Cadaques

Wanneer we gaan ontbijten voelen we onmiddellijk dat het een pak frisser is dan de dagen ervoor. Er waait een stevig windje. Het is zaterdag en heel erg rustig in de straten van Figueres. We starten de dag met ons favoriete ontbijt: sinaasappelsap voor mij en koffie voor papa met elk een pan con tomate met jamón. Vandaag zetten we onze reis verder dus checken we uit.  Het is de tweede keer dat ik over de smalle weg naar Cadaques rijd. De weg omhelst de heuvels als een fijne sliert en na elke bocht is de volgende bocht er alweer. Ook al worden sommige mensen hier duizelig van, ik rijd hier graag omdat deze weg door de bergen me op de een of andere manier melancholisch maakt. Het is maar een half uurtje rijden naar de vroegere verblijfplaats van Dali. 

In Cadaques aangekomen gaan we op zoek naar Hotel Tarongeta waar we voor de komende 3 nachten geboekt hebben. Er is gelukkig parking aan het hotel en deze keer toch iets ruimer dan die van Figueres. We kunnen nog niet inchecken dus trekken we de stad in. Al snel wordt duidelijk dat papa het volledige stadje niet zal kunnen ontdekken want de smalle straatjes die allemaal uitkomen op de baai, zijn steil en de hobbelige, met stenen geplaveide steegjes maken het moeilijk om te lopen. We slenteren wat rond, snuiven de mediterrane sfeer op en ploffen voldaan van alle indrukken neer op een van de gezellige terrassen bij het strand.

Aan de promenade overheersen modernistische gebouwen, die gebouwd zijn door zogenoemde Americanos. Deze voormalige inwoners keerden terug uit Amerika na rijkdom vergaard te hebben en lieten huizen bouwen met elementen en motieven uit de Cubaanse stijl. Het meest bijzondere modernistische gebouw is Casa Serinyana, dat vanwege haar blauwe keramiek en kunstige smeedwerk ook wel ‘La Casa Blau’ wordt genoemd.

Bij het toeristisch bureau heb ik een plan gehaald en er blijken twee musea van Dali in het stadje te zijn. Terwijl papa even op een bankje uitrust, ga ik op onderzoek zodat we gericht naar de toeristische plekken kunnen wandelen en hij niet te moe wordt. Het eerste museum heb ik snel gevonden dus ga ik hem halen. Het is best een stevige klim maar we doen het op een rustig tempo. Het illustreren van meesterwerken uit de literatuur was net zo belangrijk voor de kunstenaar als schilderen. Dalí verzamelde meer dan 4.000 boeken in zijn huis. De tentoonstelling in de Espai Dalí laat op drie verdiepingen zien hoe hij deze wereld van verhalen in zijn eigen werken verwerkte. Hij illustreerde boeken zoals Alice in Wonderland, Don Quichote, Faust etc … 

Ik verwonder me over de grote hoeveelheid werken die hier tentoongesteld zijn. Dali’s favoriete graveertechniek was kopergraveren, wat hij tot in de puntjes beheerste. Later combineerde hij de litho’s ook met aquarellen en collages. Maar Gala, zijn vrouw en manager, was ervan overtuigd dat olieverfschilderijen veel beter verkochten. Sinds Dalí Gala ontmoette, schilderde hij daarom alleen nog in olieverf op doek.

Het tweede museum ligt op slechts 200 meter van het eerste maar opnieuw moeten we klimmen. Hier zien we een grote collectie foto’s van Dali zelf, genomen in zijn huis hier in Cadaques. Ook foto’s van Gala en vrienden. Ondertussen is het bijna 1 uur en besluiten we te gaan lunchen. We hebben een gezellig restaurantje gezien daarstraks waar zarzuela op de kaart staat, papa’s lievelingsgerecht. Het is gezellig zitten in restaurant La Gambina en de bediening is voortreffelijk, niet verwonderlijk dat de prijzen hier net iets hoger liggen dan elders. Het eten dat geserveerd wordt is heerlijk! 

Na de lunch gaan we inchecken en papa besluit even wat te rusten op de kamer terwijl ik terug het stadje induik. Cadaques staat vol fotogenieke witte huizen, voorzien van blauwe luiken en mooie balkons. In het doolhof van steegjes in de oude stad hebben sommige bougainvilles hun kleur al verloren maar hier en daar zie ik toch nog wat felroze exemplaren. Verbazingwekkend dat ik hier niemand tegenkom. Iedereen blijft hangen in de baai op de vele terrasjes of met de voeten in het water. Nochtans zijn er hier ook wel kleine artisanale winkeltjes en de uitbaters zijn wat blij met mijn komst. 

Helemaal op de top torent de dorpskerk Santa Maria de Cadaqués uit boven de huizen en ik zie ze dan ook al van ver. Ik besluit naar boven te klimmen om een kijkje te gaan nemen. De stevige klim naar de 16e-eeuwse kerk is de moeite zeker waard. Eenmaal boven wacht me een schitterend uitzicht over de stad en de baai. Een gitarist speelt een prachtige melodie en ik ga even op een muurtje zitten, want ik ben een beetje stoned van verliefdheid. Ik kijk naar het strand beneden, de spelende kinderen in de zee en de bootjes in het helderblauwe water. Even genieten van het moment! Wanneer ik uitgerust ben, neem ik binnen een kijkje. Het is een donkere kerk maar het barokke altaar is prachtig. Door de kleine glasramen schijnt het zonlicht een beetje naar binnen.

De kleine details maken Cadaques tot een bijzondere plek. Werkelijk elk luikje, dekseltje of deurtje werd omgetoverd tot een kunstwerkje. Ook dit roestige luikje kreeg een make-over, geweldig toch! Op elke hoek van de straat hangt wel een mooi schilderijtje.  Bijzondere streetart! Wat mij hier overkomt, dat heb ik niet vaak. Het dorpje heeft de charme van vroeger echt behouden. De traditionele vissershuisjes, authentieke vissersbootjes en smalle straatjes alsook de prachtige baai geeft me het gevoel door een ansichtkaart te lopen. Er heerst een nostalgische sfeer in dit dorpje, die op weinig andere plekken te vinden is.

Ik besluit om even rond de idyllische baai achter het Nationaal Park Cap de Creus te wandelen. Kunstenaars als Picasso en Dalí voelden de inspiratie hier stromen en besloten zich in Cadaques te vestigen. Er is een klein ijssalon dat artisanaal ijs verkoopt en daar kan ik even niet aan weerstaan. Ik voel me wel een beetje schuldig nu ik alleen zit te genieten van dat lekkere ijsje terwijl papa in het hotel op me zit te wachten. Misschien moeten we hier morgen nog maar eens langsgaan want het ijs is echt geweldig. De lekkerste ijsjes zijn de artisanale en dat staat er hier ook bij. Hoe minder chemisch en fel de kleuren er uitzien, hoe kwalitatief beter ijs het is. De pistache is heel licht van kleur en smaakt dan ook heerlijk.

Na dit kleine intermezzo wandel ik verder langs de mooie promenade. Het zicht op het azuurblauwe water en de witte huisjes in de verte is adembenemend. De kustlijn wordt hier iets grilliger en daar hou ik wel van. Verliefde stelletjes zitten op een bankje dat uitkijkt over het water, toeristen poseren met zicht op de stad en op de talrijke strandjes beneden spelen kinderen in het water. Ik zet me ook even op een bank om gewoon nog even te genieten alvorens terug te wandelen naar het hotel.