Teutoburger Woud - Leipzig

Voor ons jaarlijkse uitje rond Dee Dee’s verjaardag vertrekken we super vroeg want we hebben een lange weg te rijden. Veel te lang als je het mij vraagt maar Dee Dee heeft er absoluut geen probleem mee. Om 6 uur zitten we al in de auto. Na 4 uurtjes rijden,  stoppen we in Externsteine, gelegen te midden van het schilderachtige Teutoburger Woud. Deze bijzondere zandstenen rotsformaties vlak bij het plaatsje Horn-Bad Meinberg spreken al eeuwenlang tot de verbeelding. Het zijn indrukwekkende pilaren die zo'n 40 meter hoog oprijzen uit het omliggende landschap. De rotsen worden omringd door geurende roze lupinen. We hebben er maar één woord voor: prachtig!we kopen een combi ticket van 6€ pp. 

We klimmen de 124 trappen uit de 19de eeuw omhoog naar een uitzichtplatform. Dat op zich moet al een hele onderneming geweest zijn voor de, in die tijd, kleine mensen want de trappen zijn hoog en veelal ongelijk. Onze kuiten maken overuren. Boven op deze mystieke rotsen voelen we een soort magie in de lucht hangen. Ondanks dat we niet alleen zijn, daalt er een zekere rust over ons. Archeologische vondsten hebben aangetoond dat hier in de prehistorie al religieuze en ceremoniële rituelen plaatsvonden. We worden omringd door groen en glooiende heuvels. Heel de omgeving bestaat trouwens uit hoge bergen en rivierdalen. 

Beneden zien we het reliëf van de kruisafname van Jezus dat in de Middeleeuwen door steenhouwers in de rotsen is geslagen. Indrukwekkend dat dit zo goed bewaard is gebleven.

We stappen terug in de auto en rijden nog even naar het Hermannsdenkmal. Dit reusachtige monument werd gebouwd in 1838 en torent hoog boven het Teutoburger woud uit. Het herinnert aan de Duitse overwinning en doet tevens dienst als monument voor de vrede. Het monument is bijna 54 m hoog en de romp van het monument uit koperplaten weegt zo'n 43 ton. De koepel en onderbouw zijn 27 m hoog en uit zandsteen opgetrokken en werden ter plaatse gemaakt. We proberen ons in te beelden hoe dat in die tijd in z’n werking zo zonder kranen. 

We klimmen naar boven via een spiraalvormige stenen trap en hebben daar een prachtig uitzicht over het dal, de vele bossen en we kunnen in de verte verschillende steden zien liggen. Terug naar beneden gaanvergt wat meer moeite want er zijn tegenliggers. Gelukkig geven ze ons de ruimte om te passeren.  We rijden verder naar Leipzig. What a difference a few hours make … van een prachtig heuvelachtig landschap, rijden we door weien en velden en is alles plots plat.  Boeren werken op het veld en dorsen het graan.

In de tijd dat overal in Europa de industrie opkwam was Leipzig een bloeiende handelsstad. De vele fabriekspanden zijn vrijwel allemaal kort na de val van de muur gesloten en in verval geraakt. Steeds meer van deze oude fabriekspanden hebben ook een opknapbeurt en een nieuwe functie gekregen. Net buiten het centrum van Leipzig, in het westen van de stad, in de wijk Plagwitz, zijn twee van deze voormalige fabrieken op korte afstand van elkaar te vinden, het Tapetenwerk en de Spinnerei. Het is nog wat vroeg om al naar het hotel te rijden dus gaan we hier eerst een kijkje nemen.

Deze oude behangfabriek Tapetenwerk heeft een alternatieve sfeer. Ijzer en staal zorgen voor een urban look. Heel modern, maar stiekem oud en een beetje vervallen. Er zijn kleine ateliers gevestigd, er wordt kunst gemaakt en (soms) tentoongesteld. We besluiten hier iets fris te drinken op een terrasje. De ijskoffie smaakt heerlijk in het zonnetje. De Spinnerei is al gesloten dus daar zullen we morgen nog wel even langsrijden op weg naar Dresden.

We maken een wandeling door de straten rond de fabriek en zien veel toffe street art. Jammergenoeg zijn de prachtige huizen hier ook onderhevig aan ‘street-art vandalisme’. Nietszeggende woorden, letters en verfstrepen ontsieren de gevels. We merken wel dat dit een buitenwijk is maar we houden wel van het urban sfeertje. Een vrouw met knalrood haar zit op een terrasje te keuvelen met een artistiek uitziende man, een andere vrouw met donkerpaars haar fietst ons al lachend voorbij. Heel kenmerkend zijn ook de metalen balkons die meestal aan de achterzijde van de appartementen zijn aangebracht.

Wanneer we naar ons hotel rijden aan de rand van het stadscentrum, bezoeken we het indrukwekkende Völkerschlachtdenkmal, ook wel gekend als het Monument voor de Battles of the Nations. Dit is één van de grootste monumenten van Europa dat gebouwd werd om de Volkerenslag van Leipzig in 1813, waarin de Duitsers, Oostenrijkers, Russen, Zweden en Pruisen tegenover het leger van Napoleon stonden, te herdenken. Toen werd er drie dagen lang gestreden om de politieke macht in Europa. Tijdens deze gruwelijke periode kwamen meer dan 100 000 soldaten en burgers om het leven.

De crypte is al gesloten maar van buiten is het ook best indrukwekkend. Ze wordt omringd door enorme beelden. We beklimmen het 91 meter hoge oorlogsmonument en dat is best pittig. We kunnen niet helemaal naar boven maar toch hebben we ook van hier een fenomenaal uitzicht over de stad. Eenmaal beneden zien we een trabantje op de parking staan. Het katapulteert ons instant naar het oude Oost-Duitsland. Ook de verkeerslichten voor voetgangers herinneren ons nog aan de tijd van toen. Het beroemde Oost-Duitse Ampelmännchen zorgt er ook in Leipzig voor dat je veilig kunt oversteken. We eten nog een kleinigheidje op een terras en drinken er een home made limonade bij alvorens naar ons hotel te rijden. Hier bevindt zich ook een kunstgalerij met schilderijen van verschillende bekende personen.

We logeren in het Jahrhundert Hotel net buiten het centrum. Veel parkeerplek is er niet dus zetten we de auto maar ergens neer op goed geluk. Wanneer we het pand betreden, zien we niet echt een receptie dus gaan we de trap op. Op de eerste verdieping in een van de kamertjes zit een jonge vrouw die ons vriendelijk verwelkomd. We hebben een kamer op de tweede verdieping dus moeten we onze koffers nog een verdieping hoger sleuren. De kamer zelf is volledig in het thema – ouderwets dus maar het heeft wel een zekere charme. We worden gekatapulteerd naar eind 19^de eeuw toen de jugendstil in Duitsland zijn hoogtepunt kende. Jammergenoeg is er geen airco dus gaan de ramen open! Gelukkig heb ik oorstoppen bij want we zitten aan een drukke baan.

Melissenpad en dierentuin Amersfoort

Zet Nadine niet aan het werk als je lekkere pistolets uit de oven wil want dat loopt faliekant af. Hoe het kon gebeuren, geen idee maar de broodjes komen eruit als keien. Waarschijnlijk verkeerd standje? Vandaag is het zondag en we zitten in een uiterst gelovig dorp dus dat betekent dat er geen enkele bakker open is. Gelukkig hebben we nog yoghurt met granola. Een gezond ontbijtje dus. We brengen alle afval weg, pakken in en rijden naar het Melissenpad, een kunstpad van één kilometer lang. Langs het pad komen we kunstwerken tegen die in beweging gezet kunnen worden door ergens aan te draaien of door er op te gaan fietsen. Oude gereedschappen werden aan elkaar gelast en daar werd een kunstwerk van gemaakt.

We starten aan een kleurrijke lantaarnpaal met naambord. De paal is versierd en er zit een varkentje bovenin. Natuurlijk geen echt varken, maar eentje van hout. Het is een voorproefje van de leuke en grappige kunstwerken die we tegenkomen. Deze zijn allemaal gemaakt door Ap Melissen van afvalmateriaal en oude landbouw attributen. Hij krijgt deze van particulieren, maar ook van ondernemingen uit de buurt.

We passeren oude gereedschappen in een hutje genaamd ‘Hutbewoners’, een huisje met een weegschaal waarop we kunnen gaan staan. Verderop komen we verbouwde fietsen tegen. We kijken onze ogen uit. Wandelend over het Kunstpad van Appie worden we af en toe echt verrast. Sofie had het zich allemaal anders voorgesteld. Zij dacht dat er echt herkenbare dingen gemaakt waren met oud ijzer maar het zijn dus gewoon grappige figuurtjes. We hebben in ieder geval onze ochtendwandeling achter de rug.

Zowel Sofie als ik houden wel van beestjes dus mag een bezoekje aan het Dierenpark Amersfoort niet ontbreken. De dierentuin ligt in een bosrijke omgeving en de start is alvast veelbelovend. De zwartstaartprairiehond komt uit Noord Amerika en is zo schattig om te zien. Er is een ondergrondse tunnel gemaakt waardoor je eigenlijk midden in hun woonkamer uitkomt. Ze zijn net aan het eten. 

We hebben zelf ook wel honger gekregen dus gaan we een kleinigheidje eten op het terras van een van de vele restaurants in het park. Het eten is hier verrassend lekker en eigenlijk valt de prijs ook best mee. Alleen de kraaien maken me een beetje nerveus. Ze komen wat mij betreft veel te dichtbij. In het park zijn verschillende werelddelen te ontdekken. Zo heb je het Snavelrijk waar we pelikanen van heel dichtbij kunnen zien baden in het water. Wat een machtige vogels zijn dat! Er zitten uiteraard ook flamingo’s, gieren en andere roofvogels.

In het Dinopark ontmoeten we de prehistorische bewoners die ooit op onze aarde leefden. Hier komen we meer te weten over de Brachiosaurus en de vliegende Pterodactylus! Heel erg leuk voor kinderen al is het soms ook eng. Ik spring bijna een meter omhoog wanneer er naast mij een hels geluid wordt afgespeeld. Het gebrul van de dino’s gaat door merg en been. Al vragen we ons wel af hoe ze in godsnaam kunnen weten hoe het gebrul van een dino ooit heeft geklonken.

Het verblijf van de slangen, spinnen en hagedissen geeft me lichte rillingen. Alleen die laatste kunnen me wel bekoren. Ze zitten roerloos op een tak en kijken ons indringend aan. Deze dieren kunnen zich moeiteloos aanpassen aan hun omgeving en verkleuren al naargelang hun achtergrond. Dit beestje hadden we bijna niet gespot.

Bij de olifanten blijven we nog even hangen. De immense dieren hebben een redelijk groot perceel om rond te lopen. Aan het eind van de dag eten we nog een lekker ijsje. We hebben echt genoten van het prachtige park met veel groen en af en toe mooie graffiti. Wat ons betreft mochten er wel nog wat meer dieren zijn.

Amersfoort - Spakenburg

We hebben zalig geslapen. Yves vindt het een beetje koud  buiten maar naar mijn normen is het echt weer om buiten te eten. Hij verschijnt dan ook met trui en vest aan tafel. Toch een vreemde vogel … De vogeltjes fluiten volop en we krijgen bezoek van een eenden familie met 9 jonkies.

Na het ontbijt rijden we naar Amersfoort die de bijnaam de keistad gekregen heeft. Al in de 16e eeuw werd er een reusachtige kei gespot tussen Amersfoort en Utrecht. Het was een enorme ‘grooten keeselsteen’! En ja hoor, 400 bewoners namen de kolos mee en sleepten de kei naar de Varkensmarkt. Ruim 10 jaar later werd de kei begraven, want het was toch wel iets te gek dat deze steen zomaar was meegenomen. Maar in 1903 kwam de kei weer tevoorschijn en sinds 1953 pronkt de Amersfoortse Kei aan de Arnhemsestraat. De kei is maar liefst 2 meter hoog en weegt wel 7.000 kilo! Of het bovenstaande verhaal echt waar is blijft een raadsel, maar de stad is vereeuwigd als Keistad en de inwoners staan bekend als de Keientrekkers.

In de binnenstad valt de Onze Lieve Vrouwetoren met een hoogte van bijna 100 meter onmiddellijk op. Het verhaal gaat dat Geertje Arends non wilde worden, maar onderweg naar het Agnietenklooster gooide ze een Mariabeeldje in het water. Ze vond het beeldje niet mooi en liet het in de gracht achter. Een aantal dagen later kreeg ze visioenen en een aantal wonderen vonden plaats. Om deze reden werd de Onze Lieve Vrouwetoren gebouwd die ook wel  Lange Jan wordt genoemd. 

De Monnikendam is een waterpoort die in de middeleeuwen werd gebouwd. De poort was een onderdeel van de tweede stadsmuur en staat er al sinds ongeveer 1420! De Monnikendam werd ter verdediging gebouwd voor aanvallen van de Geldersen. Maar de poort was ook belangrijk voor de waterhuishouding. Bij hoog water zorgde de poort er namelijk voor dat het water buiten de stad bleef. Dit schone water uit de Gelderse Vallei werd echter uitstekend gebruikt! Er werd namelijk bier van gebrouwen! 

In het oude gedeelte van de stad zijn er heel wat historische Muurhuizen. In de middeleeuwen stond hier een stadsmuur. De charmante huisjes nemen ons helemaal terug mee in de tijd. De hele omgeving heeft eigenlijk wel een middeleeuwse uitstraling. We vinden het super dat er zo veel water is in de stad. De grachten met bruggetjes en mooie terrasjes aan de oevers maken de stad heel erg idyllisch. 

We lunchen bij Downey’s coffee and tea, een particulier initiatief waar mensen met een verstandelijke beperking een volwaardige werkplek in de maatschappij hebben. Om de maaltijd af te sluiten, gaan we nog een dessertje eten bij Anna’s Smaakateljee . In het oude pakhuis bakt de voormalige winnares van heel Holland bakt heerlijke taartjes.

Net als in veel oude steden heeft ook Amersfoort historische hofjes. Deze staan bekend als de Armen de Poth, waarvan de oudste zelfs uit 1450 stammen! De monumentale hofjes waren vroeger de thuis van de armere bevolking en daklozen. Naast een dak boven hun hoofd ontvingen ze eten en giften die bekend stonden als de Poth. We bezoeken de huisjes die trouwens nog steeds bewoond zijn door vooral ouderen. Wat een oase van rust! Het weer is niet meer zo geweldig maar gelukkig regent het niet.  

De stier die midden in de stad staat werd oorspronkelijk gemaakt van sloophout maar na 2 jaar werd deze vernield door vandalen. De inwoners hadden de stier in hun hart gesloten en daarom besloot de kunstenaar een nieuwe te maken van staal. Op deze plek staat nog een mooi stukje van de oude stadsmuur. 

We hebben best al wat stappen gezet en Yves begint dit te voelen in zijn rug zegt hij. Tijd dus om even te gaan zitten. Van zodra we op een terras zitten naast het water aan de Koppelpoort verdwijnt Schumi echter. Typisch! Hij gaat even het water fotograferen. Wanneer hij na een tijdje terugkomt zeg ik ‘ok genoeg gerust nu zijn we weg zeker?’Hij was zich van geen kwaad bewust en ziet er de humor wel van in. 

Naast de Volmolen ligt de zogenaamde Stoneystuw. Deze stuw regelt de toevoer van water de Oostbuitensingel naar de Eem. Het water komt vanuit de Veluwevallei. Van oudsher is het bekend om zijn mineraalrijke en schone kwaliteit. Het is dan ook een bekende visstek.

We sluiten de dag af in de gemeente Bunschoten in Spakenburg. Gea had ons gezegd dat we hier zeker moesten stoppen en ze heeft gelijk. Wat een leuk dorpje! Misschien ligt het aan het feit dat de zon weer is doorgebroken en dat er een gezellige drukte heerst. Het dorp lag vroeger aan de Zuiderzee en ontwikkelde zich al vanaf de middeleeuwen tot vissersdorp. Sinds de aanleg van de Afsluitdijk nam de visserij af, maar vandaag de dag is er nog veel terug te zien van het visserijverleden. Tegenwoordig ligt Spakenburg aan het Eemmeer.

In de binnenhaven liggen prachtige schepen. Ze zijn vrijwel allemaal hier gebouwd en gerepareerd. Vanaf 1675 is er hier een ‘Schuytenmaekerye’. De Botterwerf vormt tezamen met de botters die in de Oude Haven liggen het meest markante dorpsgezicht van Spakenburg. Er wordt dan ook met veel liefde en aandacht gezorgd dat dit culturele erfgoed intact blijft door een groep enthousiaste vrijwilligers.

Het is zaterdag en dan staat ook traditiegetrouw de wekelijke markt. Yves en Sofie hebben een hongertje en kopen wat verse kibbeling aan een kraampje. Al knabbelend wandelen we verder door het dorp. Het is hier eigenlijk redelijk rustig. Er zijn geen hordes toeristen en dat is wel een verademing. 

In de zuurstok hebben ze heel wat lekkers. We betreden het gezellige kleine winkeltje en vullen een grote puntzak met kleurrijke snoepjes.

Eenmaal terug in ons huisje, steekt Sofie de bbq aan en dan is het wachten tot deze heet genoeg is om te beginnen bakken. Yves moet ons tegenhouden want geduld is niet aan ons besteed. We hebben honger! Sofie bakt het eerste vlees maar al in de pan. Ik heb een papillot met zalm dus dat gaat redelijk snel. 

Gorinchem

Sinds 2021 trekken Sofie, Yves en ikzelf er één weekendje per jaar op uit en om beurten kiezen we de bestemming. Dit jaar viel Sofie de eer te beurt en zij koos opnieuw voor onze Noorderburen. We trekken richting Amersfoort. Deze gezellige stad in de provincie Utrecht, heeft een knus centrum met veel bezienswaardigheden, bijzondere musea en toffe winkeltjes. Ook aan terrasjes en lekkere restaurantjes geen gebrek dus ik kijk al uit naar onze ontdekking. Maar op de heenweg passeren we eerst Gorichem, een echte vestingstad, gelegen aan de Merwede en de Linge. De oorspronkelijke vestingwallen met bastions zijn nog vrijwel helemaal intact en daarmee is Gorinchem de grootste authentieke vesting van Nederland. Rond 1600 werd de middeleeuwse stad een 'moderne' vesting. De Grote Toren zien we al van ver pronken boven de daken van de huizen en even vragen we ons af of we gedronken hebben. Het lijkt wel de scheve toren van Pisa.  

We wandelen door de pittoreske straten van de oude vestingstad richting de Grote Markt, een van de meest gezellige plekken in de stad. Het levendige plein is omringd door talloze caféetjes en restaurants. We zetten ons op een gezellig terras naast de fontein. Al snel merken we dat er een windje staat want we worden nat gespritst. We kiezen dus maar snel een andere tafel, verder weg van het water. Hier genieten we van een heerlijke lunch. Hoe heerlijk is het om eindelijk nog eens een terrasje te doen. Zonnebril op onze snoet, genieten van de warmte! 

Over de vestingwallen van Gorinchem loopt een wandelpad (5km) dat ons langs allerlei historische punten brengt. Van op de muur hebben we een prachtig uitzicht over het water en de molens in de verte. Bij het tolhuis steken we de sluis over. Oorspronkelijk diende het Tolhuis uiteraard om tol te innen van alle passerende schepen. Nadien had het nog verschillende functies van burgerschool tot hospitaal. Er loopt een stukje van het voetpad door een bos waar ze een schommel hebben gehangen. Hier komt het kind in mij weer even boven. Het is een charmant stukje van de vestingwallen. We moeten wel wat oppassen want het staat hier vol netels. 

Onderweg komen we nog enkele stenen korenmolens tegen waar het graan tot meel werd gemalen. Een daarvan staat op de Dalemwal: korenmolen De Hoop. Hier staat ook nog een kanon uit de 18de eeuw. De molen is open dus besluiten we een kijkje te nemen. Vooraan staat een bordje dat de molenaar maar wat graag vragen beantwoordt. Er zit een man op een  bankje verstopt in een klein kamertje. Veel zin om te praten heeft hij blijkbaar niet want hij zit er muisstil. Sofie ziet een oude zwart wit foto en vraagt zich luidop af of deze hier genomen is. De man heeft de vraag zeker gehoord maar doet alsof hij doof is. Yves fluistert nog in mijn oor dat hij denkt dat hij dood is, sofie heeft hem zelfs niet gezien, zo stil was hij. 

Niet enkel tijdens de middeleeuwen vonden militaire operaties in Gorinchem plaats. Bij het begin van de Koude oorlog werden hier militaire geheimen verzameld door middel van spionage. Het militaire radioverkeer van de Russen werd afgeluisterd in de kazematten. Ergens halverwege komen we nog een molen tegen, de molen Nooit Volmaakt staat aan de Bagijnewal aan de andere kant van de stad. Ook hier bevindt zich een kanon. 

Ook door de binnenstad loopt de rivier en dat is best pittoresk, net als de vele muurschilderingen. Ze zijn van de hand van Jan de Man.

Alvorens we naar ons huisje rijden, stoppen we nog even bij de Pyramide van Austerlitz. Deze is gelegen op het hoogste punt van de Utrechtse Heuvelrug. Het monument stamt uit de tijd van Napoleon van begin 1800. In 1804 liet generaal Marmont de piramide bouwen door het Frans-Bataafse leger, als eerbetoon aan zijn vriend en voorbeeld Napoleon Bonaparte.

Ons gastenverblijf Elferink Hoeve ligt vlak bij het lieflijke dorpje De Glind midden in de natuur. Wanneer we toekomen in ons sfeervolle huisje hebben we inderdaad een fantastisch uitzicht over de landerijen en het bos aan de overkant. Het is hier echt een beestenboel: 2 katten, een hond, enkele ganzen, rammen en schapen, koeien, pony’s en paarden. Het is dan ook een zorgboerderij. Gea onze gastvrouw komt zich even voorstellen. Ma flodder is er niets tegen. We offreren haar een praline en dan is ze niet meer te stoppen. Ze vertelt ons in geuren en kleuren wat er in de nabije omgeving allemaal te beleven valt. Daarbij vergeet ze even dat we maar 2 nachtjes blijven. 

Er is een mooi terras waar we nog wat napraten over de dag en een kleinigheidje eten. Sofie en ik gaan nog even een kijkje nemen in de stallen en bij de wei waar de beestjes zitten. De rammen hebben een duivelse blik in hun ogen. Ik ben er eigenlijk wat bang van. Op deze unieke plek gaan we vannacht zeker de prachtige sterrenhemel kunnen bewonderen.  

Amiens

Ik heb zalig geslapen maar volgens Ann was het hier vannacht verschrikkelijk veel lawaai. Het hotel is sowieso niet wat we gewend zijn van de voorbije dagen. Save the best for last gaat hier dus niet op. Een aftandse achterkamer waar je amper kan draaien, wel met 2 bedden. Levensgevaarlijk bovendien, want overal liggen verlengdraden. Gelukkig moest ik deze nacht niet naar het toilet.

We ontbijten niet in het hotel maar halen zoals de voorbije dagen een croissant en stokbrood bij de bakker en wat hesp bij de slager. Eten doen we onderweg. Onze laatste etappe is Rouen - Amiens - Antwerpen. Het weer is ondertussen aangepast naar Belgische normen want het druppelt en de lucht ziet grijs. Van zodra we vertrokken zijn, schijnt de zon alweer. Ann rijdt niet graag langs de autostrade dus nemen we de secundaire wegen dwars door de dorpjes en de velden. We verliezen heel wat tijd wanneer we in één of ander gehucht worden tegengehouden vanwege een plaatselijke koers. 

Amiens is een van de belangrijkste middeleeuwse steden aan de rivier de Somme. De bloeiende textielindustrie zorgde voor een ongekende welvaart in de regio. Het silhouet van Amiens is herkenbaar aan de torenspits van de kathedraal en de Tour Perret. De bekende Franse schrijver Jules Verne heeft hier 18 jaar gewoond met zijn vrouw Honorine, een weduwe uit Amiens. Het is een echte wandelstad en dus ideaal om te voet te verkennen. 

De grootste Notre Dame van Frankrijk ligt niet in Parijs maar wel in Amiens en is meer dan 800 jaar oud. Buiten vallen vooral de drie bijzondere portalen op, net als de grote roos met een doorsnede van 13 meter. Deze domkerk is beroemd om zijn gotische beeldhouwkunst. Ze heeft maar liefst 765 beelden die de gevel sieren.

Uiteraard ga ik even binnen terwijl Ann in het zonnetje blijft zitten. Binnen trekken de liggende bronzen beelden van overleden bisschoppen mijn aandacht. Uniek in deze kathedraal zijn de 110 eiken kerkbanken waarin 4000 Bijbelse figuren zijn uitgesneden. Wat een prachtige kerk!

Wat een leuke buurt is Saint-Leu. Volgens de Fransen is dit het Venetië van het noorden. Deze wijk is gesticht in de Middeleeuwen waar wevers, ververs en leerlooiers hun spullen produceerden. De huisjes aan het water zijn allemaal geschilderd in vrolijke pastelkleurtjes en we hoppen van de ene kant van het water naar de andere kant via kleine blauwe bruggetjes. Jammer dat de auto’s hier gewoon mogen parkeren. 

‘Bien boère, bien matcher, pis ne rien foaire’, luidt een Picardisch gezegde, oftewel ‘goed drinken, goed eten en verder niks doen’. Dit is ook het motto van Lafleur, de landelijk bekende held van het poppentheater Chés Cabotans wiens naam of beeltenis op bruggen, straatlantaarns en in steegjes terug te vinden is. 

Ondertussen kijkt ‘De man op zijn boei’, een beeld van Stephan Balkenhol, onverstoorbaar hoe de Somme aan zijn voeten voorbij stroomt.

De Quai Bélu heette vroeger Rue de la Queue de Vache, oftewel straat van de koeienstaart, want lang geleden was dit de drinkplaats voor de dieren. Nu is het dé plek om iets te drinken of te eten want in elk huisje huist wel een restaurantje. Allemaal hebben ze een prachtig terras aan de waterkant. Deze zitten allemaal vol, iedereen geniet van de zon.

We wandelen verder naar de Hortillonnages, honderden moestuintjes op het water, midden in de stad. De 300 hectare aan watertuinen hebben Amiens de bijnaam 'Klein Venetië van het Noorden' opgeleverd. Deze eilandjes van groen worden geïrrigeerd door zo’n 60 kilometer aan sloten en kanalen, de zogeheten ‘rieux’. We gaan eerst te voet op verkenning maar lopen telkens vast want dit is allemaal privé domein. Ik moet zo dringend naar het toilet maar er is geen enkel openbaar toilet in de buurt, dan maar in de struiken. Gelukkig schijnt de zon want blijkbaar kan ik toch niet zo goed mikken … of komt het doordat ik iets te snel moet zijn? Ann komt weer niet bij van het lachen.

We besluiten dan maar een boottochtje te maken door deze groene oase in de hoop wat meer te zien. Met een elektrisch bootje varen we door dit drijvende paradijs, een patchwork van lapjes grond waar groenten worden verbouwd en waar kleurige huisjes staan. Plots wordt de hemel donker en valt de regen met bakken uit de lucht. Gelukkig heb ik, als enige in de boot, een regenscherm bij. Niet dat dit veel helpt want nat worden we sowieso. .Af en toe komen we een nest van meerkoeten tegen. We zien hoe loopbruggetjes en poortjes toegang geven tot de moestuinen. We hadden er wel wat meer van verwacht. De gids spreekt een Frans waar ik niet veel van begrijp, het lijkt wel een dialect. Bovendien is groen hier de hoofdkleur terwijl we veel bloemen hadden verwacht. Rustig is het wel zo met een fluisterboot over het water dobberen. Wanneer we uitstappen, schijnt de zon terug. Deze keer was de timing niet top.

Amiens is beroemd voor de overheerlijke macarons. Deze zachte koekjes met amandeldeeg zijn typisch voor de streek Picardië. Al in de 16e eeuw deden de inwoners zich tegoed aan deze lekkernij. Bakker Jean Trogneux maakt volgens kenners de lekkerste. Je kan ze niet vergelijken met de Parijse macaron maar ze zijn ook heel erg lekker. Ik koop van beide een exemplaar kwestie van te kunnen vergelijken.

De fraaie Dewailly klok valt ons gelijk op bij het pleintje tussen de Rue Dussevel en Rue des Sergents. Het is een klok in rococostijl. Onder de klok een bijzonder Mariabeeld. Ze is afgebeeld met ontbloot bovenlijf. De onthulling van het beeld eind 19e eeuw zorgde voor een enorme rel in de stad. 

Rond vier  uur verlaten we Amiens en rijden we terug huiswaarts. Het was een ontspannen rondreis vol charme, sfeer en couleur locale. We hebben genoten van de adembenemende kusten, de middeleeuwse dorpjes en de prachtige natuur. Onze batterijtjes zijn weer helemaal opgeladen. Het was een TOP vakantie! Tien dagen en 2350 kilometer later staan we terug in Antwerpen.  

 

Rennes - Honfleur

Het was alles behalve een rustige nacht want ik ben een serieuze totter gegaan. Om half 3 vannacht moet ik naar het toilet maar ik struikel over de mat en daar lig ik. Ann wordt er wakker van. Nadat ik ben recht geraakt, heb ik het gevoel in dat scheve huis van fantasialand te staan. Even denk ik dat ik hallucineer maar dit huis staat ook effectief scheef en geen enkele muur of vloer is dus recht. Gelukkig is er niks gebroken en hou ik er slechts een pijnlijke kin en pols aan over. 

Ik word weer wakker van de krijsende meeuwen en lig nog wat te snoezen op het monotone geluid van het ronken van Ann vermengd met het koeren van de duiven. Rond 8 uur staan we op en maken we ons klaar voor een ochtendwandeling door Rennes. De straten liggen er verlaten bij want het is blijkbaar nog wat te vroeg voor de Fransen tot we op de Place des Lices komen. Daar komen alle inwoners van Rennes al vier eeuwen lang elke week samen op de zaterdagmarkt. Er zijn verschillende secties. Bij ons wordt er ook best wat verkocht maar toch verschilt de koopwaard hier enigszins. Zo zien we hier heel veel artisjokken liggen, iets wat bij ons toch iets zeldzamer is.

Ook in de vis sectie schrikken we even wanneer we een heuse haaienkop in het kraam zien liggen. Krab is hier geen delicatesse zoals bij ons maar gewoon dagelijkse kost. Zo liggen er wel honderden en ze worden verkocht aan slechts 5€/kilo. 

In de twee prachtige hallen die de markt omringen staan er ook heel wat kraampjes met vooral artisanale producten. Landbouwers die hun eigen kaas, honing, patisserie aan de man willen brengen. Het is de oudste en grootste markt van de stad, Le Marché des Lices.

De oude stad ligt bezaaid met vakwerkherenhuizen in de typisch 17e-eeuwse stijl die in Rennes populair is. Ze werden hier neergepoot tussen 1658 en 1680 en zien er voor onze moderne ogen misschien onstabiel en ongelijk uit maar toen ze gebouwd werden, was het tegendeel waar. In die tijd waren het de stevigste bouwwerken die bestonden. In de Rue du Chapitre, waar ons appartement ligt, stoppen we even bij nummer 5. Ook deze kleurrijke gevel dateert uit de 17e eeuw en werd opgetrokken met rode en okerkleurige mortel om een origineel geometrisch effect te creëren.

We wandelen naar de Place de la République waar de zuidkant wordt begrensd door het Palais du Commerce, een voormalige beurs uit het begin van de 20e eeuw. Het gebouw heeft onderdak geboden aan de bibliotheek, de Regionale School voor Schone Kunsten en het Nationaal Muziekconservatorium en al sinds de begindagen vind je hier een postkantoor en het Café de la Paix. 

La Tour Duchesne is een 15e-eeuwse toren die bij de stadspoort Porte Mordelaise staat. De toren dankt haar naam aan Jehan du Chesne, de eerste bewoner van de toren. Hij moest de poorten van de stad openen en sluiten. Tegenwoordig is de toren geïntegreerd in het Hôtel d'Artillerie en sinds 1944 prijkt het bouwwerk op de lijst van historische monumenten. Hij staat op de eerste ommuring van de stadswallen van Rennes, die uit de 3e eeuw dateert.

Op de Place de la Marie staat de opera van Rennes. Deze werd ingehuldigd in 1836 en in de beginjaren werd het ronde, Italiaanse ontwerp van dit theater zwaar bekritiseerd door de lokale inwoners. Tegenwoordig wordt de opera van Rennes echter gewaardeerd door zowel de plaatselijke bevolking als toeristen. 

Tegenover de opera bevindt zich het stadhuis, een indrukwekkend gebouw. Beide monumenten stralen grandeur uit. We wandelen nog even een bakkerij binnen voor ons ontbijt want we hebben een lange rit voor de boeg. We checken uit en rijden naar Honfleur.

Wanneer we in Honfleur arriveren, schijnt de zon volop en we besluiten eerst iets te drinken in een gezellige strandbar. We vernemen dat het in België regent dus genieten we nog extra hard. Het strand is heel erg groot en het uitzicht doet ons een beetje denken aan Sint-Anna strand omdat aan de overkant van het water heel wat industrie is. We eten hier snel nog een pannenkoek zodat we toch nog iets extra in de maag hebben alvorens we met onze wandeling in Honfleur beginnen. Net achter de strandbar staat er een kraampje met ijsjes en ze hebben onze favoriet, de magnum double caramel. Ach ja, dat past gewoon bij het weer en dat stappen we er vandaag wel weer af.

We wandelen verder langst het strand en daarna via een prachtige boulevard langst het water naar Le Jardin des Personnalités, een uitgestrekt park van 10 ha met mooie uitnodigende wandelpaden en een vijver. Wanneer we door de tuin wandelen, komen we de bustes van beroemde mensen tegen die in de kleine haven van Normandië hebben gewoond. Onder hen zijn de schilders Claude Monet en Eugène Boudin.

Honfleur heeft de eeuwen goed doorstaan, daardoor is hier veel moois bewaard gebleven. Het is niet voor niets een van de meest bezochte steden van Frankrijk. De stad is om allerlei redenen internationaal bekend: de charme van de smalle geplaveide straatjes, de prachtige gevels van de oude woningen, de vele monumenten en de rijkdom van het historische, culturele en artistieke erfgoed. Het is bovendien de stad van de kunstschilders en het impressionisme. Hier bij de monding van de Seine, heeft het ‘mooie licht’ vele kunstenaars geïnspireerd. Het is hier heerlijk flaneren door pittoreske straatjes, langs eeuwenoude huizen. In Honfleur is de sfeer warm en gezellig, typisch voor een kleine stad met grote allure.

Le Vieux Bassin is de schilderachtige naam voor de typische Normandische haven van Honfleur. Het werd gebouwd in 1681 en vereiste de vernietiging van een deel van de stadsmuren om de oude haven uit te breiden. Het poëtische schouwspel van de huizen die in het water worden weerspiegeld, is prachtig. De 17e en 18e-eeuwse huizen die de haven omringen zijn geklasseerd als historische monumenten. De smalle gevels en de leistenen daken zijn erg mooi. We zetten ons op een zonnig terrasje voor een lekker visje. Dit is echt genieten! Ik krijg eindelijk mijn langverwachte dorade en Ann gaat voor het enige wat ze lust op de kaart, haar geliefde fish and chips. Dat het haar nog niet de oren uitkomt, kan ik niet begrijpen maar ik ben al lang blij dat het op de kaart staat. Allebei tevreden en ondanks de drukte hier is het heel betaalbaar.

We hebben zicht op de haven en de Honfleur-carrousel die sinds 1995 elk jaar tussen mei en oktober voor het stadhuis staat. De mooie houten paarden zijn een plezier voor zowel kinderen als volwassenen, die zich traditioneel rond deze draaimolen verzamelen. Het is een beetje nostalgie. 

We vervolgen onze weg door de kleine straten met kasseistenen die door de omliggende heuvels meanderen. Honfleur is met reden het meest geschilderde havenstadje van Normandië. Het is hier heerlijk flaneren door die pittoreske straatjes. Vooral de vele kunstgalerijen kunnen mij wel bekoren. Er zijn ook heel wat leuke winkeltjes maar gelukkig rijdt Ann met een camion en is er plaats genoeg om al onze aankoopjes te stockeren. Even verduidelijken: Ann heeft een beetje een probleem met afmetingen … ze denkt iedere keer weer dat haar auto te hoog of te breed is om een parking  binnen te rijden. Grootheidswaanzin noem ik dat!

De kerk van Saint Catherine is het belangrijkste monument van Honfleur. Ze werd in de 15e eeuw gebouwd ter vervanging van een stenen kerk die in de Honderdjarige Oorlog werd verwoest en is volledig gemaakt van hout. De kerk Honfleur Saint-Leonard, gebouwd in 1186, werd tijdens de Honderdjarige Oorlog ook verwoest. Dit religieuze gebouw, werd in het begin van de 16e eeuw herbouwd. Een van de meest interessante details van deze kerk is het hoofdportaal, een prachtige getuigenis van de rijke en extravagante gotische architectuur van die tijd. 

De wandeling door Honfleur was er eentje van 5 km maar omdat we op de één of andere manier weer verloren gelopen zijn, werden dat er heel wat meer. We zijn pas na zeven uur terug aan de parking en moeten nog een uurtje rijden naar Rouen waar we de nacht zullen doorbrengen. Voor alle zekerheid bel ik toch maar even met het hotel want het is niet de eerste keer dat de gps ons verkeerd doet rijden. Gelukkig maar want wanneer we toekomen in Rouen is het hotel al gesloten. We kregen de code en vinden moeiteloos onze kamer.