Amiens

Ik heb zalig geslapen maar volgens Ann was het hier vannacht verschrikkelijk veel lawaai. Het hotel is sowieso niet wat we gewend zijn van de voorbije dagen. Save the best for last gaat hier dus niet op. Een aftandse achterkamer waar je amper kan draaien, wel met 2 bedden. Levensgevaarlijk bovendien, want overal liggen verlengdraden. Gelukkig moest ik deze nacht niet naar het toilet.

We ontbijten niet in het hotel maar halen zoals de voorbije dagen een croissant en stokbrood bij de bakker en wat hesp bij de slager. Eten doen we onderweg. Onze laatste etappe is Rouen - Amiens - Antwerpen. Het weer is ondertussen aangepast naar Belgische normen want het druppelt en de lucht ziet grijs. Van zodra we vertrokken zijn, schijnt de zon alweer. Ann rijdt niet graag langs de autostrade dus nemen we de secundaire wegen dwars door de dorpjes en de velden. We verliezen heel wat tijd wanneer we in één of ander gehucht worden tegengehouden vanwege een plaatselijke koers. 

Amiens is een van de belangrijkste middeleeuwse steden aan de rivier de Somme. De bloeiende textielindustrie zorgde voor een ongekende welvaart in de regio. Het silhouet van Amiens is herkenbaar aan de torenspits van de kathedraal en de Tour Perret. De bekende Franse schrijver Jules Verne heeft hier 18 jaar gewoond met zijn vrouw Honorine, een weduwe uit Amiens. Het is een echte wandelstad en dus ideaal om te voet te verkennen. 

De grootste Notre Dame van Frankrijk ligt niet in Parijs maar wel in Amiens en is meer dan 800 jaar oud. Buiten vallen vooral de drie bijzondere portalen op, net als de grote roos met een doorsnede van 13 meter. Deze domkerk is beroemd om zijn gotische beeldhouwkunst. Ze heeft maar liefst 765 beelden die de gevel sieren.

Uiteraard ga ik even binnen terwijl Ann in het zonnetje blijft zitten. Binnen trekken de liggende bronzen beelden van overleden bisschoppen mijn aandacht. Uniek in deze kathedraal zijn de 110 eiken kerkbanken waarin 4000 Bijbelse figuren zijn uitgesneden. Wat een prachtige kerk!

Wat een leuke buurt is Saint-Leu. Volgens de Fransen is dit het Venetië van het noorden. Deze wijk is gesticht in de Middeleeuwen waar wevers, ververs en leerlooiers hun spullen produceerden. De huisjes aan het water zijn allemaal geschilderd in vrolijke pastelkleurtjes en we hoppen van de ene kant van het water naar de andere kant via kleine blauwe bruggetjes. Jammer dat de auto’s hier gewoon mogen parkeren. 

‘Bien boère, bien matcher, pis ne rien foaire’, luidt een Picardisch gezegde, oftewel ‘goed drinken, goed eten en verder niks doen’. Dit is ook het motto van Lafleur, de landelijk bekende held van het poppentheater Chés Cabotans wiens naam of beeltenis op bruggen, straatlantaarns en in steegjes terug te vinden is. 

Ondertussen kijkt ‘De man op zijn boei’, een beeld van Stephan Balkenhol, onverstoorbaar hoe de Somme aan zijn voeten voorbij stroomt.

De Quai Bélu heette vroeger Rue de la Queue de Vache, oftewel straat van de koeienstaart, want lang geleden was dit de drinkplaats voor de dieren. Nu is het dé plek om iets te drinken of te eten want in elk huisje huist wel een restaurantje. Allemaal hebben ze een prachtig terras aan de waterkant. Deze zitten allemaal vol, iedereen geniet van de zon.

We wandelen verder naar de Hortillonnages, honderden moestuintjes op het water, midden in de stad. De 300 hectare aan watertuinen hebben Amiens de bijnaam 'Klein Venetië van het Noorden' opgeleverd. Deze eilandjes van groen worden geïrrigeerd door zo’n 60 kilometer aan sloten en kanalen, de zogeheten ‘rieux’. We gaan eerst te voet op verkenning maar lopen telkens vast want dit is allemaal privé domein. Ik moet zo dringend naar het toilet maar er is geen enkel openbaar toilet in de buurt, dan maar in de struiken. Gelukkig schijnt de zon want blijkbaar kan ik toch niet zo goed mikken … of komt het doordat ik iets te snel moet zijn? Ann komt weer niet bij van het lachen.

We besluiten dan maar een boottochtje te maken door deze groene oase in de hoop wat meer te zien. Met een elektrisch bootje varen we door dit drijvende paradijs, een patchwork van lapjes grond waar groenten worden verbouwd en waar kleurige huisjes staan. Plots wordt de hemel donker en valt de regen met bakken uit de lucht. Gelukkig heb ik, als enige in de boot, een regenscherm bij. Niet dat dit veel helpt want nat worden we sowieso. .Af en toe komen we een nest van meerkoeten tegen. We zien hoe loopbruggetjes en poortjes toegang geven tot de moestuinen. We hadden er wel wat meer van verwacht. De gids spreekt een Frans waar ik niet veel van begrijp, het lijkt wel een dialect. Bovendien is groen hier de hoofdkleur terwijl we veel bloemen hadden verwacht. Rustig is het wel zo met een fluisterboot over het water dobberen. Wanneer we uitstappen, schijnt de zon terug. Deze keer was de timing niet top.

Amiens is beroemd voor de overheerlijke macarons. Deze zachte koekjes met amandeldeeg zijn typisch voor de streek Picardië. Al in de 16e eeuw deden de inwoners zich tegoed aan deze lekkernij. Bakker Jean Trogneux maakt volgens kenners de lekkerste. Je kan ze niet vergelijken met de Parijse macaron maar ze zijn ook heel erg lekker. Ik koop van beide een exemplaar kwestie van te kunnen vergelijken.

De fraaie Dewailly klok valt ons gelijk op bij het pleintje tussen de Rue Dussevel en Rue des Sergents. Het is een klok in rococostijl. Onder de klok een bijzonder Mariabeeld. Ze is afgebeeld met ontbloot bovenlijf. De onthulling van het beeld eind 19e eeuw zorgde voor een enorme rel in de stad. 

Rond vier  uur verlaten we Amiens en rijden we terug huiswaarts. Het was een ontspannen rondreis vol charme, sfeer en couleur locale. We hebben genoten van de adembenemende kusten, de middeleeuwse dorpjes en de prachtige natuur. Onze batterijtjes zijn weer helemaal opgeladen. Het was een TOP vakantie! Tien dagen en 2350 kilometer later staan we terug in Antwerpen.