Wake up call om 8u. Wanneer we buiten kijken is het net of iemand de afgelopen nacht driftig bezig is geweest met het dichtplakken van onze ramen. We zien niets behalve een grote witte muur, maar we laten het niet aan ons hartje komen, dat kan nog allemaal veranderen. Lekker ontbijtje en dan kunnen we vertrekken, regelrecht de dikke, vochtige wattenwereld in.
Hung komt ons bij het hotel ophalen en Andreas blijft naar goede gewoonte achter ... denk niet dat hij al ooit zelf deze tweedaagse heeft beleefd, laat staan weet wat het inhoudt. We beginnen onze trektocht in Sapa aan de voet van de Fransipan, de hoogste berg van Vietnam (3143 m). Door de hoge ligging is de temperatuur in vergelijking met de laaggelegen rode rivierdelta zeer aangenaam. De mist trekt op en het zonnetje komt langzaam piepen, het belooft een prachtige dag te worden. We vertrekken met 10 maar al snel is onze groep verdubbeld want een hele horde Zwarte Hmong vrouwen besluit ons te volgen naar hun dorp. Tijdens onze eerste rustplaats leren we ze wat beter kennen. Mijn nieuwe vriendin Jo zet zich naast me en stelt allerlei vragen. Het feit dat ik geen kinderen heb en geen man daar kan ze moeilijk inkomen. Af en toe lacht ze naar me, waarbij ik een glimp opvang van een gouden tand glinsterend in de ochtendzon. Annelies wordt beste maatjes met Lilly. We blijven lekker ontspannen zitten en voelen ons als Alice in wonderland.
We trekken verder naar onze lunch plaats in Lao Chai. De bevolking is wel stilaan gewend aan toeristen, maar toch zien we hier en daar nog wel wat locals die wat gereserveerder zijn. We genieten van uitzichten over het Hoang Lien Son-gebergte en de mooi aangelegde rijstterrassen. Tijdens de lunch proberen de Zwarte Hmong ons hun tasjes en kleding te verkopen. Sommige gaan weer met vanalles naar huis maar ik hou mijn been stijf ... wat doe je met al die rommel? We krijgen een baguette met omelette en groentjes en wat fruit als dessert. Daarna stappen we verder met deze keer Red Dao in ons kielzog. De meesten hebben geen wenkbrauwen en een hoog opgeschoren voorhoofd onder een ingenieus gevouwen rode hoofddoek. Zij zijn iets minder opdringerig. In een schooltje houden we even halt en zien we dat de kindjes van de Zwarte Hmong toch wel heel armoedig gekleed gaan maar het zijn wel schatjes! Ondanks dat de Vietnamese overheid onderwijs aan minderheden probeert de stimuleren is de toekomst van de Hmong zorgelijk. De kinderen leren al snel dat ronddwalen in de straten van Sapa en spullen verkopen aan toeristen veel op kan brengen. Ze spijbelen dan ook vaak.
Na aankomst in Ta Van passeren we een hele mooie homestay maar Hung laat ons weten dat dat veel te toeristisch is en te luxueus. Trots zegt hij dat wij ergens logeren waar het veel authentieker is. Wanneer we bij ons longhouse arriveren, ploft iedereen in de stoel voor een frisse pint. Even later krijgen we slippers en neem Hung ons mee op verkenning naar de rivier. Zalig dat koude stromende water aan de voetjes, we voelen de vermoeidheid zo wegtrekken. De stenen zijn wel redelijk glad en de eerste die dat ervaart is Bart. Iedereen lachen maar nog geen 10 min later lig ik ook half het water in. Last but not least glijdt ook Fabby op elegante wijze in het koude water. Twee vissers doen er alles aan om een vis te vangen maar dat blijkt maar niet te lukken. Grappig om ze bezig te zien want ze geven niet op.
Bij terugkomt, neemt iedereen een warme douche en zien we het gevecht met de eenden. Hung kruipt in de vijver achter het huis om een eend te vangen maar de eend is slimmer dan hem. Van zodra ze in zijn net zit en Hung dit omhoog houdt, vliegt de eend er weer uit en ligt Hung plat in het water. Jammer genoeg is het de volhouder die wint en belandt de eend even later in de keuken. We inspecteren onze slaapplaats en die valt wel mee, matrasjes achter elkaar met fleurige dekentjes en een muskietennet voor iedereen.
Al snel blijkt dat dat geen overbodige luxe is want van zodra het donker wordt en het licht aangaat onder de veranda komt er heel wat aangevlogen. Muggen, reuze kevers en allerlei andere vliegende wezens waarvan we de naam niet kennen, bestoken ons met hun gezoem. Hier, in the middle of nowhere, is er niet veel te beleven. We moeten best lang wachten op ons avondeten want we zijn hier toch al eventjes. Om 7u komt het op tafel maar bijna niemand heeft nog honger. Annelies en ik kruipen om 8u in ons coconnetje en de rest volgt om 9u maar die hoor ik al lang niet meer. Drie keer moet ik 's nachts uit bed en dat is een hele belevenis: uit dat muskietennet kruipen, trap omlaag, via de keuken naar buiten want het WC bevindt zich aan de veranda maar dit is avontuur!
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten