Tara Canyon - Tara Bridge

Wanneer we onze balkondeur openen, waait de frisse berglucht naar binnen maar we zien  wel een waterig zonnetje dus zijn we hoopvol. De regen van gisteren heeft alles flink  verfrist. Onze gastvrouw brengt ons wederom een uitgebreid ontbijt maar het lukt haar maar niet de juiste bestelling op tafel te zetten. Gelukkig is onze pa gene moeilijke en is  spiegelei ipv roerei ook goed. Hij krijgt er maar liefst 3 met een stuk of 5 stukken spek. Honger gaan we hier niet lijden.

Vandaag trekken we naar de andere kant, namelijk het dorpje Djurdjevica Tara.  We rijden door de Tara Canyon die adembenemend is! De omgeving lijkt op een mix van Noorwegen en de Rocky Mounains. Niet vast te leggen op foto, dus proberen we gewoon te genieten. Ondertussen ben ik de vele haarspeldbochten wel gewoon maar het zweet breekt me toch nog steeds uit wanneer ik door die akelige, onverlichte, donkere tunnels moet. We voelen ons al zo klein tussen de machtig grote bergen, maar in zo’n tunnel helemaal. Langs de kant van de weg komen we ook vaak gedenktekens tegen van mensen die hier om het leven zijn gekomen. Triest dat zo een mooi landschap ook het decor is van veel verdriet.

De Tarakloof is de langste en diepste kloof in Europa en de tweede op aarde, na de Grand Canyon in Amerika. Omdat de weg vrij laag in de diepte van de kloof loopt, krijgen we nog niet onmiddellijk een echte indruk van de grootte en weidsheid ervan. Een betere impressie krijgen we bij de Tarabrug. De hoge brug verbindt twee bergen met elkaar over een indrukwekkende groene vallei waar de Tara rivier doorheen stroomt. De rivier staat bekend als een goede locatie om te raften.

We besluiten om alvast even over de brug te wandelen. We verbazen ons wel over de slechte staat want we zien overal betonrot. Ze dateert natuurlijk al wel van net voor de tweede Wereldoorlog. Toen werd de brug gebombardeerd om de opmars van de Duitsers te stoppen. Heel gerust staan we hier niet want dat is hoog mannen, meer dan 150 meter! We hebben hier bovenop de brug boven de Tara rivier wel een prachtig uitzicht over het dal en de heldere rivier onder ons. De totale lengte van de brug is 360 meter. Een dikke mist hangt over het weidse landschap en geeft alles een mystieke sfeer. 

Vlakbij de brug staat er een wegwijzer naar het klooster van Sint Michael. Dit zou op 3 km liggen dus dat is niet echt ver maar we besluiten toch maar de auto te nemen. Dit is een goede keuze, want de auto kan de weg op een rustig tempo gemakkelijk aan. Gelukkig komen we maar weinig andere auto’s tegen op dit smalle weggetje. Bij het klooster bezoeken we een klein kerkje, waar ik een kaarsje ga branden. We zijn de enige bezoekers.

Onder ons horen we een riviertje stromen dus besluiten we naar beneden te wandelen. Eenmaal daar zien we de rivier met werkelijk het helderste water dat ik ooit zag. Even genieten we van het uitzicht maar we worden al snel verstoord door enkele werkmannen die met zakken cement naar de rivier komen afzakken. Wat ze ermee gaan doen is ons een raadsel want er is hier niets. Misschien een brug maken over de rivier? We zullen het nooit weten want ze spreken geen woord Engels. We klimmen opnieuw naar boven en moeten af en toe even rusten want de zon brandt ondertussen flink. Eenmaal boven komt de priester ons tegemoet. Hij lacht ons vriendelijk toe.

Terug bij de Tarabrug besluiten we te lunchen op een terras met zicht op de vele ziplines over de vallei. We bestellen een gerecht van de gril voor 6€ per persoon. Het verbaast ons telkens opnieuw hoe groot de porties hier zijn. We verwachten een snackje maar ik krijg maar liefst 5 kippenfilets (oké dun gesneden maar toch) en papa 4 spiesjes met telkens 5 kippenstukjes omwikkeld met bacon. Tijdens het eten zit ik luidop te denken of ik toch ook niet eens zou proberen om de indrukwekkende kloof over te steken al bengelend aan een kabel. Het ziet er zo uitnodigend en spannend uit. Wanneer echter een jong meisje halverwege de kloof blijft hangen, is mijn goesting over. Maak het maar mee! Jullie vragen jullie misschien af hoe ze uit haar benarde positie is geraakt? Wel, een van de medewerkers is tot bij haar gegleden en heeft haar manueel naar de overkant gebracht al trekkend met zijn handen over de stalen kabel. 

We hebben deze middag niet echt meer iets op de planning staan dus besluiten we gewoon wat te rijden door de prachtige natuur. Na enkele minuten zien we een wegwijzer naar een klooster dus slaan we rechtsaf. Op elke meter van dit mooie landje is het volop genieten met al onze zintuigen. Met de hartverwarmende zon en een lauw briesje voelen we ons als God in Montenegro. We doen het rustig aan, waarom zouden we ons haasten? Achter elke bocht wacht weer een spectaculair postkaartje. We krijgen er geen genoeg van. Hier heerst er een soort magische rust die echt uniek is. Het eerste stukje rijden we door dichte naaldbossen maar naarmate we hoger komen, neemt de begroeiing af. De vallei wordt opener maar we zien nog steeds hoge bergpunten om ons heen. We komen niemand tegen en na bijna 40 minuten rijden op het smalle weggetje beginnen we ons toch stilaan zorgen te maken. Het klooster zijn we hier nog niet tegengekomen, enkel wat eenvoudige huisjes en koeien, veel koeien. We stoppen aan een wegwijzer maar alle namen die op het bordje staan, vinden we niet terug op onze kaart. Ik maak de suggestie om terug te keren maar papa is er zeker van dat elke kleine weg wel uitkomt op een grote weg dus rijden we verder. De smalle asfaltweg gaat over in gravel en daarna worden het kleine stenen. De weg versmalt aanzienlijk en ik ben er niet gerust in. We draaien dus terug. Wat hebben we vandaag geleerd? Volg nooit een wegwijzer naar iets waarvan je het bestaan niet kent! 

Zoals ik al zei staat het hier vol koeien, zij zijn heer en meester in Montenegro. Nergens zijn er afspanningen dus ze lopen zo maar over de weg. Wanneer we opnieuw moeten stoppen voor enkele exemplaren, zien we dat ze begeleid worden door een boerin. Ze komt ons tegemoet, haar lange grijze haren wapperen in de wind en ze brabbelt vanalles - het enige woordje dat we verstaan is Facebook. Ze stinkt uren in de wind dus wanneer ze haar hand uitsteekt, ben ik toch iets terughoudender dan normaal maar weigeren is zo onbeleefd dus schud ik haar de hand. Ook papa ontsnapt er niet aan. Eenmaal terug in de auto ruiken we nog steeds haar lichaamsparfum en ook de huisdiertjes van haar lieve koeien hebben we mee. De wagen zit vol met vliegen. We nemen ze mee en laten ze weer vrij ver van huis. 

Op de weg naar onze bungalow stoppen we nog even bij een lieflijk kerkje. De avondzon legt een mooie gloed over deze heilige plek. De omgeving is hier zo mooi en uitgestrekt dat we er zowaar even stil van worden. 

In Zabljak halen we nog wat fruit en een stukje brood voor vanavond want eten kunnen we, na onze copieuze maaltijd van vanmiddag, de eerste uren nog niet. We zetten ons op ons gezellige terrasje in de zon met een glaasje wijn. Wanneer de zon langzaam verdwijnt wordt het frisser en is het tijd om naar binnen te gaan.