Sanur - dagje relaxen

Vanmorgen geen yoga voor mij want ik heb last van allerlei kwaaltjes. Wat is dat toch met ouder worden? Misschien heb ik me gisteren wat geforceerd want mijn onderrug doet pijn. Wanneer Ingrid vertrekt, draai ik me dus nog eens lekker om. Een uurtje later is ze terug met de melding dat onze knappe yoga leraar, gezegend met een goed ontwikkeld lichaam, goudbronzen huid, glanzend zwart haar en een charmante en mystieke glimlach vandaag niet van dienst was. Ik heb dus niets gemist.

In de ontbijtruimte is er vandaag een fotoshoot bezig. De hoeveelheid aan attributen voor een simpele foto van de nieuwe gerechten voor het restaurant is immens. Een vrouw in boerka bereidt het eten voor - gamba’s worden deskundig ingevet met olijfolie en kruiden en vervolgens met en bunsenbrander bewerkt. Daarna worden ze mooi op een bord gelegd voor de foto. De Balinezen kunnen er wat van als het aankomt op presentatie van voedsel. Elk bord is een schilderijtje, zelfs wanneer je in en simpel eethuisje je voeten onder tafel schuift. 

Na het ontbijt gaan we naar het zwembad. Achteraan vleien we ons neer in onze ligstoel op het strand. Het fijne zand knispert tussen onze tenen en de zon brandt op onze niet meer zo witte huid. Gelukkig staat er een grote parasol zodat ik lekker in de schaduw kan zitten terwijl Ingrid  bakt en braadt. 

Hotelgasten hebben ook in de spa een ‘happy hour’ dus ik besluit mijn onderrug eens flink onder handen te laten nemen. Aangekomen bij de spa neem ik plaats in een comfortabele sofa en krijg ik een drankje aangeboden. Daarna mag ik kiezen uit vier verschillende aroma’s om mijn olie mee te parfumeren. Ik ga voor de Bali flower. Eens de keuze gemaakt, word ik begeleid naar een gezellige massageruimte en word ik gehuld in een kimono, waarna ik een aromatische voetscrub krijg. De kamer vult zich met de heerlijke bloemengeur. Wanneer ik op de tafel plaatsneem, wrijft Nona de spierontspannende bloemenolie op mijn lichaam met een rustig muziekje op de achtergrond. Anderhalf uur geniet ik van haar deskundige handen die al mijn zintuigen tot euforie brengen, mijn lijf weer kracht geeft en mijn geest doet relaxen! Mindfulness op reis, tijd inplannen om me te laten verwennen. Een mens zou het vaker moeten doen. 

Nog rozig van deze ontspannende ‘Soothing Maya Massage’, geniet ik gewoon verder van dit ‘luier’ dagje. Ja, de dagen rijgen zich loom aaneen. Zalig zo even nietsdoen met zicht op het witte zandstrand en de kabbelende golfjes, even zwemmen in het verkwikkende water en ‘mensjes’ kijken. Maar omdat het leven meer is dan relaxen aan het zwembad, besluiten we in de late namiddag toch nog maar eens een wandelingetje te maken. We nemen eerst even de lift naar de vijfde verdieping want we hebben onze ‘rooftop garden’ nog niet gezien. Van hieruit hebben we een adembenemend zicht op de zee en aan de andere kant op de stad. Het gras is zacht onder onze voetjes maar je mag er niet op gaan zitten want het prikt verschrikkelijk. Tijd om nog eens de stad in te trekken. Ingrid heeft nog een souvenir gezien dat ze graag mee naar huis wil nemen dus we moeten onze onderhandel skills weer even bovenhalen.

Wanneer de buit binnen is, gaan we naar ‘Oranje’, het restaurant van onze nieuwe Nederlandse vriend Rogier voor de frietjes met stoofvlees. In tegenstelling tot bijna alle Balinese restaurants waar ons eten binnen het kwartier op tafel staat, moeten we hier heeeeeeeeeel lang wachten. Naast ons zit er een koppeltje die een kroket en een curryworst speciaal voorgeschoteld krijgen. Dit is duidelijk op vraag van de Nederlandse jongen want het Engelse liefje vindt de viandel maar niks. Ons stoofvlees laat dus lang op zich wachten maar van smaak is het wel erg lekker, alleen een beetje taai. Het zal een oude, versleten koe geweest zijn.

De zon is ondertussen bijna achter de wolken en het is dus een pak aangenamer om rond te lopen. We komen onderweg een frêle vouwtje tegen met een last op haar hoofd om ‘u’ tegen te zeggen. Vreemd toch dat het hier vooral de vrouwen zijn die het zware werk opknappen. Omdat we zo laat geluncht hebben, gaan we ‘s avonds enkel nog een stukje taart eten bij Jims café want hier spelen ze op dinsdagavond salsa en Ingrid ziet dat helemaal zitten. De plaatselijke Cubanen geven een staaltje salsa ten beste en het ritme werkt aanstekelijk. Het is moeilijk om stil te blijven zitten. Af en toe komt er een Cubaan iemand uit het publiek halen maar dat ziet Ingrid dan toch weer niet zitten. Tegen 10 uur wandelen we terug naar het hotel met de Caribische ritmes nog nazinderend in ons hoofd. 

Ondertussen laat Surya ons weten dat hij ons niet naar de luchthaven zal kunnen brengen op donderdag want hij moet op training voor het geval Mount Agung uitbarst. De laatste twee dagen zou er weer een hogere activiteit zijn vastgesteld. De kans dat de vulkaan alsnog uitbarst tijdens onze vakantie hier, is dus reëel. Hij heeft beloofd zijn vrouw en zoon te sturen om ons op te pikken. We vinden het wel jammer dat we hem niet meer zullen zien want samen met hem hebben we onvergetelijke dagen op Bali beleefd. Hij heeft echt iets heel moois aan onze vakantie toegevoegd. Hij heeft ons Bali laten beleven op een heel bijzondere manier. Dankzij hem hebben wij Bali leren kennen zoals het echt is. Zijn humor, zijn openheid, zijn attente aanwezigheid, echt het heeft diepe indruk op ons gemaakt. Het was aandoenlijk om te zien hoe deze lieve Balinees voor ons zijn hart opende. We gaan dus met gemengde gevoelens naar bed.