Pljevlja

Vandaag worden we wakker door het ruisen van de wind in de bomen achter onze bungalow. Het is bewolkt maar wanneer we naar de ontbijtruimte wandelen, horen we van onze gastheer dat het vandaag heel mooi weer wordt. Papa kijkt weer reikhalzend uit naar zijn roerei maar krijgt opnieuw niet wat hij heeft gevraagd. De vrouw des huizes vindt roerei maar niets. Morgen gaan we het opnieuw proberen!

We maken een prachtige autorit naar Pljevlja. Het is fascinerend hoe wisselend het landschap kan zijn. Na een half uurtje rijden door het prachtige gebergte, komen we bij de Tara brug. Deze steken we over en we rijden verder via een compleet ander landschap, tussen de weiden vol schapen en koeien. 

Wanneer we Pljevlja naderen, zien we een enorme elektriciteitscentrale en de stad doet aanvankelijk wat armoedig aan met zijn vervallen straten en huizen. Maar eenmaal dichter bij het centrum zien we op de heuvel prachtige gekleurde huisjes. In Pljevlja komen twee geloven samen, het orthodox-christelijke geloof en de islam. Dit heeft natuurlijk zijn weerspiegeling op de architectuur. Er zijn zowel moskeeën, kerken als kloosters. We parkeren onze auto in een parkeergarage midden in het centrum en gaan op pad. 

De Hussein-Pahas Moskee is een architectonisch meesterwerk en werd gebouwd tussen 1573 en 1594. De pasja Husein Boljanic, die uit het dorpje Boljanici nabij Pljevlja kwam, maar in Turkije moslim was gemaakt en opgeleid tot pasja, bouwde de moskee. Hij is zeer fraai gedecoreerd en heeft de hoogste minaret op de Balkan. We kunnen wel op het domein maar de moskee zelf is gesloten. Binnen zou er een afschrift van de koran uit de 16e eeuw bewaard worden. Op het plein voor de moskee staat er een fontein waarrond de oudere mannen uit de stad wat uitrusten op een bankje of een praatje slaan. Op de terrasjes zitten ook bijna uitsluitend mannen. 

We passeren een parkje dat in tweeën gedeeld wordt door het riviertje Breznica. Echt onderhouden is het niet waardoor we er bijna geen passanten vinden. In het midden staat er een soort Oostenrijkse blokhut met een terras en meer hebben we niet nodig. We zetten ons in de schaduw (ik heb papa bij) en trachten iets te bestellen. De dame kan geen Engels dus doen wij maar wat moeite en halen we ons beste Montenegrijns boven. We zien dat bijna iedereen op het terras hetzelfde dessertje eet dus wijs ik naar mijn buurvrouw. We krijgen de specialiteit van het huis ‘Kolac (pola porcije)’. Het is een soort stijve vanillepudding op een laagje cake. Niet slecht als tien uurtje en voor de prijs moet je het niet laten. Deze lekkernij kost slechts 0,60 €!  Niet letten op de kleur van de foto - we zitten onder een grote rode parasol en die legt een rode schijn op ons gelaat, we zijn dus nog niet verbrand door de zon.

We wandelen terug naar de auto want we willen graag naar het Monastery of the Holy Trinity of het Klooster van de Heilige Drie-eenheid en dit zou iets buiten het centrum liggen. We starten onze gps maar die slaat telkens tilt. Hij wijst ons de weg via een onverhard pad en nietsvermoedend rij ik door. Wanneer ik merk dat alle voorbijgangers ons verbaasd aanstaren, besef ik dat ik gewoon midden in het park met een auto rijdt. Gelukkig staat er geen politie en kan ik terugdraaien.

Iedereen aan wie we de weg vragen moet ons het antwoord schuldig blijven, zelfs een medewerkster van een hotel. Leren ze hier nu echt geen Engels op school? Hoe beknopt moet je wereld zijn als je enkel je eigen taal spreekt. Nu ja, toeristen hebben we hier nog niet gezien dus misschien hebben ze hier geen Engels nodig. Net wanneer we het bijna willen opgeven zien we een wegwijzer, in het Montenegrijns uiteraard maar er staat een tekening bij met een gebouw en dat lijkt op een klooster. We volgen de weg en eureka, het blijkt de goede weg te zijn. Voor ons doemt het kloostercomplex van de Servisch-orthodoxe Kerk op. Eeuwenlang was dit klooster een belangrijk literair centrum voor het dupliceren van heilige geschriften. Het was ook een belangrijk toevluchtsoord gedurende de 450 jaar Turkse overheersing, niet alleen voor oud Montenegro, maar ook voor delen van Servië en delen van Bosnië. Het klooster dateert uit de 13de eeuw en ligt pal tussen het rotsig landschap omringd door dichte begroeiing. In de kerk veel pracht en praal en indrukwekkende fresco’s maar we mogen er jammergenoeg niet fotograferen. Een klein mager mannetje houdt alles nauwlettend in de gaten. Rondom de kerk zijn er houten compartimenten waar pelgrims welkom zijn. 

Na ons bezoek rijden we terug naar onze Oostenrijkse blokhut in het centrum. De school is net uit en het is een drukte van jewelste. We zetten ons opnieuw op het terras en vragen de menukaart. Tja wat denken jullie? In het Montenegrijns natuurlijk. Gelukkig bestaat er zo iets als een vertaal app. Na onze copieuze lunch van 4€ per persoon (ja geen toeristen betekent nog goedkoper) zien we opnieuw iedereen smullen van eenzelfde dessert. Nu is de vanillepudding plots merengue geworden en laat dat nu net iets zijn waar ik verzot op ben! Ach voor 0,60 € gaan we niet twijfelen. Dit vind ik nog lekkerder dan de variant van deze middag. 

Met onze buikjes goed gevuld rijden we terug richting Zabljak. Onderweg worden ons vele boetes voor snelheidsovertreding cadeau gedaan. Hier zijn de inwoners nog zo vriendelijk om met hun lichten te knipperen wanneer er ergens een politiepatrouille staat, en geloof ons dat is zo ongeveer om de 20km. Ook wij knipperen vrolijk mee om tegenliggers te waarschuwen. 

We wandelen nog wat rond in ons dorp tussen de houten huisjes. Boven op de heuvel staat een oorlogsmonument omringd door het borstbeeld van enkele gesneuvelden uit 1941-1945. Verder is er niet veel te beleven dus gaan we terug naar ons huisje tegen een uur of zes om nog wat te genieten van het zonnetje.

Ik ben een echt poezenmens maar de kat van Zivko werkt me danig op de zenuwen. Ze heeft een soort klaagzang die door merg en been gaat en weet van geen ophouden. Niks krijgt het beestje stil. Ik ben wat blij wanneer de bewoners van de bungalow naast ons thuiskomen en ze met hen meeloopt.