Geen wake-up call vanmorgen, hoewel Raj dat uitdrukkelijk had gevraagd. Gelukkig hebben we de wekker gezet. Om 5 uur is iedereen in de lobby behalve Sophie en Jorn. Die hebben zich overslapen. Uiteindelijk zijn ze om 5:30 uur toch beneden en vertrekken we opnieuw richting Gagnes voor een boottochtje over deze heilige rivier bij zonsopgang. Een paar meisjes verkopen kleine bloemstukjes met een kaarsje erin, dat je op de Gagnes weg kan laten drijven. Het zou geluk brengen. Raj koopt voor ieder van ons zo’n kaarsje en we besluiten het noodlot niet te tarten dus doen we met z’n allen een wens en laten het drijven. Het water is rustig en we kijken naar de ochtendrituelen van de Indiërs: ze poetsen hun tanden en wassen zich in het vuile water.
Wat verderop wordt de was gedaan in datzelfde water. Sommigen zitten in gebed verzonken met hun blik op oneindig. Het is een kleurig schouwspel. Ook hier hebben we last van de vele verkopers. Ze zijn volledig aan de situatie aangepast en hebben hun bootjes volgepropt met souvenirs. Om beurten proberen ze vervolgens de toeristenbootjes te benaderen. Aan de oever zien we prachtige gebouwen, bouwvallige paleizen, hier en daar afgewisseld met guesthouses die er tussenin geklemd liggen. Dit alles wordt onderbroken door nauwe steegjes met honden, geiten, eenden en koeien. Na een tijdje komen we in de buurt van de lijkverbrandingen. Hier is het streng verboden foto’s te nemen. We zien dat de eerste lichamen van de overledenen al aangestoken zijn want er is een enorme rookontwikkeling. Toch wel een akelig gevoel. Omdat de Hindoes geloven in een vergankelijk lichaam en een onsterfelijke ziel cremeren zij de doden zo snel mogelijk. Nadat het lichaam in een doodskleed gewikkeld is, wordt het naar een crematorium gedragen aan de rand van de Gagnes. Tijdens het aansteken van de brandstapel, spreekt men gebeden uit de heilige teksten uit om de ziel vrede te schenken. Na de crematie worden de assen, bloemen en botten verzameld om deze vervolgens in de rivier te verstrooien. Aan de oever, op de Main Ghat zitten tientallen bedelaars te smeken om Rupees zodat ze hun begrafenis / verbranding zouden kunnen betalen. In India bestaat er een soort kastensysteem. Dit is een eeuwenoud systeem dat mensen verdeelt in verschillende groepen. Deze groepen hebben een bepaalde positie en rol in de maatschappij. Een belangrijk gegeven van het kastensysteem in India, is dat de kasten erfelijk zijn en dat dus voor de geboorte al wordt bepaald welke positie iemand zal hebben in de maatschappij. De volgorde van de kasten gaat van rein naar onrein. Mensen in de hoge kasten krijgen goede banen, mensen in de lage kasten daarentegen, kunnen alleen de minderwaardige en vieze baantjes krijgen, zoals het vuilnis ophalen, de lijken verbranden, straten vegen of leer bewerken. Zij mogen ook niet, al zouden ze dat kunnen, leren voor een goed beroep. Hindoes geloven dat de kaste waarin iemand geboren wordt, afhankelijk is van de karma uit de vorige levens, m.a.w. als je goed geleefd hebt, zal je opnieuw geboren worden maar dan in een betere kaste.
Rond 8 uur komen we terug aan in het hotel en iedereen heeft wel zin in een lekker kopje koffie. We trekken dus naar het winkelcentrum, maar bij aankomst blijkt dat het nog gesloten is. Terug naar het hotel dan maar. Onderweg koop ik nog wat sinaasappelen en een vreemde vrucht die ik wel eens wil proeven. Dit is het eerste hotel waar er een zwembad is, dus we besluiten daarvan te profiteren en we nemen een duik in het warme water. Na die lange treinreis en het vroege opstaan, doet dit wonderen. De sinaasappelen zijn erg lekker en hopelijk kan ik daarmee opnieuw naar het toilet gaan want dat is me sinds de aankomst in India nog niet gelukt. Na deze leuke onderbreking gaan we ons wat opfrissen en besluiten opnieuw naar het winkelcentrum te gaan om iets te eten. We worden gefouilleerd en mogen geen foto’s nemen in het winkelcentrum. Het krioelt er van de kinderen – de rijkere klasse welteverstaan. We worden weer bekeken maar zijn dat ondertussen al gewend. Boven zijn er verschillende restaurantjes en ik besluit opnieuw voor de tikka massala te gaan – lekker maar pikant.
We nemen nadien een tuktuk naar de ‘Durga tempel’. Deze tempel werd gebouwd in de 18de eeuw en wordt ook wel de ‘apentempel’ genoemd omdat er vroeger heel veel aapjes rondliepen. Die tijd is echter voorbij want de apen werden weggehaald. De tempel is normaal tijdens een festival niet toegankelijk voor niet Hindoes maar gelukkig ontmoeten we aan de ingang een Indiër die ons aanmaant om binnen te gaan. We moeten wel weer onze schoenen uitdoen en dit is deze keer niet zo leuk want binnen in de tempel is de vloer bezaaid met bloemblaadjes en bovendien is het er nat. Er staat een man met een spuit de vloer zuiver te maken, maar hierdoor wordt hij net smeriger. Het offerfeest is net bezig dus het loont zeker de moeite. Jammer genoeg mogen we geen foto’s nemen. Na het bezoek aan deze tempel wil iedereen de oude stad in. Een deel gaat te voet maar Jorn & Sophie, Katelijn & Vanessa en Wendy & ikzelf willen liever met een tuktuk. Bij de ingang van de tempel staat er eentje waar we met 6 in kunnen. Na wat onderhandelen, zijn we het eens over de prijs en vertrekken we richting oude stad. Het wordt een helse rit! Onze tuktuk heeft geen claxon dus slaat hij regelmatig een kreet uit die deze claxon kan vervangen. Hij zet er vaart achter en rijdt zigzaggend over de weg, door kuilen en rakelings langsheen auto’s, riksja’s, koeien en mensen. Onze ‘driver from hell’ brengt ons zonder kleerscheuren op onze bestemming. We kuieren wat door de oude stad en kopen heel wat sjaals, stoffen en souvenirs voor thuis.
Al wandelend ontdekken we een gezellig binnenpleintje met een kleine maar prachtige tempel. Hier is er het cafeetje ‘Sami’ waar we even kunnen ontspannen. Na deze tussenstop gaan we terug naar het hotel om nog snel te douchen. Niemand heeft echt zin om opnieuw de stad in te gaan want Varanasi is niet echt een aangename stad. Over ons hotel hebben we gezien dat er een sjeik restaurant is dus besluiten we dat te proberen. Een goede keuze! Zelfs de plaatselijke bevolking komt hier eten en dat is altijd een goed teken. De bediening is voor een keertje eens echt perfect en het eten is super lekker en goedkoop. Met een tevreden gevoel kruipt iedereen om 23:30 uur in bed.
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten