Om 7:30 uur staan onze koffers al in de lobby en neemt Ashok ons mee naar een binnenplaatsje om te ontbijten. We moeten heel erg lang wachten want er is veel volk. De meeste restaurantjes zijn gesloten omdat het vandaag de belangrijkste dag is van het festival. Om 10 uur vertrekken we richting Nagarkot, een op 2000 m hoogte gelegen dorp. Het is slechts 1 uurtje rijden maar we staan doodsangsten uit. In de bergen is de weg slechts breed genoeg voor 1 voertuig en de afgronden zijn steil en diep. Maar eens boven op de top loont het echt de moeite. Het hotel ‘View Point’ biedt een adembenemend uitzicht op 8 van de 10 hoogste toppen van Nepal.
Achter de groene rijstterrassen tekenen de witte pieken van het Himalayagebergte zich af. We voelen onmiddellijk het temperatuursverschil als we uit de bus stappen. Het is er aanzienlijk frisser dan in Kathmandu. We krijgen onze kamers en deze blijken niet echt veel voor te stellen, piepklein en niet echt proper. Vermits Nancy klaagt over astma en er vloerbekleding ligt in hun kamer besluiten Wendy & ikzelf onze kamer te verwisselen. Later zou blijken dat dit niet zo’n goed idee was. We lunchen op het dakterras en nemen deel aan een kleine welkomstceremonie. We krijgen een banaan om te eten, een tika (rode stip) op ons voorhoofd, wat sprietjes tussen onze oren en bloemblaadjes op ons hoofd. Het is geen gezicht maar wel leuk. Bij de meesten valt de tika er quasi onmiddellijk af. Na de lunch maken we een wandeling door de natuur. Al na enkele minuten beklaag ik het me dat ik ben meegegaan. De weg is prachtig maar ik heb bijna geen lucht. Mijn verkoudheid is in alle hevigheid losgebarsten en ik hoest dat het een lieve lust is. Ashok ziet dat ik het moeilijk heb en koopt onderweg wat muntjes – de schat – ze zetten mijn longen open en de klim terug naar het hotel gaat iets gemakkelijker. Onderweg bezoeken we een klein kaasfabriekje waar momenteel niemand aan het werk is. De geur alleen al maakt me misselijk. We komen voorbij een huisje waar Ashok ons even laat binnenkijken. Zo zien we hoe de Nepalezen hier leven. De benedenverdieping is gereserveerd voor de beesten en zij slapen boven. We komen ook veel kleurrijke mensen tegen en kindjes met zwaar opgemaakte zwarte ogen. Dit is om kwade invloeden af te weren.
Ze bekijken ons argwanend maar zijn zeer vriendelijk. Hier op het platteland worden we overal spontaan met ‘namaste’ begroet, een woord dat zowel hallo, als bedankt als tot ziens betekent. De kindjes hebben de tijd van hun leven nu, want gedurende het festival kunnen ze genieten van een schommel. In heel Nepal worden er voor het festival schommels gemaakt van bamboe en touw. We vinden het wel sneu voor hen dat ze hier enkel van kunnen genieten gedurende veertien dagen – daarna wordt de schommel onherroepelijk afgebroken. Het is ons een raadsel dat het ding blijft staan maar één ding is zeker; het is een echt spektakel en de kinderen willen steeds maar hoger en hoger de lucht in. We komen terug in het hotel rond 16 uur maar moeten nog wachten tot 19 uur om te eten. Het is ondertussen flink koud geworden en mijn fleece is niet echt voldoende om het warm te krijgen. We besluiten dus binnen te gaan zitten en een theetje te drinken. Ik vraag of we geen knabbeltje kunnen krijgen en even later komt de ober terug met een schaaltje pindanootjes. De smaak is apart … iedereen denkt onmiddellijk aan eieren maar we smullen er toch van want we hebben honger. Om 19 uur mogen we dan eindelijk aan tafel. Het buffet is redelijk uitgebreid en alles is heel erg lekker. Ook al voel ik me ellendig, na het eten ga ik toch nog even mee aan de open haard zitten. Jorn heeft Vanessa en Katelijn al heel de dag bang gemaakt voor de zogenaamde springende spinnen die hier in Nagarkot zouden zitten. Wanneer iemand een dode spin naar hen gooit, springen ze dan ook al gillend van hun stoel en Katelijn eindigt op mijn schoot. Niet netjes maar er wordt toch hartelijk om gelachen. Voor het dessert ga ik naar bed. Nelly bezorgt me een potje vickx zodat ik mijn borst goed kan insmeren. Rillend van de kou kruip ik om 21:30 uur onder de wol. Ik heb moeite om in slaap te vallen wegens ademnood. Waarschijnlijk doet die vloerbekleding er nu ook geen goed aan en komt ook mijn astma toch een beetje opzetten.
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten