Om 5:30 uur loopt de wekker af. Ik heb Wendy niet horen binnenkomen dus ik moet onmiddellijk in slaap gevallen zijn. Om 6 uur vertrekken we richting Kathmandu. We hebben deze keer terug een grote bus met iets meer beenruimte. We moeten ongeveer 7 uur rijden door een heuvelig landschap. Wanneer we bij een grote brug komen moet iedereen uit de bus. We moeten namelijk te voet naar de overkant. We voelen de brug trillen onder onze voeten wanneer er een auto over rijdt. Aan de andere kant wacht de bus ons op om ons terug op te pikken. Omdat het festival bijna begint zijn er veel mensen die de stad uittrekken om op familiebezoek te gaan. De bussen zitten overvol en als er geen plaats meer is in de bus, dan kruipen ze er maar bovenop.
Het is een gek gezicht, maar Vanessa & Katelijn, alsook Clarissa willen wel eens zelf ervaren hoe het is om op de bus te zitten en vragen aan Ashok of dat kan. De drie meiden klimmen op het dak en genieten van het prachtige uitzicht en de wind door hun haren. Hilariteit alom wanneer de Nepalezen 3 vrouwen op het dak zien van een bus die maar half gevuld is! We stoppen voor ontbijt bij een gezellig restaurantje met een mooi terras en ditto uitzicht. Pannenkoek met banaan … t’wordt een klassieker maar t’is oh zo lekker. Daar komen we de Nederlandse reisleidster opnieuw tegen en zij vertelt ons dat Ashok en zijzelf in Pokhara nog naar de politie zijn geweest om die man aan te geven die hem een klap had gegeven. Ondertussen had Ashok zijn zonnebril afgedaan en zijn oog was wel wat gezwollen maar gelukkig niet blauw. Wendy probeert het hele voorval te vergeten. Twintig kilometer voor Kathmandu komen we in een monsterfile terecht. Blijkbaar zijn er op de bergkam twee autobussen tegen elkaar gebotst. De meisjes boven op het dak genieten van het zonnetje en wij zitten in de oververhitte bus verveeld en ongeduldig te wachten tot er eindelijk opnieuw wat beweging in komt. Vermits ik weer heel dringend naar het toilet moet, heb ik geen keuze dan de bus even te verlaten en aan de kant mijn ding te doen. Dit is echt grenzen verleggen ….. terwijl honderden ogen me aanstaren, zet ik me, sluit mijn ogen en geniet als ik eindelijk kan plassen en verlost ben van de pijn in mijn buik. Omstreeks 17:30 uur bereiken we dan eindelijk de vallei van Kathmandu, 3 uur later dan gepland. De meisjes kloppen hevig op het dak want ze willen eraf. Het is dan ook levensgevaarlijk daarboven met al de telefoon en elektriciteitskabels die heel laag over de weg hangen.
Kathmandu, de hoofdstad van Nepal is bekend om zijn vele Boeddhistische tempels en paleizen. Op het eerste gezicht is het een drukke en vervuilde wereldstad maar ons hotel is gelegen in een klein straatje. Aangezien de bus er niet in kan, moeten we een klein stukje te voet doen. De bagage wordt gebracht met jeeps. Bij aankomst in het hotel ‘Moon Light’ zijn we aangenaam verrast. De lobby is mooi en buiten is er een leuk terras aangelegd. Maar ons geluk is van korte duur. Blijkbaar zijn ze overboekt en moet een deel van onze groep naar een ander hotel. Drie kamers zijn er te weinig. Na een soort trekking kunnen Wendy & ikzelf opgelucht ademen. Wij mogen blijven. Vanessa & Katelijn, Clarissa & Nelly alsook Koenraad moeten naar het andere hotel. Onze kamer is vrij mooi en de badkamer is te doen. Ik neem alweer een koude douche maar blijkbaar heb ik de verkeerde kraan opengedraaid. Wendy heeft nadien wel warm water. ’s Avonds gaan we eten bij een Brit die hier een restaurant heeft geopend. Blijkbaar een populair adresje bij de toeristen en het eten is inderdaad heel erg lekker. Wel duur naar Nepalese normen. Na het avondeten ga ik weer slapen want ik voel me niet echt lekker- mijn keel voelt aan als schuurpapier … maar ons Wendy gaat er nog eentje pakken.
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten