Christchurch

Vandaag onze laatste dag in Nieuw-Zeeland en opnieuw een lange tocht van Twizel naar Christchurch (± 318 km) dus hebben we jammer genoeg geen tijd om nog naar 'Mount Cook' te gaan. Deze spectaculaire berg is met zijn 3754 m de hoogste van het land en wordt omgeven door achttien bergtoppen. De trots van het land wordt door de Maori's 'Aoraki' genoemd, wat zoveel betekent als de wolkendoordringer. Gelukkig zien we de berg wel van ver liggen als we het desolate landschap doorkruisen naar onze eindbestemming. We kunnen meer dan een uur genieten van de besneeuwde Mount Cook en zijn omliggende bergtoppen. We besluiten dan ook langzaam te rijden en ten volle te genieten van deze mooie natuur, tot ongenoegen van sommige Nieuw-Zeelanders die ons voorbij scheuren. Nochtans staan er hier langs de weg weer geweldige plakkaten tegen te hard rijden: 'Slow down - there is no doctor, no hospital, one cemetry'. De regen van gisteren is gelukkig voorbij en de lucht is weer blauw. Ondanks de warmte van het zonnetje is de temperatuur toch zeer laag - slechts 7 graden is het en dat voelen we .... te meer omdat we beiden wat te optimistisch waren vanmorgen toen we buiten keken. Onze blote teentjes in de open sandalen vriezen er bijna af. De weg tussen Lake Pukaki en Lake Tekapu is één van de mooiste routes in Nieuw-Zeeland want de meren hebben een prachtige appel-blauw-zeegroene kleur doordat het water van de gletsjers hierin uitkomt.

We stoppen bij de 'Church of the Good Chepard'. Het is een klein bijzonder kerkje want het uitzicht vanaf het altaar door het venster op de bergen is fantastisch! Een mens zou voor minder naar de mis gaan op zondag .... Een beetje voorbij de kerk staat er een bronzen gedenkteken gewijd aan de vriendschap tussen mens en herdershond dat vooral hier met zijn lange en strenge winters van bijzondere betekenis is. Marleen gaat bijna op de vuist met een Chinese die voor mijn beeld wil komen wanneer ik aan het fotograferen ben. Ze vraagt het 2x beleefd maar tja die Chinezen hebben geen manieren en die luisteren dus niet .... Na een derde keer heeft de dame het eindelijk begrepen maar ze kijkt wel héél verontwaardigd. We wandelen terug naar de auto en tegen dan zijn we bevroren ondanks onze dikke fleece. Achter glas is het wel lekker warm dus rijden we maar verder. We lunchen in Ashburton, ook wel de graanschuur van Nieuw-Zeeland genoemd. Het landschap wordt hier gedomineerd door velden met graan. In Rakaia rijden we over de langste brug van het land en enkele tijd later komen we in Christchurch aan. Het is even zoeken naar ons hotel maar we vragen hier en daar de weg en komen er zo wel. Ik ben blij dat het geen groot hotel is want in 'aardbevingsgebied' wil ik niet op een verdieping zitten. Het zijn gelukkig alleenstaande huisjes. We besluiten nog even de stad in te trekken en nog eens uitgebreid te gaan eten voor onze laatste avond. Wanneer we onze wagen geparkeerd hebben en naar het centrum wandelen zien we echter al gauw dat er van de stad niet veel is overgebleven. Het volledige centrum rond de kathedraal (die trouwens volledig vernield werd) is afgesloten - er is geen doorkomen aan. Bovendien is de stad zo goed als verlaten, geen restaurantjes meer, leegstaande gebouwen, winkels die helemaal onder de rommel zitten, overal bulldozers en ingestorte huizen. Dat het er zó erg zou uitzien hadden we geen van beiden gedacht. Enkele handelaars hebben hun zaak opnieuw opgestart in ijzeren containers. Zo is er een hele nieuwe wijk ontstaan net buiten het echte centrum. Het ziet er trouwens wel ultra-modern en leuk uit en het misstaat zeker niet.

Vermits er geen enkel restaurant te vinden is, gaan we maar inkopen doen en besluiten we in ons motel te eten. Wanneer ik net aan mijn verslag begonnen ben, begint de aarde te beven. Even verstijf ik maar Marleen die volop haar koffer aan het inpakken is, lacht me uit .... dat is de wind zegt ze. Ik denk dat ze zwanst maar nee ze meent het! Ik ben er zo zeker van dat ik naar de receptie ga om het te vragen. 'Yes that was definitely an earthquake and not the wind - welcome in earthquake city', zegt de man. Zijn vrouw komt buiten en berispt hem dat hij de gasten niet bang mag maken. Ik vraag hen of ze zelf niet angstig zijn. 'Oh no we are used to it by now, it happens all the time', is zijn antwoord. Hij voegt er nog aan toe 'But no worries, we are only one storey high, so if you are under the rubble they will find you easily'. T'is een Chinees dus kan niet echt lachen met zijn humor maar hij vindt zichzelf hilarisch. Hopelijk kan ik vannacht slapen want ik ben er niet echt gerust in ...