Familieweekend - dag 3 - Maastricht

Deze morgen zit de ontbijtruimte volledig vol en dat zorgt onmiddellijk voor een gezellige sfeer. Frank serveert ons een eitje met spek in een muffin vormpje, lekker vers fruit en ook deze keer weer heerlijk vers gebakken brood. Vooral het notenbrood is hemels. Frank en Karin lopen er wat onrustig bij want hun varken is deze morgen ontsnapt. Blijkbaar zit ze bij de buren. Daar werd net een veulen geboren en het varken is niet bij hen weg te slaan. De eigenares kan er niet mee lachen dus gaat Frank proberen 'kleine babe' terug naar huis te lokken. Benieuwd of het lukt.

Dit weekend wordt in Valkenburg en Maastricht de Amstel Gold Race gehouden, vandaag de liefhebbers en morgen de profs, dus besluiten we maar niet met de wagen naar de stad te rijden. Karin zegt ons dat we op 10 min verwijderd zijn van de P&R parking Noord. Daar kunnen we een ganse dag parkeren voor 7 euro en de bus nemen naar het centrum. Daar aangekomen, kopen we alvast een ticket voor een rondvaart bij Rederij Stiphout. Ja, naast onze eigen bus hebben we ook nog enkele bootjes in ons bezit. De boot vertrekt pas op de middag dus gaan we eerst nog iets lekkers drinken. Het weer is helemaal omgeslagen en het is koud en nat. Op de boot hebben we daar echter geen last van. We varen op de Maas in de richting van de Sint Pietersberg. Daar moeten we klimmen naar de top om vervolgens met een gids af te dalen in de Mergelgrotten of krijtsteen grotten van Zonneberg met ongeveer 75 km aan kathedraal-achtige gangen. Met slechts 3 lampen betreden we de grot en wanneer de gids halverwege vraagt om alle lichten te doven is het er verschrikkelijk donker. Dat geeft ons werkelijk een heel akelig gevoel. De gids vertelt ons dat vorige zomer 2 Duitse studentes verloren liepen in de grotten omdat het licht op hun gsm uitviel. We willen er niet aan denken! Hier onder de grond is er geen licht, geen geluid, geen geur, geen straling, geen vervuiling, geen gsm bereik, geen tijdsbesef. Op de muren zien we vele grotschilderingen uit verschillende eeuwen, inscripties van namen en datums. De schilderingen zijn aangebracht met krijt en houtskool, poreus materiaal waardoorheen water getransporteerd kan worden zonder dat de schildering van de muur valt. Doorheen de geschiedenis speelden de grotten een erg belangrijke rol in de krijtsteen industrie van de oude stad, maar ook in oorlogssituaties waren zij (letterlijk) van levensbelang. Een groot deel van de Maastrichtse bevolking nam hier immers tijdens de tweede wereldoorlog zijn toevlucht

 

Na een tocht van bijna een uur, nemen we opnieuw de boot en varen we terug naar het centrum van Maastricht. Ondertussen is de regen gelukkig gestopt. Thomas voelt zich niet lekker en neemt de bus terug naar de B&B. Wij lopen naar de Markt voor een frietje bij Frituur Reitz. Frietjes, deze echte Belgische lekkernij smaakt normaal nergens zo lekker als in België met uitzondering van dit plekje. Frituur Reitz is de oudste friettent van Nederland. Sinds 1909 verwerken ze hier aardappels van Maastrichtse bodem tot heerlijke, versgebakken frieten. Het is een echt begrip onder de Maastrichtenaren en dat is ook te merken want het is aanschuiven geblazen. Het lijkt wel of heel Maastricht hier moet zijn. Gelukkig gaat het redelijk snel. Met een echte puntzak in de hand smullen we van de heerlijke frietjes.

 

Jullie raden het al, na een zoute zonde, wacht er een zoete. Een ideale plek daarvoor is Taart. Ik werd in één klap verliefd op het interieur. Vintage meubels, ouderwetse tafelkleedjes en ons stukje taart wordt geserveerd op een ouderwets bloemetjes servies, net zoals vroeger bij de bomma. De merengue citroentaart heeft een wisselende smaak van zoet en zuur en is perfect! 

Vanavond is er een Table d’Hôte in de B&B want Frank is een begenadigd kok. Omdat het aspergetijd is bestaat het menu volledig uit asperges en vermits er slechts eentje van de zes hiervan houdt, hebben we ons niet ingeschreven. We hebben gereserveerd bij het Hof Van Huntjens op nog geen 6 km van onze B&B. Omdat Thomas zich nog niet lekker voelt, gaan we met de auto deze keer. Het zou een laagdrempelige brasserie zijn met als troef de Limburgse specialiteiten voor een betaalbare prijs. We zijn benieuwd. Bij het binnenkomen merken we meteen op dat dit restaurant gelegen is in een zeer karakteristiek pand, we zitten letterlijk in een huiskamer. De vrouw des huizes is zoals alle Maastrichtenaren super vriendelijk. Thomas en ikzelf zijn bob dus bestellen we iets fris. Papa vraagt een karaf wijn maar dat hebben ze niet, enkel een fles. Geef me dan maar een glas zegt hij waarop de dame spontaan antwoordt 'waarom? Jij moet toch maar gewoon instappen?' Het eten is lekker maar niet spectaculair in vergelijking met de vorige keuzes van deze week.

 

Wanneer we terug in de B&B aankomen, zitten de andere gasten nog aan tafel dus zetten we ons erbij. Wanneer we vragen of hun varken ondertussen thuis is, wordt er heel erg hard gelachen. Blijkbaar was Karin op een gegeven ogenblik zo radeloos dat ze de dierenkliniek gebeld heeft met de vraag of er iemand kon langskomen met een verdovingsgeweer. Net op dat ogenblik kijkt Frank door het raam en staat de deugniet aan de deur. Eind goed al goed! Het is hier een echte beestenboel want ze hebben hier ook kippen, een 'gevaarlijke poes' als we het opschrift buiten aan de deur mogen geloven en 2 honden. Het duurt niet lang voor de kleine teckel en de grote Rhodesian Ridgeback ons komen vervoegen. Thomas is in de wolken en begint de grote te strelen. Hij laat het zich welgevallen en dat is heel uitzonderlijk volgens Karin. Het is nog een leuke avond en we gaan pas naar bed rond half 12.

Familieweekend - dag 2 - Maastricht

Slapen in een droom? Niet echt! Opgestaan met een pijnlijke rug ... Ze hebben hier het concept zachte matras voor de vrouwen en een iets hardere matras voor de mannen. Vanavond zal ik mijn mannelijke kant naar boven halen en van matras wisselen, misschien gaat het dan morgen beter. De dag aangenaam starten kan zeker in B&B Le Rêve. We schuiven onze voeten onder de lange ontbijttafel waar we samen genieten van een heerlijk Bourgondisch ontbijt. De eigenaars hebben dit concept bewust bedacht om een gezellige en informele sfeer tussen de gasten te creëren. Het uitwisselen van ervaringen, de beste hotspots van Maastricht bespreken en creatieve ideeën bedenken, dat alles gebeurt aan de keukentafel, gesteld dat er nog andere gasten zijn, maar we hebben de ontbijtruimte voor ons alleen. Het versgebakken brood is op basis van zuurdesem, speciale smaak maar wel lekker. Frank maakt voor ons een lekkere omelet, geserveerd in een klein pannetje.

 

Mestreech, zoals de Maastrichtenaren hun stad zo liefdevol noemen, is een stad die gelijk staat aan een gezellig weekendje weg. Gezellig met dank aan het lekkere eten, de gastvrije Limburgers en het grote winkelaanbod. Maar wij willen naast al die gezelligheid ook nog wat bezienswaardigheden bezoeken en cultuur opsnuiven. Ook daarvoor zitten we goed want de Zuid-Limburgse stad kent een lange historie. Maastricht is ruim 2.000 jaar geleden gesticht door de Romeinen en is daarmee één van de oudste steden van Nederland. Met recht dus een stad met geschiedenis! We nemen de auto en ons plan is te parkeren in parking Grient aan de Maas maar rond Maastricht zijn ze volop aan het werken waardoor de gps tilt slaat en we elkaar kwijtraken. Thomas slaagt erin de parking te vinden maar wij parkeren helemaal aan de andere kant van de stad. Het duurt dan ook even voor we elkaar terugvinden. Zouden mensen het geloven mochten we hen zeggen dat wij met onze eigen bus naar Maastricht zijn gekomen?

 

 

Maastricht wordt van noord naar zuid in tweeën gedeeld door de Maas. Waar veel mensen zich maar aan één kant van de oever begeven, daar waar je het historische stadscentrum vindt, loont het zeker de moeite om via de Sint Servaasbrug de Maas over te steken. Aan de overkant vind je namelijk de gezellige buurt Wyck. Het is een beetje een vergeten deel van Maastricht maar je vindt er nog speciale kleine winkeltjes en kunstgalerijen en het ademt iets artistieks uit. We slenteren door de hobbelige straatjes met de kenmerkende “kinderköpkes – niet echt “hakken proof” maar dat treft want wij hebben allemaal ons gemakkelijk schoeisel aan om urenlang op stap te gaan. We kijken binnen bij diverse bijzondere kledingzaakjes, verlekkeren ons aan mooie oosterse meubelen en lampen en snuiven de geuren van het versgebakken brood. Door de bourgondische sfeer en charmante straatjes is Maastricht echt een stad met buitenlandse allure.

Als reiziger kan je niet anders dan blij worden van een klein winkeltje in de Rechtstraat en helemaal als je, net als ik, een voorkeur voor Azië hebt. Hier vind je namelijk waanzinnige kasten uit India, prachtige sieraden en een overdosis aan andere woonhebbedingen. 

De Hoge Brug, oftewel Hoeg Brögk is de voetgangers- en fietsbrug die de trendy wijk Céramique  met de oude binnenstad verbindt. We wandelen terug naar de andere oever en hebben van op de brug een geweldig uitzicht over de skyline van de stad. Het gedurfde ontwerp is een echte blikvanger. In 2001 heeft de brug zelfs nog de Nationale staalprijs gewonnen, maar in het gebruik bevalt hij minder. De treden zijn zo ongelukkig van diepte dat je permanent twijfelt of je er nou één of twee tegelijk moet nemen. De rivier de Maas stuwt gestaag haar miljoenen liters water voort  onder de bruggen en langs de kades van de Limburgse hoofdstad.

Via het stadspark en de oude stadswal lopen we naar het Jekerkwartier, voor mij  persoonlijk het mooiste stukje Maastricht. Even onthaasten in het Quartier Latin van de stad. Maastricht is een oer Hollandse stad maar wel met de allure van een Franse kustplaats en de Maastrichtenaren hebben een eigen taal die zacht zingt in ons oor.

Een bezoek aan Maastricht is pas compleet als je een stukje Limburgse taart gegeten hebt. Vraag de gemiddelde Maastrichtenaar waar je taart moet eten en je wordt gecorrigeerd; het is vlaai. Volgens de inwoners doe je dat het beste bij de Bisschopsmolen, de oudste draaiende watermolen van Nederland. Een rustig plekje in de stad, de Heksenhoek, genaamd naar de molen van Hex, de toenmalige eigenaar! Hoe dichter we bij de molen komen, hoe beter we het geklater van het water horen en hoe meer het water ons in de mond loopt vanwege de geur van versgebakken brood. De Bisschopsmolen stamt uit de elfde eeuw en is in 2004 met veel liefde gerestaureerd en in ere hersteld. De watermolen wordt door het water van de Jeker aangedreven en maalt langzaam maar gestaag het oergraan spelt dat in de bakkerij wordt gebruikt. In de ambachtelijke bakkerij worden broden en vlaaien uit de stenen vloeroven te koop aangeboden. Greta en ik bezwijken  en eten  een lekker stukje vlaai. De mannen gaan voor soep maar daar doen ze moeilijk over omdat we boven zitten. Typisch Hollandse gastvrijheid kennen ze hier niet. Na wat tegenpruttelen, besluit de dame om de soep toch tot boven te brengen. Je mag zeggen wat je wil, maar overredingskracht dat hebben wij Belgen wel.

 

Uiteraard mag een bezoek aan de ruim zevenhonderd jaar oude Dominicanenkerk niet ontbreken. Niet alleen een waanzinnig bouwwerk, maar ook bijzonder vanbinnen. Hier huist sinds 2006 de mooiste boekenwinkel van de wereld! The bookshop made in heaven, is een term die je pas begrijp wanneer je erbinnen stapt. De lange rijen boeken zijn mooi geïntegreerd in de prachtige kerk.

We wandelen helemaal naar het uiterste puntje van de stad voor een bezoekje aan het Bassin. Deze oude binnenhaven van Maastricht staat bekend om de horecagelegenheden die gevestigd zijn in de oude gewelven. Aan de kade kunnen zeventig boten aanmeren. Jammer genoeg is de zon niet van de partij waardoor het er heel erg rustig is. 

Langs het water wandelen we terug richting de binnenstad. Daarna flaneren we door de Stokstraat. Maastricht op zijn mooist, zo zou je dit kwartier kunnen omschrijven. Deze buurt stamt uit de Romeinse tijd en heeft daarom een historische uitstraling. We kijken om ons heen, snuiven de mondaine sfeer op en vergapen ons aan de prachtige oude gevels en etalages van luxe boetieks, juweliers en antiquairs. Hier winkelt de crème de la crème van de stad. Hoewel het voornamelijk window shopping zal worden voor ons, is het zeker een aanrader. Hier zien we ook het bronzen beeldje, Pieke en zijn hondje Maoke. 

Vanavond dineren we in restaurant Witloof in de Sint Bernardusstraat. Via locals heb ik vernomen dat je dit restaurantje niet mag missen wanneer je in Maastricht bent. Deze stad is sowieso al wat verwant met België, niet verwonderlijk dus dat zich hier een Belg heeft gevestigd. De ontvangst en het thuisgevoel zitten al helemaal goed van zodra we binnenstappen. We worden vriendelijk ontvangen door een dame met de meest ontwapenende glimlach van Maastricht en omstreken! Met de service zit het dus meer dan goed, maar het oog wil ook wat. Het interieur van Witloof werd bekroond met de Dutch Design Award, ontving een nominatie voor de Deutsche Bundespreis, verdiende een tweede prijs bij de Dutch Hospitality & Style Awards en kreeg de 13de prijs van de New York Times in de lijst “100 most trendy restaurant concepts in the world”.  Het is werkelijk een gezellig restaurant waar alles in het werk is gesteld om een Vlaamse sfeer te creëren, zelfs het plafond is voorzien van behang. Grappig is het servies, geen bordje is hetzelfde. De menukaart tovert ook een glimlach op ons gezicht want deze is helemaal in het Vlaams geschreven. Wat dacht je van ‘Waalse kruipers mè lookboter, Kieken Boelie kroketten of Potteke crème brûlée van vanille’. Ik zou het de Hollanders graag eens horen uitspreken

 

Het aanbod aan Belgische bieren is ronduit duizelingwekkend te noemen. Er is keuze uit maar liefst 351  Belgische bieren. Bij elk gerecht kan je dus een bijpassend biertje kiezen. Deze staan op de menukaart mee vermeld. Ook als afsluiter heb je een grote keuze uit 136 jeneversoorten. 

De kroketten zijn de meest smeuïge die ik ooit heb gegeten en het konijn is een schoolvoorbeeld van hoe dit in een ideale wereld zou moeten smaken - werkelijk subliem.  Ook het stoofvlees is mals en er is geen stukje vet te bespeuren.

Conclusie: Witloof is een gezellig en ongedwongen restaurant waar je kan eten op grootmoeder's wijze. De Klassieke Belgische keuken wordt goed en lekker gebracht. Hier vind je tongstrelende gerechten die allemaal even lekker zijn.

Familieweekend - dag 1 - Valkenburg

Ons jaarlijkse familie uitstapje brengt ons deze keer naar onze Noorderburen. We gaan naar Maastricht voor een 4-daags verwenweekend. Op de weg ernaartoe stoppen we in Valkenburg. Verscholen tussen de mosgroene heuvels, in het hart van het beschermde natuurgebied Heuvelland, pronkt het mergelstadje met haar rijke toeristische traditie. We parkeren boven op de Cauberg, een heuvel van 134 meter hoog en wandelen dan via het park naar beneden. De binnenstad van Valkenburg is erg sfeervol. Er zijn tal van boetiekjes en leuke restaurantjes. We lunchen in Meat@Valkenhof, een super hippe tent die de slogan 'Always trust your inner voice' draagt. De typische Hollandse kroket met echt boerenbrood is heerlijk. 

 

 

De snelst stromende rivier van Nederland, de Geul loopt door Valkenburg. Een excentrieke inwoner zorgde voor knappe beelden aan de brug. Een bronzen dame kijkt er uit over het water. Hoog op de berg torent de oude kasteelruïne boven het middeleeuwse stadje uit. Deze werd in 1672 verwoest en is grotendeels gemaakt van mergelstenen. De familie Stiphout-Oyen-Lesaffer zou de familie Stiphout-Oyen-Lesaffer niet zijn mochten we niet ergens stoppen voor een zoete zonde. In één van de typische banketbakkerijen houden we dus halt voor een echte Limburgse taartpunt. Alleen Thomas wijkt een beetje af en gaat voor een coupe advocaat.

Tegen half vijf rijden we naar onze B&B Le Rêve. Het is een oude hoeve die zeer rustig gelegen is met een uniek zicht op Maastricht. Het historische pand wordt uitgebaat door Karin en Frank die de boerderij volledig zelf renoveerden en het straalt écht gezelligheid uit. We worden heel hartelijk ontvangen door het duo. In de inkomhal hangt er een levensgrote foto van Marc Lagrange. Een koppel met smaak dus. In de gezellige ontvangstruimte staat een lange houten tafel en daar krijgen we alvast een welkomstdrankje. Daarna gaan we op ontdekking in de kamers. Deze zijn met veel liefde, natuurlijke materialen en oog voor detail ingericht.  Heel origineel is de koperen buis die dienst doet als kleerhanger. Ook de badkamer met een geweldige regendouche, gescheiden van de kamer door een schattig klapdeurtje met daarin een wolk - het symbool van Le Rêve, is top. Hier kunnen we zoals de slogan “Voulez vous rêver avec nous?’ belooft, heerlijk wegdromen!

En dan hebben we het nog niet gehad over de prachtige omgeving. De B&B ligt tegen een bos en te midden van de prachtige weilanden op een boogscheut van Maastricht. In hun tuin kunnen we maar liefst kiezen tussen vier verschillende terrasjes om even te relaxen in de avondzon. Ook de poes geniet van die laatste zonnestraaltjes.

 

We hebben besloten om het vanavond niet te ver te gaan zoeken en hebben gereserveerd in restaurant Gaar. Het is slechts 3 km dus besluiten we te voet te gaan. De weg loopt langst de weilanden, door een bos en via een brug over de autostrade. Bij het binnenkomen is de zaak nog nagenoeg leeg maar in no-time zit het restaurantje helemaal vol. De slogan ‘Bij Gaar staan we voor u klaar’ past perfect bij de vriendelijke ontvangst. De gastvrouw is attent en heel erg goed gezind. Van mij krijgt ze alvast een 10 voor sfeer en gezelligheid! Het restaurant oogt heel erg Frans en is ingericht in mooie turquoise-, brons- en bruintinten. Origineel zijn de houten pollepels die als wanddecoratie dienen.

Op de menukaart met prachtig art deco lettertype vinden we veel heerlijke Franse klassiekers terug. De bouillabaisse is volgens de mannen om duimen en vingers af te likken. Mijn voorgerechtje, de scampi's gebakken in tempura met een ananassaus is verfijnd en zacht van smaak. De garnaal- en kalfskroketjes zijn goed gevuld en heel erg smeuïg. De aspergesoep is ook geweldig. Het eerste deel van ons diner kan dus al niet meer stuk.

 

Wanneer de hoofdgerechten geserveerd worden, wordt het alleen maar beter. De rib eye is perfect gebakken, de asperges met lamscarré, de kabeljauw en de scampi's gaar zijn stuk voor stuk lekker bereid. Ook de porties zijn hier zeker groot genoeg. Niemand heeft nog plaats voor dessert. 

Alles klopt in restaurant Gaar: de gastvrijheid, de bediening, het eten, de sfeer. Kortom een hele fijne eetbeleving. Een Frans pareltje in Zuid-Limburg waar passie voelbaar is en je liefde kan proeven.

 

Ondertussen is het donker en moeten we dus met onze pillamp terug naar onze B&B want er is nergens verlichting in de weilanden. We voelen ons hier op één of andere manier veiliger dan in Antwerpen. Gelukkig komen we niemand tegen want die zouden zeker gedacht hebben 'amai die zotte Belgen'. Reden: onze pa zingt uit volle borst het ene padvindersliedje na het andere ...

Uitwaaien in Oostende - dag 2

Vandaag word ik weer een dagje ouder. Eigenlijk heb ik nog nooit wakker gelegen van dat getal, met uitzondering van vorig jaar want toen was ik me er plots van bewust dat ik al een halve eeuw op deze aardbol rondloop.  Nu ben ik dus de 50 voorbij! Op zich heb ik met ouder worden totaal geen moeite, ik vind het juist iets moois. Deels omdat ik in mijn omgeving een paar keer heb meegemaakt dat het niet vanzelfsprekend is, deels omdat het leven je ieder jaar weer nieuwe en uitdagende dingen brengt. In de belangstelling staan vanwege een verjaardag hoeft voor mij niet zo, maar het is toch wel leuk dat mensen aan je denken. 

De vroege ochtend is het mooiste moment om uit te waaien. Je kunt dan in alle stilte genieten van de zee en het lege strand. Daarom dat we de dag goed beginnen met een strandwandeling. Het is een magisch moment wanneer we alleen op het strand lopen met aan de ene kant de bijzondere kleuren van de zee en aan de andere kant de zon die opkomt achter de duinen. Eens zien of we het parfum van Oostende kunnen ruiken waarover de schilder Ensor verhaalt. “Het gekrioel van de toeristen, het geluid van de zee, de drukte in de haven, het licht over de Oostendse daken. En de onmiskenbare geur van mijn stad. Het parfum van Oostende.

 

Zodra we aan de strekdam rechts met de zee meedraaien, stuiten we op het Zeeliedenmonument. Oneerbiedig door de inwoners ‘De visser en de pisser” genoemd. De zon stijgt en is inmiddels boven de vuurtoren uit gekropen. Op de boulevard gaan de eerste cafés open. Op het strand bollen de gestreepte zittingen van enkele ligstoelen vrolijk in de wind. We wandelen terug via de wandeldijk en passeren opnieuw de oranje blokken van Arne Quinze tot ongenoegen van Ingrid. Ja hier in Oostende kan je er gewoon niet omheen. 

Van al dat wandelen, hebben we een hongertje gekregen dus tijd om terug te gaan, Op hotel kijk ik altijd uit naar het ontbijt. Verwennerij ten top! Want ook al doe ik mijn best om thuis afwisselend en gezond te ontbijten, het is toch net dat beetje leuker om gewoon mijn voetjes onder tafel te schuiven en te genieten van al dat lekkers op een mega buffet waar we ongegeneerd meerdere keren kunnen passeren om ons buikje goed rond te eten. Alles is er en we laten ons dan ook een beetje gaan. Tenslotte ben ik niet alle dagen jarig.

Na het ontbijt besluiten we de Marvin Gaye wandeling te doen. Tijdens deze wandeldocumentaire door de stad komen we alles te weten over zijn comeback en hoe de monsterhit 'Sexual Healing' tot stand kwam. We krijgen een hoofdtelefoon en een iPod en starten aan de zeedijk. De wandeling wordt ingeleid door Jamie Lidell en  uiteraard horen we heel wat muziek van Marvin Gaye. Er zijn slechtere manieren om in het zonnetje te genieten van de kust.  De wandeling brengt ons ook langst prachtige huizen uit de Belle Epoque: adembenemende architectuur die je alleen maar doen verlangen om in zo’n huis te kunnen wonen. Het feit dat deze huizen soms omringd worden door flatgebouwen uit de jaren ’70 en‘80, maakt het een interessante architecturale mix. Moest Marvin Gaye nog leven, Lafayette in de Langestraat was absoluut zijn favoriet café geweest. De musicbar brengt soul en funky muziek tot leven in Oostende. Niet toevallig onder het goedkeurende oog van Marvin himself aan de muur. Lafayette is een buitenbeentje in de uitgaansbuurt en dat is ook Tom Barman niet ontgaan. De frontman van dEUS komt er, naar verluidt, geregeld plaatjes draaien.

 

In de Langestraat zetten we ons op het terras van Koekoek. Gisteren kwamen we hier voorbij en de geur van vers gebakken kip drong in onze neusgaten. Vermits we toen al een reservatie hadden bij St Malo, was hier eten geen optie. Tijd dus om het nu wel te doen. We bestellen een halve kip en wanneer deze op tafel komt, komen we tot de ontdekking dat we er geen bestek bij krijgen. Op mijn vraag of we bestek kunnen krijgen, is het antwoord nee. We kijken hem met z'n tweeën een beetje schaapachtig aan want we denken dat hij ermee lacht maar nee hoor ze bezitten echt geen bestek.  Hangt hier een verborgen camera? Het is eens wat anders, eten met onze handen. Ingrid vraagt er appelmoes bij en krijgt een volledige verse bokaal van Hak. Ja we zitten in de uitgaansbuurt van Oostende en hier serveren ze dus 'no nonsense' eten. De kip is super sappig en goed gekruid. Een fijne afsluiter! 

 

De verbrede en lange boulevard, de nieuw aangelegde pier en de opgeknapte winkelstraten maken Oostende ten opzichte van een aantal jaren geleden een stuk moderner. Het centrum beschikt over een zeer divers aanbod van winkels. Naast de grote ketens zijn er ook veel leuke en bijzondere boetiekjes. Deze tref je allemaal aan op en rond de Kapellestraat, de bekendste winkelstraat van de stad. De vibe zit (weer) helemaal goed. Dat voel je en dat merk je overal.

Oh yes Oostende, we’ll be back. Tot snel!

Uitwaaien in Oostende - dag 1

Bij mij steken de reiskriebels meestal de kop op wanneer de eerste lentekriebels er zijn. Ik wil WEG – weg uit mijn vertrouwde omgeving, ook al is het maar voor even. Bovendien is er niets leuker dan op je verjaardag wat quality time doorbrengen met een vriendin. Tijd dus om die twee dingen te combineren. Het voorjaar is een zalige periode om uit te waaien aan de Belgische kust. We trekken vandaag dan ook naar de koningin der badsteden, Oostende. Hoe komt de West-Vlaamse badplaats eigenlijk aan haar bijnaam “koningin” der badsteden?  Omdat koning Leopold II daar ferm zijn best voor gedaan heeft. Vooral omdat hij een emotionele band had met Oostende.  Leopolds moeder, koningin Louise-Marie, is daar overleden, in het koninklijk paleis in de Langestraat.   Het mondaine karakter van zowat honderd jaar geleden hangt nog altijd een beetje in de stadslucht. Daarnaast is de kustplaats ook heel modern en valt er heel wat te beleven.  Wie houdt er niet van zon, zee, strand? Oké, voor dat eerste moet je een beetje geluk hebben, maar de zee en het strand zijn altijd aanwezig in Oostende. Het strand is breed en uitgestrekt – voor mij niet persé om me languit neer te vleien maar wel de ideale plek om even lekker uit te waaien.

We logeren in het Mercure Hotel en ook al is het nog vroeg, we kunnen onmiddellijk naar de kamer. We krijgen een deluxe kamer als extraatje op de social deal aanbieding. Wanneer we boven komen, moeten we daar wel eens goed om lachen. De kamer is mooi maar simpel en we vragen ons dan ook af hoe hun standaard kamers eruit zien. We gaan de auto parkeren op de enige parking van Oostende waar je gratis kan staan. Daarna beginnen we aan onze wandeling door de stad. We starten aan de Sint Petrus en Pauluskerk die statig in het centrum van de badstad haar christelijke onderdanen verwelkomt. Het interieur heeft prachtige glasramen en ook al zijn we niet echt kerkgangers we zijn het er beiden over eens dat deze kerk echt heel erg mooi is. Via de Leopold  II laan wandelen we vervolgens naar Koning Leopold die van op zijn paard alle nabijgelegen straten in het oog houdt. Ook de Japanse tuin Shin Kai Tei staat op ons programma maar deze is jammer genoeg niet open. Van aan de koninklijke villa kunnen we wel even een blik werpen over de tuinmuren. Dan is het tijd om wat te flaneren over de dijk. Een beroemd onderdeel van de Oostendse dijk zijn de koninklijke gaanderijen. Het is wat cliché maar je kan er niet omheen. Deze blijven toch wel dé belangrijkste bezienswaardigheid van Oostende. Deze overdekte, ietwat vervallen gaanderijen zijn prachtig betegeld en open aan de zeekant. Je voelt, proeft en hoort de zeewind hier. Onder de gaanderijen is er een tentoonstelling die reeds enkele jaren georganiseerd wordt en ze is telkens heel verrassend. 

 

Van wandelen aan zee krijg je honger. En dat hebben ze goed begrepen in Oostende. Er is genoeg voor elke fijnproever. We stappen binnen in een kleine bistro om wat op te warmen maar de dame  die ons ontvangt, laat ons plaatsnemen in de kleine serre vooraan waar de temperatuur niet echt hoog ligt. Maar er is alvast geen wind en dat scheelt. Wanneer we buitenkomen, snijdt de koude wind nog steeds. De witte strandcabines die mooi afsteken tegen de blauwe lucht zijn een streling voor het oog.  De Noordzee is woest, onvoorspelbaar en grimmig; precies zoals ik het graag heb. En dat het er op een winderige dag zoals vandaag allemaal nog wat dramatischer uitziet, is mooi meegenomen!  Niks beter dan een strandwandeling dus verlaten we de schaduwrijke dijk en lopen via het strand verder omdat daar het zonnetje schijnt. Laten we eerlijk zijn, op een zonovergoten dag putteke zomer is het vaak druk op het strand. Het contrast met een heerlijke uitwaai-strandwandeling kan niet groter zijn. Dit is één van de redenen waarom ik graag buiten het seizoen naar de kust kom.

In Oostende kan je nu ook gewoon een stuk de zee inlopen via de Westelijke Strekdam, de max om al dat natuurgeweld rondom je te hebben! Aan het eind van de dijk zetten we ons even beschut van de wind en genieten we van de zon op ons gezicht. Daarna wandelen we terug in de richting van de dijk. 

Een beetje verder worden we de pas afgesneden door de fel oranje-rode blokken van kunstenaar Arne Quinze die de zeedijk sieren. Het kunstwerk wordt ‘Rock Strangers’ genoemd. De elf metalen constructies trekken zeker de aandacht. You love it or you hate is. De werken passen niet echt in de omgeving maar dat is nu precies de bedoeling van de kunstenaar. Sowieso hou ik wel van kunst in openlucht. Ingrid vindt het echter spuuglelijk en kan maar niet begrijpen dat iemand dat kunst kan noemen. Stel je voor dat we hier een appartement kopen en ze zetten daar dan zo'n lelijke stenen met een oranje zak over, zegt ze. 

In Oostende kun je niet om vers gevangen vis heen.  Bij de kraampjes op de visserskaai met gedroogde stokvis zitten meeuwen op de plakkaten die waarschuwen dat wie ze voedert, een boete van 250 euro riskeert. Het gekrijs van de meeuwen jaagt me angst aan, ik heb het niet zo voor die beesten.

We passeren de artisanale bakkerij Huis De Cock waar de vele taartjes in de etalage onze aandacht trekken. Het is vier uur dus tijd voor een zoete zonde. Mijn torentje van witte chocolade mousse met abrikozen en bladerdeeg is die zonde meer dan waard. Ingrid gaat voor een gewoon, traditioneel appeltaartje maar niks is minder waar want de smaak overtreft echt alles. Wanneer we terug bij het hotel komen, hebben we al meer dan 19000 stappen gedaan. Zouden we die taartjes er af gestapt hebben? 

Uiteraard moeten we mijn verjaardag uitgebreid vieren en vermits ik hou van de Oosterse keuken viel mijn oog op het restaurant St Malo. Ja ik geef toe het klinkt niet echt Oosters maar het restaurant met de van oorsprong zeer Frans klinkende naam combineert traditionele Belgische kustgerechten met klassiekers uit de Thaise keuken, en zou dat volgens Tripadvisor uitstekend doen. Wanneer we toekomen, voelen we onmiddellijk de warme sfeer en we hebben het gevoel echt welkom te zijn. De dame die ons ontvangt, is super vriendelijk. Het interieur is warm en stijlvol, met tinten van beige en roomwit. Geen enkel moment overheerst de drukte van de zeedijk. Wat je hoort is het elegante kabbelen van nu eens loungemuziek, dan weer rustgevende oosterse muziek. Enkele Boeddhabeeldjes zorgen voor een opmerkelijk intermezzo. We mogen plaatsnemen aan een tafeltje bij het raam en krijgen onmiddellijk twee lekkere broodjes. We bestellen alvast een wijntje en kunnen dan rustig kiezen. Naast ons krijgen ze een bordje met Vietnamese loempia's en ik zeg nog 'tiens dat stond niet op de kaart' maar het blijkt het hapje van het huis te zijn want even later wordt het ook voor onze neus gezet. Ons voorgerechtje, de kippensaté met 4 verschillende sausjes is ook heel lekker maar het is vooral het hoofdgerecht dat een glimlach op mijn gezicht tovert. De gestoomde zeebaars met limoen en look is hemels. Redelijk spicy want mijn lippen branden maar de smaaksensatie is werkelijk geweldig. Ingrid kiest voor de Belgische keuken en neemt de sliptongen met frietjes. Ook deze smaken heerlijk. Een maaltijd is niet af zonder dessertje en de appeltaart met ijs is om duimen en vingers af te likken. We sluiten deze prachtige dag en deze heerlijke culinaire avond af in de bar van ons hotel waar we nog een laatste glaasje wijn drinken.

 

Weekend Dordrecht

Dordrecht is de oudste stad van Holland en ligt op een eiland, omsloten door brede rivieren. De stad heeft weinig grachten, maar ze zijn in ieder geval niet zo overspoeld door Japanners als die van Amsterdam of Rotterdam. Bijna duizend jaar geleden vestigden zich de eerste bewoners van Dordrecht op de oevers van het veenriviertje de Thuredrith. In de vroege middeleeuwen groeide de simpele nederzetting uit tot de machtigste handelsstad van Holland.

Zaterdag: We vertrekken om 9 uur en amper een uurtje later zijn we al in Dordrecht. We parkeren de wagen en gaan op ontdekking in de winkelstraten. Hier en daar horen we wat kerstmuziek waardoor we onmiddellijk in de stemming zijn voor het kerst shoppen. Ons winkelavontuur begint in het hart van de stad aan het Stratenplein.  in de historische setting van de binnenstad kunnen we naar hartenlust shoppen. Bijzondere speciaalzaken sieren de straten samen met de bekende ketens. Het weer is mistroostig - de hemel is grauw en de motregen zorgt voor de natte toets. Toch laten we het niet aan ons hartje komen al brengen we meer tijd door in de winkels dan op straat. Hopelijk wordt het morgen beter. Één ding wordt ons snel duidelijk 'heel Dordrecht bakt'. De stad wordt overspoeld door koffiehuisjes waar je de meest heerlijke huisgemaakte taarten kan eten. Als we ze allemaal willen proberen moeten we wat langer blijven. Bij Van der Sterre, een winkel, bakkerij en konditorei ineen, drinken we alvast iets warms. Ook buiten wanneer we over de plaatselijke markt wandelen, komt de geur van vers gebakken brood en heerlijke zoetigheden ons tegemoet. Heel moeilijk om de verleiding te weerstaan. Na al dat winkelen, hebben we honger gekregen. We lunchen in een gezellig restaurantje en smullen van een broodje kroket, toch een niet te missen iets wanneer ik in Holland ben. In de late namiddag rijden we naar ons hotel. We logeren in het Postillion Hotel dat een indrukwekkende lobby heeft. Onze kamer is klein maar gezellig modern aangekleed. Als we dan toch niet van de buitenlucht kunnen profiteren, kruipen we maar in de bar voor ons welkomstdrankje. De bar bevindt zich te midden van de lobby en door de luidsprekers horen we Jingle Bells, Last Christmas en alle andere zeemzoete kerstliedjes de revue passeren. Een vrouw die een kinderwagen meezeult, komt naast ons zitten. We denken beiden hetzelfde  - waarschijnlijk de grootmoeder tot we doorhebben dat in de voiture geen baby ligt maar haar grote trots en liefde, een kleine  zwarte poedel die behandeld wordt als een koningin. 

 

's Avonds nemen we de tijd voor alweer een culinair intermezzo in het stijlvolle restaurant. De uitgelezen plek om lekker te dineren, alleen is het er heel erg koud. Het drie gangen menu is lekker maar we blijven niet langer zitten dan nodig. In de bar gaan we terug wat opwarmen met een lekker tasje thee. Aan de bar de dame van daarstraks met op de stoel naast haar de zwarte poedel. Het beestje blijft braaf zitten maar we hebben het gevoel dat hij toch liever een stapje in de wereld zou willen zetten. 

Zondag: Na een heerlijke nacht, wacht ons een uitgebreid ontbijt ... een zalige start van de dag! Vandaag gaan we een beetje aan cultuur doen.  De oudste stad van Holland is opvallend goed bewaard gebleven. De binnenstad is pittoresk en dooraderd met grachten. We starten onze wandeling aan de grote kerk, het bekendste monument van Dordrecht en een ijkpunt in de stad. Opvallend is de scheve toren, waarin de 67 klokken tellende beiaard is ondergebracht. De kerk is gebouwd op de plek van een vroegmiddeleeuwse kapel en kreeg eind 15de eeuw haar huidige vorm. We gaan maar kort naar binnen want er start een dienst. De kerk zit al propvol en wanneer we buiten komen, zien we nog meer mensen toestromen. In tegenstelling tot bij ons gaat de jeugd hier nog wel naar de kerk. Via de Voorstraat wandelen we in de richting van het imposante stadhuis met een neoclassicistische gevel uit de 19de eeuw. Hier nam het stadsbestuur zijn intrek in 1544. Het plein voor het stadhuis is aangelegd in 1679. Vermits heel Dordrecht in de kerk zit, is het rustig in de stad. Couleur locale vinden we terug bij de kleine gietijzeren bruggetjes en in de idyllische straatjes. Mocht ik niet met zekerheid weten dat ik geen druppel alcohol in mijn bloed heb, ik zou hier serieus beginnen twijfelen. Alle maar écht alle gevels staan hier scheef. Het lijkt wel of elk huis elk moment omver kan vallen. Het is een grappig gezicht!

 

Tijd voor een niet zo gezonde lunch bij Coffeelicious, een gezellig koffiehuisje waar de heerlijke zoete geur ons al tegemoet komt van zodra we de deur openen. Het is afgeladen vol en we bemachtigen het allerlaatste tafeltje net aan de kleine toog die vol staat met de meest heerlijke taarten. De uitbaatster werd geboren in Ierland en ze heeft ook een tijdje in Schotland gewoond. Haar taarten zijn dan ook op en top Brits. Ik heb gelezen dat haar worteltaart hemels is dus die moeten we proeven. Het moet gezegd, ze is lekker maar aan die van Jo kan ze niet tippen! De vriendelijke serveerster vraagt ons wat we van Dordrecht vinden. We zeggen dat we haar stad echt leuk vinden, vooral dan al die schattige scheve huisjes en ze krijgt spontaan een glimlach op haar gezicht. Volgens haar zijn er twee verhalen die de ronde gaan over de vele naar voren hellende koopmanswoningen: ze werden scheef gebouwd zodat bij het verhuizen de meubels niet tegen de gevels konden botsen of de grond onder Dordrecht is verzakt. Naar het juiste antwoord hebben we het raden. 

Het veelgeprezen uitzicht op het drie rivieren kruispunt, ligt aan onze voeten wanneer we vanuit de binnenstad door de Groothoofdspoort lopen. Hier was in het verleden de belangrijkste aanlegplaats voor schepen en is nu nog steeds het drukst bevaren waterknooppunt van Europa. De pottenkade, de Wijnstraat en de Visbrug hebben niet de omvang en de grandeur van de Amsterdamse grachtengordel maar zeker wel de charme. De gehele binnenstad is verbonden met het water en langst de kades liggen behalve plezierbootjes ook immense exemplaren met wapperende Nederlandse vlaggen te blinken. Sommigen uitgedost met een kerstboom in de nok. Naast de authentieke dubbele ophaalbrug zien we oude grachtenpanden en entrepots. Verborgen achter één van de mooie gevels huist het Dordts patriciërshuis. De deur is echter gesloten maar er hangt wel een bordje dat het museum open zou zijn. Na een ruk aan de trekbel gaat de deur iets wat moeizaam open. Door de werken aan de kade, klemt de deur. We worden verwelkomd door een kranige dame die ons een blik gunt in het leven van de gegoede burgerij in de periode 1770-1815. De vertrekken met hun originele gedetailleerde lijsten, spiegels, schouwen en stucplafonds zijn een lust voor het oog. Vooral de indrukwekkende ronde Maaskamer met uitzicht over het drierivieren punt is werkelijk prachtig. Hier kan je een high tea boeken, geserveerd door de brigade van highteadelicious, het 'zusje' van coffeedelicious maar vermits we net bij die laatste uitgebreid gezondigd hebben, passen we hiervoor. Misschien wel voor een andere keer want hier zitten heeft echt wel iets. 

 

Tussen Bagijnhof en Vriesestraat staan de huisjes van de Regenten of Lenghenhof. Eigenlijk bestaat dit door regenten bestuurde vrouwenhof uit 1755 uit meerdere hofjes. Rond een binnentuin met eeuwenoude bomen en een waterput staan de nu door vrouwen bewoonde huisjes. Hier is het zo rustig dat we vanzelf zen worden. Tijd om wat meer leven in de brouwerij te brengen. We wandelen van de ene sierlijke brug naar de andere en nemen nu en dan eens een middeleeuws doorsteekje. Zo arriveren we bij de overdekte kerstwinkel die in een oude kerk huist. Hier is het heerlijk kuieren tussen de kitscherige kerstspulletjes. Ondertussen lijken alle inwoners van Dordrecht de stad ingetrokken te zijn want het is een drukte van jewelste. Het is blijkbaar toch koopzondag want de meeste grote winkels in het centrum zijn open. Bij Bluebirds in the backyard, een uniek winkeltje dat vol staat met brocante en vintage bevindt zich achteraan een kleine coffeebar. De plaatselijke Bruce Willis maakt voor ons een heerlijke Flat Latte wat eigenlijk gewoon een koffie verkeerd is, maar het klinkt leuker. Hij werkt het af met een mooi hartje. Het heeft wel iets nostalgisch zo een drankje nuttigen tussen de oude spullen. Zelfs het toilet is vintage en dat wordt heel ludiek aangekondigd. Er hangt een papiertje waarop staat om niet te hard aan het koortje te trekken. Na deze heerlijke dag in de buitenlucht, rijden we terug naar ons hotel voor het diner. Er zijn niet veel gasten in het hotel dus is het lekker rustig. Opnieuw krijgen we een heerlijk 3 gangen menu voorgeschoteld. Met honger ga je hier niet van tafel. Één ding is zeker, vanavond gaan ze me niet in slaap moeten wiegen. 

Maandag: Onze laatste dag in Dordrecht start opnieuw met een heerlijk ontbijtje. Daarna checken we uit en rijden we naar Villa Augustus, gelegen op het voormalige waterleidingterrein van Dordrecht. Het verhaal van Villa Augustus begint met een foto. De opname is gemaakt vanuit een vliegtuigje in 1930. De fotograaf zag onder zich een lappendeken van rivieren, haventjes en repen land. Hij keek naar een uitloper van de Biesbosch. Op één strook land stond een watertoren, als een kasteel omringd door water. Op een dag in 2003 deed de foto een beroep op de verbeelding. Hij lag op het Stadskantoor en kwam onder ogen van een paar ondernemende mensen. Die watertoren stond er nog - leeg - en kon weer in gebruik worden genomen. Als hotel bijvoorbeeld: slapen in een opslagplaats voor water. Het terrein eromheen, waar eens water stond zoals op de foto, kon weer worden open gegooid. Het riviertje de Vlij kon worden doorgetrokken, de oude toestand hersteld. Het terrein is omgetoverd in een groene en levendige plek waar je kunt eten, drinken, slapen, winkelen en vrij rondwandelen in de tuinen. 

We parkeren onze auto op de parking van het hotel en gaan een kijkje nemen. In de grote hal, waar ooit de pompen van het pompstation op volle toeren water door de kilometerslange buizen pompten, heerst nu bedrijvigheid en hangt de verleidelijke geur van versgebakken brood, koekjes en taart. In het aanpalende café/restaurant met hoge ramen besluiten we alvast iets te drinken. Het interieur is heel indrukwekkend. De stoere betonnen muren zijn versierd met illustraties van de mede eigenares gecombineerd met oud school- en kantoormeubilair. Elke stoel is anders en de indrukwekkende bar en open keuken heeft iets majestueus. 

 

Op de plek waar ooit de waterbekkens lagen van de watertoren van Dordrecht is nu een prachtige tuin van ruim 1,5 hectare met onder andere een moestuin, boomgaard, Italiaanse tuin en een bosje. Wat hier gekweekt wordt, bepaalt grotendeels het menu van het aanpalende restaurant. De koks lopen hier letterlijk met kruiwagens vol groentes richting keuken – verser kan haast niet. De groenten en fruit die niet worden gebruikt, worden verkocht in de aanpalende markthal. Daar zien we ook kookboeken, vers brood, olijfoliën en zelfs zelfgemaakt ijs. 

We laten de auto staan en wandelen naar Khotinski, een cool restaurant, dat huist in de voormalige machinekamer van een oude elektriciteitscentrale. Het is een stoere ruimte met veel bakstenen, een metershoog plafond, grote ramen, bengelende peertjeslampen en oude olijfbomen. Ons initieel plan om hier te lunchen valt al onmiddellijk in het water want de zaak is gesloten op maandag maar we hebben toch geluk want ze zijn net met de bevoorrading bezig en die mannen hebben de sleutel dus kunnen we binnen even een kijkje nemen. Wat verderop zien we een mooie molen 'kyck over den Dyck' noemt hij. Hollandser kan bijna niet.

Via de Singel wandelen we naar het oude stadspark van Dordrecht, de Merwede. Deze plek heeft een grote aantrekkingskracht op romantische zielen, archeologen en picknickende families op warme dagen. In het midden van deze groene long staat een indrukwekkend oorlogsmonument ‘De Levensboom‘ van Hans Petri. De Levensboom  is vervaardigd uit Franse witte hardsteen en de onderkant van de zuil wordt gevormd door vier figuren, die de ellende van de oorlog en de hunkering naar de bevrijding en het leven uitbeelden. Hieruit groeit een krachtige levensboom die de oneindige levensdrang van mensen symboliseert. 

 

We lunchen in de Munt, een restaurantje dat een beetje verscholen ligt achter een oude gevel. We moeten door het poortje met Korinthische zuilen dat stamt uit 1555 maar nog best mooi bewaard is gebleven. Het eten is niet echt lekker maar het is er wel gezellig. We kunnen Dordrecht niet verlaten zonder de bekendste lekkernij van de stad te proeven. We zakken dus terug af richting binnenstad naar banketbakkerij van der Sterre voor een appelmarijn gebakje. Het gebakje wordt gemaakt van bladerdeeg gevuld met appels, rozijnen en een snuifje kaneel en bovenop gepofte amandeltjes met poedersuiker .... zooooo lekker en een waardige afsluiter van ons weekendje Dordrecht!

Weekend Gransdorf

Iedereen die reizen te duur vindt, heeft geen verbeelding! Reizen hoeft helemaal niet duur te zijn. Neem nu ons jaarlijkse uitje naar Gransdorf in de Kyllburger Eifel, een zalige plek om even helemaal tot rust te komen en je moet er geen boterhammetje minder om eten. De winter is nu echt in aantocht, bomen verliezen hun blad, het wordt vroeg donker want de dagen worden korter en de thermometer daalt zienderogen. Ook al hou ik van heerlijke zwoele zomeravonden, ook van deze periode kan ik écht genieten. De winterjas, dikke sokken en warme sjaal worden bovengehaald, de botinnes staan al klaar en last but not least gaat ook mijn nieuwe muts de koffer in!

Vrijdag: We vertrekken rond 9 uur en rijden naar de plaats van afspraak: het wegrestaurant in Barchon. Iedereen druppelt langzaam binnen en we drinken alvast iets warm om op temperatuur te komen. Ons weekendje Duitsland is gestart! Op weg naar onze eigenlijke bestemming stoppen we in Bittburg. Hier lunchen we in de Bit-Stüben, een restaurantje waar ook de mensen van het dorp graag komen. Er hangt een gemoedelijke sfeer, ze zijn er vriendelijk en het eten is simpel maar lekker. 

 

De kerstmarkt staat hier al en de sfeervol ingerichte kraampjes met kerstversiering, houten speelgoed en lekkere Duitse specialiteiten brengen ons gelijk in de juiste stemming. We verwarmen onze handen aan een geurig glas Eierlikör en daarna trekken we het stadje in om wat te shoppen. Het noodlot slaat toe, mijn camera valt bij mijn eerste aankoop pardoes de grond op waardoor de lens plots 5 mm korter is. Dan maar op zoek naar een fotowinkel voor een nieuwe lens ... ik weet weer waarvoor ik moet werken! 

 We logeren, na een jaartje vreemdgaan, opnieuw bij Hotel Holzwurm en worden weer hartelijk ontvangen door Birgit, de vrouw des huizes. Na het betrekken van de kamers gaan we alvast eentje drinken om onze mini vakantie goed van start te laten gaan. Ons groepje is aanzienlijk kleiner dan gewoonlijk dus kunnen we gemakkelijker allemaal samen aan één tafel. Dat maakt het extra cosy en gezellig. Het avondmaal is genieten in een huiselijke sfeer. Hier moet je niet zijn voor een culinair hoogstandje maar de gewone Duitse boerenkost met de nadruk op vlees en véél. We zitten midden in het wildseizoen dus krijgen we twee soorten wild op tafel. Niet mijn ding maar er zijn ook spätzeln dus ik ben content. Na het eten zetten we ons thuis meestal allemaal voor de TV maar hier genieten we nog echt van het samenzijn. We maken ons klaar voor wat ouderwetse gezelligheid maar de vermoeidheid slaat al snel toe dus één voor één verdwijnen we naar boven. 

 

Zaterdag: Van zodra we het heerlijke ontbijt achter de kiezen hebben, starten we onze ochtendwandeling in het rustige en vredige Gransdorf. Het blijft een godvergeten dorpje waar de tijd is blijven stilstaan. Het gras is nog vochtig, de vogeltjes ontwaken en we voelen de frisse wind op ons gezicht.  We geven ons lichaam de kans om zachtjes op te starten. Wandelen doet een beroep op al onze zintuigen. We staan stil bij de schoonheid van de natuur en laten deze op ons inwerken. De geur van mos en dennenbomen – heerlijk! We dwalen rond en zoeken de paden op die we zo goed kennen maar toch lijkt het voor mij vaak of ik hier nog nooit geweest ben – het voordeel van Alzheimer light!

 

Het lijkt wel alsof we in een tijdloze ansichtkaart zijn beland. We snuiven de gezonde buitenlucht op, genieten van de vallende bladeren, de krakende bospaadjes en een heel scala aan geuren en kleuren. De weergoden zijn ons goed gezind want de zon schijnt en de hemel is prachtig blauw. Dit jaar ben ik niet de bakker van dienst. Pascale zorgde voor de versnapering voor onderweg, heerlijke koekjes en Jan uiteraard voor den drank! Af en toe wordt er dan ook een rustpauze ingelast. Na twee glaasjes lekkere schnapps ben ik al wat tipsy en gaat het wandelen me nog beter af.  Rond de middag lopen we met rode wangen terug naar het hotel. Zal het maar steken op mijn Weens bloed zeker? Ik ben werkelijk verkleumd van de kou en besluit na de lunch even een power napje te doen. Langzaam krijg ik het terug warm onder het donsdeken waarna ik er opnieuw tegenaan kan. 

 

Traditiegetrouw wordt er in de namiddag een kerstmarktje ingelast. We moeten eerst naar het eind van het dorp om daar door de velden naar het naburige dorp te wandelen. Liliane en ons ma besluiten de gewone weg te volgen maar worden al snel opgepikt door een dame die ook die richting uit gaat. Een meevaller voor hen. Ze staan ons al op te wachten met een big smile wanneer wij het dorp Oberkail bereiken. Waar is de tijd dat ons ma me meermaals zei nooit te liften. De sfeer in Duitsland is voor mij altijd zo nostalgisch in december. De dorpjes zien er feeëriek uit, er hangt romantiek in de lucht en de lokale bevolking lacht je toe. Kerstmis komt er aan, daar kunnen we niet omheen. De jaarlijkse kerstmarkt stelt hier echter niet veel voor. Wat kraampjes van de plaatselijke bevolking met zelfgemaakte spullen, van houtsnijwerk tot mosterd, olijfolie en kerstspullen. Jan en Pascale zijn al jaren verlekkerd op een mistletoe en zelfs die kan je hier kopen. We eten een lekker stuk taart en drinken nog iets warm maar buiten wordt het steeds kouder en de wind snijdt dus gaan we maar snel terug naar ons hotel waar de verwarming lekker aan staat. Na het diner wordt er nog wat nagepraat maar opnieuw gaan de meesten onder ons vroeg naar bed,

Zondag: Ons laatste ontbijtje is weer heel erg verzorgd. Daarna trekken we toch nog even onze bottines aan voor een laatste wandeling in de frisse lucht. Wat kan de natuur toch mooi en rustgevend zijn. De laatste koekjes worden verorberd en de laatste schnapps wordt bovengehaald. Nog even flink doorstappen en gewoon genieten! Het is doodstil, op het geritsel van onze bottines in het kleurentapijt onder onze voeten na.

 

 Zondagmiddag na de lunch is het tijd om afscheid te nemen. We hebben wederom genoten van de ouderwetse Duitse Gemütlichkeit! Het landschap verandert langzaam en eens de grens gepasseerd wordt de vering van de auto meteen weer op de proef gesteld door het slechte wegdek - back in Belgium!