Niet echt schitterend geslapen :-( Het bleef heel de nacht drukkend warm dus de airco moest aan. Deze stond echter op 16 graden waardoor ik de eerste helft van de nacht de koude in mijn nek voelde. Het was pas rond 1 u 's nachts dat we de afstandsbediening vonden en we deze op 23 graden konden zetten. Dat was een stuk beter. Laatste stukje van de nacht dan toch geslapen. De wake up call was om half 6. Vannacht geen kakkerlak familie meer gezien - gelukkig! Ontbijt bestaat uit Aziatische en Europese keuken, keuze genoeg dus. Ochtendspits in Ho Chi Minh. Op straat een onophoudelijke stroom van bromfietsen, Vietnamezen die behoedzaam schuifelen, stapje voor stapje de weg over. Toeristen die hetzelfde doen en opgelucht ademhalen wanneer ze de overzijde bereiken. Onze chauffeur brengt ons veilig tot in Cu Chi, het indrukwekkende ondergrondse tunnelnetwerk van waaruit de guerrilla werkte tijdens de Vietnamoorlog. Hier zien we eerst een documentaire van lang vervlogen tijden. De beeldkwaliteit is abominabel maar hier willen sommige Vietnamezen de oorlog duidelijk levendig houden. Niet zo bij de plaatselijke bevolking want die zwijgen de oorlog liever dood, ze willen vooruit kijken, niks oorlog, genoeg is genoeg. Het complex werd in de jaren veertig gebouwd om de Franse overheersers en de Japanse bezetters te bestrijden. Later gebruikten de guerrillastrijders van de Vietcong dit honderden kilometers lange netwerk van tunnels die echt met de hand werden uitgegraven als basis voor verrassingsaanvallen op de Amerikanen. De tunnels zijn verdeeld over verschillende verdiepingen, inclusief veldhospitaal, keuken, commandoruimte, wapenmagazijn etc ... Het is de tegenstanders nooit gelukt de tunnels te ontdekken dankzij de vindingrijkheid van de Vietcong. Bij aanvang van onze wandeling mogen diegenen die willen zelf eens ervaren hoe nauw de tunnels wel waren. Via een oorspronkelijke ingang van één van de tunnels zakken we naar beneden en sluiten we het deksel. Gelukkig ben ik net niet te dik om het ook eens te proberen. Ik pas er maar net in en het is werkelijk heel benauwd onder de grond.
Even verderop kunnen we zelf ervaren hoe het geweest moet zijn om echt onder de grond te leven. Voor toeristen zijn de gangetjes breder gemaakt en dat was al smal genoeg vond ik. Kan me dan ook moeilijk voorstellen dat hier mensen echt jaren onder de grond hebben gewoond en ik voel toch een zeker mededogen. Wat heeft dat dappere volk geleden en nog steeds is het niet voorbij, nog altijd zijn de gevolgen van de oorlog voor veel Vietnamezen dagelijkse realiteit. Na deze aangrijpende beleving gaan we naar Tay Ninh, het centrum van het Caodaïsme. Caodaïsten trachten een ideale godsdienst te creëren door het meest waardevolle uit alle godsdiensten en filosofieën samen te brengen. Dit heeft een interessante en kleurrijke ideologie opgeleverd die momenteel rond de drie miljoen aanhangers heeft, voornamelijk in de Tay Ninh provincie. Om 12 uur wonen we er de ceremonie bij in de extravagante tempel die het midden houdt tussen een Franse kerk en een Disneykasteel. We trekken onze schoenen uit en begeven ons samen met de gelovigen naar binnen. In kaarsrechte rijen neemt iedereen plaats, ze buigen samen en beginnen te bidden. De gelovigen dragen witte gewaden, terwijl de priesters gekleed zijn in rood, geel of blauw. Van op een afstand kijken we toe, terwijl muzikanten de gebeden van de gelovigen begeleiden.
Het interieur is best wel indrukwekkend: overal zuurstokkleurtjes en de glasramen vertonen alle het Dao Dai symbool, een driehoek met daarin het oog van God. Langs de zuilen kronkelen draken die het negendelige beukgewelf ondersteunen. De negen delen verwijzen naar de etappes om het paradijs te bereiken. Alles maakt een wat kitscherige indruk maar al bij al toch wel indrukwekkend. Ondertussen is het tijd om te lunchen want het is in Vietnam ondenkbaar dat je de lunch zou overslaan. Bewijs hiervan naast ons een tafel Vietnamezen die met het ganse gezin en hun familieleden gezellig komen tafelen. Wederom een uitgebreide keuze verfijnde gerechten. Enig nadeel is dat ze hier alles door elkaar eten, soep, voorgerecht, hoofdgerecht en dessert komen samen op tafel. Het is dan ook de kunst om alles warm naar binnen te krijgen. Rond vijf uur zijn we terug in het hotel waar we wat rusten om vervolgens opnieuw de stad in te trekken op zoek naar Dinky een restaurantje dat onze gids ons warm aanbeveelt. Wanneer we er aankomen is de rest van de groep nog niet gearriveerd en vermits we hier met de groep hebben afgesproken, kunnen we niet meer terug. Het is er bedrukkend heet en met lichte tegenzin vragen we een tafel voor 9. Gelukkig mogen we boven plaatsnemen in de aircozaal. Engels spreken ze hier nauwelijks en het is al een hele opgave om ze aan het verstand te brengen dat we graag even wachten om te bestellen tot de rest arriveert. Eens besteld, komt alles in razend snel tempo op tafel. We zaten er om iets voor 7 en om 10 voor 8 hebben we gedaan met eten. Het eten zelf was inderdaad super! Ik ging voor de kip met curry - very spicy maar zalig. Annelies probeert de asperge, crab soep en die is ook verrukkelijk. Als hoofdgerecht de krokodil maar die is jammer genoeg wat té spicy. Vermits we zo snel gedaan hebben, besluiten we nog maar ergens anders een koffietje te gaan drinken. Nog even met alle vrouwen op de foto terwijl de Vietnamezen ons giechelend aankijken omdat de mannen één voor één met hun camera een foto nemen. Vreemd volk die Belgen, zie je ze denken!
Posted with Blogsy
Kleurrijke beschrijving van je dag. Ik kan zo inschatten dat je een
BeantwoordenVerwijderenleuke groep hebt. Zo te horen heb je ook overal lekker eten, Vandaag
hebben we de laatste warme dag gehad, dus jullie staan er beter voor,
alhoewel ik denk dat zo een vochtige warmte ook wel een beetje tegenvalt.
Zo lieve schat, tot morgen.
Groeten aan annelies.
Liliane