Jaipur

De eerste uren van de dag zitten we in de gammele bus en niemand heeft een oog dichtgedaan, behalve dan Clarissa, die overal kan slapen blijkbaar. Omstreeks 6 uur komen we aan in Jaipur, de hoofdstad van Rajasthan. Eerste indruk van deze stad: dorre omgeving, heet (39 graden), erg druk en vuil. In de bus hebben we al besloten dat Wendy en ikzelf een kamer zullen delen. Ons hotel blijkt overboekt te zijn en onze kamers komen pas vrij tegen 12 uur ’s middags. Na wat over en weer gepraat kan Raj er wel voor zorgen dat we 3 kamers ter beschikking krijgen waar we alvast even kunnen gaan rusten. Tine & Anouk, Wendy en ikzelf nemen 1 kamer en doodmoe kruipen we in onze lakenzak en leggen ons neer op het bed. Er is geen airco maar wel een fan, gelukkig want het is wel vrij warm in de kamer. Met mijn stopjes in de oren val ik echter als een blok in slaap. We hebben ongeveer 5 uurtjes want om 12 uur komt iedereen naar beneden en krijgen we van Raj een briefing in het restaurant over alle bezienswaardigheden van Jaipur en de gebruiken van de Indiërs. Na deze briefing neemt Raj ons mee voor een busritje om de stad wat te verkennen. Onmiddellijk merken we dat India anders is dan alle andere Aziatische landen. Het is een land waar de tijd heeft stilgestaan en waar het Hindoeïsme nog sterk in zijn traditionele vorm voorkomt. Het is ook veel kleurrijker dan elders. Overal zien we Rajastaanse mannen met hun enorme snorren en tulbanden en met sieraden behangen vrouwen die de meest felgekleurde sari’s dragen.

Jaipur is wel een aparte stad en wordt ook wel ‘The Pink City’ of ‘De Roze Stad’ genoemd. Ik begrijp meteen waarom. De binnenstad, het historische gedeelte, is grotendeels opgetrokken uit een opvallende rozig-bruine steen. Roze was trouwens de lievelingskleur van de god Shiva. De stad staat op de World Heritage List van Unesco. De binnenstad is grotendeels ommuurd en heeft verscheidene grote toegangspoorten. Daarbinnen is het een grote mierenhoop van mensen, bussen, auto's, brommers, riksja's, tuktuk's (gemotoriseerde riksja's), ezels met kar, paarden met kar, kamelen met kar, olifanten (jawel) en fietsers. Ondanks die drukte wordt de binnenstad ook nog bewoond door tientallen koeien, die op strategische plekken midden op straat van de zon liggen te genieten. Iedereen weet dat de koeien tot de heiligste dieren van India behoren. Volgens de legende bezitten haar 5 producten; melk, yoghurt, boter, mest en urine, een zeer zuiverend vermogen. Een Hindoe zal een koe dus nooit kwaad doen of doden, evenmin zal hij rundvlees eten. Een andere categorie bewoners zijn de varkens die zich tegoed doen aan de heuvels vuilnis die her en der liggen. Een vuilnisbak tref je in de binnenstad nergens aan. We vragen aan onze chauffeur of hij ons aan de Pink City kan afzetten want iedereen wil wel op verkenning gaan. We kuieren door de smalle straatjes en het is niet helemaal duidelijk wie nu de toeristische attractie is. Indiërs stoppen met hun bezigheden om ons schaamteloos aan te staren.

Af en toe worden we lastig gevallen door verkopers, tuktuk drivers die ons wel naar een goede winkel willen brengen (waar zij commissie krijgen), jongetjes die ‘gratis’ onze gids willen zijn (we leren al snel dat ‘gratis’ niet bestaat in India), kleine kindjes die ons al bedelend volgen… maar gaandeweg ontdekken we dat negeren de beste remedie is en al bij al valt het eigenlijk nog wel mee. Waar we maar niet aan kunnen wennen is het rochelen. Het lijkt wel de nationale volkssport in India, iedereen doet het – zelfs de vrouwen. We komen op plaatsen waar de tijd heeft stilgestaan. Rond 15 uur beginnen onze magen te knorren en we besluiten naar MI Road te gaan waar we gaan eten in ‘The Handi’, een airco restaurant dat Raj ons aanbevolen heeft. Met de hoogoplopende temperaturen is dit geen overbodige luxe. Ik neem de chicken curry met rijst en naan (het typische Indische brood). Heel erg lekker en het kost slechts 4 euro! Met een volle maag kuieren we verder door de smalle straatjes. De armoede is schrijnend, geuren en kleuren wisselen elkaar af. Opvallend is ook dat de telefoon en elektriciteitsdraden hier rakelings boven de huizen en straten hangen … levensgevaarlijk! Omstreeks 19 uur komen we terug aan in ons hotel en nemen een koude douche, de eerste van vele zo zal later blijken. Maar het koude water is eigenlijk lauw vermits de temperatuur buiten opgelopen is tot 40°C. We hebben geen energie meer om te eten en daarom besluiten Wendy en ikzelf een kijkje te nemen op het dakterras van het hotel waar er een poppenshow gegeven wordt voor de gasten. Ook Jorn komt een kijkje nemen en speelt zelf even mee in de show. Na afloop is de poppenspeler niet tevreden met de 10 Rupees die we hem willen geven, dus krijgt hij niets. Wie het kleine niet eert …. Om 21 uur kruipen we onder de wol in ons gezellige maar kleine kamertje.

Posted with Blogsy