Om iets voor 6 uur wordt er op de deur geklopt, wake up call voor de zonsopgang. Wendy gaat kijken maar ik besluit dat het toch beter is niet in de kou te gaan staan en blijf nog wat in bed. Maar om 6:30 uur ben ik klaarwakker en besluit er dan ook maar uit te komen. Het is koud dus een douche zie ik niet zitten. Dan maar een kattenwasje aan de lavabo want die vickx – die trouwens goed zijn werk heeft gedaan – moet er af. Ik voel me al iets beter maar de hoest is nog niet verdwenen. Het ontbijt is heel erg lekker. Er is veel keuze aan het buffet en ik neem een omelet met toast en heerlijke gebakken aardappeltjes met look en ui. Mijn darmpjes beginnen onmiddellijk te werken en ik kan eindelijk naar het toilet gaan. De groep neemt om 8 uur afscheid en ze beginnen aan hun afdaling. Rik, die last heeft van zijn knieën, Nelly en ikzelf gaan niet mee wandelen. Het feit dat de wandeling een afdaling is van twee uur langs een steile bergkam, doet me besluiten dat het ook voor mijn knieën geen deugd zou doen. Bovendien speelt de verkoudheid me nog steeds parten. Om 10 uur komt de bus ons ophalen. De koffers worden opgeladen en we vertrekken. Na enkele meters belanden we al bijna in een greppel wanneer er een tegenligger de berg op komt. Gelukkig loopt alles goed af. Ergens halverwege de berg laden we de moedige wandelaars op en rijden naar het ‘Sunny guest House’ in Bakthapur, dat heel idyllisch gelegen is aan ‘Durban Square’. De kamer is gezellig maar de lakens ruiken niet echt fris. Dat zijn zorgen voor later. We hebben honger en besluiten eerst samen te gaan eten. Op een dakterras bestellen we onze lunch maar die laat lang op zich wachten. Iedereen wordt ongeduldig want we hebben slechts 1 dagje in dit mooie stadje. Eindelijk wordt alles gebracht. Na de lunch neemt Ashok ons mee op verkenning van de stad. Bakthapur is één van de drie koningssteden in de Kathmanduvallei en is vrijwel de best bewaarde plaats. Doordat er tot nu toe weinig westerse invloeden zijn geweest is er vrijwel geen gemotoriseerd verkeer in het centrum toegestaan. Hier heb je dus maar weinig fantasie nodig om je in de Middeleeuwen te wanen. We kuieren door de straatjes en luisteren naar de verhalen van Ashok. Ook hier laat hij ons kennismaken met het echte leven.
Na de rondgang laat hij ons vrij om ons eigen ding te doen. We gaan uiteraard nog wat shoppen. Wendy kan er niet bij dat ik weer sjaals koop maar in één van de winkels begint de verkoper ook haar in te palmen. Ze is niet van plan te kopen en probeert af te dingen tot in het extreme … het lukt! Zo slaagt ze er in om 2 sjaals van 1000 Rupees het stuk, te kopen voor 250 want ze krijgt er twee voor 500 Rupees. Dat is me nog nooit gelukt! Waarschijnlijk omdat de verkopers wel zien wanneer ik echt iets wil. Wendy gaat alvast terug naar het hotel om zich te douchen terwijl ik nog even terug ga naar de winkelstraat om een geschenkje voor haar te kopen. Ze had even daarvoor een mooi armbandje gezien maar niet gekocht dus ga ik dat even halen. Ik koop ook een kaartje waarop ik dan nadien een gedichtje wil zetten. ’s Avonds gaan we weer met z’n allen samen eten. Ashok gaat richting terras maar ik protesteer want ik wil niet nog zieker worden. Nadat er toch nog enkele protesteren, verhuist heel de groep naar een tafel binnen. We eten weer voortreffelijk en nemen nog een dessert. Na het eten neemt Ashok ons nog even mee om typische kruiden te kopen. Dat heb ik vanmiddag al gedaan maar ik heb ze weer 10x duurder betaald. Ah ja …. That’s life!
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten