Virpazar - Herceg Novi

Wat een nacht! Iets is me gisteren niet bekomen want heel de nacht zat ik op de pot. Ergens denk ik wel te weten wat het is geweest. In Bar heb ik gisteren verse fruitsap gedronken en wanneer ik nadien binnen in de accommodatie de keuken passeerde, draaide mijn maag. Zo onhygiënisch, zelden meegemaakt! Bovenop de buikkrampen, was het ook een luidruchtige nacht want de honden uit de omgeving hebben een heus concert gegeven, uren aan een stuk! De 2 honden van Marco’s moeder deden de ‘backing vocals’.

Om 8 uur ga ik even langs bij Marco om hem te zeggen dat hij voor mij geen ontbijt moet voorzien, enkel wat droog brood. Hij leeft met me mee - t’is echt een schat - en zegt dat hij wat kruidenthee zal maken. Papa krijgt zijn langverwachte kaashapje en is happy.

Het is alweer tijd voor onze laatste accommodatie. Met pijn in het hart verlaten we om half 10 landhuis Boljevici, uitgezwaaid door Marco. We nemen nog 2 flessen van zijn heerlijke wijn mee voor thuis. De planning was eerst nog ergens een tussenstop te maken maar ik voel me zo ellendig dat we daar maar van af zien. We stellen dus onze gps gelijk in op Herceg Novi aan de kust. We hebben een rit van 2,5 uur voor de boeg. De eerste kilometers zijn nog rustig. Af en toe passeren we wat geitjes die ons aankijken als een koe naar een sneltrein. Opzij gaan staat niet in hun woordenboek maar op de bergweg is het gelukkig rustig. Van zodra we in de buurt van Kotor komen, wordt het verkeer hectisch. We verliezen bijna een half uur omdat we door het centrum moeten. 

Hoe groot verschillen kunnen zijn in één land op hemelsbreed 80 kilometer, kun je in Montenegro ervaren. Daar waar het noorden nog écht authentiek, pittoresk en middeleeuws is (en al die andere clichés), is het zuiden doorontwikkeld en richten de inwoners zich hier op het toerisme van met name Serviërs, Kroaten en Russen. Het lijkt alsof we in een ander land terecht gekomen zijn – een reflectie van overbuur Italië. Én ook het klimaat is anders. De zon schijnt hier even fel maar er waait een zacht zeebriesje wat de temperatuur toch iets aangenamer maakt. 

Aangekomen in het dorpje Meljini, merken we plots op dat we onze gastheer Moli moeten bellen met het te verwachten aankomstuur. Dat hebben we even over het hoofd gezien en onze gps zegt dat we er binnen 15 min zullen zijn. Snel bellen dus! Gelukkig is hij niet echt ver uit de buurt. Het is even zoeken naar het appartement Vista Residence. We weten dat het op een berg gelegen is en na wat nauwe eenrichtingsstraatjes en een helling van 60 graden naar beneden, komen we uiteindelijk op onze bestemming. Het appartement ligt iets verscholen maar toch dichtbij alle faciliteiten en ademt een mediterrane sfeer uit.  Mole komt 5 min na ons toe en toont ons het appartement waar we de komende 7 nachten zullen verblijven. Wow! Het uitzicht ‘vista’ over de baai van Kotor en het adembenemende berglandschap is onovertroffen. Het is werkelijk met geen pen te beschrijven. ‘Safe the best for last’ is hier echt wel het statement van de dag! Waar je ook kijkt, het uitzicht doet ons naar adem happen. Binnen is het ook best ok - een grote living met keukentje, 2 slaapkamers en een indrukwekkend terras. Er zijn ook 2 zwembaden maar geen van beide hebben we zwemkledij bij 😃 

Ik voel me verschrikkelijk beroerd na die 3 uur in de wagen en strompel naar de slaapkamer. Wat ben ik blij dat ik eindelijk kan gaan liggen. Een paar uurtjes mijn ogen dichtdoen en dan zien we wel verder. Rond 4 uur rijden we terug naar beneden en parkeren we de auto ergens halverwege. Na enkele minuten op en neer door de straten van Herceg Novi, zakt de moed me in de schoenen. De zin om de stad te ontdekken, is er niet. We besluiten dus om ergens een kleinigheidje te gaan eten. 

Het wordt Gradska Kafana, een enorm groot restaurant, prachtig gelegen met uitzicht op zee. De bediening is netjes in pak en erg vriendelijk. We verwachten ons dan ook aan enorm hoge prijzen, maar dat is juist het meest bijzondere eraan. De prijzen zijn ook hier echt ontzettend laag. Voor mij wordt het een kippenbouillon en papa is opnieuw in zijn nopjes want er staat gevulde inktvis op het menu. Het ziet er voortreffelijk uit en ik vind het echt jammer dat ik het bij een soepje moet houden, vooral wanneer ik de kersen strüdel zie.  Hier moeten we toch nog eens terugkomen zene! 

‘s Avonds zien we de nacht vallen op ons terrasje. Ik ga naar binnen wanneer de muggen beginnen te bijten. Hopelijk morgen beter!