Sanur

We staan weer vroeg op voor onze ochtendmeditatie in de yogales. De yogi werkt opnieuw op onze ademhaling maar de oefeningen zijn zwaarder dan deze van gisteren. De ademhaling is veel meer dan simpelweg wat lucht in en uit je longen blazen. Ondanks de airco loopt het zweet over mijn rug. Ik vind het fascinerend te zien hoe lening en buigzaam zijn lichaam is en vraag me elke keer af of ook ik ooit zo flexibel en sterk kan worden. Waarschijnlijk moet ik dit dan alle dagen doen en dat is geen haalbare kaart in onze drukke samenleving. Na de langzame serie van houdingen, vooral zittend en liggend, komt de yoga leraar individueel zijn handen op verschillende energiepunten op ons lichaam leggen terwijl hij zachtjes onze chakra’s masseert, kunnen we heerlijk ontspannen. Zowel Ingrid als ik willen onze yoga leraar wel mee naar huis nemen. Het was intens, inspirerend, fascinerend en weer zeer leerzaam.

De nu snel opkomende zon zorgt voor onophoudelijke lichttransformaties en heeft daardoor invloed op de kleuren van het landschap. In korte tijd is de ochtendnevel verdwenen en zorgt de wind er mede voor dat de kleuren van de zee zich nog blauwer aftekenen tegen de indrukwekkende wolkenlucht. Het is te mooi weer om binnen te zitten, dus maken we ons snel klaar om te gaan ontbijten. Opnieuw sober voor mij. Witte rijst met gekookte kip, toast met banaan. Oh wat doet het pijn om al dat lekkers op het buffet te zien liggen, terwijl het voor mij het veiligste is er toch nog een dagje af te blijven. Morgen misschien! 

Na het ontbijt trekken we terug richting strand voor een wandeling naar de andere kant. In 1906 was het strand van Sanur de plaats waar de Nederlanders voet aan wal zette en tijdens de Tweede Wereldoorlog was Sanur ook de plaats waar de Japanners de invasie van Bali begonnen. Tegenwoordig is Sanur een populaire badplaats. De zee is hier behoorlijk kalm en niet diep. Hier mogen de gebouwen niet hoger zijn dan een palmboom. Voor de Balinezen is de pier van Sanur een mooie plek om rond te hangen en om lekker te chillen onder een afdakje. Vliegeren is een populaire bezigheid hier. Niet alleen als tijdverdrijf of in competitieverband maar ook als een manier om te communiceren met de goden. We zien veel locals en kinderen die lekker aan het vliegeren zijn. Sommige vliegers komen zo hoog dat ze bijna de wolken lijken te raken. Een onwerkelijk gezicht.

Onderweg passeren we de kleine Pura Patal. De tempel ligt enigszins verscholen en het is vooral de lokale bevolking die dit heiligdom weet te waarderen. Hij dateert van ver voor de achttiende eeuw en bevat een aantal beelden die zijn gemaakt van koraal. Weinig toeristen bezoeken de tempel en het is er lekker rustig.

We zien de plaatselijke bevolking hun offers hier neerleggen en een eenzame eekhoorn bekijkt ons argwanend vanop de enige boom op de binnenplaats. Bij het buiten komen, passeren we twee dames die ons besluiten te ambeteren tot we meegaan naar hun winkeltje. We proberen ze te negeren maar ze hebben doorzettingsvermogen. We storten ons in het marktgeweld terwijl zij achter ons aan blijven sjokken ook al wimpelen we ze zeer beslist en consequent af. ‘Sarong?’ - ‘We already have three’ - ‘Ohhhhh, you buy another one?’ Natuurlijk, beginnen we een sarong winkeltje in Antwerpen?

Terug in de winkelstraat komen we een Hollands restaurantje tegen. De eigenaar komt ons, zoals het een Hollander betaamt, in hoogsteigen persoon welkom heten. Hier staat er stoofvlees met frietjes op de kaart. Mmmm plots krijg ik zin in gewone Belgische kost en dat uit mijn mond horen is vreemd niet? Het is echter nog veel te vroeg om te lunchen en bovendien is het zo verschrikkelijk heet dat we beiden snakken naar platte rust bij het zwembad - Ingrid in de zon en ik in de schaduw weliswaar. Maar we hebben nog een lange weg af te leggen alvorens we terug bij ons hotel zijn. Af en toe duiken we een winkeltje binnen waar het lekker fris is maar wanneer we dan terug buiten komen, valt de warmte op ons. In de plaatselijke supermarkt zijn we getuige van een leuk tafereel. De vrouwelijke winkelbediendes lopen gillend weg en dan zien we de reden van hun paniek - een klein schattig kikkertje huppelt vrolijk en nietsvermoedend tussen de winkelrekken. Zijn geluk is van korte duur want de enige man in de supermarkt zit hem achterna met een vuilblik en veger. Het duurt best wel even voor hij de vrolijke springer te pakken krijgt. Gelukkig wordt het beestje gewoon buiten vrijgelaten. Ingrid is op zoek naar papieren zakdoekjes maar dat kennen ze hier blijkbaar niet. De Balinezen snuiven hun snot meestal op, of ze houden één neusgat dicht en katapulteren de inhoud van hun andere gewoon op straat. Dat hebben we de laatste dagen bij Surya meermaals mogen ondervinden want die zat met een verkoudheid. Enkel voor kindjes hebben ze mini papieren zakdoekjes. Daar moet ze het dan maar mee doen. 

In de drukke winkelstraat gaan we ook op zoek naar het Nogo Bali Ikat Centre want volgens de reisgids maken en verkopen ze hier de mooiste stoffen volgens de Ikat-methode. Het textiel is afkomstig uit heel Indonesië en wordt al sinds de jaren tachtig door de eigenaren verzameld. In eerste instantie lijkt de winkel heel exclusief en prijzig, maar er zijn ook stoffen voor een betaalbaar bedrag te vinden.

We lunchen een tijdje later bij een restaurantje dat Surya ons heeft aangeraden maar dat is geen hoogvlieger. Mijn noedelsoep valt nog mee maar de lasagne van Ingrid drijft in de olie. Als dat maar goed komt! Terug in het hotel, vleien we ons neer aan het zwembad. Opvallend is de welgemeende hartelijkheid van het personeel, binnen de vijf minuten ligt er een handdoek op ons ligbed. In de schaduw van een overhangende palm lees ik een ‘geleend’ boek uit het vorige hotel. 

De Treetop bar naast het zwembad heeft elke dag van 17.00-19.00 uur “happy hour” met muziek dus van zodra de zon ondergaat, zetten we ons op het terras bij het strand. Een gezellig terrasje, sfeervolle lichtjes, de ruisend zee en voetjes bijna in het zand … een cocktail smaakt heerlijk in zo’n setting. ‘Heaven is a place on earth’. Ik ga voor de ‘ginger delight’ en Ingrid voor de ‘mango’. Misschien dat de alcohol al onze vieze beestjes doodt. En op alcohol meer of minder wordt er hier niet gekeken, er zit een flinke scheut in als je het ons vraagt. 

Na happy hour trekken we terug de stad in op zoek naar een gezellig restaurantje. De Balinezen voeren heel zwart/wit opdrachten uit en kunnen moeilijk zelf beslissingen nemen. Ingrid heeft nu ook problemen met haar buik en wil niet eten, ikzelf heb niet veel honger en geen zin in rijst. Dus ik vraag naar de saté met frietjes ipv met rijst. De ober werpt een blik op de menukaart en het antwoord is ‘sorry we hebben alleen saté met rijst’. Het ligt niet aan het feit dat ze geen frietjes hebben, want die staan wel afzonderlijk op de kaart maar het is niet volgens het menu, dus kan het niet. Onbegrijpelijk! In eerste instantie drinken we dan maar gewoon iets maar nadien bestellen we dan toch maar een portie frietjes. 

Morgen willen we een echte relax dag inlassen met een strand bezoekje tijdens de voormiddag dus doen we nog een schietgebedje voor ‘helder weer de volgende dag’ en gaan dan slapen.