Hokitika - Ross - Franz Josef Glacier

Vandaag is het een grote dag voor Marleen - de dag waar ze zo lang naar heeft uitgekeken. We rijden immers naar Hokitika, de vroegere woonplaats van haar dochter Jessy. Ze is echt benieuwd hoe het er 15 jaar later zal uitzien. Hopelijk wordt het geen teleurstelling voor haar. Het weer is lichtjes omgeslagen want ondanks het zonnetje is er nu vrij veel bewolking. We duimen dat het niet gaat regenen want dat zou nu toch jammer zijn. We rijden Greymouth uit, verder de Goldcoast af. Even twijfelen we of we zelf zouden proberen wat goud te vinden, maar we gaan er van uit dat al het goud al wel gevonden is ... Van zodra we Hokitika binnenrijden, valt de oude klokkentoren meteen op. Deze staat centraal in het historisch centrum, de Hokitika Heritage Area. We parkeren de auto en wandelen naar het stand waarover Marleen me zoveel heeft verteld. Het ligt vol drijfhout dat uit de zee komt en heeft toch wel iets speciaals. Veel kunstenaars gebruiken dit harde hout voor hun kunstwerken. Her en der staan er ook grappige objecten, zoals een stenen fauteuil aan het strand.

In de jaren 1860 werd er in dit stadje meer goud verhandeld dan waar ook aan de West Coast. Hokitika werd echter niet enkel bekend door het goud maar ook door het 'greenstone' - nefriet of Pounamu, een soort jade dat hier in rivieren wordt gevonden en dat veel kunstenaars hierheen heeft gelokt. In de jade factory kunnen we de slijpers aan het werk zien. Er worden voornamelijk figuren uit geslepen die te maken hebben met de Maori's. Een vorm van een vishaak, de Hei Matau, die vooral voorspoed en gezondheid moet brengen. Een vorm van een gedaante met de staart van een vis, het lijf van een man en de kop van een vogel, de Manaia. Deze vorm brengt de lucht, het water en de aarde samen in balans en zorgt er voor dat je sterker wordt. Hokitika is echt het centrum van oude ambachten waar we ook glasblazers aantreffen. Het is tot op heden het leukste stadje dat we zijn tegengekomen met toffe winkeltjes en café's. Volgens Marleen is het kleine centrum nagenoeg hetzelfde gebleven als 15 jaar geleden, het is alleen wat sjeiker - mooiere winkels. Hier kopen we dan maar alvast enkele souvenirs voor vrienden en familie thuis. We rijden verder naar Ross, onze volgende stopplaats. Ook hier worden we teruggebracht naar de lang vervlogen dagen van de goudkoorts. In het oude bankgebouw, een klein houten wit huisje, kan je een pan huren om goud te gaan zoeken - grappig! In 1907 werd hier namelijk de 'Honorable Roddy' gevonden, een goudklomp van 2,8 kg, de grootste van Nieuw-Zeeland tot nu toe.

We hebben nog heel wat kilometers te gaan naar Fox Glacier dus besluiten we wat gas te geven. De weg is echter redelijk steil en met zoveel bochten na elkaar dat het niet echt opschiet. Langzaam maar zeker - vooral als we de plakaten langs de weg passeren met de tekst 'You are a long time death, so why the hurry'. Dat kan tellen als reclameslogan om mensen trager te doen rijden! Langs de weg hebben de paars-witte agapanthussen plaats gemaakt voor prachtige oranje bloemen. Heel anders maar even kleurrijk! We lunchen in Whataroa, de verblijfplaats van de bijzonder vogel, de Kotuku of de grote zilverreiger. Zelf zien we de beestjes echter niet want de broedplaatsen liggen uiteraard niet in het centrum. Daarna staat Franz Josef Glacier Valley op het programma. Hier zou de gletsjer met dezelfde naam écht de moeite zijn. Volgens de reisgidsen is deze zelfs mooier dan de Fox Glacier. We hebben gelezen dat het mogelijk is om per helikopter naar de gletsjer te gaan maar wanneer we de prijzen zien - 399 NZD voor 10 min vlucht + 2 u geleide wandeling op de gletsjer zelf, passen we hiervoor. We besluiten dan maar te wandelen. Op de parking zien we hem in de verte al liggen. De wandeling duurt 1u 30min dus moeten we voorbereid aan de tocht beginnen; slippers en rok uit - bergschoenen en lange broek aan. Je weet maar nooit of het weer zal omslaan. Marleen komt hier tot de ontdekking dat ze haar vest verloren is - waarschijnlijk in Hokitika ergens laten liggen want toen scheen het zonnetje nog.  In de fantasierijke mythologie van de Maori's heet de gletsjer 'Nga roimata o Hine hukatere', de tranen van het lawinemeisje. Volgens de legende haalde de op avontuur beluste Hine haar geliefde ertoe over, een berg te beklimmen maar daarbij verongelukte hij. De goden lieten de tranen van de treurende Hine bevriezen tot ijs van de gletsjer. We wandelen op de uitlopers van de ooit 13 km lange gletsjer die in 1931 nog door het raam van de St. James Anglican Church bewonderd kon worden. Daarna trok de gletsjer zich meer dan 1500 m terug. Het is een mooie wandeling tussen de hoge bergketens met watervallen en rivieren. Ze brengt ons tot net voor de gletsjer. Jammer dat de zon achter de wolken zit want dan zou het ijs pas echt schitteren. Ook zonder zon is de aanblik van de Franz Josef Glacier echter indrukwekkend.

Tegen 6u komen we aan in Fox Glacier. Wanneer ik de sleutel ga halen in het kleine kantoortje, krijg ik een storm van vragen maar ik begrijp er niks van. Ik kan er maar niet van over dat ik dat Nieuw-Zeelands Engels van geen kanten versta. Marleen is blij dat ik dat ook zo ervaar want zij heeft er net als ik ook problemen mee. Na 2 keer vragen om te herhalen lukt het meestal wel want de Nieuw-Zeelanders zijn behulpzame mensen en spreken dan wat langzamer. Morgen weer een lange dag met heel wat kilometers, dus vroeg naar bed.