Het westelijke deel van Zakynthos ziet er helemaal anders uit. Dit is bergachtig gebied. We rijden eerst naar Kiliomenos, één van de meest authentieke dorpen van Zakynthos. Iedereen is naar hier afgezakt voor een begrafenis. De in het zwart geklede bewoners met grote ruikers witte bloemen stromen toe terwijl de kerkklokken luiden. Net voor iedereen de kerk in gaat, steek ik mijn neus even binnen. Mijn hart slaat een tel over … ik meen iemand te herkennen in de kerk maar realiseer me al snel dat dat onmogelijk is. De Grieks orthodoxe kerk is net zoals elders in Griekenland weelderig ingericht met veel bladgoud. De kerktoren is een losstaand gebouw met grote witte stenen. Bijzonder is dat de weg hier tussen de toren en de kerk doorloopt. Van hierboven hebben we een prachtig uitzicht over de vallei.
Wanneer we verder rijden naar het noorden over de bergen, genieten we van de geweldige natuur. Het romantisch bergdorpje, Kampi ligt op onze weg. In het schattige dorpje zijn er veel lokale winkeltjes. Bij een taverne die uitkijkt over kliffen, baaien en stranden van de ruige westkust, houden we even halt. We willen graag wat drinken maar de luiheid van de Grieken is echt frappant. Ze voelen zich niet geroepen om een bestelling op te nemen en wanneer ik ga vragen of we iets kunnen drinken, vang ik bot. Niet open zegt hij. Ja commercieel aangelegd zijn die Grieken niet.
Het landschap van het bergdorpje wordt grotendeels bepaald door de berg Schiza. Boven op deze berg staat het grootste kruis van Griekenland dat er geplaatst werd ter nagedachtenis aan de Grieken die gestorven zijn tijdens de Griekse burgeroorlog en de Tweede Wereldoorlog. Daar waar aan de zuidkant van het eiland het landschap er een beetje uitgeput, stoffig en uitgedroogd uitziet, staan we er versteld van hoe groen het eiland hier wel niet is. Het is september en Zakynthos heeft dus de droogste maanden van het jaar achter de rug, maar vertoont echt een variatie in begroeiing. Vijftig tinten groen! De bochtige wegen en snelheidslimieten zorgen ervoor dat we niet echt snel kunnen rijden. Op het hele eiland is de max. snelheid sowieso slechts 50 km/h.
De volgende stop is in Exo Chora. Het is niet echt een groot dorp, misschien naar schatting 100 inwoners. Vier daarvan zitten bij de plaatselijke kafenion op het terras om de dingen van de dag met elkaar te bespreken. Wij zetten ons er bij en passen ons aan … ook wij slaan de omgeving gade. Net wat de Grieken ook doen. We merken dat de prijzen hier toch best aan de hoge kant zijn en we vragen ons dan ook af of ze de Grieken dezelfde prijs aanrekenen.
Even verderop staat de ongeveer tweeduizend jaar oude olijfboom. Het is niet de oudste olijfboom op het eiland, maar wel de beroemdste. De grote stam heeft een aparte originele vorm. Bij de boom hebben veel inwoners kraampjes opgezet met zelf geoogste producten, zoals olijfolie, noten en honing. Er is ook een klein zeepfabriekje. Wanneer we het bezoeken worden we vriendelijk begroet en krijgen we te horen dat de zeep volledig uit olijfolie wordt gemaakt en super goed is voor ons velletje. Bovendien zijn de zeepjes in mooie vormpjes gegoten dus een leuk souvenir voor thuis.
We rijden verder naar Anafonitria voor een bezoekje aan het klooster. In dit vijftiende-eeuwse klooster heeft de beschermheilige van het eiland, Agios Dionysios, gewoond. Het is niet meer bewoond, maar we kunnen het wel bezoeken. Aan de ingang staat een middeleeuwse toren. De kloosterkerk zelf is gesloten maar we kunnen wel op het prachtige binnenplein. In het dorpje zelf is het redelijk druk want ook hier bieden inwoners hun producten aan. Er zijn ook handgemaakte tapijtjes en veel houtwerk.
Op nog geen tien minuten rijden ligt het Agios Georgios Krimnon klooster. Hier is het rustiger wat mij betreft ook mooier. Het klooster zelf stamt uit 1535 en was ooit de thuis van een aantal beroemde kerkelijke mannen. De opvallende ronde toren die binnen de kloostermuren staat heeft geen religieuze functie, maar is gebouwd ter verdediging tegen piraten die in de zestiende en zeventiende eeuw geregeld toesloegen. Op dit moment wonen er nog maar twee monniken. De ene is net de was aan het ophangen terwijl de andere iets hardere arbeid verricht. De vraag is hoelang dit klooster nog bewoond zal zijn. Er zijn steeds minder mannen die voor het monnikenleven kiezen. We kopen een zakje olijfjes en steken de centjes in een soort honesty box.
De armoede hier op het platteland is duidelijk te zien. Een magere hond op het erf, een geit en wat kippen in de wei. Stapels autobanden, een roestige auto die eruitziet alsof hij al lang geleden zijn laatste ritje heeft gemaakt en allerlei rommel rondom de boerderij. Op een stoel een Griekse papa die zich in geen jaren nog heeft gewassen.
Via het traditionele dorp Volimes rijden we naar het meest noordelijke puntje van het eiland, Skinari Cape, waaronder de blauwe grotten zich bevinden. Hun naam is te danken aan de blauwe reflecties van het water, waar verschillende tinten blauw zich vermengen en contrasteren met de witte rotsen van de grotten. Hier lunchen we bij Faro. Ons visje smaakt heerlijk en met een volle maag, zetten we onze toch verder. Helemaal boven op de top staan twee windmolens te schitteren in de zon. Eentje zoals op elke ansichtkaart van Griekenland, in wit en blauw en eentje in baksteen. Beide kunnen ons wel bekoren.
Ondertussen is de temperatuur weer flink opgeklommen maar het voordeel van een auto is vooral dat je niet in de felle zon zit. De airconditioning zorgt voor de nodige verkoeling onderweg. We gaan op zoek naar het beroemde uitzicht op Navagio Beach maar vangen bot. Wegwijzers staan overal maar we rijden in rondjes en geven het na bijna een half uur zoeken op.
We rijden terug naar de villa waar we de dag afsluiten aan het zwembad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten