Onweer hebben we gisterenavond niet gehoord dus we begrijpen niet zo goed waar al die drukte goed voor was. Het is wel veel frisser wanneer we de deur uitgaan. De temperatuur geeft slechts 20 graden aan, ideaal weertje voor ons dus. We rijden eerst naar Argasi waar de plaatselijke apotheek mij alvast voorziet van pilletjes tegen zeeziekte. Kwestie van voorbereid te zijn voor onze boottocht van vrijdag. Daarna parkeren we de wagen aan het tankstation. Via een steegje lopen we naar het strand en zien we in de verte al de bezienswaardigheid van deze plek, een stenen brug in zee. Er zijn geen wegen of paden die erop aansluiten dus het is een beetje een vreemd gezicht. Op de stenen brug met drie bogen prijkt een bordje met het jaartal 1805 maar we horen wel dat ze eigenlijk in 1806 gebouwd werd. Waarschijnlijk heeft de ‘bordjeshanger’ zich met een jaartje vergist. Ze is in Venetiaanse stijl. We begrijpen nu wel waarom Nefis onze boottrip van vandaag verzet heeft want de zee is wild en er staat een strak windje.
We rijden naar het bergdorp Xirokastello dat tegen een mooie begroeide berghelling op ongeveer 120 meter hoogte ligt. Van hieruit hebben we een adembenemend panoramisch uitzicht op de Ionische Zee en de omliggende groene bergen vol met olijf- en pijnbomen. Op de top van de heuvel Skopos bevindt zich het klooster van Panagia Skopiotissa, waar volgens de Griekse mythologie de Griekse Godin Artemis woonde. WaZe slaat tilt en we rijden in cirkels met als resultaat dat we het klooster niet vinden. Zoals zo vaak in Griekenland staan er of geen bordjes of de wegwijzers stoppen halverwege.
We rijden dan maar verder naar Mouzaki, een erg oud traditioneel dorp. Het ligt in een vruchtbare vlakte, op lage heuvels en is omgeven door duizenden olijfbomen. Wat worden we weer verwend. De zon is opnieuw van de partij en de temperatuur is opgelopen tot zo’n 26 graden. Eenmaal boven in het dorp zien we dat de huizen hier in de traditionele Zakynthos-stijl gebouwd zijn rond een kerkplein. De kerk is echter niet open dus rijden we verder. Ik had ergens gelezen dat er hier een farm zou zijn waar ze een bekroonde olijfolie produceren. WaZe kent het adres dus rijden we vol goede moed verder. Plots moeten we een klein weggetje in en horen we een boenk … we zitten met de bodemplaat tegen de grond. Als dat maar goed komt! Wanneer de gps zegt ‘bestemming bereikt’ staan we in the middle of nowhere en is er geen boerderij te bekennen.
Onderweg hadden we een bordje gezien naar de Black Caves dus besluiten we daar eens een kijkje te nemen. De weg is onverhard, steil en wordt smaller en smaller. Bij mezelf maak ik de bedenking dat ik nu dus geen tegenligger wil. Aan een klein café boven op de berg staan 3 auto’s en ik kan er niet meer bij. Maar de weg gaat nog hoger dus besluit ik, tegen beter weten in, verder te rijden. In mijn ooghoek had ik op de rots wel 4x4 zien staan maar ach zo erg kan het toch niet zijn zeker? Halverwege wordt de weg slechter … gravel wordt rotsig en ik besef dat doorrijden geen optie is. We staan op de bergkam en draaien is onmogelijk … enige optie terug achteruit op de smalle weg en hopen dat er geen auto’s aankomen. Bovendien is achteruitrijden niet echt mijn sterkste kant dus het zweet staat me in de handen. Gelukkig blijft papa altijd rustig. Na wat een eeuwigheid lijkt, kan ik eindelijk draaien. Terug bij het café doet een dame teken dat ik me best aan de zijkant van de weg mag zetten als we de black caves willen bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Met knikkende knieën stap ik uit de auto.
We starten aan de klim naar de grot maar al na 10 meter beseft papa dat dit voor hem niet zal lukken dus draait hij terug. Ik besluit verder te gaan maar dat blijkt niet zo simpel. De grot ligt hoog dus de klim is steil en gaat over een smal pad met rotsblokken. Af en toe moet ik me optrekken via een koord. Ik voel me net een berggeit. Halverwege moet ik even rusten om op adem te komen maar wat een beloning wanneer ik eindelijk boven kom. Het uitzicht over de vallei is prachtig en de Black Cave indrukwekkend.
Ik zet me even neer en geniet van dit zen momentje. Ik neem extra veel foto’s zodat papa straks toch een beetje kan meegenieten. De weg er naartoe was pittig maar zeker de moeite waard. Eenmaal terug beneden drinken we nog een homemade lemonade alvorens terug af te dalen langs de smalle weg. Onderweg stoppen we nog even bij een oude verlaten kerk, of beter de ruïne van een kerk.
Het is half 2 voorbij en we hebben nog niet gegeten. We rijden naar Keri waar we lunchen bij the windmill taverne. Er staat konijn in citroensaus op het menu en daar hebben we wel zin in. Voor slechts 30€ hebben we gegeten en gedronken. Het uitzicht op de baai van Keri krijgen we er gratis bij.
In de late namiddag rijden we terug naar de villa en zetten we ons respectievelijk op het terras en aan het zwembad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten