Groningen - dag 3

We worden wakker met een flauw zonnetje. Vandaag wordt een moeilijke dag want het is de eerste verjaardag van mama zonder haar. Maar ik ben niet alleen en ben vastberaden om er een fijne dag van te maken. Zij zou het niet anders gewild hebben. We gaan met z’n allen nog een laatste keer ontbijten in Hotel Martini.

Initieel willen we een boottocht maken want vanop het water ziet een stad er toch helemaal anders uit, maar tijdens onze wandeling richting station begint het toch een beetje te regenen. Daarom besluiten we maar een museumke te doen. Zaterdag lieten we het Groninger museum links liggen maar vandaag gaan we er wel naar binnen, een beetje cultuur op tijd en stond is fijn.

Het is honderd jaar geleden dat een groep jonge kunstenaars De Ploeg oprichtte en daar is nu een grote overzichtstentoonstelling aan gewijd. Het museum zelf is prachtig. We nemen de indrukwekkende trap naar beneden en wandelen door de verschillende zalen die elk in een felle kleur geschilderd zijn, geen saaie witte muren om de kunstwerken op te hangen. Dat alleen al maakt een bezoek in dit museum fijn. Iedereen ervaart kunst anders en ons kunnen Vincent van Gogh, Johan Dijkstra en gelijkgezinden niet echt boeien.

Boven is er echter een tijdelijke tentoonstelling van de Amerikaanse fotograaf David LaChapelle. Hij begon zijn carrière met fotograferen voor Andy Warhols tijdschrift Interview. Zijn spectaculaire kleurrijke en vaak controversiële portretten van beroemdheden zijn indrukwekkend. Dit is meer ons ding, vooral de foto van rapster Lil Kil die naakt poseert. Ze draagt Louis Vuitton, niet de kleding maar het logo van dit modemerk verspreid over haar lichaam. De uitdrukking ‘sex sells’ is hier zeker van toepassing. Voor we het weten is het al 12 uur voorbij. 

Via het Regenboogpad dat benadrukt dat iedereen het hele jaar door zichzelf moet kunnen zijn, wandelen we terug richting hotel. We passeren ‘Toet’ en ik kan er niet aan weerstaan. Snel even binnen een ‘carrotcake to go’ kopen voor vanavond. In het hotel vraagt Thomas of we de auto nog even mogen laten staan zodat we snel nog iets kunnen gaan eten. In tegenstelling tot deze morgen vindt de dame achter de balie het nu wel ok. 

Papa wil zich eens een echte Hollander voelen en neemt een kroket uit de muur. Hij is verbaasd dat deze nog lekker warm is. Wij passen voor deze typische snelle hap en zoeken een gezellig bistrootje op voor de lunch. Veel honger heb ik nog niet dus wordt het gewoon een soepje maar Inge en Thomas gaan toch voor die typische lekkernij van daarnet, de Hollandse kroket. Greta heeft geen honger en gaat voor de appeltaart.  Ja wij trokken ook onze wenkbrauwen op ... maar het is nu eenmaal een vaststaand feit ... zoet gaat er bij iedereen sneller in. 

Na de lunch passeren we nog even ons Blauwe Hart, een kunstwerk dat toegang geeft tot nog veel meer kunst. In de patronen van het enorme Hollandse tegeltableau heeft kunstenaar Erwin Stienstra een groot aantal QR-codes verstopt. Door deze codes te scannen met een telefoon ontdek je de meest uiteenlopende dingen over het stadshart van Groningen. Gedichten van stadsdichter Stefan Nieuwenhuis, bijvoorbeeld. Maar ook portretten van Groningers die door OOG TV zijn opgenomen in de Gelkingestraat, historische verhalen en ‘gewoon’ een agenda met actuele bezienswaardigheden. Het digitale kunstwerk achter de oud Hollands ogende tegelwand blijft constant in beweging. Het wordt namelijk continu gevuld met nieuwe informatie.

Rond twee uur nemen we afscheid van deze Nederlandse studentenstad en rijden we terug huiswaarts. 

Groningen - dag 2

Zalig geslapen! Hoe komt het toch dat ik op verplaatsing altijd slaap als een roosje en thuis uren wakker lig? Simpel, ik ben gewoon het gelukkigst op reis. Dan moet ik me niet druk maken over dagelijkse beslommeringen. In ieder geval, het lekker gebakken brood dringt in mijn neusgaten. We slapen net boven de keuken en dat is zeker een voordeel want het zet ons aan om snel het buffet beneden te gaan ontdekken. We zien elkaar bij het ontbijt en genieten samen van al dat lekkers in een prachtige setting. De ontbijtzaal doet ons een beetje denken aan een biljartzaal - donker maar sfeervol.

Tijdens onze tweede dag in de studentenstad besluiten we onze stadswandeling van gisteren verder te zetten en te starten waar we gisteren zijn geëindigd, bij het indrukwekkende 200 jaar oude stadhuis. Van daar is het slechts enkele stappen naar het Waagplein. Hier zien we het Goudkantoor, een renaissancegebouw uit 1635, dat vroeger dienst deed als belastingkantoor. 

De Vismarkt is een van de drukst bezochte plaatsen van Groningen. Het is hier vandaag rommelmarkt dus wordt er flink wat afgeslenterd want papa geraakt hier zoals steeds maar moeilijk voorbij. Opvallend is dat er uitsluitend Groningers rondlopen, geen enkele moslim of neger te zien, wat een contrast met Antwerpen. De typische kraam met Hollandse stroopwafels maakt het ook voor mij zalig om hier rond te lopen. De zoete geur is heerlijk ook al ben ik er niet echt een fan van. Men vermoedt dat De Drentse Aa in de Middeleeuwen hier een binnenhaven vormde. Er stond ooit een houten kerk die in 1226 haar officiële naam kreeg: Kerk van Onze Lieve Vrouwe ter A, nu de Der-Aa-kerk. De kerk heeft een markante gele toren en prachtige middeleeuwse gewelven. Jammergenoeg kunnen we niet naar binnen. Vreemd! Je zou toch denken dat de parochianen op een zondagochtend naar de mis gaan.  

Het Hoge en Lage der A is voor mij het mooiste stukje Groningen! Hier liggen de woonboten in de Groningse grachten er vredig bij. Dit in combinatie met de prachtige huizen die hier aan de waterkant staan, maakt ons blij. Iedereen is het erover eens, dit is een plekje waar we wel zouden willen wonen. 

Hier in de buurt zou er zich een kunstzinnig urinoir van Rem Koolhaas met foto’s van Erwin Olaf bevinden. We gaan dus op zoek en dat duurt wel even want dit uit melkglas opgetrokken openbare toilet is goed verstopt achter enkele stellingen. Het is ontworpen ter gelegenheid van 'A Star is Born' een culturele manifestatie in 1996. Buiten de indringende urinegeur die er hangt, is dit een must see in Groningen. 

De synagoge staat in de Folkingestraat, midden in de rosse buurt al merk je daar niet echt veel van. De synagoge was tot de Tweede Wereldoorlog het Joodse centrum van Groningen. Het kruisvormige gebouw werd in 1906 ingewijd en valt op door de Moorse stijl waarin het is gebouwd. Indrukwekkend is de davidster aan de straatkant boven de ingang. Hier lezen we ook de Hebreeuwse tekst ‘Gezegend zijt gij bij uw komen, gezegend zijt gij bij uw gaan’. Of de dames achter de toog daar ook zo over denken, vraag ik me af. Boven leest Thomas in een boek namelijk dat het niet toegestaan is om wijn waarin druiven of rozijnen verwerkt zijn, te nuttigen. Beneden wordt er echter wijn verkocht op basis van druiven.  Een lange discussie volgt en iedereen die Thomas kent, weet dat je een discussie met hem nooit kan winnen. De dames wijken af en hebben het over de rabbijn die de wijn moet goedkeuren. Uiteindelijk verlaten we de synagoge zonder een sluitend antwoord. 

Lunchen doen we bij Wadapartja. Een resto met gevoel voor humor! Wie iets langer naar de menukaart staart, ziet dat alles naar het 'Gronings' is vertaald. Ook de naam van deze knusse tent is Gronings, Wadapartja staat namelijk voor 'Wat apart ja'. Deze term gebruiken de Groningers vaak om iets aan te duiden wat anders is dan anders. En dat Wadapartja geen doorsnee koffietent is, merken we van zodra we binnen stappen. De sfeer in Wadapartja is knus en vertrouwd. Om ons heen staan allemaal leuke hebbedingetjes die ook te koop zijn. Ook het eten is best apart. De geroosterde paprika tomatensoep wordt geserveerd met nootjes en anijszaadjes en een dikke boterham. De mannen gaan voor een hamburger en ook die ziet er heerlijk uit. 

Er zijn in Groningen heel wat beelden verspreid over de stad. We passeren Blote Bet, een beeld van Wladimir de Vries uit 1953. De 'stedenmaagd', viel niet bij iedereen in goede aarde: het meisje was te bloot, haar benen te dik en haar borsten te klein. De mannen beamen dit!

Ultra is de wulpse dame met opvallende ultralange wimpers, die de trap van het Cascadecomplex aan de Emmasingel siert. Het beeld is in 2004 geplaatst, ruim acht meter hoog en gemaakt door kunstenares Silvia B. Ultra lijkt een toonbeeld van schoonheid, maar als je goed kijkt, gaan achter dit uiterlijk toch enkele gebreken schuil. Het is een echte vrouw met een buikje. 

Langs de Hereweg, aan de rand van het Sterrebos, staat het Joods Monument dat herinnert aan de ruim 3000 joodse Groningers die in de Tweede Wereldoorlog om het leven zijn gebracht. Het kunstwerk van Eduard Waskowsky is nooit helemaal voltooid: Waskowsky overleed voordat hij de hand op de zevende sokkel kon voltooien. Elke hand vertoont een eigen emotie. De eerste is een gebalde vuist waaruit woede spreekt. De tweede daarentegen strekt zich in geloof naar boven uit. De kandelaarvormige opening in de handpalm is de menora: de zevenarmige kandelaar die een symbool is van het joodse volk. De handen symboliseren vertwijfeling, verdriet en berusting. De onregelmatige muur van betonblokken op de achtergrond refereert aan het afgebrokkelde jodendom door de nazi-terreur. In het bos vinden we ook nog een infostand met reuzengrote trollen uitgesneden in hout. Even wanen we ons in Scandinavië. 

Na al dat stappen hebben de mannen zin in een goed biertje dus stellen ze voor om opnieuw naar ‘T Hooghoudt te gaan. Uiteraard vind ik dat helemaal niet erg want die knappe ober wil ik nog wel eens terugzien. Jammergenoeg is hij niet van dienst maar ook de andere obers mogen best gezien worden. Waarschijnlijk is dat een vereiste om hier te mogen beginnen werken. De mannen gaan voor een Lazarus infused met Calvados en krijgen zowaar en grote fles maar daar draaien ze hun hand niet voor om. Vergezeld van een bitterballetje of twee gaat het zoetjes naar binnen. Ja die twee kunnen elkaar wel vinden in de drank ....

‘s Avonds dineren we in Taveerne Rabenhaupt, gelegen in dezelfde straat als ons hotel. Hier zit je goed als je houdt van kip en bier. Geen gewone kip, wel biologische kip.  Daar dit de specialiteit is van dit restaurant, staat er in de keuken dan ook een grote kippengrill. We krijgen eerst een uitgebreide mocktail - cocktail kaart en kiezen allemaal iets lekkers uit. Het interieur is gezellig met veel hout. De bediening is uitermate vriendelijk. Wanneer de kip uiteindelijk op tafel komt, zijn we aangenaam verrast. Deze is super sappig en goed afgekruid en wordt vergezeld van drie sausjes, een slaatje en wat appelmoes.

Groningen - dag 1

Groningen stond al een tijdje op mijn verlanglijstje en vandaag is het zo ver. We gaan de Nederlandse studentenstad bij uitstek ontdekken tijdens een driedaags bezoekje. Groningen, of Grunn zoals de inwoners zelf de stad liefkozend noemen, is de jongste stad van Nederland maar kent toch al een lange, roerige geschiedenis. Er zouden vele historische pakhuizen, hofjes en gebouwen te vinden zijn maar ook heel vernieuwende architectuur.  We zijn dus benieuwd! 

Op amper 2,5 uurtjes rijden zijn we er al. We boekten onze kamers in het Martini hotel op loopafstand van het centrum. De vriendelijke dame achter de receptie vertelt ons dat de kamers nog niet klaar zijn maar dat is niet zo erg. We laten de auto achter op de parking en starten alvast met een verkennende wandeling.

Na vijf minuten in Groningen hebben we al door dat dit een stad van contrasten is. Prachtig klassiek gaat hier samen met trendy en dat is een perfecte match. Ons bezoek aan architectuurstad Groningen begint bij een van de mooiste stations van Nederland: het Centraal Station, hier het Hoofdstation genoemd. Het is een ontwerp van Isaac Gosschalk, in 1896 voltooid en na vele aanpassingen in 1999 weer geheel in de oorspronkelijk staat teruggebracht. De statige hal van het oude station heeft een mix van gotische en renaissance elementen. Volgens een Hollands echtpaar zijn de zijwanden in slaolie stijl. Ik hoor het in Keulen donderen maar papa weet onmiddellijk waarover het gaat. Zo wordt in Nederland blijkbaar de jugendstil en de art nouveau genoemd. In dit station verzamelden vroeger alle soorten klassen zich om met de trein te reizen. Je ziet de ouderwetse bordjes met klassenaanduiding nog hangen. Wij dames hoeven niks te vrezen maar waar de mannen naartoe moeten, geen idee. Het prachtige plafond zou bestaan uit papier maché. Het is indrukwekkend maar hadden ze me nu gezegd dat het uit beton was, ik zou het ook geloofd hebben. Bij het buitenkomen, botsen we op het beroemde beeld ‘Peerd van Ome Loeks’, gemaakt in 1959. Het verwijst naar een Gronings volksliedje. 

Twee minuten later staan we oog-in-oog met een van de meest trendy gebouwen van de stad, het Groninger Museum. De paviljoens hebben allemaal een eigen stijl en kleurenpalet en liggen op een kunstmatig aangelegd eiland. Hier worden we gelijk vrolijk van. En dan zijn we nog niet eens binnen geweest terwijl ook dat de moeite waard is. Al was het maar vanwege het trappenhuis in mozaïeksteentjes. Vanwege het mooie weer besluiten we het museum vandaag niet te bezoeken en wandelen we verder langs prachtige statige herenhuizen. 

We passeren het kleine, gezellig eethuisje ‘Toet’. Hier staan heerlijke taarten op het menu, allemaal huisgemaakt. Geloof ons, dit Toetjesparadijs mag je niet zomaar voorbijlopen. Papa en ik laten ons verleiden en nemen de worteltaart en deze is werkelijk heerlijk! Ook binnen is het gezellig. Met het witgroene ruitjes behangpapier en de toffe inrichting zal het hier in de winter ook fijn vertoeven zijn. Wij zitten uiteraard op het terras - enig minpuntje zijn die rotbeesten. Ook in Nederland krioelt het van de wespen.

De kathedrale Jozefkerk aan de Radesingel heeft een zeskantige toren met als bijnaam ‘de dronkemanstoren'. Vanuit welke richting men ook kijkt, er zijn altijd twee wijzerplaten te zien en soms zelfs drie en daar hoeven we echt niet te diep voor in het glas gekeken te hebben. 

Er zijn in de binnenstad een dertigtal Groniger hofjes te vinden, waarvan de meeste gesticht zijn in de Middeleeuwen. Het is wel even zoeken, want als je niet weet waar ze zitten, loop je er straal voorbij. Bij het Pepergasthuis achter een kleine houten deur wacht ons een heerlijk zen momentje. Hier heeft de tijd stil gestaan. Oorspronkelijk boden de kleine huisjes onderdak aan pelgrims, armen, zieken en ouden van dagen. Ze worden nog steeds bewoond maar nu blijkbaar door jonge gezinnen.

Via de uitgaansbuurt komen we aan de Grote markt. Iedereen heeft honger gekregen dus zoeken we een gezellig restaurantje uit. We kiezen Hooghoudt, een typisch Hollands eethuis maar met een ober waar ik even stil van word. Wat een knappe man! Hij blijkt een bierkenner en blijft iets langer dan gebruikelijk aan onze tafel staan want zowel papa als Thomas zijn gefascineerd door de bierkaart waarop heel wat bijzondere Belgische bieren staan. De lunch is heerlijk en nog nagenietend, zetten we onze wandeling verder. De graffiti her en der in de stad is mooi en zelfs een hoopje oude fietsen, opgevist uit de grachten lijkt wel kunst en kan me bekoren.

De eeuwenlange geschiedenis van de stad Groningen weerspiegelt zich in het hedendaagse aanzicht ervan. Het meest opvallende kenmerk van de de stad is de Martinitoren aan de Grote Markt, oorspronkelijk gebouwd in 1497. De Toren wordt ook wel d’Olle Grieze (Gronings voor de Oude Grijze) genoemd en domineert de skyline van Groningen. Deze bijnaam heeft de toren te danken aan de huidige kleur van de verweerde zandsteen. Hij is het symbool van de stad en is met zijn 97 meter hoogte en 311 treden vermoeiend om te beklimmen, maar zeker de moeite waard. Via de indrukwekkende draaitrap bereiken we de luizolder. De klokken worden hier nog steeds met de hand geluid. Vroeger gebeurde dat veel vaker dan nu: kerkdiensten, feesten maar ook branden en ander gevaar werden toen door klokgeluid aan het volk bekendgemaakt. Op de takelzolder wordt het uurwerk bewaard. Boven hebben we een indrukwekkend zicht op de stad. Ik ben in mijn nopjes want of ik nu omlaag of omhoog kijk, overal zijn de waterspuwers goed te zien, Behalve dat ze van groot belang zijn voor het afvoeren van het hemelwater, vind ik ze ook gewoon mooi. Thomas die beneden gebleven is, wil onmiddellijk terug vertrekken wanneer we beneden komen maar dat is buiten Greta gerekend. Zij is zo buiten adem dat ze even moet bekomen maar ze heeft het toch maar gedaan!

Achter de Martinitoren bevindt zich het Martinikerkhof, met het Prinsenhof en de Prinsentuin, een bijzonder mooi stukje Groningen. Het Prinsenhof was oorspronkelijk een klooster, en is een indrukwekkend complex. Daarachter ligt de Prinsentuin. Deze renaissancetuin bestaat uit een rozen- en kruidentuin en een theeschenkerij. De prachtige zonnewijzer duidt ons de stand van de zon aan, die gelukkig nog volop schijnt!

Groningen was een Hanzestad, dit is te zien aan de vele pakhuizen die in en om de binnenstad bewaard zijn gebleven. Het is heerlijk wandelen hier in de schaduw van de kleine straatjes. Bij de nieuwe kerk, een achtkantig gebouw besluiten we even te verpozen. Binnen in deze protestantse kerk is het heerlijk rustig en kunnen we genieten van de orgelklanken. 

In het Noorderplantsoen, een prachtig park midden in de stad wandelen we rond de vijver en zetten we ons op het terras van ‘Zondag’, waarom het zo noemt, geen idee want ze zijn alle dagen open. We bestellen vers geperst fruitsap - heerlijk maar dat vinden ook die rotbeesten. In no time verdrinkt er eentje in Inge’s glas. Ze gaat binnen om een lepeltje vragen om het mormel uit haar glas te kunnen vissen en krijgt prompt een nieuw fruitsapje. Van service gesproken! Het verdronken beestje heeft haar vriendjes geroepen want jawel hoor nog geen minuut later cirkelen er weer twee boven onze tafel. We hebben het gehad en besluiten naar het hotel te gaan om in te checken.

Het hotel heeft een ouderwetse grandeur en is dus niet modern maar wel stijlvol. We hebben 3 aanpalende kamers. Klein maar wel gezellig. We hebben nog net even de tijd om ons op te frissen.

’s Avonds gaan we eten bij het Thais restaurantje Cho Fah in de Gelkingestraat 5, niet ver van het hotel. Hier waait een frisse bries uit het Verre Oosten. De inrichting brengt ons in exotische sferen door de fascinerende mix van klassieke Oosterse elementen en eigentijds design. Prachtige, heerlijke gerechten uit de culinair befaamde Isaan regio worden met liefde bereid door ladychef Jen en haar volledig Thaise keuken team. Alles smaakt heerlijk! Moe maar voldaan, kruipen we rond half 11 ons bedje in.

Veere

De dag begint opnieuw vroeg in Zoutelande want vandaag is het marktdag en de marktkramers zetten al van in de vroege ochtend hun kraampjes neer. Het weer is helemaal omgeslagen, het is bewolkt en er staat een frisse wind. Na het ontbijt lopen we even langs de marktkraampjes en maken daarna een uitstapje naar het mooie dorpje Veere. We rijden via kleine polderweggetjes, door prachtige dorpjes en langsheen unieke vlaktes naar het betoverende historische stadje.

Elke dinsdag is het ook in Veere markt en dan wordt door de inwoners de klederdracht van vroeger uit de kast gehaald. Tijdens onze wandeling door het stadje komen we historische figuren tegen zoals een Zeeuws meisje, een mosterdmaker en enkele kinderen in Walchers kostuum. Op de markt zelf vinden we geen moderne apparaten wel nostalgische huishoudelijke toestellen, antiek en brocante, ouderwets snoepgoed etc. Natuurlijk ook veel streekproducten en we zien een demonstratie van schapen scheren. 

De smalle straatjes met kinderkopjes, de statige handelshuizen en niet te vergeten de imposante Grote Kerk en het beroemde Stadhuis voeren ons mee naar vervlogen tijden.  Door het miezerige weer,  het is ondertussen flink koud geworden, besluiten we hier nog snel te lunchen en daarna weer huiswaarts te keren. 

Jammer van het weer op mijn laatste dagje Zeeland maar al bij al heb ik er toch ontzettend van genoten!

Vlissingen - Shop till you drop!

Maar een keertje wakker geweest vannacht dus al bij al lekker geslapen. ‘s Morgens om 6 uur is er echter al veel bedrijvigheid in de grote winkelstraat waar het appartement gelegen is. Het is een aan en afrijden van camions die de plaatselijke winkels moeten bevoorraden. Ook de bloemist van Zoutelande komt in de vroege ochtend alle bloembakken van water voorzien met een grote truck waarvan de motor blijft draaien. Na ons ontbijt trekken we naar Vlissingen voor een dagje shoppen. 

Zoutelande is meer dan zon, zee en strand. Aan de andere kant van de duinen zijn er indrukwekkende bloemenvelden die we passeren. We worden er instant blij van want al die kleuren in de vroege ochtendzon doen ons beseffen dat de zomer nu eindelijk begonnen is. 

Bij aankomst in Vlissingen is het nog wat te vroeg om te shoppen want de winkels gaan pas open rond de middag dus doen we eerst een terrasje. Stilaan lopen de straten vol en worden de rolluiken van de winkels opgetrokken. Het is nog overal solden dus geven we onze ogen de kost, waarna onze portemonnee leger en leger wordt. Shoppen is met iedere vriendin anders maar telkens wanneer Marleen erbij is, vind ik plots allerlei leuke spulletjes en ook zij heeft al snel een paar zakjes in de hand, waardoor ik me wat minder schuldig voel. We slenteren gemoedelijk door de winkelstraatjes en houden na twee uur non stop winkeltje in, winkeltje uit een korte pauze bij een gezellig terrasje. Terug thuis, bekijken we onze buit en dat maakt ons blij! Vrouwen en shoppen, een dodelijke combinatie. 

Met een ijsje in de hand, nog even genieten van de Zoutelandse zon op het terras alvorens we aan het eten beginnen.  ‘s Avonds is er nog een goede film op tv en daarna kruipen we moe maar voldaan onder de wol. 

Zoutelande

Vandaag ga ik op bezoek bij Marleen die vijf weken in Zoutelande logeert. Zoutelande, het Zeeuwse dorp achter de hoge Walcherse duinen wordt in de zomer drukbezocht maar ik ben nog vroeg en heb net achter de hoek een parkeerplaatsje gevonden.  Bij het horen van “Zoutelande” denk ik meteen aan de songtekst van Blof. ‘Blij dat je hier bent’ is heel toepasselijk want Marleen ontvangt me met open armen. We zitten hier wel niet in een oud strandhuis maar wel in een mooi gezellig appartement met prachtig terras.

Ik ben geen strandligger dus ik hoop dat Marleen alternatieve, leuke dingen weet te verzinnen om onze dagen te vullen. Vroeger, als kind, ging ik vaak met Sisi, mijn toenmalige beste vriendin naar de Belgische kust en dan was het wel om te zonnen maar mijn bleke huidje zag telkens zo rood als een tomaat en daardoor komt het dat ik het langdurig strandliggen geband heb uit mijn leven.  

De bagage wordt uitgepakt, we gaan terug naar buiten en we starten een duinwandeling. Vanaf het duinpad hebben we een grandioos uitzicht over Walcheren en de Westerschelde. Nergens anders komen de schepen zo dicht langs de kust dan hier, tussen Zoutelande en Vlissingen. Aan de andere kant kijken we uit over een kleurrijk patroon van akkers en weilanden, onderbroken door dorpen met spitse kerktorens.

We zetten ons verstand even uit en kijken niet meer op de klok. Gewoon even alles loslaten kan heerlijk zijn, even de dagelijkse sleur verwisselen voor een momentje van rust. Het gevoel van alleen op de wereld te zijn met enkel het geluid van de golven en de meeuwen. Zalig! Ik hou van de Nederlandse kust want in tegenstelling tot de Belgische kust vind je hier niet al te veel joelende kinderen en geen strandbedjes die naast elkaar geprakt staan als sardienen in een doosje. Kortom hier is er nog veel ruimte. Toch kruipen de mensen allemaal samen op een stukje strand net onder de trap die hen vanuit de duinen naar beneden brengt. 

Onderweg stuiten we op enkele bunkers uit de tweede wereldoorlog. Hier bevindt zich het bunkermuseum maar dat is nog gesloten. De duinen hier zijn echt mega hoog en dat voelen we al snel in onze kuiten! Onze spieren zijn snel opgewarmd. Tijdens onze wandeling zien we hoe prachtig ons buurlandje wel niet is. We zijn behoorlijk onder de indruk van de mooie vergezichten over zee en de duinen vanaf de hoogste top van Zoutelande. Het laatste stukje van de wandeling gaat langs weiden vol prachtige paarse bloemen. Aan een meertje houden we even halt. Enig nadeel hier is dat er her en der afval gedropt werd. Jammer want dat verstoort het idyllische plaatje en beetje. 

Na twee uurtjes wandelen, arriveren we terug in de winkelstraat waar het ondertussen heel erg druk is geworden. De toeristen kruipen als paddestoelen uit de grond en wanneer we voorbij een ijssalon wandelen, hoor ik plots mijn naam. Ilse die vandaag jarig is zit er te genieten van iets lekkers. Leuk om elkaar nog eens te zien. We zoeken zelf een terrasje op om iets te eten. Na een lekker broodje kroket neem ik nog snel een ijsje mee naar boven waar we ons op het zonnige terrasje installeren om even uit de drukte te ontsnappen. De vermoeidheid van de voorbije weken slaat weer toe en voor ik het weet lig ik zachtjes te soezen in het zonnetje. Het is al 3 uur voorbij wanneer ik het te warm krijg. Dat half uurtje siësta heeft me deugd gedaan. 

Zoutelande wordt ook wel de Zeeuwse Rivièra genoemd. Hier is het strand niet alleen kilometerslang, het is ook breed maar vooral ook erg schoon en ligt als een uitgestrekte vlakte voor onze voeten. Met de wind in de haren en de zon in de rug maken we een heerlijke strandwandeling door het mulle zand en genieten we van het weidse uitzicht. Lekker kuieren langs de vloedlijn, heeft veel voordelen – zo verbetert het de bloedsomloop en geeft het een natuurlijke voetmassage. We wandelen helemaal tot aan de vuurtoren.  Oeps vuurtoren? Volgens mij is dit iets anders hoor Marleen. Verder landinwaarts zien we wel een vuurtoren vlak aan een prachtig meer. Aan een hippe strandtent houden we even halt om iets te drinken. Van op het terras hebben we een prachtig zicht op de zee. Het luisteren naar de wind en de zeemeeuwen maakt me melancholisch.  Ik sluit even mijn ogen en begin zachtjes te dromen. Ik proef de zilte zeelucht en voel de rust in mijn hart terugkeren.

Op onze terugweg is het strand zo goed als verlaten want het is bijna 7 uur. Het is af en toe even opletten waar we onze voeten zetten want de kwallen hebben hier vrij spel. Indrukwekkende dieren maar je wil er niet op trappen! We besluiten thuis te eten en Marleen maakt een heerlijke wok van kip. Daarna genieten we nog wat na van deze prachtige dag op het terras waar nog steeds de zon van de partij is. 

Het voordeel van een mooie zomerdag? Een prachtige Zeeuwse zonsondergang. Het brede strand baadt in een prachtig licht en heeft een goudgele gloed.

Brugge

Vandaag is het weeral tijd om afscheid te nemen van Paula en Achiel maar eerst ontbijten we nog lekker samen met hen in de gezellige veranda. De poezen hebben heel de morgen getracht boven het geblaat van de schaapjes te komen maar dat is hen niet gelukt. Nu zitten ze allebei uitgeput voor het raam. We zitten nog vol van de stevige maaltijd van gisteren maar aan een lekker eitje kunnen we niet weerstaan. Onze gastvrouw tovert binnen de 10 minuten een omelette en een spiegelei op tafel. 

Na het ontbijt rijden we naar Brugge op zoek naar het adres van onze oude reisgezel Agnes. Ze is verhuisd naar een gezellig appartement aan de Damsevaart Zuid. We hebben haar gisteren gebeld met de vraag of ze vandaag thuis zou zijn. Ze was aangenaam verrast en wou ons ook graag nog eens een keertje terugzien. Wanneer we daar arriveren staat ze ons al op te wachten. Het is een blij weerzien en we stellen vast dat ze nog altijd even tof maar oh zo chaotisch is. Ze wil duizend en een dingen tegelijkertijd vertellen en maakt zoals steeds haar zinnen nooit af. Ze is er volgen ons van overtuigd dat we haar gedachten kunnen lezen.

Voor onze lunch heb ik het Indisch restaurantje ‘Indian Tandoori’ geboekt op de Oude Gentweg in Brugge en Agnes wil graag mee dus besluiten we naar daar te wandelen, ook al ligt het aan de andere kant van Brugge. Hier kunnen we de auto gemakkelijk laten staan en is het gratis. Na een half uurtje stappen zien we dat Agnes het moeilijk krijgt - haar gezicht kleurt weer paars, maar we maken ons weinig zorgen want dat hebben we in Tibet ook meegemaakt. Ze geraakt redelijk snel oververhit. We vertragen dus een beetje. Gelukkig passeren we net op dat moment enkele Godshuisjes die volgen haar de mooiste van Brugge zijn en dat moeten we beamen. We verpozen even in het mooie wilde tuintje. Ondanks onze kleine tussenstop, zijn we toch net op tijd in het restaurant. Tot vier maal toe zegt ze: ‘het is daar op het einde van de straat’, om daar ter plekke dan te beseffen dat het toch nog wat verder is. Annelies en ik hoeven maar naar elkaar te kijken om te weten wat we aan het denken zijn maar Agnes’ manier van doen brengt toch spontaan weer een glimlach op ons gezicht. We houden van deze vrouw ook al zijn we het er beiden over eens dat we haar niet dagelijks moeten zien want dan zouden we gek worden.  Maar zo voor een dagje is het echt gezellig om eens uitgebreid bij te kletsen.

We nemen plaats in het kleine gezellige restaurantje en bestuderen de uitgebreide kaart. Hierop staat een waaier aan traditionele bereidingen uit de Noord-Indische Moghulkeuken. We maken weer een culinaire reis door India en genieten van elke hap. Heerlijk toch die specerijen! 

Na de lunch wandelen we samen, op het gemakje nu, terug in de richting van de Damsevaart maar houden in de historische binnenstad af en toe halt om de prachtige gebouwen te bekijken, alsook de indrukwekkende constructies van hedendaagse kunstenaars en architecten. Momenteel loopt de triënnale in Brugge en dat merk je aan de massa toeristen die de stad overspoelen, maar Agnes kent de weg op haar duimpje en brengt ons via rustige straatjes naar plekken die we nog nooit gezien hebben. Zo belanden we bij het oudste cafeetje van Brugge - Café Vlissinghe. Hier drinken de dames in het gezellige binnentuintje een Paljas maar ik ga voor een heerlijke mocktail, want ik moet straks nog rijden natuurlijk. We genieten van deze verfrissing want de zon brandt op onze huid. Hier zitten voornamelijk locals want het ligt toch een beetje uit het historische centrum. Na een klein uurtje zetten we onze wandeling verder en bij Agnes aangekomen, genieten we nog van een zoete lekkernij. Agnes heeft het bakken nog niet verleerd en serveert ons een heerlijke appelcake met kaneel en rozijntjes. Rond een uur of 7 besluiten we terug naar huis te rijden. We beloven elkaar om nu geen 8 jaar meer te wachten vooraleer we elkaar terugzien.