Kotor

Wederom slecht geslapen, dit keer door de pomp van het zwembad die heel de nacht een zoemend geluid produceert. Papa slaapt door alles door en hoort er niets van. Ik ben dus wat grumpy aan de ontbijttafel, ook omdat ze voor vandaag een regenachtige dag voorspellen. Wanneer we buiten kijken, lijkt alles mooi en vredig dus overleggen we even wat we gaan doen. Kotor staat op de planning maar dat is best even rijden (eergisteren deden we er 1u40 over) en het onweer zou rond de middag losbarsten. We besluiten om het er toch maar op te wagen. Om 8 uur zitten we al in de wagen en op de weg langs de baai is het zo vroeg in de ochtend nog redelijk rustig. We komen aan rond 9 uur en parkeren op een betaalparking net buiten de oude stad. 

Kotor is een Venetiaans Werelderfgoed stadje aan de voet van de berg Lovcèn, in een diepe inham van de Adriatische Zee. We werden reeds gegrepen door de schoonheid van de immens blauwe baai toen we 2 dagen geleden de stad passeerden. We weten dat we aan de zee zitten, maar naar ons gevoel zou het ook een bergmeer kunnen zijn. De hoge bergen omsluiten de baai bijna volledig en alleen de cruiseschepen die naar binnen varen, verraden dat er een uitgang is. Ja, Kotor is een geliefde haven voor deze mastodonten, dus we zijn hier niet alleen. De schepen spugen mensen uit met gevolg dat er hordes toeristen achter bordjes aanlopen. 

De entreepoort naar de stad toe is gebouwd in 1555 door de Venetianen. Op de muren van de hoofdingang zien we de gevleugelde leeuw van St Mark, het symbool van Venetië. Later zien we dit symbool ook op andere plekken in de stad. Boven de ingangspoort staat de datum wanneer Kotor vrijkwam van de Nazi’s en dit wordt gekenmerkt door een communistische ster en een quote van Tito.

Wanneer we door de toegangspoort binnenwandelen, is het eerste wat we zien de robuuste en vierkante klokkentoren. We wanen ons meteen in een schilderijtje, waar op elke straathoek de charme er vanaf spat. Ik ben een romantisch ziel en het duurt dan ook niet lang vooraleer ik overmeesterd word door de lieflijke sfeer van Kotor. De kleine, verkeersvrije steegjes die zigzag doorheen het oude centrum lopen, nodigen uit tot slenteren aan een gezapig tempo. Kotor is een middeleeuws doolhof met musea, kerken, pleinen en Venetiaanse paleizen. We wandelen door de smalle straatjes, waar de schone was boven ons hoofd aan de  waslijnen hangt te drogen.

Het meest indrukwekkende gebouw van Kotor is de katholieke St Tryphon’s kathedraal. Met zijn asymmetrische toren, het symbool van de stad. Deze kerk is in de 12e eeuw gebouwd, maar door vele aardbevingen constant gereconstrueerd. Toen in 1667 de hele voorzijde werd vernietigd werd de barokke klokkentoren toegevoegd. De linker klokkentoren is helaas nooit afgeraakt.

Het hoogtepunt van een bezoek aan Kotor zou het uitzichtpunt zijn vanuit het San Giovanni Fort. Het is bewolkt dus misschien is het nu wel het moment om de uitdaging aan te gaan. We beginnen aan de wandeling naar boven via de meer dan 1300 treden langsheen de vestingmuur. Gebouwd op de flanken van de baai, vormt de muur nog steeds een raadsel voor heel wat historici. Het lijkt wel of we kijken naar een miniversie van de Chinese muur.  Soms is het oppassen geblazen want de stenen kunnen verraderlijk glad zijn en af en toe moeten we uitkijken dat we niet in een gat donderen. Tijdens de wandeling is er een enorme samenhorigheid tussen de toeristen, iedereen steunt elkaar. Nog een beetje verder, komaan niet opgeven! Ook de mensen die naar beneden komen, spreken ons bemoedigend toe. Het uitzicht is grandioos dus echt wel de moeite om door te zetten. Na toch best wel wat klimmen, komt er een Engelsman naar beneden die al lachend zegt: ‘je moet nog zeker drie keer zo veel trappen doen tot aan de top’. We lachen het weg maar later zal blijken dat hij gelijk had. 

De wandeling is verschrikkelijk vermoeiend maar ondanks de vele treden, wel te doen zolang we af en toe maar een rustpauze inlassen. Het uitzicht wordt mooier na elke stap die we zetten. Na ongeveer een uur bereiken we ‘the Church of Our Lady of Health’ en vinden we dat we een iets langere rustpauze verdiend hebben. Gelukkig zijn er stenen banken waar we ons op kunnen neervlijen. Mijn wangen zien ondertussen al zo rood als een tomaat en ik voel het zweet over mijn rug naar beneden lopen. Op een dag als gisteren had dit echt geen optie geweest. Gelukkig heb ik er wel aan gedacht om beneden wat water te kopen en dat is echt geen overbodige luxe. Papa heeft soms het gevoel draaierig te zijn dus ik doe hem drinken want vocht is echt essentieel bij een dergelijke klim, zeker op zijn leeftijd. In mijn binnenste ben ik best wel trots op mijn papa want doe het hem maar na hé, 76 jaar en toch best nog fit. Fitter dan mij bij momenten! 

Even overwegen we of het niet genoeg is geweest maar we zijn nu al zo ver dus gaan we verder. Na nog eens 30 min komen we opnieuw op een platform van waar we de ruïnes van het fort kunnen zien. Van hieruit hebben we een uniek en ongeëvenaard zicht op de door groene bergen omringde Baai van Kotor, ook wel ‘de zuidelijkste fjord van Europa’ genoemd.  

Een blik op de stad, die ver onder onze voeten ligt, gedrapeerd door een cruiseschip dat net is aangemeerd, doet het hijgen en zweten van de eindeloze klim vergeten. We snappen nu ook waarom Kotor nooit veroverd kon worden.  Hoe kan je als schip hier aanleggen terwijl de bommen van boven op je neer regenen? We kijken naar boven en zien dat we best nog wat trappen te goed hebben en eerlijk, ik ben kapot! Papa laat het aan mij over of we verder gaan maar ik zie dat ook hij zijn limiet bereikt heeft. Bovendien neemt de bewolking toe en ben ik bang dat de regen niet lang meer op zich zal laten wachten. We besluiten dus dat het welletjes is geweest en draaien net als zovelen terug. Het uitzicht hier zal wellicht niet zo erg verschillen met dat van helemaal aan de top. Nog een laatste foto van ons samen daar op ‘ons’ hoogste punt. De rode wangen verraden mijn vermoeidheid.

Al zigzaggend gaan we stap voor stap terug naar beneden. Ik moet me vaak bedwingen om de mensen niet te verwittigen voor wat nog komen moet, maar wil ze ook niet ontmoedigen. Naar beneden is niet zo vermoeiend maar wel heel vervelend met die trappen. Ik voel mijn knie branden. Blij dat we heelhuids beneden zijn aangekomen, gaan we op zoek naar een lunchplekje. Het wordt een leuk terras op een sfeervol pleintje. Het menu van de dag bestaat uit drie gangen en kost slechts 10€. Geen culinair hoogtepunt maar best lekker. In de verte zien we een onheilspellend zwart wolkendek dus vragen we snel de rekening. Alle andere gasten haasten zich naar binnen. Naast het terras staan er twee dames ijs rolletjes te maken, een specialiteit hier in Kotor dus dat moeten we toch geproefd hebben. Op een diepgevroren plaat worden alle gekozen ingrediënten geplaatst, in mijn geval mozartkugel en rode vruchten. Daarbovenop wordt melk gegoten en dan wordt alles gehakt en gemengd en in rolletjes gesneden. Ja het is moeilijk uit te leggen maar het was in ieder geval wel heel lekker.

Ondertussen is het pikdonker geworden, het lijkt wel nacht, en waait er een hevige wind. We besluiten even te schuilen onder een luifel terwijl we rustig ons ijsje opeten maar dan breekt de hel los, de hemelsluizen worden opengezet, de regen stroomt door de straten. Het is een uurtje later dan de voorspelling maar we weten dat het de hele namiddag zal blijven duren. Met tegenzin reppen we ons door de straten naar de auto. Opnieuw is het rustig op de weg wanneer we naar huis rijden, iedereen zit binnen te schuilen voor het noodweer. Eenmaal thuis maken we er een rustige, luie namiddag van. Tegen de avond is de rust weergekeerd en eten we buiten op ons terras een lekkere pasta.