Vogelsang - Signal de Botrange

We hebben lekker geslapen en trekken rond 8 uur naar het ontbijt. Dit wordt geserveerd in buffetvorm maar brood staat op tafel. De taaie broodjes kunnen mij niet echt bekoren maar gelukkig staat er ook yoghurt met granola. We nemen nog een laatste groepsfoto en rijden dan door naar het Nationalpark Eifel.

We bezoeken op een kwartiertje rijden Ordensburg Vogelsang. Dit is een voormalig opleidingskamp van de SS. Na de Tweede Wereldoorlog werd het terrein gebruikt als oefengebied door Britse en Belgische militairen. In 2006 werd het monumentale complex opengesteld voor het publiek. Het complex ligt in het prachtige natuurgebied van het National park Eifel. Hier krijgen we een rondleiding met een plaatselijke gids die Nederlands praat met een Duitse tongval. We moeten dus goed luisteren.

We bekijken de monumentale, indrukwekkende gebouwen, proeven de geschiedenis en de beklemmende sfeer van het “duistere” verleden van het opleidingsinstituut. De gids wil zelf niet in beeld komen. Hitler heeft destijds het bevel gegeven om dit opleidingskamp te bouwen met als doel jonge rekruten op te leiden. De rassenwet werd hier opgesteld en die bestond uit 3 delen: Duits was je enkel wanneer je zelfs 150 jaar terug Duits bloed had. Er mochten geen huwelijken plaatsvinden met niet Duitsers. Ook de erkenning van de Duitse vlag, de vlag met het hakenkruis was belangrijk. Voor het gebouw hebben ze een mooi kunstwerk gemaakt van gehaakte bloemen, een beetje kleur in deze grauwe omgeving. 

Na de interessante rondleiding, eten we ook in dit complex. Een knappe garçon opent ons buffet. En ja, we hebben weer prijs … mosterdsoep. Ik probeer een beetje maar vind de scherpe, zure smaak ranzig. Gelukkig is het hoofdgerecht wel lekker. Kalkoenschnitsel met rösties en groentjes. Van hierboven hebben we en prachtig uitzicht over het landschap.

Liliane komt tot de ontdekking dat ze haar blouse vergeten is in het hotel dus zetten we terug koers naar Hotel Seemöwe. Ja altijd dezelfde die iets vergeet hé! Gelukkig is het geen grote omweg. Wanneer we de parking afrijden, stellen we ons toch wat vragen bij die chauffeur. Hij rijdt via een smal weggetje de helling op om dan tot de ontdekking te komen dat dit boven dood loopt. Het vergt heel wat gemanoeuvreer om terug beneden te geraken. We hebben al vaak onze wenkbrauwen opgetrokken bij zijn rijstijl. Het lukt hem uiteindelijk om terug op de juiste weg te geraken. Eind goed, al goed!

We vervolgen onze tocht met een rondrit door het Eifelgebied. Plan was om naar Malmedy te gaan maar Lieve heeft beslist dat daar niks te zien is en wil met ons naar het meer van Budgenbach maar daar aangekomen, begint onze chauffeur opnieuw te flippen en rijdt wederom een verkeerde straat in. Opnieuw gemanoevreer en Lieve besluit dan maar dat we het meer van ver moeten bekijken vanuit de bus. Ik denk dat ze het stilaan ook op haar heupen krijgt. We rijden verder naar Signal de Botrange. Dit is het hoogste punt van België. Er is geen lap te zien, behalve een mistig landschap.

In de plaatselijke taverne trakteert Nicky er nog eentje van de fotoclub en daar komt de gids ons melden dat de bus een platte band heeft en we hier nog wel even vast zullen zitten. Het was een leuk weekend dankzij het gezelschap maar die tweede dag en dan vooral de namiddag was een desillusie. Onbegrijpelijk dat een gids zo maar beslist om het programma te wijzigen. Mocht het nu nog met iets spectaculair zijn, dan zou ik zeggen TOP maar nu was dit echt een verloren namiddag. Tania en ik maken nog een klein wandelingetje rond de taverne en beklimmen nog even de uitkijktoren. Veel anders is er niet te beleven hier. Uiteindelijk besluiten we hier iets te eten want wat blijkt, de reserveband is ook stuk en de man die ons komt depaneren, heeft geen band bij. Begrijpen wie begrijpen kan. 

Monchau - Ruhrsee

Om 7 uur vertrekken we met de fotoclub richting Duitsland want er staat een tweedaagse trip naar de Eifel op het programma. Onze gids Lieve blijkt aan een andere Carrefour te staan dus moeten we nog even wachten alvorens te kunnen vertrekken. Wanneer ze eindelijk aankomt, moet ik even gniffelen. Ze lijkt als twee druppels water op Mrs Doubtfire. We doen er bijna drie kwartier over om op de E313 te geraken maar de sfeer is uitgelaten. In Hasselt houden we een kleine stop bij de Lunchgarden waar iedereen een koffiekoekje krijgt en een tasje koffie of thee van de automaat. Klein detail, er zijn maar 2 automaten en het duurt best lang alvorens iedereen eindelijk aan tafel zit. Daarna rijden we door naar de artisanale siroopfabriek Meurens in Aubel. Hier komen we alles te weten over het zwarte goud. Ik bezocht deze fabriek twee jaar geleden al met Anneke dus vertelt de vrouw mij niets nieuws maar het laatste stukje, de proeverij, is altijd leuk ook al heb je dat al eens gedaan. Het is een vruchtbare dag voor de fabriek want iedereen koopt wel iets. Ik hou het bij 2 reepjes chocolade want ik heb nog siroop thuis in de kast staan.

We rijden verder door het land van Herve waar de normaal mooie vergezichten vandaag net dat ietsie pietsie korter zijn. Er hangt een dikke mist over de velden. Wanneer we in Monschau aankomen en uit de bus stappen, is het nog een beetje bewolk. Ook al schijnt de zon niet, toch is het hier betoverend mooi. Niet dat ik hier wil wonen maar ik kom hier wel graag.

Monschau heeft eigenlijk maar 1 grote hoofdstraat en ook daar is Restaurant Hirsch gelegen waar we lunchen. We krijgen eerst een dikke tomatensoep die eigenlijk meer op een saus lijkt en waar we ieder moment een sliert spaghetti in denken te vinden. Ze is zout als brak maar er staat gelukkig suiker op de tafel en met een goede scheut erin, is ze best lekker. Daarna volgt een grote schnitzel met frietjes en mosterdsaus, één van de specialiteiten hier maar zowel Tania, Greta als ik hebben een bordje zonder saus gevraagd. Hier wordt er hoegenaamd geen probleem van gemaakt. Na de lunch start er en kleine rondwandeling door het stadje met onze gids Lieve. Ze vertelt over de speciale bouwkunst en we genieten ondertussen van de omgeving.  

Wie ooit door de straten van de oude stad gewandeld heeft, begrijpt waarom men Monschau ook wel de parel van de Eifel noemt. Het stadsbeeld is in 300 jaar haast niet veranderd. Elke steen, elke kronkelende straat en elk schilderachtig huisje vertelt een verhaal. Dit betoverende stadje, genesteld in de diepe valleien van de Eifel, lijkt rechtstreeks uit een sprookjesboek te komen, met zijn goed bewaarde vakwerkhuizen, kabbelende rivier en weelderige, groene omgeving. Van de historische burcht die waakt over het stadje tot de charmante winkeltjes en boetiekjes die unieke, lokale ambachten en lekkernijen verkopen.

We stoppen even bij het rode huis. Dit prachtige statige pand uit de 18e eeuw is gebouwd in de bloeitijd van de lakenindustrie. Het is een prachtig voorbeeld van een rijke koopmanswoning in de typische vakwerkstijl. Onderweg hebben Robert en ik alvast een ijsje gekocht en de pistache hier is werkelijk heerlijk. Na dat bezoek, zit ik echter met een extreem vuile broek. Waarschijnlijk heb ik daar ergens tegen geleund want er zitten rode strepen op de jeansstof. Hopelijk gaat dat er thuis met een vleugje dasty wel terug uit.

Onze laatste stop is in Rursee waar we een mooie wandeling maken langs het stuwmeer en de Urftdam. Omdat er veel overstromingen waren in dit gebied, werd er een stuwdam gebouwd maar ook voor de zekerheid van drinkwater en voor de voorziening van elektriciteit. De zon glinstert in het water en het is hier echt prachtig. . 

We schepen in voor een prachtige rondvaart op de Obersee.  Het lijken wel Noorse fjorden in het zuiden. Initieel zou ons tochtje een uurtje duren volgens Lauwers maar na amper een kwartier zijn we al op onze bestemming. De boot stopt namelijk in Einruhr bij Hotel Seemöwe. Iedereen is wat verbaasd en teleurgesteld want wat is er leuker dan op het water vertoeven bij mooi weer. Wanneer iedereen goed en wel boven op het dek geïnstalleerd is en een drankje heeft, zijn we er al. Ondanks dat het kort is, genieten we wel. Het is hier werkelijk prachtig. Het water is helder en we zien veel kleine visjes zwemmen. Enkele Nederlandse dames zwemmen in het water en denken dat we hen niet verstaan wanneer ze een opmerking maken. Ze zijn dan ook verrast wanneer we hen van repliek dienen. 

De bus is nog niet gearriveerd maar we krijgen wel al allemaal de sleutel van onze kamer. Deze is zeer ruim maar een beetje gedateerd. We hebben ook geen terrasje zoals de meesten maar heel erg vinden we dat niet. We slapen achteraan en daar komt de zon al niet meer dus het is er lekker fris. We maken nog eerst een kleine wandeling rond het hotel en nemen ook even een kijkje in de kerk. Sober maar het is er wel lekker fris. Wie had deze ochtend kunnen denken dat we deze dag zouden afsluiten met zo’n prachtig weer.

Rond half 7 gaan we naar de eetzaal voor ons avondmaal. Hier is het wel heel erg warm. We krijgen een heerlijk preisoepje, runderrollade met aardappelen en schorsenelen en als toetje een vanille pudding met slagroom. Echte Duitse kost dus maar wel heel erg lekker.