Lekker uitgeslapen en pas om 9 uur afgesproken in de koffieshop naast het hotel. Eerst brengen we de koffers naar beneden want we moeten om 12 uur van de kamer. Vermits we nog naar het Rode Fort willen en niet weten of we op tijd terug zullen zijn, worden de koffers nu maar al in een kamertje gestockeerd. In de koffieshop probeer ik de koffie verkeerd en deze is uitzonderlijk lekker ook al ben ik dan normaal geen koffiedrinker. De temperatuur is zalig – zo zou het de hele dag moeten zijn. Rond 10:30 uur ontmoeten we Raj in de lobby van het hotel. Hij geeft ons een briefing over de naderende treinreis. Vanavond moeten we vertrekken om 20 uur i.p.v. 22 uur want er zou ergens een brug ingestort zijn en file is dus niet uitgesloten. Dat maakt dat er niet heel veel tijd over is. We besluiten dus onmiddellijk te vertrekken naar het Rode Fort. We gaan te voet want het zou slechts 3 km zijn. In het begin vallen de tuktuk en riksja drivers ons wel lastig maar op de duur laten ze ons met rust omdat we tegen de rijrichting in gaan lopen. Bij aankomst vinden we niet onmiddellijk de ingang en wandelen door een soort park naast het fort, waar we een hele hoop spelende kinderen aantreffen; waarschijnlijk scholieren die hier hun lunchpauze doorbrengen. Via de zijkant van het fort wandelen we naar de ingang. Daar aangekomen zien we een massa kleurrijke personen.
Na het betalen van de inkom (250 Rupees = 5 euro), vragen er enkele Indische vrouwen of ze met ons op de foto mogen. Wij zijn hier een attractie. Ook binnen in het park komen er mensen vragen of ze met ons op de foto mogen. Vooral Tine & Anouk zijn erg geliefd met hun blonde haren. Het fort van Agra is echt wel de moeite. Het is een ommuurde stad vol paleizen en het belangrijkste fort van India. Het werd gebouwd in opdracht van keizer Akbar om zichzelf en de hoofdstad Agra te beschermen. Sinds 1983 staat het ook op de werelderfgoedlijst van Unesco. Genietend kuieren we onder koele gaanderijen, nemen we de tijd om wat te ontspannen en bezoeken we de kleine maar oh zo mooie marmeren moskee.
Na ons bezoek besluit een deel van de groep om te gaan zwemmen maar vermits we maar één dagje in Agra blijven wil ik toch liever nog wat cultuur opsnuiven. Gelukkig zijn er nog mensen van dat gedacht: Nancy & Ann en Tine & Anouk. We lopen via de sloppenbuurt naar de oude stad, gelokt door het geluid van een gebed. De moskee is echter gesloten en in de straten rondom de moskee zitten er duizenden mensen te bidden. We kuieren door de smalle straatjes, heel erg leuk om te zien maar de armoede is hier echt wel duidelijk zichtbaar. We worden bekeken, aangeraakt en nagestaard maar toch hebben we niet echt een onveilig gevoel. We komen bij een brug die over de rivier gaat. Deze moeten we over om bij ‘The Tomb of Etimad Ud Doulah’ te geraken, een prachtig mausoleum. Op de brug is het een drukte van jewelste, tuktuks, riksja’s, auto’s, brommers, fietsen, karren, koeien – alles rijdt en loopt hier door elkaar. Langs weerskanten van de brug is er een wandelpad. We maken ons nog de bedenking dat we niet graag tussen het hectische verkeer op de brug zouden staan. Bij het mausoleum aangekomen, moet ik dringend naar het toilet. Een Indiër brengt me naar een toilet dat hij met de sleutel ontgrendeld. Dit is een Europees toilet en heel erg proper. Uiteraard verwacht hij hiervoor een kleine tip. Met 10 Rupees is hij gelukkig. Nancy is doodop en wil niet mee naar binnen. Jammer … het mausoleum is prachtig en er heerst een ongelofelijke rust want we zijn bijna de enige bezoekers. Het is een tempel die gebouwd werd tussen 1622 en 1628 voor de dochter van de eerste minister Mirzah Ghiyas. Zij zou later de keizer huwen en dan Nur Jahan (Licht van de Wereld) worden genoemd. De tombe wordt ook wel de ‘Baby Taj’ genoemd omdat ze erg lijkt op de Taj maar veel kleiner is. We wandelen door de tuinen en bekijken de mooie moskee. Het marmeren inlegwerk is net zo perfect als dat van de ‘Taj Mahal’ maar is veel rijker gedecoreerd.
We zijn best een beetje moe na onze vermoeiende dag en besluiten een tuk tuk terug te nemen naar het hotel. Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Aan deze kant van de rivier zijn er niet zo veel en dat resulteert uiteraard dat ze extreem hoge prijzen vragen (200 Rupees = 4 euro per persoon terwijl we normaal slechts 10 Rupees per persoon betalen). Na lang onderhandelen, mogen we met 5 personen in de tuktuk voor 80 Rupees. Met een dergelijke hitte is dit echter niet zo evident. We zitten opeengepakt – letterlijk en figuurlijk – en bovendien moeten we over de bewuste brug die we zo-even te voet hebben gedaan. Vooraleer we op de brug geraken, moeten we bumper aan bumper rijden en wringen want er zijn 5 rijvakken die op 1 rijvak moeten overgaan. Daar doen we 20 minuten over. Eens op de brug is het zo’n drukte dat we heel wat vuile uitlaatgassen inademen maar we zitten en onze vermoeide voeten komen even tot rust. Wanneer we bij het hotel aankomen, besluiten we nog even op zoek te gaan naar ‘The Government store’. Vandaag is Vanessa jarig en de groep heeft samen besloten om een cadeautje te kopen voor haar. We hebben een budget van 140 Rupees en in de regeringswinkels zijn het vastgestelde prijzen dus daar moeten we niet onderhandelen. De Indiërs zijn echter niet erg loslippig als we de weg naar deze winkel vragen. Ook al staat er ‘approved by the government’ op de ramen, telkens zijn het weer gewone winkels waar zij commissie krijgen. Daarom besluiten we geen tuktuk te nemen en een juwelierszaakje binnen te gaan vlak bij het hotel. We kiezen een zilveren enkelbandje voor de prijs van 210 Rupees (waarschijnlijk weer te veel betaald), dus iedereen zal 5 Rupees moeten bijleggen. Na ons shopping avontuur gaan we naar de pizzahut waar we de rest van de groep terug tegenkomen voor ons gezamenlijke avondmaal. Iedereen ziet er uitgerust en fris uit in tegenstelling tot Tine & Anouk, Nancy & Ann en ikzelf. Wij hebben ons niet kunnen wassen en moeten dus smerig de bus op straks. Iedereen is een beetje nerveuzer dan anders want we hebben een lange treinreis naar Varanasi voor de boeg. Deze zou ongeveer 13 uur duren. Om 19:30 uur is het dan zo ver. Op de bus roept Raj Vanessa even naar voren en iedereen zingt uit volle borst ‘Lang zal ze leven’. Ze krijgt haar cadeautje en is merkbaar ontroerd. Ik besluit niet te slapen op de bus want het is maar een uurtje rijden naar het station en ik wil kunnen slapen op de trein. Het is al donker wanneer we bij het station aankomen en we moeten even in de bus blijven wachten tot Raj terugkomt met nieuws. Bij zijn terugkomst zien we al aan zijn gezicht dat het geen goed nieuws is. De trein die normaal om 22:40 uur zou komen heeft al vertraging. Hij wordt verwacht rond 1 uur. Een teleurstelling want iedereen is doodmoe, maar ja we moeten er het beste van maken. Raj zorgt voor enkele dragers die onze bagage opstapelen op hun hoofd voor 20 Rupees, weinig geld in mijn ogen want ik had er nog wel wat meer voor over gehad. Mijn bagage weegt nu toch al zo’n 20 kg. Ze lopen de trappen op richting wachtzaal en wij lopen er achteraan. Het treinstation is redelijk rustig, afgezien van enkele vreemde individuen die zich op het perron bevinden. In de wachtzaal zijn er enkele stoeltjes maar de meesten gaan op de grond zitten voor een spelletje weerwolf om de tijd te doden. Om middernacht komt Raj zeggen dat de trein nog meer vertraging heeft opgelopen en dat hij er pas rond 2 uur zal zijn. De stemming verandert, optimisme maakt plaats voor pessimisme. Op het perron zien we vaak treinen passeren en het is wel even slikken als we de uitpuilende wagons zien, maar al snel vernemen we dat dit de tweede klas zitplaatsen zijn. Wij hebben echter slaapplaatsen in een airco wagon dus dat zal wel meevallen. Rond 2:30 uur komt Raj ons zeggen dat we naar het perron mogen gaan. Weer wordt onze bagage voor 20 Rupees gedragen door de dragers. Wanneer de trein eraan komt, zoekt iedereen zijn plekje op. Wendy en ikzelf slapen in dezelfde wagon als Nelly & Clarissa, Vanessa & Katelijne. Het lijkt een beetje op de Europese couchettes, al is er geen afscheiding met het gangpad en heeft men aan de andere kant van het gangpad ook nog wat slaapplaatsen gecreëerd. We verankeren onze bagage met sloten en kettingen aan de zetels en installeren ons. De banken zijn redelijk zacht en we krijgen een set lakens en een hoofdkussen. Stoppen in de oren, schoenen uit en onze slaapzak in. Het wordt een korte nacht maar ik slaap toch behoorlijk, ondanks de airco die uiteraard recht in mijn gezicht blaast. De toiletten, die ik ook van naderbij heb bekeken, vallen al bij al best mee. Ik had er rampscenario’s van in mijn hoofd maar ze zijn redelijk proper en er is zelfs toiletpapier!
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten