplaatst. In het vijftien meter hoge beeld zijn 4 gezichten te zien. Ons eetadresje voor vanavond, de 7 portes werd Greta aangeraden door een vriendin dus we hebben vooraf gereserveerd. De ober, niet bepaalt Mr. Simpatico, begeleidt ons naar de tafel en geeft ons de menukaart. De prijzen zijn op z'n zachts gezegd duur - vooral de zarzuela waar papa nu al de ganse vakantie van droomt, is niet te betalen - die kost zo maar eventjes 45 euro! Het restaurant is ook gekend voor zijn geweldige paella dus besluiten enkele van ons om die maar te proberen. Alles is wel heel erg lekker en naarmate de avond vordert, wordt onze strenge ober ook een beetje vriendelijker. Voor diegenen die het kennen, hij doet ons een beetje denken aan de zatte ober van "diner for 2". Voldaan beginnen we terug aan onze wandeling naar het hotel. Barcelona leeft in de late uurtjes want nu pas komen de Spanjaarden massaal op straat om te gaan eten.
Gepubliceerd met Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten