Vandaag is het de nationale feestdag van de Hongaren. Op deze 'Sint Stephanus dag' vieren zij in het hele land de stichting van de Staat Hongarije dus we hopen op een iets luxueuzer ontbijt. We zijn eraan voor de moeite. Na het alweer simpele ontbijt wandelen we naar de grootste boulevard van de stad, de Andrássyboulevard. Deze is erkend als UNESCO Werelderfgoed en werd aangelegd om de stad te verbinden met het stadspark. De boulevard kan worden vergeleken met de Champs-Elysées in Parijs, gezien het ook heel wat architecturaal sterke gebouwen heeft, maar vooral ook de plaats is waar de duurste merkwinkels hun vestiging hebben genomen. Wij hebben het budget niet om deze dure spullen aan te schaffen, maar het is ook best leuk om wat te window-shoppen. We kunnen ook niet anders want alles is gesloten! We passeren het indrukwekkende operagebouw in neorenaissance stijl met barokke elementen, dat geflankeerd wordt door een grote sfinx.
Even beetje verder is The House of Terror Museum, een museum over de fascistische en communistische regimes in de 20st eeuw. Het gebouw valt onmiddellijk op want op de luifel staat TERROR geschreven en wanneer het zonlicht door de openingen valt, zien we de letters weerspiegeld op de gevel. Heel inventief en mooi. Er staat een lange rij wachtende mensen want het museum opent binnen 10 minuten. We hebben dit niet gepland maar we zijn hier nu toch dus sluiten we ons aan in de rij. We hebben geluk want het museum is gratis vandaag. Alles is wel in het Hongaars maar in elke kamer kan je een A4 tje nemen met daarop de uitleg in het Engels.
Dit is werkelijk het mooiste museum over het communisme dat we ooit gezien hebben. Het doet ons een beetje denken aan de Dossin kazerne. In de hal zien we duizenden foto's van slachtoffers die een tank omringen. We mogen eigenlijk geen foto's nemen maar eentje kan geen kwaad zeker? De verschillende kamers vertellen een wreed verhaal. Wanneer we in een lift stappen die ons naar de kelder brengt, zitten we vast in de langste liftrit die ik ooit heb gemaakt. Deze gaat slechts van de tweede verdieping naar de kelder, maar het duurt wel meer dan 5 minuten. We zitten ‘opgesloten’ in deze donkere en benauwde lift en worden ‘gedwongen’ om een video te bekijken met een getuige die een gedetailleerd verslag geeft van hoe mensen destijds werden geëxecuteerd. Heel beklijvend. Op zich heb ik er geen probleem mee maar ik wil er niet aan denken dat er iemand claustrofobie heeft. Het staat ook nergens aangegeven.
Het is bijna middag dus trekken we naar de McDonalds. McDonalds zeg je? Ik zie iedereen al met de ogen draaien en ja het is niet iets dat ik normaal in een vreemd land zou bezoeken ook al hou ik wel van een Maccie op tijd en stond. Dat in ieder geval liever dan Quick. Pascale had me gezegd dat ik hier zeker eens een kijkje moest nemen want het zou de meest elegante McDonalds zijn ter wereld. Wij dus naar het treinstation van Nyugati want daar bevindt het restaurant zich op maar liefst twee niveaus. De Victoriaanse architectuur is inderdaad prachtig (bakstenen bogen, glas met verticale raamstijlen, fraai smeedwerk en hoge plafonds). Het menu is nagenoeg hetzelfde als bij ons mits enkele Hongaarse toevoegingen (bijv. De Goosey Gustav-burger gegarneerd met foie gras). Ik neem de Mc nuggets en Tania gaat voor de visburger. We betalen slechts 5€ pp maar de visburger is toch aanzienlijk kleiner en dunner dan bij ons. Het is en blijft een McDonald's natuurlijk, dus je krijgt de gebruikelijke kwaliteit niets meer of minder maar het is een vrij unieke ervaring om een goedkope hamburger te eten in zo'n weelderig interieur.
Na de lunch trekken we richting het water want we hebben, zo denken we, een boottochtje geboekt naar Szentendre, een schilderachtig stadje. We komen samen in een sjeik hotel waar ik nog net even tijd heb om een heerlijk taartje te verorberen, mango met witte chocolade, njammie. Tania houdt het bij een suikervrije limonade. Dat noem ik karakter hebben! Om iets voor 2 uur worden we dan naar een busje gebracht. Vreemd … maar wat blijkt, we hebben niet zo goed gekeken. Deze uitstap wordt enkel per boot gedaan op vrijdag, zaterdag en zondag. We dachten dus af te koelen op het water maar zitten in een warme bus. Na een half uurtje rijden, arriveren we.
Szentendre werd gebouwd door Servische vluchtelingen en bevat daarom veel orthodoxe kerken. Veel huizen en gebouwen werden gebouwd in de 18e eeuw en staan op de monumentenlijst. Ze werden destijds bewoond door welvarende kooplieden en handwerkers. Het lijkt wel alsof hier de tijd is teruggedraaid tot in de middeleeuwen. Het schilderachtige stadje ligt vol smalle straatjes die bekleed zijn met kinderkopjes en omringd worden door gekleurde eeuwenoude panden. De vrolijke lampenkappen maken het pittoreske plaatje compleet.
Onze gids Christina werkt me serieus op de zenuwen want ze ratelt honderduit. Haar Engels is amper te begrijpen en dat is echt vervelend. Ik denk echt dat ik met de jaren onverdraagzamer ben geworden. We hebben maar 3 uurtjes en zouden graag op eigen houtje het stadje verkennen. In het dorp is een marsepein museum en de toegang zit mee in ons ticket. Daarom moeten we dus geduldig wachten tot ze klaar is met haar geslenter langst de vele winkeltjes waar ze duidelijk een procentje krijgt wanneer ze hen aanbeveelt. Vooral bij het specerijenwinkeltje waar de traditionele Hongaarse paprika te koop is, blijft ze redelijk lang staan. We hebben al eens met onze ogen gedraaid maar dat heeft geen effect. Dan maar de harde middelen. Ik vraag haar op de man af of ze zo goed wil zijn ons eerst naar het museum te brengen en voor de geïnteresseerden haar uitleg op de terugweg te doen. Ze knikt bevestigend om vervolgens bij het volgende winkeltje opnieuw te stoppen. We worden er moedeloos van en laten dit duidelijk blijken. Na nog wat geslenter, zijn we het stilaan beu dus vraag ik de weg aan enkele voorbijgangers. We zullen het museum zelf wel betalen dan. Hoeveel kan het zijn! Blijkt dat we er maar 2 minuten vandaan zijn.
Wanneer we er eindelijk aankomen, is er al meer dan een uur voorbij. Het museum zelf is eigenlijk een lachertje (kost ook maar 1 euro). Er staan allemaal voorstellingen achter glas die zijn gemaakt van marsepein. Dit varieert van Michael Jackson, koningin Sisi tot Lady Diana, die er geen van allen echt op lijken. Ja hij heeft een hoed op en de dames een kroon maar tot zover de gelijkenis. De Disney figuren vallen iets beter mee en ook de taart van de Muppets vind ik wel leuk. Mocht je niet weten dat het marsepein is, je zou denken dat het suikerpasta is want de figuurtjes blinken allemaal en ik associeer marsepein toch met een meer mattere substantie. Ook hier beschrijft onze gids Christina elk object uitvoerig maar Tania en ik zijn het al lang beu en we laten de groep achter.
We slenteren door de smalle steegjes en genieten van de unieke sfeer. Het is een klein dorpje en er valt verder niet veel te beleven, maar het is wel echt een fotogenieke fijne plaats. Bovendien wordt het pittoreske stadje overmeesterd door de schilderkunst. Door de vele kunstenaars die er vroeger en nu geleefd hebben, zijn er talloze musea en galerijen te bewonderen. Geen tijd echter om die te bezoeken. We wringen ons door kleine doorgangetjes, lopen trapje op en af en nemen ook een kijkje boven op de heuvel waar één van de kerken staat, omringd door prachtige oude bomen. Het is even klimmen maar wel leuk om het dorpje van bovenaf te bekijken. Zo zien we dat er maar liefst 7 kerktorens boven de stad uitsteken. We gaan even binnen in het kleine kerkje maar veel is er niet te zien. Het is bovendien redelijk donker.
Het stadje wordt een beetje overspoeld door toeristen die met bussen aan- en afgevoerd worden maar omdat het bij ons al zo laat in de middag is, valt het best mee. Er zijn heel veel souvenirwinkeltjes, afgewisseld met handwerklieden die sieraden, borduursels en leer verkopen. Tania koopt een aandenken in een leuk keramiekwinkeltje. Het ligt in een zeer pittoresk straatje vol met gekleurde parapluutjes. Het is nog steeds warm en ik heb het gevoel bijna te ontploffen. Het zien van deze foto bevestigt mijn vermoeden en ik denk spontaan aan het liedje van Marco Borsato maar net even anders. Ja vandaag is rood … de kleur van mijn wangen.
Om 5 uur voegen we ons terug bij de groep en rijden we weer richting Boedapest. Er is iets meer verkeer nu want iedereen is naar hier afgezakt voor de festiviteiten. De bus kan niet naar ons beginpunt dus besluiten ze ons af te zetten op de grote boulevard aan de basiliek. Voor ons nog beter want hier ligt ons hotel. Rond de basiliek is het echter een drukte van jewelste want er is net een dienst bezig. Het plein vóór de basiliek en alle kleine straten daarrond staan vol met gelovigen die liederen zingen. We moeten dus even omlopen om aan ons hotel te geraken. Wanneer we opgefrist zijn, trekken we terug de stad in op zoek naar een restaurantje. Dat blijkt niet zo simpel te zijn want of ze zijn gesloten, of ze zijn helemaal volgeboekt. Uiteindelijk belanden we in een klein Italiaans restaurantje ‘La Trattoria’ en genieten we van heerlijke verse deegwaren bij de pastachinees. Heel grappig een pizzabakker van Chinese afkomst en alleen maar Chinese dames achter en voor de toog. Wanneer we onze ogen sluiten en hun Chinese taaltje aanhoren, wanen we ons in een Aziatisch restaurant maar de geur die onze neusgaten binnendringt is wel degelijk Italiaans.
Wanneer we naar ons hotel wandelen, breekt er een onweer los. We zijn net op tijd binnen. Jammer want vanavond is het vuurwerk in de stad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten