We hebben lekker geslapen en trekken rond 8 uur naar het ontbijt. Dit wordt geserveerd in buffetvorm maar brood staat op tafel. De taaie broodjes kunnen mij niet echt bekoren maar gelukkig staat er ook yoghurt met granola. We nemen nog een laatste groepsfoto en rijden dan door naar het Nationalpark Eifel.
We bezoeken op een kwartiertje rijden Ordensburg Vogelsang. Dit is een voormalig opleidingskamp van de SS. Na de Tweede Wereldoorlog werd het terrein gebruikt als oefengebied door Britse en Belgische militairen. In 2006 werd het monumentale complex opengesteld voor het publiek. Het complex ligt in het prachtige natuurgebied van het National park Eifel. Hier krijgen we een rondleiding met een plaatselijke gids die Nederlands praat met een Duitse tongval. We moeten dus goed luisteren.
We bekijken de monumentale, indrukwekkende gebouwen, proeven de geschiedenis en de beklemmende sfeer van het “duistere” verleden van het opleidingsinstituut. De gids wil zelf niet in beeld komen. Hitler heeft destijds het bevel gegeven om dit opleidingskamp te bouwen met als doel jonge rekruten op te leiden. De rassenwet werd hier opgesteld en die bestond uit 3 delen: Duits was je enkel wanneer je zelfs 150 jaar terug Duits bloed had. Er mochten geen huwelijken plaatsvinden met niet Duitsers. Ook de erkenning van de Duitse vlag, de vlag met het hakenkruis was belangrijk. Voor het gebouw hebben ze een mooi kunstwerk gemaakt van gehaakte bloemen, een beetje kleur in deze grauwe omgeving.
Na de interessante rondleiding, eten we ook in dit complex. Een knappe garçon opent ons buffet. En ja, we hebben weer prijs … mosterdsoep. Ik probeer een beetje maar vind de scherpe, zure smaak ranzig. Gelukkig is het hoofdgerecht wel lekker. Kalkoenschnitsel met rösties en groentjes. Van hierboven hebben we en prachtig uitzicht over het landschap.
Liliane komt tot de ontdekking dat ze haar blouse vergeten is in het hotel dus zetten we terug koers naar Hotel Seemöwe. Ja altijd dezelfde die iets vergeet hé! Gelukkig is het geen grote omweg. Wanneer we de parking afrijden, stellen we ons toch wat vragen bij die chauffeur. Hij rijdt via een smal weggetje de helling op om dan tot de ontdekking te komen dat dit boven dood loopt. Het vergt heel wat gemanoeuvreer om terug beneden te geraken. We hebben al vaak onze wenkbrauwen opgetrokken bij zijn rijstijl. Het lukt hem uiteindelijk om terug op de juiste weg te geraken. Eind goed, al goed!
We vervolgen onze tocht met een rondrit door het Eifelgebied. Plan was om naar Malmedy te gaan maar Lieve heeft beslist dat daar niks te zien is en wil met ons naar het meer van Budgenbach maar daar aangekomen, begint onze chauffeur opnieuw te flippen en rijdt wederom een verkeerde straat in. Opnieuw gemanoevreer en Lieve besluit dan maar dat we het meer van ver moeten bekijken vanuit de bus. Ik denk dat ze het stilaan ook op haar heupen krijgt. We rijden verder naar Signal de Botrange. Dit is het hoogste punt van België. Er is geen lap te zien, behalve een mistig landschap.
In de plaatselijke taverne trakteert Nicky er nog eentje van de fotoclub en daar komt de gids ons melden dat de bus een platte band heeft en we hier nog wel even vast zullen zitten. Het was een leuk weekend dankzij het gezelschap maar die tweede dag en dan vooral de namiddag was een desillusie. Onbegrijpelijk dat een gids zo maar beslist om het programma te wijzigen. Mocht het nu nog met iets spectaculair zijn, dan zou ik zeggen TOP maar nu was dit echt een verloren namiddag. Tania en ik maken nog een klein wandelingetje rond de taverne en beklimmen nog even de uitkijktoren. Veel anders is er niet te beleven hier. Uiteindelijk besluiten we hier iets te eten want wat blijkt, de reserveband is ook stuk en de man die ons komt depaneren, heeft geen band bij. Begrijpen wie begrijpen kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten