Ik hou erg veel van snipper weekendjes en dit weekend trekken we naar de Hoge Venen om drie dagen te genieten van de natuur en mooie wandelingen te maken. De Hoge Venen is een 5.000 hectare grote regio in de provincie Luik tussen Eupen, Monschau, Malmedy en Spa. Het is het oudste en meest bekende natuurreservaat in Wallonië. Het landschap van deze hoogvlakte kenmerkt zich door heide, venen, weides en uitgestrekte bossen. Deze ruige regio is dan ook een droom voor natuurliefhebbers die graag wandelen. Het is een gebied waar de meeste neerslag van heel België valt maar gelukkig schijnt vandaag de zon.
Vanochtend voelde ik bij vertrek een lichte spanning in mijn lijf. Ik houd het maar op een portie gezonde spanning want ik weet niet of mijn lijf die wandelingen zal aankunnen. Anneke is ten slotte veel beter getraind dan ik. Het is vroeg in de ochtend wanneer ik koers zet richting Duffel. Boven het sportpaleis aanschouw ik een prachtige zonsopgang. Rond 8 uur vertrekken we dan richting Ardennen. Het najaar is een mooie periode om de prachtige kleuren van de natuur te aanschouwen.
Anneke wil graag de watervallen van Bayehon zien dus rijden we onmiddellijk naar Longfaye voor een wandeling van maar liefst 12,5 km. Vermits ze haar lunchpakket nog niet heeft gemaakt, kijken we uit naar een winkel, maar dat is buiten de Walen gerekend. In de wijde omtrek niks te bespeuren, zelfs een dame met hond moet ons met schaamte melden dat ze geen idee heeft waar we terecht kunnen. We rijden door een klein dorp en zien een kleine kruidenier. Hier hebben ze brood en omelette heeft ze zelf bij dus we zijn gesteld. We parkeren de auto aan brasserie Moulin de Bayehon en besluiten hier eerst van het sanitair gebruik te maken. Wanneer we uit de auto stappen, zijn we verrast dat het echt fris aanvoelt. Ze hebben nochtans 30 graden voorspeld maar de dichte bebossing laat de zon nog niet toe. De dame van de brasserie spreekt ons aan in het Nederlands, ze zijn eigenlijk nog gesloten maar iets drinken kunnen we wel. We zetten ons op het terras met zicht op het water.
We trekken daarna onze stapschoenen aan, vullen onze rugzak en off we go! Aan het informatiebord gaan we links en van daar volgen we de rode rechthoek met het symbool van een hert. We dalen redelijk snel af via een steil pad, de smalle vallei in. Nadat we een eerste houten brug hebben overgestoken, wandelen we langs de Bayehon. Op het ritme van de beek, die verrassend luid is, minderen we onze tred. Buiten het kabbelende water en de vogels, horen we niets. We volgen het water maar moeten regelmatig even omhoog en daarna terug omlaag. De beek, die in Botrange ontspringt, is erg zuur en heeft een rode kleur, het resultaat van het ijzerhoudende water dat er al sinds jaar en dag stroomt. Vissen zien we dus niet.
Tijd om onze kuiten te laten werken. Via een stenen pad klimmen we steil omhoog en horen we geroezemoes. Tot op heden zijn we niet veel mensen tegengekomen maar nu zijn we niet ver meer. Eenmaal boven, worden we beloond met een prachtig uitzicht op een waterval. Het water klettert er 9 meter omlaag in een groot bassin waarin kinderen spelen. Er staat een picknickbankje maar dat is uiteraard bezet. Dit zou de “hoogste natuurlijke waterval” van België zijn maar wij zijn ervan overtuigd dat dit nog maar het tipje van de sluier is en dat de echte watervallen nog moeten komen dus wandelen we verder.
Wanneer we op een Y splitsing komen, hebben we twee opties: rechts bevindt zich de beek maar deze oversteken betekent gegarandeerd natte voeten dus gaan we ervan uit dat we links moeten. Het is wel een idyllisch plekje dus besluiten we hier onze lunch op te eten. Ik klim naar beneden en doe alvast mijn rugzak af maar de rotsen zijn glad en mijn rugzak schuift de diepte in. Ik heb geen keuze en ga er achteraan. Achter me hoor ik Ann nog zeggen ‘pas op … val er niet in’. Te laat! Haar woorden zijn nog niet koud of ik schuif onderuit en val pardoes op mijn staartbeen. Achter mij hoor ik initieel niets … maar dan proest ze het uit. Ik schuif nog wat verder naar beneden en kan mijn rugzak redden van het water. We nemen de tijd om het fenomenale landschap te bewonderen en … toegegeven, om even te bekomen want het doet echt wel flink pijn.
Onderweg veranderen de stenen in wortels en ploeteren we door opgedroogde plassen modder. Gelukkig was het de voorbije week redelijk mooi weer anders hadden we gegarandeerd natte voeten. We zien heel wat ontwortelde bomen en komen na enkele kilometers bij de “Fagne de Setay”, een van de lage moerassen van het hoogplateau. Wat verderop wandelen we door dennenbossen en veengronden. Tijdens het wandelen zijn we ons bewust van alle zintuigen. Het is heerlijk rustig wandelen, zo ver weg van de stad, met enkel het ruisen van wind en het fluiten van vogels die onze oren verblijden. Het is alleen verschrikkelijk warm in deze open vlakte.
Wanneer we op een kruispunt komen, zien we geen rechthoekige rode bordjes meer met een hert maar aan de overkant wel een gewone rode rechthoek dus Ann zegt vastberaden dat we daarheen moeten. Ik ben helemaal niet zeker maar geef haar het voordeel van de twijfel. We dalen af en komen opnieuw in een bos. Op zich zijn we daar al blij mee want de zon brandt. We roepen al lang niet meer dat het frisjes is en snakken naar schaduw.
Wanneer Ann op haar strava kijkt, merkt ze dat we verkeerd gelopen zijn maar terugkeren is geen optie. We zitten al aan 10 km en ik voel de bui al hangen. De vooropgestelde 12,5 km worden er een pak meer. We zoeken een oplossing en proberen om een pad te vinden dat ons toch enigszins in de juiste richting brengt. We lopen een tijdje langs de gewone weg maar deze is levensgevaarlijk want het is er smal en bochtig en de inwoners rijden hier als zotten. Gelukkig zien we plots een bosweg en besluiten deze in te slaan, niet wetende of deze wel bij de Moulin zal uitkomen maar hij gaat in ieder geval al in de juiste richting. We komen dichter en dichter bij ons beginpunt maar we zijn moe en hebben pijnlijke voeten. Ann heeft een mega blein onderaan haar voet en ook ik heb een blein op,mijn kleine teen maar we hebben geen keuze … we moeten verder. Op de tonen van ‘Leef’ slepen we ons verder. Ja André Hazes Junior doet ons de pijn vergeten en al zingend komen we boven op de berg.
Wanneer we terug aan ons beginpunt zijn, zijn we zo blij dat we eindelijk onze voetjes wat rust kunnen gunnen. Het geklauter en de extra kilometers eisen hun tol. We ploffen op het terras van brasserie Moulin de Bayehon neer voor een drankje. We hadden gehoopt op een adembenemend zicht op de Belgische Niagara Falls - een beetje chauvinisme kan geen kwaad, maar zijn toch een beetje teleurgesteld. Hadden we geweten dat de watervallen die we op 3 km van ons beginpunt tegenkwamen, dé hotspot van deze wandeling was, dan hadden we er zeker iets langer proberen van te genieten. Desalniettemin was het wel een mooie wandeling maar de initiële 12,5 km zijn er wel bijna 16 geworden.
Rond 5 uur stappen we de auto in en rijden we naar ons vakantiehuisje, gelegen op amper 2 kilometer van Aubel, een mooi dorp in de provincie Luik, dicht bij de Nederlandse en de Duitse grens. Hier te midden van het Ardense platteland, een paradijselijk stukje groen, nemen we onze intrek bij Sam en Bernard, super vriendelijke mensen die ons met open armen verwelkomen. Het is een prachtig huisje dat een zekere charme uitstraalt. Hier zullen we wel kunnen ontspannen. Onze privé tuin heeft een oppervlakte van 150 m² en het terras heeft zicht op prachtige groene velden.
In de plaatselijke supermarkt doen we wat inkopen en ‘s avonds eten we gezellig op ons terrasje. Moe maar voldaan kruipen we ons bedje in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten