Wanneer ik wakker word, is papa reeds gedoucht, aangekleed en heeft hij zelfs al gegeten. Ik spring dus uit mijn bed en maak me snel klaar. Zakynthos kent slechts één stad en die heet ook Zakynthos. Om verwarring te voorkomen voegde men er ‘stad’ aan toe. De lokale bewoners noemen de stad Chora, zoals men ook vaak op andere Griekse eilanden een hoofdstad noemt. Een andere wijze om aan te duiden dat je het over de plaats en niet over het eiland hebt, is door de naam ‘Zante’ te gebruiken. Dit is hoe Zakynthos door de Italianen genoemd werd toen het eiland tot Italië behoorde. In 1953 schrikte een heftige aardbeving het hele eiland op, waarbij in de hoofdstad maar liefst 90 procent van de gebouwen werd verwoest. Tijdens de heropbouw van de stad werden de meeste gebouwen volgens de oude bouwplannen weer opgebouwd. Ze is gedeeltelijk op de hellingen van enkele heuvels gebouwd. We parkeren de auto op de gratis parking aan de haven. Hier vertrekken de veerboten en liggen er ook best wel prachtige jachten aangemeerd.
We komen voorbij de imposante Sint-Dionysiuskerk. Deze Grieks-orthodoxe kerk is vernoemd naar de beschermheer van het eiland Zakynthos en is ook zijn laatste rustplaats. De muren en plafonds zijn prachtig beschilderd en er zijn veel iconen die door de lokale bewoners worden vereerd. Uiteraard is alles opgesmukt met veel tierlantijntjes en goud, zoal het de Griekse cultuur betaamt. Wat onmiddellijk opvalt, is dat de stad Zakynthos eigenlijk de meest authentieke plaats van het eiland is. Hier vindt het echte dagelijkse leven plaats en zijn de toeristen slechts bijzaak. Dat merken we wanneer we even verderop iets gaan drinken in het plaatselijke café. Hier worden de mannen uit het dorp rustig wakker bij een kop koffie en een krant op het terras.
Via de prachtige boulevard wandelen we langs de vele vissersbootjes die hier hun plek opeisen. Ze trachten hun vangst van de voorbije nacht aan voorbijgangers te verkopen.
Wanneer we aankomen op de Platia Solomou, het centrale plein en het hart van de stad wordt het drukker. Hier start namelijk het voetgangersgebied met vele cafés, restaurants en winkeltjes. Wanneer we de Saint Nicolas in Molos kerk binnenwandelen, krijgen we prompt elk een kaars in de handen gedrukt. Of we nu willen of niet, we zullen een kaarsje branden. Het merendeel van de bezoekers steekt sowieso geld in het offerblok dus het is wel goed gezien natuurlijk.
We slenteren door de winkelstraat met booggewelven die ons toch een beetje schaduw bieden. Omdat het alweer zo warm is, gaat papa wat op een terrasje zitten terwijl ik op zoek ga naar onze lunchplek. Na wat in rondjes gelopen te hebben, vind ik toch het adresje dat ik zoek. Het opent echter pas om 1 uur dus hebben we nog een uurtje. We spelen voor een keertje eens de echte toerist en nemen het treintje. Hoe noemen ze dat? Flink gejost, ja dat zijn we! Veertien euro voor een rondje door de stad dat amper 30 minuutjes duurt. Ach ja, het windje heeft ons alvast een beetje verfrist. We besluiten nog een laatste kerk binnen te lopen en ook hier krijgen we weer elk een kaars in de handen gedrukt. Volgens mij heeft pa nog nooit zo veel kaarsjes gebrand in zijn leven. We zetten ons in de prachtige kerk even neer en genieten van het schouwspel. Ruim de helft van de mensen betaalt voor de kaars maar wanneer iedereen verdwenen is, rept de man zich naar de kaarsen, neemt er de helft uit, blaast ze uit en gooit ze weg. We kunnen van verbazing nauwelijks onze lach inhouden. Je zal maar echt gelovig zijn en een kaars branden voor je geliefde … nou na 5 min branden, ligt ze al in de vuilbak. Of misschien wordt ze later nog wel terug gebruikt. Een echte schande!
Om 1 uur nemen we plaats bij Yard of taste, een restaurantje met een echte Ibiza-vibe. Toch eet je hier op en top Grieks maar wel met een eigenzinnige twist. Chefkok en eigenaresse Giota Papadopoulou laat ons op een bijzondere manier kennis maken met de Griekse keuken. Ze gebruikt alleen biologische producten en alles is dagvers. Ik ga voor de linguini met scampi en basilicum, papa voor de rivierkreeft met dragon, curry en limoen. Het hoofdgerecht is meer dan royaal maar wat ben ik blij dat ik een plekje over heb gelaten voor het geweldige dessertje; de pavlova met mango is een dessert waar ik graag nog een keer voor terugga. Ook papa is blij met zijn op en top Grieks dessert, de galaktobureko, een warme pudding in filodeeg met vanille ijs.
Omdat we toch vrij ver van de haven zitten, besluit ik de auto alleen te gaan halen en papa daarna aan het restaurant op te pikken. De zon brandt en de temperatuur is opgelopen tot ver boven de dertig graden. Onverantwoord om inspanningen te doen dus rijden we terug naar ons huisje in Lithakia te midden van de olijfvelden. Het is een warme dag en de tuin gonst van het leven. Aan het zwembad zitten enkele Nederlandse koppels te bakken in de zon. Ik zet me wijselijk in de schaduw met een boekje. Het is goed geweest voor vandaag. Straks eten we gezellig op ons terrasje nog een kleinigheidje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten