Portlligat

Redelijk geslapen maar opgestaan met een pijnlijke rug. Gisteren avond voelde ik al dat de matras niet zo goed was als die van de voorbije nachten en ik heb gelijk gekregen. Hopelijk wandel ik dat er vandaag uit. Het was redelijk koud in de kamer maar gelukkig lagen er dekentjes in de kast. Het is volle zon vandaag en in tegenstelling tot gisteren is het nu windstil. We hebben dus geen vestje nodig wanneer we gaan ontbijten. Het is 8 uur en nog rustig op straat,  iedereen slaapt nog. We passeren een kleine koffieshop die er heel erg gezellig uit ziet. Blijkt het een halal zaak te zijn maar de broodjes met jamón zijn er heerlijk. We weten in ieder geval hoe het beestje dat we nu aan het eten zijn, geslacht werd. Hier komen we morgen opnieuw!

De bekendheid van Cadaques nam een toevlucht toen surrealistische schilders en schrijvers zich in het stadje begonnen te vestigen.  Onder meer Dali, Picasso, Miro, Lorca en Chagall gebruikten het bijzondere licht, de kunstzinnige vormen van Cap de Creus en de wonderschone natuur al als inspiratie voor hun werken. Hoewel al deze kunstenaars onze wereld reeds hebben verlaten, is een deel van hun levenswerk nog altijd te bewonderen. Zo is de woning van Dali in het nabijgelegen Port Lligat tegenwoordig een museum.

Alhoewel het slechts een wandeling is van enkele kilometers, nemen we toch de auto want ik ken de omgeving en weet dat er veel klimwerk bij komt kijken. We moeten de berg over om tot in Portlligat te geraken. Plan is om papa beneden in de baai af te zetten en dan opnieuw de berg op te rijden naar de parking. Het blijkt echter een éénrichtingsstraat en dat was ik even vergeten. Gelukkig bevindt zich na de splitsing naar de baai een hotel met een lege parking. Er staat wel ‘enkel voor hotelgasten’ maar we trekken toch onze stoute schoenen aan en zetten ons hier. Het is nu niet dat de parking vol staat en er is ook geen bareel.

We hebben tickets om 10u30 maar moeten er om 10 uur al zijn want er kunnen maar 8 mensen tegelijkertijd het museum binnen. Op die manier weten ze dat de mensen komen opdagen en vallen er plekken weg dan kunnen deze ingenomen worden door toevallige voorbijgangers. Ze handhaven hier dus een streng tijdslot. Het is een steile weg naar beneden en pa krijgt het al benauwd bij de gedachte dat hij hier straks weer omhoog moet. Maar dat zijn zorgen voor later. In de baai is er nog niemand dus het is hier zo vroeg in de ochtend zalig vertoeven. Bootjes dobberen op het water, vogeltjes fluiten erop los en een eenzame visser start zijn bootje.

De excentrieke kunstenaar, Salvator Dali (1904 – 1989) bracht samen met zijn vrouw Gala een groot deel van zijn leven door in Portlligat. Hij beschouwde zijn villa als levend wezen dat met hem meegroeide en zich steeds verder ontwikkelde. Initieel kocht hij één vissershuisje en na verloop van tijd werden dat er twee en daarna drie. Beetje bij beetje breidde zijn huis uit. De witte villa oogt langs buiten in ieder geval redelijk groot maar niets is minder waar. We zien overal wilde poezen en een dame komt ze net eten geven. Ja Spanje is echt katvriendelijk en dat doet mijn kattenhart goed!

Om klokslag 10u30 mogen we binnen. We starten in het eerste huisje in de kleine hal waar een ijsbeer het eerste is wat we zien. De kamer ernaast is de living met bijhorende bibliotheek die uitgeeft op het terras waar Dali een soort opening heeft gemaakt met zicht op het kleine haventje.

Op het tweede niveau komen we in Dali’s werkplaats waar hij zelf een elektrisch systeem heeft bedacht dat op en neer gaat. Op die manier kon hij gewoon in zijn zetel blijven zitten en ging het schilderij waaraan hij werkte omhoog en omlaag. Hier schilderde de kunstenaar 7 op 7 gedurende 10 uur per dag. De twee schilderijen in de werkplaats zijn de enige echte Dali kunstwerken die hier hangen. Ze zijn onafgewerkt omdat Dali gestopt is met schilderen toen Gala stierf. Hij vertrok uit Portlligat en kwam er nooit meer terug.

Geniaal is de spiegel in de zitkamer waarin de zon weerkaatst van zodra die opkomt. Op die manier zag Dali als eerste elke ochtend de zon opkomen in zijn slaapkamer die er vlak naast ligt. Hij hield er ook van gewekt te worden door het geluid van vogels en krekels dus liet hij een grote kooi zetten voor enkele kanaries en een klein kooitje aan de muur voor een krekel. De rondleiding geeft ons een bijzondere inkijk in het leven van Salvador Dalí. Ik ben hier uiteraard al eens een keertje geweest maar toch zie ik nu weer andere dingen dan de vorige keer. 

Wanneer we door alle kamers zijn gelopen, komen we in de tuin. Het eerste stuk werd aangelegd met een zwembad en aan de zijkant een kleine fontein met daarachter een zetel in de vorm van roze lippen. Deze zijn geflankeerd door pirellibanden. 

Het tweede stuk bestaat uit een olijfboomgaard waartussen Dali allerlei leuke objecten heeft geplaatst, zoals het steeds terugkomende ei. Op het hoogste punt in de tuin staat er een huisje waar we een film over Dali’s leven kunnen volgen. Alle stoelen zijn bezet dus besluiten we even te wachten. Wanneer er twee mensen opstappen, gaan wij zitten. Na enkele seconden begint de film opnieuw maar deze keer echter in het Spaans. Niet erg, dan kijken we alvast nu en blijven bij de Engelse versie nog eens zitten. Echter, na de Spaanse versie volgt de Franse. Dat is al iets beter maar we besluiten toch te blijven zitten om uiteindelijk de Engelse te kunnen volgen. Groot is onze teleurstelling wanneer aan het eind opnieuw wordt overgeschakeld naar het Spaans. We stappen dan maar op.

Na het bezoek Klauteren we terug naar boven en rijden we vervolgens weer naar Cadaques waar we gaan lunchen bij El Sueno en een droom is het! De tinto verano brengt ons in een zachte roes en de sappige kip met Spaanse pepers naar de hemel. We hebben heerlijk gegeten en besluiten aan de haven nog een dessertje te nemen. Die crèmerie  van gisteren wil papa ook wel eens uitproberen. 

Daarna gaan we op een bankje zitten en genieten we van het zacht kabbelende water, zicht op de bootjes en een verliefd koppeltje dat een heuse filmmaraton houdt. Ook aanschouwen we een leuk tafereeltje van de plaatselijke duiven. Een vrouw legt wat eten op een steen maar de duiven maken geen schijn van kans wanneer een grote meeuw de rust komt verstoren. De dame kan het niet aanzien en jaagt de meeuw weg. Ze blijft op wacht staan zodat de duiven vrij spel hebben. Mooier kan het leven toch niet zijn en we dromen beiden van een appartementje hier in de baai … nu nog de lotto winnen!

In de late namiddag wandelen we terug naar ons hotel om wat te rusten.