Ondanks de ‘pijntjes’ die we beiden hebben, was de nacht ontspannend. We vielen als een blok in slaap gisteren en wat is het hier rustig. We blijven nog wat soezen terwijl de oven langzaam opwarmt voor ons ontbijt.
We zitten in het land van Hervé, een heuvelachtige streek met veel boomgaarden vol fruitbomen. Een bezoek aan een fruitteler mag dan ook niet ontbreken. De bekendste hier is uiteraard Meurens, je kent de blauw-groene potten echte Luikse stroop wel, maar wij willen het toch liever artisanaal houden. Om 11 uur staan we voor de deur van Siroperie artisanale d’Aubel. In dit kleine fabriekje wordt heerlijke artisanale appelen en perensiroop gemaakt. De eigenaar geeft ons een rondleiding en legt ons het productieproces met veel passie uit. Ze werken maar 1 maand aan de siroop maar om uit de kosten te geraken, maken ze ook appelsap, confituur en choco. Na het bezoek volgt er een proeverij. Uiteraard kopen we een potje stroop om thuis die heerlijke Luikse balletjes te maken.
Door de weinig doorlatende ondergrond in de Hoge Venen, zijn er verschillende beken en rivieren ontstaan. Het water wordt zo veel mogelijk opgevangen in stuwmeren. Er bevinden zich vier grote stuwmeren op Belgische bodem die de regio niet alleen voorzien van drinkwater maar ook van elektriciteit. Deze stuwmeren zijn erg populaire trekpleisters geworden bij wandelaars omdat er veel goed uitgestippelde wandelingen zijn waarbij het water nooit veraf is. Wandelen gaat vandaag echter niet lukken. Hoe graag ik ook zou willen, dat laten mijn voetjes echt niet toe.
Het stuwmeer van Gileppe ligt op het grondgebied van Jalhay en Baelen. Het is de oudste stuwdam van België die ingehuldigd werd in 1878 en later opgehoogd werd in 1971. Wanneer het meer volledig gevuld is kan er 26,4 miljoen kubieke meter water opgeslagen worden en is het 130 hectare groot. De muur is 365 meter lang en 66 meter hoog. Wandelen op een stuwdam is altijd spectaculair. Staat aan de ene kant het water amper een paar meter lager dan ooghoogte, langs de andere kant heb je bijna een verrekijker nodig om te zien hoe diep dat water ligt.
We parkeren onze auto op de parkeerplaats vlak bij de Tour de La Gileppe en nemen de glazen lift naar de top van de Panorama toren waar we de stuwdam en de omliggende omgeving in al haar pracht kunnen bewonderen. Het is net middag dus besluiten we hier een kleinigheidje te eten. Ondanks de toeristische plek, is het eten voortreffelijk en het is er ook lekker rustig. We zitten aan het raam en het uitzicht is werkelijk fantastisch.
Na de lunch dalen we af naar de dam om te informeren of we een fiets kunnen huren. We zijn verbaasd dat er, ondanks dat het weekend én mooi weer is, zo weinig volk is. Eenmaal op de fiets, rijden we over de Dam naar de reusachtige stenen leeuw van 13,5 meter hoog. Deze vind ik best indrukwekkend. Hij staat stoer en uitdagend naar Duitsland te grijnzen. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben door de schoonheid van de omgeving.
Aan het einde van de Dam, rijden we langs de oevers van het immense meer door de bossen. Wat ons het meeste opvalt is dat het wateroppervlak volledig glad is, er zijn geen zwemmers, bootjes of watervogels. Waarschijnlijk zijn veel van de vogels al aan hun trek begonnen. Dat betekent meteen ook intense stilte, want je hoort hier werkelijk niets. We genieten van de rust en de schitterende uitzichten.
Af en toe komen we wandelaars tegen maar wij zijn wat blij dat we op de fiets zitten. Onze voetjes hebben rust en de wind speelt door onze haren … zalig! Het water lonkt en we wijken even van de weg af naar beneden. Het pad is bezaaid met stenen en wortels en ik besef onmiddellijk ‘dit is geen goed idee’. Al na 10 meter hoor ik een gekraak, blijkt er een stuk van mijn fiets gevallen te zijn. We proberen het wat te fixen en draaien wijselijk terug.
Na twee uurtjes zit onze fietstocht er op. Ik noem Ann al lachend mijn slechtste beste vriendin want twee sportieve dagen op rij … wie had dat gedacht. De beloning is echter de moeite. We ploffen neer op het terras aan het uiteinde van de Dam voor een heerlijk ijsje. Dat hebben we wel verdiend.
Eenmaal terug in ons huisje gaan we in relax modus en ‘s avonds eten we opnieuw op ons gezellig terrasje. Benieuwd hoe ver Anneke mij morgen drijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten