We ontwaken dus in het donker en zoeken onze spullen bij elkaar met de zaklamp. We hadden onze eerste dag in Nepal wel helemaal anders voorgesteld. Om 8 uur zouden we moeten vertrekken maar het giet pijpenstelen – echt noodweer. Het is dus geen optie om de bagage op het dak te leggen. Ashok besluit om alle koffers achteraan in de bus te leggen. We zijn het gewend om ieder een eigen zetel te hebben maar nu moeten we toch per twee zitten. De bus is vochtig, stinkt verschrikkelijk en hier en daar regent het binnen. Bovendien zit ze ook niet echt comfortabel. Het belooft een verschrikkelijke rit te worden want we hebben 8 uur rijden voor de boeg. Het eerste half uur schieten we goed op maar dan verlaten we de grensstad en rijden we de bergen in. Langzaam verandert het landschap. Ik zit zoals steeds voorin in de bus en bij het zien van het glibberige en modderige wegdek begin ik toch lichtjes te panikeren. Ik ben er niet echt gerust in want modder, regen en bergen is geen goede combinatie! Gelukkig verandert het wegdek na enkele km. Ashok vertelt ons veel over de omgeving en af en toe stoppen we in kleine bergdorpjes. We eten in een klein plaatselijk restaurantje en krijgen allemaal hetzelfde – de Nepalese dagschotel, bestaande uit rijst met die vieze saus (gelukkig afzonderlijk geserveerd), boontjes en kip voor de niet vegetariërs. Het is redelijk pikant. De Nepalezen eten met hun handen maar wij krijgen wel een lepel, gelukkig want ik vind het echt geen gezicht …. Na het eten zoek ik het toilet op – het stinkt er verschrikkelijk. Even overweeg ik of het toch niet beter zou zijn om in de vrije natuur te gaan zitten – dat heb ik deze reis al zo vaak gedaan… ja je verlegt je grenzen telkens weer maar ik moet zo dringend dat ik besluit het er toch maar op te wagen. We bezoeken een klein tempeltje onder begeleiding van een horde kindjes die ons overal volgen en vertrekken dan opnieuw.
Het is een mooie tocht door de bergen maar ik kijk toch liever voor me dan opzij want de afgronden zijn vaak heel erg stijl en diep. Ondertussen is de lucht opgeklaard, de zon is er weer en de temperatuur is erg aangenaam, zo’n 25°C. We maken nog een tussenstop om de typische Nepalese thee te proeven met veel melk, suiker en kruidnagel. Het heeft een aparte smaak maar is niet echt slecht. Omstreeks 18 uur komen we aan in Pokhara. Ondanks de gammele bus zijn die 8 uur voorbij gevlogen. Iedereen hoopt op een goed hotel en we worden beloond! Het hotel ‘Raraa’ is klein maar heel erg gezellig en er is warm water! Dus ik besluit snel mijn haar te wassen. We spreken even later af op het dak van het hotel om naar de zonsondergang te kijken. Het stadje ligt in een vallei en is omringd door hoge bergen. In de verte zien we de besneeuwde toppen van het Annapurna massief en het uitzicht is dan ook prachtig! De meest opvallende is de ‘Machhapuchhe’, het Nepalese woord voor ‘Fish tail’ of ‘vissenstaart’.
We ontmoeten een Nederlandse reisleidster van Koning aap die hier met een vriendin rondtrekt. Ze komen al van Tibet en gaan later ook naar Kathmandu. Het is een heel leuke dame waar ik alvast wat tips van krijg betreffende mijn reis naar Tibet één van de komende jaren. Ze kent Ashok goed en besluit mee te gaan eten met ons. Het stadje is heel erg gezellig en er heerst een drukte van jewelste, aan het grote ‘Phewameer’ zijn er tal van souvenirwinkeltjes, cafeetjes en restaurantjes. We genieten van de rust want hier worden we niet elke 5 seconden aangeklampt en dat is een echte verademing. Er zijn ook wel bedelaars en verkopers maar ze zijn minder opdringerig. Het restaurantje ‘Rainbow’ dat Ashok heeft uitgekozen heeft een dakterras en is echt gezellig. Iedereen laat zich eens goed gaan. De meesten nemen een cocktail maar ikzelf kies voor vers ananassap. Het eten is voortreffelijk en ik besluit dan ook nog maar een dessert te nemen, pannenkoeken met banaan en honing. Om duimen en vingers af te likken … de toon voor de komende week is gezet. Na het eten gaan Nancy & Ann terug naar het hotel en ik besluit met hen mee te gaan. De anderen gaan nog wat drinken in de Bizzie Bee, een cafeetje met life music. Gelukkig maakt Wendy er geen probleem van. We kuieren nog wat langs de souvenirwinkeltjes en we kopen alle drie een CD met Tibetaanse muziek. Uiteindelijk ben ik pas rond 23:30 uur terug in het hotel. Wendy komt een stuk later aan en als ze merkt dat ik nog wakker ben, wil ze haar verhaal kwijt. Blijkbaar had ze aantrek van een Nepalees die een beetje te opdringerig werd. Ashok had deze man aangesproken hierover en plotseling kreeg hij een slag in zijn gezicht. Dit moet vrij hard geweest zijn want Wendy en de rest van de groep schrokken er echt van. Het was op slag gedaan met de pret. Wendy zat er wel erg mee verveeld. Plotseling besef ik ook dat ik helemaal vergeten ben om voor morgenvroeg ontbijt te bestellen.
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten