Waitangi - Kerikeri

Ons bioritme is nog steeds niet in orde want om 7u zijn we al weer wakker. Bovendien blijkt dat ik door die verkoudheid heel de nacht gesnurkt heb, waardoor Marleen veel wakker heeft gelegen. Gelukkig staat er vandaag een rustig dagje gepland. Na het ontbijt rijden we naar Waitangi, een nationaal park en de plaats waar het verdrag werd getekend dat de basis vormde voor de huidige Europese-Maorigemeenschap en waar de moderne geschiedenis van Nieuw-Zeeland begon. We wandelen door een dichtbegroeid mangrovewoud met metershoge bomen. Er zitten zoveel krekels en vogels, dat het een luidruchtige ervaring is. Maar ... het is hier aangenaam koel en dat doet deugd, want de zon in Nieuw-Zeeland brandt verschrikkelijk. Niet dat we klagen want morgen zou het gaan regenen .... Het pad komt uit bij de bijna 35m lange Maori oorlogskano (Waka Ngatokimatawhaorua) - de grootste ter wereld, waarin plaats is voor 80 krijgers. Deze wordt tegenwoordig enkel bij bijzondere gebeurtenissen te water gelaten. Het fijne houtsnijwerk is werkelijk prachtig en beeldt voorouders uit. Ook het landschap is hier adembenemend mooi. Uitgestrekte, perfect onderhouden grasvelden met indrukwekkende, hoge bomen. Hiervandaan hebben we een prachtig uitzicht over de Bay of Islands. Voorbij het boothuis leidt de weg naar het Treaty Huis. Dit zou de belangrijkste bezienswaardigheid van het park moeten zijn. Het is een mooi wit, houten gerestaureerd huis in Engelse 19de eeuwse bouwstijl en ooit het verblijf van de president James Busby die een belangrijke rol vervulde bij de ondertekening van het verdrag. Wij zijn echter meer gecharmeerd door het Whare Runanga, het meest bezochte Maori-huis van het land. Het woord 'huis' is misschien wat misleidend want deze Maori-huizen zijn eigenlijk échte kunstwerken en dit is een uitstekend voorbeeld. Het werd in 1940 gebouwd en is voorzien van rijk versierde, houten panelen, gedoneerd door grote stammen.

We raken in gesprek met een jongen uit Sri Lanka die al een tijdje in Nieuw-Zeeland woont en hij speelt even model voor mij - ik dus gelukkig, toch een 'mens' gefotografeerd - ook al heeft hij dan niets te maken met de Maori cultuur. We nemen even de tijd om thee met gebak (wortelcake) te nuttigen aan een mooi aangelegd vijvertje alvorens we naar de volgende bezienswaardigheid trekken. Marleen besluit met lood in de schoenen om eindelijk ook eens achter het stuur te kruipen. Het is ook voor haar even wennen en net als ik, wil ze af en toe al eens schakelen, kijkt ze naar de andere kant als ze haar gordel wil aandoen en is het inschatten van de grootte van de wagen wat moeilijk. Maar na een kwartiertje, rijdt ze alsof ze nooit anders gewend is. We rijden naar Kerikeri. Hier maken de glooiende heuvels plaats voor windbrekers die bescherming bieden aan druivenranken, citrus- en kiwipantages waar het gebied om bekend staat. Het is een gezellig dorpje met vele winkeltjes en restaurantjes dus we besluiten hier te gaan lunchen. We kiezen een tafeltje onder de druivenranken en bestellen gamba's met een slaatje en lookbrood - subliem lekker! Met ons buikje vol gaan we wat Maoricultuur opsnuiven. De 'Stone House' is 's lands eerste stenen gebouw dat in 1836 werd voltooid. Nu is er een winkeltje in gevestigd waar we de eerste souvenirs kopen. Een beetje verder staat het oudste, nog intacte houten huis van Nieuw Zeeland, het Kerikeri Mission House of Kemp House, genoemd naar de familie die er meer dan 140 jaar heeft gewoond. Een lieve Maori vrouw waarmee we in gesprek komen, wil wel even poseren voor de foto. De Maori zijn de oorspronkelijke inwoners van Nieuw-Zeeland. Voordat de Europeanen naar Nieuw-Zeeland kwamen, droegen vele, zo niet zelfs alle hoog aangeschreven Maori’s zogenaamde moko’s, een permanente versiering van het lichaam en het gezicht. Deze Maori tattoos bestaan al meer dan duizend jaar en werden oorspronkelijk geplaatst met verschillende soorten beitels, gemaakt van de botten van de albatros. Voor de Maori staat het ontvangen van de moko voor het oversteken van een belangrijke grens, bijvoorbeeld de overgang van kind naar volwassene, en wordt begeleid door vele rituelen. De tattoo diende tevens voor de toegang van de ziel in het dodenrijk. Een niet getatoeëerde overledene vond nimmer rust. In de Maori tattoo, die is opgebouwd uit fraaie, cirkelvormige patronen, zit een code verwerkt waaraan men de afkomst en rang van de drager herkennen kan, maar ook bijvoorbeeld de huwbaarheid, vruchtbaarheid en schoonheid. 

Onze laatste stop voor vandaag zijn de Rainbow Falls. Ze staan in geen enkele reisgids vermeld dus we stellen er ons niet zoveel van voor maar we worden aangenaam verrast. Het water raast meters naar beneden tussen de prachtige begroeiing. Het is er zeer rustig, behalve wat 'locals' die er komen zwemmen, zijn er geen toeristen te bespeuren. We rijden terug naar Pahia en trekken nog even de stad in om wat inkopen te doen voor ons avondmaal. Morgen staat er een drukke dag op het programma.