Boedapest

Ondertussen heb ik al genoeg foto’s van de Eiffeltoren en de Sacré-Coeur dus is het tijd om het Parijs van het Oosten te gaan ontdekken, want zo wordt Boedapest ook genoemd. De grote steden in het voormalige Oostblok stonden lange tijd bekend als vervuilde, grauwe metropolen waar de monumenten verwaarloosd werden en groene plekken een zeldzaamheid waren. Sinds de val van de muur is er veel veranderd. Boedapest is blijkbaar een van de steden die een metamorfose heeft ondergaan. Het culturele erfgoed, waaronder vele Jugendstilmonumenten, is opgeknapt, grauwe woonblokken hebben plaatsgemaakt voor parken en de voorzieningen voor toeristen zijn op peil gebracht. We zijn dus benieuwd naar de hoofdstad van Hongarije, die zowel voor Tania als voor mezelf nog onbekend is. 

Onze vlucht gaat om 15u10 en het is lastig inschatten om hoe laat we moeten vertrekken. Het is vrijdag dus rekenen we maar ietsje meer. We worden opgehaald om 11u30 dan hebben we zeker tijd genoeg. We voelen ons echte royalty wanneer we mogen instappen als allereerste. Nochtans hebben we economy geboekt. Na ons mag de invasie aan Chinezen die allemaal een zakje van Neuhaus in de hand hebben, het vliegtuig betreden. Vóór ons in het vliegtuig enkele feestvierende vrienden, ruikend naar zuur bier en sigaretten, die hier hun roes komen uitslapen. Gelukkig hebben we ons enkele minuten daarvoor uitvoerig geparfumeerd in de tax free shops. De zoete parfumgeur, maakte ons aanvankelijk wat misselijk maar is nu een zegen. Na amper anderhalf uurtje vliegen, wordt boven de Donau de landing ingezet. Het is net 5 uur wanneer we in de terminal komen.  We moeten redelijk lang op onze koffers wachten en het is dan ook al een half uur later wanneer we in de aankomsthal arriveren. We hebben op voorhand een taxi geboekt vanwege het gemak maar we zien geen enkel bordje met onze naam. We besluiten even te wachten maar onze chauffeur komt niet opdagen. Dus besluiten we een andere taxi te nemen. Het kost ons zelfs 7 euro minder. 

We logeren in het SAS One midden in het centrum. Er zit niemand meer aan de receptie maar we kregen wel een sms met gegevens en een code. Het is even zoeken om effectief aan de sleutel te geraken maar uiteindelijk lukt het ons met wat hulp van andere hotelgasten.  We krijgen een hele mooie, schone en ruime kamer op de eerste verdieping. Het is ondertussen al bijna half 7 en onze buikjes beginnen te rommelen. Tijd dus om alvast de stad in te trekken op zoek naar een lekker restaurantje. De Hongaarse keuken is veel meer dan alleen goulash en lauw bier. In Boedapest zijn er tal van gastronomische restaurants waar het eten super verfijnd is. Er zijn zelfs een aantal sterrenrestaurants met voor Belgen heel betaalbare prijzen. Ik zet mijn smaakpapillen alvast op scherp want ik ben op stap met een Bourgondiër. Alleen maar nootjes zal het dus niet zijn vanavond – gelukkig!

In Boedapest betalen ze met de munteenheid Forint (HUF) en dat is best even wennen in het begin. Duizend Florint staat gelijk aan 2,5 euro. Dat betekent dat we gevoelsmatig te maken hebben met mega bedragen. Echt slim om dus in gedachten steeds even om te rekenen naar euro’s dus delen door 4 en vervolgens nog eens door 100 – “easy peasy”. Wanneer ik effectief geld ga afhalen, denk ik niet echt na en haal 200.000 Florint af - dat is maar liefst 500 euro. Tania haalt haar wenkbrauwen even op maar bij nader inzien zal dit misschien wel de realiteit benaderen, we zijn tenslotte met 2 en moeten elke dag eten, nog wat bezienswaardigheden betalen … komt dus wel goed. Als een miljonair trekken we de stad in.

Wanneer we het hotel uitkomen, is het even lastig: welke kant moeten we op? De straatnaambordjes raadplegen, valt hier niet mee.  De namen zijn onuitspreekbaar en moeilijk te onthouden. Ja wat mij betreft lijkt het één van de moeilijkste talen ter wereld. Op goed geluk beginnen we te wandelen en aan het einde van de straat komen we op een prachtig plein omringd door restaurantjes. We kiezen voor 0,75 cent en dat blijkt een top keuze! Het is verschrikkelijk heet buiten maar op het terras onder de bomen valt het wel mee. Af en toe valt er iets uit de bomen en aanvankelijk denk ik aan een duif maar ik zie geen smurrie op mijn schouder. De mannen die naast ons zitten maken er een grapje over … de ene zegt dat de andere gespuugd heeft. Even later valt er weer iets, op mijn arm dit keer. Het blijkt een soort noot te zijn die gelukkig geen vuiligheid achterlaat.

Het begint al te schemeren wanneer we het restaurant verlaten en we besluiten nog even een kleine wandeling te maken langs de Donau. De dag gaat over in de nacht en van het levendige pest hebben we een prachtig zicht over Boeda.  De grote en theatrale gebouwen zijn sprookjesachtig verlicht. We worden ook vermaakt door straatmuzikanten en er is veel gezelligheid en rumoer. Een stad bekijken vanaf het water geeft soms net een andere dimensie. Zéker wanneer de zonsondergang zich inzet, de lucht allerlei pastelkleuren aanneemt en de gebouwen prachtig worden verlicht. De melancholie van de stad overvalt ons. Het is een stad van een gesofisticeerde schoonheid, dat zien we nu al. We kijken reikhalzend uit naar morgen.