Dinant

Het is de laatste dag van onze mini vakantie in de Belgische Ardennen dus besluiten we alles op een nog rustiger tempo te doen. We worden iets later wakker dan anders en zijn dus ook iets later beneden voor het ontbijt. In tegenstelling tot de vorige dagen, laat het ontbijt nu wel wat te wensen over. Er staat maar één man in de keuken en die kan niet volgen. We hebben zin in spek met eieren maar de pot is leeg. Omdat we niet echt ergens moeten zijn, nemen we alvast wat te drinken. Het duurt bijna een half uur voor het spek wordt aangevuld. Maar ons geduld wordt beloond en het smaakt.

Na het uitchecken rijden we naar Dinant. De stad heeft een rijke historie en heeft een belangrijke rol in diverse oorlogen gespeeld. In augustus 1914, werd er vreselijk gevochten en vielen er 674 burgerslachtoffers. Getuige hiervan is de indrukwekkende citadel, gelegen op een hoge rots. Dit beeld is het eerste wat we zien wanneer we de stad binnenrijden. In de 11e eeuw was de huidige citadel een kasteel, gebouwd door de prins-bisschop van Luik. In 1466 werd het kasteel, samen met de stad, in brand gestoken en vernietigd. Het kasteel werd in de 16de eeuw herbouwd door de toenmalige prins-bisschop van Luik. In het begin van de 19de eeuw stond het gebied onder de heerschappij van de Nederlanders. Ze wilden hun nieuwe territorium versterken en de bouw van de citadel maakte deel uit van het plan. De bouw volgt de natuurlijke vorm van de rotsformatie en geeft de citadel de vorm van een hoefijzer. 

We parkeren de wagen net buiten het centrum op een gratis parking en wandelen terug richting de binnenstad. Het charmante centrum met de gekleurde gevels van de herenhuizen steelt ons hart onmiddellijk. Het is een lang, smal stadje dat zich uitstrekt langs de Maas en water is altijd een plus! Het is ons heel duidelijk waarom Dinant als één van de mooiste stadje van Wallonië wordt beschouwd. Het is authentiek en heel knus. Het wateroppervlak van de Maas is rimpelloos en dat maakt dat de skyline zich prachtig weerspiegeld in het water. De gekleurde huisje dragen echt bij tot een pittoresk geheel. Bovendien is het echt wandelweer. We gaan dus eerst langs het VVV om een plannetje te vragen zodat we een idee hebben waar we zijn. 

De uitvinder van mijn lievelingsinstrument werd geboren in Dinant en mocht je dat niet weten, je kan er hier in de stad niet naast kijken. Er is namelijk een opmerkelijk parcours met maar liefst 28 reuzensaxofoons uitgestippeld, verspreid over de hele stad. Ze zijn versierd in de stijl van de landen van de Europese Unie en zijn de rode draad doorheen het traject. Het is eens iets anders dan winkeltjes. Ja wie denkt in Dinant te gaan shoppen, is eraan voor de moeite want er is geen enkele winkel te bespeuren,  Er zijn wel verschillende bakkerijen in Dinant en die verkopen allemaal de Dinantse koek. Deze wordt gemaakt van bloem en zuiver honing en daarna gebakken in de oven. De dame van het toeristenbureau liet ons weten dat hij vrij hard is en moeilijk te eten. Qua smaak zou het veel weg hebben van een taai stukje peperkoek. Normaal ben ik altijd de eerste om een zoete lekkernij te proeven maar 5€ voor een mini koekje in de vorm van een saxofoon, vind ik er echt over. Te meer omdat ik niet echt hou van peperkoek. De smaak zal dus voor altijd een raadsel blijven. 

We wandelen langs de oevers van de mooie brede rivier tot bij het Huis van Mijnheer Sax, waar hij in 1814 geboren werd. Aan de ingang staat een bankje met een bronzen standbeeld van Sax. In dit belevingscentrum wordt zijn leven en werk belicht. Adolphe Sax bleek een buitengewoon genie. Hij bracht aan heel wat instrumenten verbeteringen aan, ontwierp de saxofoon familie, vond harmonie ensembles opnieuw uit enz. We wandelen over de vloer in de vorm van een saxofoon en genieten daarbij, hoe kan het ook anders, van een saxdeuntje op de achtergrond. 

Dinant heeft haar eigen Notre Dame. Sjiek nietwaar? Wat verder in de straat komen we bij de 13de eeuwse gotische kerk, opgetrokken in grijze kalksteen, waarvan de toren uitsteekt boven de rest van de stad. Het is een wat vreemd gevormde klokkentoren en ze lijkt wat op een peer. Het lijkt wel of de kerk is versmolten met de rots erachter.  De toegang is gratis dus besluiten we even een kijkje te nemen. Binnen in de kerk is het vooral het enorme glasraam dat in het oog springt. Het behoort tot de grootste van Europa. Verder is de kerk redelijk donker dus lang blijven we er niet hangen.

Het is tijd om het symbool van de stad te gaan ontdekken, de citadel van Dinant, die zich op maar liefst 100 meter boven het wateroppervlak van de Maas bevindt. Dat kan met de trap maar we zien het niet zitten om de 408 treden naar de top te trotseren. Vooral omdat er ook een kabelbaan is en de prijs hetzelfde blijft. Boven hebben we een prachtig uitzicht over de stad. De citadel is opgetrokken rond de centrale binnenplaats en de kazematten. De oude kanonnen dateren uit 1820 en zijn nog opgesteld.

We kuieren door de vele gangen van de citadel en leren de geschiedenis kennen. Op een gegeven ogenblik staat er een bordje met de tekst: ‘niet voor mensen die problemen hebben met hun evenwicht’. Wij weten niet wat we ons daarbij moeten voorstellen maar denken dat het wel zal meevallen en gaan dapper verder. We komen zo in de loopgraven terecht. Ze werden nagebouwd in 1930 en verwijzen naar het ijzerfront die in 1914 werden gegraven om aan het vijandelijk vuur te ontsnappen. Er is veel lawaai van bommen die afgaan en geweerschoten die knallen maar verder geen probleem.

De soldaten verschansten zich echter ook in ondergrondse schuilplaatsen dus nemen we de trap naar beneden. Zo komen we in een ingestorte schuilkelder. Deze werd vernietigd door een grote granaat. Van zodra we de trap afkomen, voelen we het al in ons hoofd. Gelukkig hebben we niets gegeten want we worden beide zo misselijk dat we even overwegen om terug te draaien. Alles staat scheef en dat is inderdaad een aanslag op ons evenwichtsorgaan. We moeten echter verder en proberen ons zo snel mogelijk uit de ruimte te manoeuvreren. Eenmaal buiten moeten we even bekomen en gaan we iets drinken op het binnenplein. Dan merk ik plots dat ik mijn vest niet meer heb. Ze hing los over mijn handtas dus ik moet ze ergens verloren zijn. Met lichte tegenzin leg ik het parcours opnieuw af tot net voor de schuilkelder. Moet ik nu echt opnieuw die ruimte in? Ik word al misselijk alleen maar door er aan te denken. Ik besluit de nooduitgang te nemen en dan langs de andere kant te gaan kijken. Gelukkig komt er net een groep Russische toeristen uit die verschrikkelijke ruimte en één dame heeft onmiddellijk door wat ik zoek. Want inderdaad mijn vest is gevallen tijdens de struggle om overeind te blijven. De vest wordt van de ene persoon naar de andere doorgegeven en ik kan gelukkig weer opgelucht ademhalen. 

Eenmaal terug beneden zoeken we een gezellig terrasje op om iets te eten. Bij Le Sancerre zitten we lekker in het zonnetje. We kunnen de Ardennen toch niet verlaten zonder een forel te eten.  Deze zoetwatervis wordt hier bereid in een lekker botersausje met puree. De smaak is overheerlijk! Ons buikje zit goed vol maar ik heb wel gezien dat ze hier een tarte tatin verkopen en die wil ik toch ook wel proeven. We besluiten dus om nu af te rekenen en straks terug te komen voor een dessertje. Zo hebben we iets om naar uit te kijken.

Na de lunch trekken we verder de stad in op zoek naar nog meer saxofoons. Er staat een bijzonder exemplaar in glas net achter het stadhuis. De toren van de kleine maar prachtige Eglise St-Nicolas steekt mooi af tegen de blauwe lucht.  Wat verder staan er nog enkele huisjes die dateren uit de middeleeuwen. Er wonen nog mensen maar ze zijn echt wel toe aan een grondige renovatie wat ons betreft.

We sluiten ons top weekendje af met een heerlijke tarte tatin op het terras van Le Sancerre. We rijden vervolgens naar huis via de rots Bayard. Dit stukje rots staat los van de rotswand en de weg loopt er dwars tussen. We zijn wel onder de indruk van dit stukje natuur maar de rots van dichtbij bewonderen zal voor een volgend bezoekje zijn.