Golden Bay - Cape Farewell - Wharariki Beach

Wow ... what a great day ! Gisterenavond hadden we het plan opgevat om vandaag de galerijen, waarvoor Nelson bekend is af te schuimen, maar toen ik vanmorgen wat folders ging halen in het bureautje van het motel en ik onze gastvrouw over ons plan vertelde, zei ze me dat dat een volledig foute beslissing zou zijn. Volgens haar is er op deze mooie dag maar één optie en dat is een tochtje naar de Golden Bay, het noordelijkste puntje van het Zuid-eiland. Ik moet alleen Marleen nog overtuigen want dat zou betekenen dat we weerom heel wat tijd in de auto moeten doorbrengen. Gelukkig is ze ook onmiddellijk voor het plan gewonnen. Sunscrean on ... en weg zijn we. De eerste 100 km is autostrade en dat gaat dus redelijk vlot, daarna wordt de weg steiler en de haarspeldbochten wisselen elkaar af. Ik begin er echt plezier in te krijgen want deze auto ligt mij blijkbaar toch beter om te rijden, voel me er zekerder in. Tussen Takaka en Motupipi zouden de Pupu springs heel mooi zijn - bij al die pipi en kaka zou je voor minder naar het wc moeten .... wat een namen! Enfin, de Pupu springs kunnen we nergens vinden dus rijden we maar verder. We passeren verschillende 'one way bridges' waar juist één auto over kan, rijden door een ongerepte natuur en genieten van al dat moois. Vanaf Onekaka rijden we langs de kust van de prachtige Golden Bay met op de achtergrond de smaragdgroene Tasman Mountains. Helemaal boven gaan we landinwaarts - de geasfalteerde weg gaat over in gravel .... eigenlijk mogen we met onze huurauto hier niet rijden maar onze nieuwsgierigheid is groter dan ons plichtsbesef en we hebben er geen spijt van! De weg brengt ons via verschillende hekken, die we passeren en nadien terug moeten sluiten zodat de vele schapen in het gebied niet kunnen ontsnappen, naar een kleine parking. De lammetjes maken een hels klagend geluid - blijkt dat de moeders van hen gescheiden werden waardoor ze helemaal overstuur zijn. Dat zou slechts enkele dagen duren en dan zijn ze het alleen zijn gewoon. Wij vinden het eerst grappig al dat geblaat maar wanneer we dit verhaal gehoord hebben, hebben we enkel medelijden met de arme beestjes. Onze adembenemende tocht brengt ons tot Cape Farewell, een spectaculair stukje natuur waar we op de rotsen beneden pelsrobben kunnen zien. Het is machtig hoe het water tegen de hoge kliffen uiteen spat.

We wandelen opnieuw naar de auto en vervolgen onze weg naar Wharariki. Hier zou één van de mooiste stranden van Nieuw-Zeeland te vinden zijn. Eerst gaan we iets drinken in het plaatselijk café, een grappige stacaravan met dito serveerster - een hippie-meid met een leuke muts en volgens ons té veel wiet in haar lijf .... Ze is een beetje verward wanneer Marleen één koekje vraagt. 'Ja maar 1 koekje is 1 NZD en 2 koekjes zijn 2 NZD' zegt de lieve dame in kwestie ... logisch toch? Ik neem er dan maar 2 (zoals het op de kaart staat). Vervolgens wil ze in de cappuccino van Marleen ook nog marshmallows doen ... wat een idee! Ik offer me op en verorber de marshmallows in no time - lekker! Een vuilbak is er niet maar wel een pin in de grond waar we de kartonnen bekers kunnen aanspieën 'om al onze frustraties op af te reageren', zegt de hippie-meid. Na deze 'minieme lunch' beginnen we aan de wandeling naar het beroemde strand. Eerst nog even een plas stop. Er staat een mooi wc - doortrekken is niet nodig, alles valt diep onder ons in een groot gat. Bij het begin van de wandeling staat er een bordje met 1 km - 20 min wandelen. De tocht brengt ons langsheen prachtige natuur - wow tot op heden was ik niet echt overtuigd van de uitspraak 'Nieuw-Zeeland mooiste land ter wereld' .... maar na vandaag komt het toch wel heel dicht in de buurt (alhoewel Azië voor mij toch nog altijd op nr 1 staat). Dit vastleggen op foto is moeilijk - zo weids en overal waar je kan zien schaapjes, groen en stilte. Het lijkt wel of we alleen op de wereld zijn. Alles is hier ook zo proper ... nergens in heel Nieuw-Zeeland zie je zwerfvuil of graffiti. Na 45 min beseffen we dat we niet naar het strand wandelen maar meer en meer het binnenland in. Waarschijnlijk is dit een stukje van de beroemde Abel Tasman Track. We besluiten terug te keren want het wordt al laat .... Wanneer we terug bij het begin van de wandeling zijn, zie ik dat ik dus effectief verkeerd gekeken heb ... De track die wij begonnen waren, duurt 3 à 4 uur, de weg naar het strand is de andere kant op. Nu we zo ver gekomen zijn, willen we toch niet naar huis zonder dat strand te zien, dus besluiten we om toch nog maar die kilometer te lopen .... Ook deze weg is adembenemend mooi. We wandelen via een kleine weg boven op de bergtop tussen de schaapjes in de richting van de kust. Plots wordt de verharde weg, gewoon wit zand .... we doen onze slippers uit en voelen het warme zand onder onze voeten. Een beetje later zien we Wharariki Beach voor onze ogen verschijnen, met goudgeel strand, geflankeerd door grotten, duinen en rots bogen. Het lijkt wel een grote zandwoestijn en ook hier zijn we alleen.

Blijkbaar zouden hier ook tamme zeehonden rondlopen maar daarvoor zijn we jammer genoeg te laat - de zee komt net op. Had ik maar wat beter gekeken naar die wegwijzers ... Ach ja, we klagen niet want het was echt een mooie tocht die we voor geen geld hadden willen missen! Bij het naar huis rijden komen we voorbij en bordje 'Old man in the rock' en dit wijst naar een weiland. Ik maak nog de opmerking dat de wind het bordje waarschijnlijk heeft verdraaid maar Marleen merkt op dat het weldegelijk in de juiste richting staat en  jawel op de rotsen kunnen we een gezicht zien ... of het nou een oude man is, laten we in het midden maar een gezicht is het zeker.