Omala vallei - Wijnstreek

Wanneer we vanochtend de gordijnen openen, zien we al dat het een prachtige dag gaat worden. Blij met de blauwe lucht en het zonnetje, trekken we naar het ontbijt. We leggen een goed ‘fondke’ tegen het zat worden. Kefalonia is een echt wijneiland, met een eigen microklimaat, veel kalk in de bodem en een inheemse druivensoort: de Robola. Vooral op de hellingen van de hoogste berg Ainos zijn veel wijngaarden. Op 700 meter boven de zeespiegel biedt de schaduw van de berg de perfecte omstandigheden voor de druiven om te groeien en de beroemde Robola-wijn van Kefalonia te produceren.

De wijnstreek begint aan een ongewone rotonde met een enorme, prachtig eik in het midden. De lange weg die volgt, is omzoomd door mooie bomen en leidt naar het Agios Gerasimos klooster, gelegen in de Omala vallei en gewijd aan de Heilige Maagd Maria. Daar aangekomen, zien we een oude klokkentoren. Daarachter gaat een uitgestrekt terrein schuil met veel gebouwen en een prachtige tuin. Aan de ingang bevindt zich een kleine kapel. Hier liggen de relikwieën en het lichaam van de eilandheilige Gerásimos in een vier meter diepe grafkelder. Plots luidt de bel drie keer en dan begint de dienst.  Het luik staat open en is omgeven door een hekwerk. We zien gelovigen bidden en het lichaam van Gerasimos aanraken, terwijl een Griekse papas wat gebeden prevelt. We voelen onmiddellijk de kalmte en de spiritualiteit die hier hangt. Wat een privilege om dit mee te maken.

In de kerk van het klooster worden we overweldigd door het indrukwekkende interieur met prachtige iconen en kroonluchters zoals ik ze nog nergens heb gezien. Het midden bestaat uit een goudkleurige bol vol engeltjes. Ondanks dat het een plek is van bezinning, maakt het me vrolijk. Dat is mede dankzij het felle kleurgebruik van de schilderingen. 

Bij wijnhuis Orealios Gaea, even verderop, stoppen we voor een proeverij. We zitten onder de bomen met uitzicht op een kleine wijngaard. In de verte kunnen we nog net de contouren zien van de berg Ainos, waar ook de druiven van dit wijnhuis worden verbouwd. De dame die ons helpt, is enthousiast en vertelt veel over de verschillende wijnen. Het zijn er 5 witte en slechts 1 rode, tot grote teleurstelling van papa. De droge, witte robola wijnen smaken wel fris maar lekker vinden we ze geen van beiden. De rode is een mavrodaphne, en die is wel lekker. Jeroen Meus gebruikt deze ook voor in zijn Griekse stoofpot met rundvlees. Sowieso is het een moment van verstilling in een wereld die steeds sneller draait. 

We rijden verder door het gebergte en de uitzichten over de vallei en de dramatische berghellingen zijn prachtig. Autorijden is echt geen straf op dit eiland. Af en toe zien we in de verte de zee die glinstert in de zon. We kregen een tip van een vriendin om in het gebergte te stoppen bij het Old Time Café om er de huisgemaakte limonade te drinken. De weg is hier behoorlijk smal en we krijgen plots een tegenligger. De grote toeristenbus is niet van plan terug achteruit te rijden.  Na wat gemanoeuvreer, kan hij passeren. Ik parkeer wat verder, op enkele meters van het café. We zetten ons op het gezellige terrasje met uitzicht over de vallei en bestellen alvast de limonade. Tot op heden zijn er nog geen wespen te bespeuren en omdat het ondertussen al middag is, kiezen we ook iets uit om te eten Het worden Griekse gehaktballen in een heerlijke tomatensaus. Wat deze zo uniek maakt, is het gebruik van kruiden zoals kruidnagel, kaneel en nootmuskaat, waardoor het een speciale smaak heeft. Het brood dat erbij geserveerd wordt, komt direct uit de oven en is nog warm. Het wordt gebracht op een bedje van rozemarijn. Dit is werkelijk het lekkerste brood dat ik ooit geproefd heb! Ook de zelfgemaakte limonade is inderdaad heerlijk … thanks voor de tip Ellen! Oh ja, en ook het wc heeft hier een geweldig uitzicht.

We rijden verder de bergen in en zien in de verte een oud kasteel, dus besluiten we daar naartoe te rijden. Het betreft het Ayios Georgios Caste, een Byzantijns bouwwerk. We kunnen jammergenoeg niet tot boven rijden, dus wordt het klimmen. FOMO het is een vies beestje … ja ik wil en ik zal daar bovenop staan, maar voor papa is dat niet evident dus hij zet zich op een bankje. Het gaat gepaard met een beetje zuchten, puffen en zweten maar ik bereik wel de top. Trots op mezelf maar vooral onder de indruk van de omgeving. Ik geniet van de prachtige uitzichten. Wanneer ik terug naar beneden wandel, begint het weer wat om te slaan. Plan was om nog naar de hoogste berg Ainos te rijden, maar omdat er best wel wat bewolking hangt, besluiten we dat vandaag niet meer te doen. 

We rijden naar het Karavomilos meer dat omgeven wordt door mooie begroeide heuvels. Enkele eenden en ganzen komen ons al luid kwakend tegemoet gezwommen, maar we moeten ze teleurstellen want we hebben niets voor hen. Het stuk brood dat ik uit de Old Time Café heb meegenomen, ga ik niet aan hen geven. Niet goed voor die beestjes. Het meer zou ondergronds verbonden zijn met de katavothres van Argostoli en met het Melissani meer. Aan het kiezelstrand wat verderop bevindt zich een watermolen en een leuk terrasje. Tijd dus om de dag af te sluiten met een fris drankje met zicht op zee.