Cameo Island - Agalas - Porto Limnionas

Vandaag staat opnieuw in het teken van relaxen. We rijden heel vroeg in de ochtend naar Agios Sostis, waar zich het gelijknamige eilandje, ook wel ‘Cameo Island’ genoemd, bevindt. Dit kleine eilandje voor de kust van Zakynthos was niet altijd een eiland. Door een zware aardbeving in de 17^e eeuw is de rotsformatie losgekomen van de rest van het eiland en wordt het verbonden met een lange houten loopbrug.

Aan het eind van die loopbrug betalen we 5 euro en lopen we naar boven, om aan de ander kant weer af te dalen. Daar wapperen witte doeken en zien we pas echt goed hoe helder het zeewater hier is. Van boven hebben we een prachtig uitzicht over de baai van Laganas en het onbewoonde eiland Marathonissi. We zijn er helemaal alleen dus genieten we van de rust aan de mooie baai. 

Wanneer we terug afdalen, nemen we nog even een kijkje in het kleine kerkje van Agios Sostis dat meer dan 16 eeuwen oud is. Het bevindt zich in een soort rotsblok aan de haven. Ondertussen zijn ook de bussen met toeristen aangekomen en is het dus tijd voor ons om te vertrekken. Dat blijkt niet zo simpel want de steile weg is te smal voor 2 auto’s en telkens ik de helling oprijd, moet ik terug achteruit. Na de derde keer lukt het eindelijk om onze tocht verder te zetten.

We rijden naar Agalas, een dorp dat verspreid ligt over heuvels met uitzicht op de Ionische Zee. Het is vooral de ongerepte natuur, de witte kalkstenen kliffen die steil in de azuurblauwe zee storten en het adembenemende zicht dat ons hart verovert. Anno 2023 is er nog altijd een stukje Agalas, dicht tegen het nieuwe dorp dat er grotendeels als een ruïne uitziet. Sommige pandjes zijn hersteld, maar het merendeel ligt er vervallen en overwoekerd bij. En dat heeft wonderlijk genoeg ook weer iets moois.

In het zuiden van het dorp bevindt zich de Damianos-grot, een grot met twee verdiepingen vol stalactieten en stalagmieten. Ik ga eerst op verkenning maar de weg is lang met veel stijgen en dalen dus maak ik wat foto’s terwijl papa boven op mij wacht. Daarna gaan we helemaal op de top iets drinken. Wat een uitzicht … hier blijven we net iets langer zitten.

Wat Agalas ook bijzonder maakt, is de bijzondere architectuur van de oude stenen huizen in verschrikkelijk smalle straatjes. Olijfbomen en wijnranken kleuren de vruchtbare Andronio-vallei groen. Ze is vernoemd naar een boze, hongerige reus die hier geleefd zou hebben. Een vrouw uit Agalas bakte een giftige taart voor hem, waarop hij dood neer viel en zo een vallei tussen de heuvel- en bergtoppen creëerde. In de vallei verzamelt zich in de winter heel wat water. De Venetiaanse bezetters bedachten al in de vijftiende eeuw dat het slim zou zijn om dat water op te slaan en te bewaren voor drogere tijden. Ze bouwden 12 ondergrondse waterreservoirs, waarin het regenwater werd opgeslagen. Anno 2023 zijn die putten nog steeds intact. 

De Grieks-orthodoxe kerk speelt in grote delen van Griekenland nog een belangrijke rol, of is op zijn minst nog erg zichtbaar. Net buiten het dorp zien we een, zo lijkt het, vers geverfde schrijn staan. Hij staat uitnodigend langs de weg, als was het een praatpaal waar je even contact kunt leggen met de hogere macht. Van hieruit hebben we ook een prachtig zicht op de grot. Zo kan papa ze ook bewonderen, zonder te klimmen.

Na de Andronios-vallei dalen we langzaam maar zeker af in de richting van de kust. En opnieuw zien we precies dat landschap voor ons waar we de afgelopen dagen zo verliefd op zijn geworden. Onderweg zien we heel wat lupinen maar jammer genoeg zijn deze bijna uitgebloeid. Vlak voor de kust ligt het eilandje Kentinaria, in het stralend blauwe water. Het is niet veel meer dan een groot rotsblok, dat wel haast afgebroken lijkt te zijn van de imposante kliffen. De witte kalksteen contrasteert fraai met het blauwe water.

We rijden verder door de bergen naar Porto Limnionas. De plaatselijke taverne met dezelfde naam heeft een adembenemend zicht op de zee dus zetten we ons op het terras voor de lunch. Het water loopt ons in de mond bij het zien van de Griekse gerechtjes op de kaart. De vis is over het algemeen goed hier op Zakynthos. Het enige wat wel eens een puntje wil zijn bij verse vis is de prijs. Dat is bij hele vissen altijd een prijs op basis van gewicht. Hoe groter de vis, des te meer je betaalt. De dorade en de gamba’s zijn heerlijk en betaalbaar. Het is hier zo gezellig dat we ook nog voor een dessertje gaan en wat langer blijven zitten. Baklava en frigania, twee typische Griekse desserten en beide super lekker.

Op onze gsm krijgen we een waarschuwingsbericht dat er hevige storm en hagel verwacht wordt vanavond dus besluiten we de bergtop terug over te rijden en stilaan af te zakken naar onze villa. We halen wat lekkers onderweg om thuis op te eten.