Milford Sounds

Vroeg uit de veren voor onze tocht naar het 'Fjordland National Park'. Dit park is wat het landschap betreft het spectaculairste park van Nieuw-Zeeland maar het situeert zich ook in één van de regenrijkste gebieden ter wereld. Gelukkig voor ons is het vandaag volledig droog, de lucht is blauw en de zon komt reeds door de wolken. Om kwart voor 8 arriveert de bus voor ons hotel - een luxueus ding, speciaal ontworpen voor een ritje op de Milford Road. De zetels staan schuin naar het raam gericht om de omgeving beter te kunnen zien en de wanden en het dak zijn volledig uit glas zodat we de adembenemende toppen van de met sneeuw bedekte bergen boven ons hoofd kunnen bewonderen. Curlz is onze gids voor vandaag en zij vertelt ons onderweg heel veel over het landschap. Zo hebben we reeds verscheidene malen gezien dat er heel veel hellingen zijn met dode bomen. Zij vertelt ons dat dat komt door de lawines die nu 'beheerst' worden veroorzaakt. De wegen op de bergpassen worden vaak afgesloten in de winter, vanuit helikopters worden explosieven gegooid op die plaatsen waar een lawine naar beneden dreigt te vallen. Op die manier vinden er veel minder ongevallen plaats. Bij de 'Mirror Lakes' houden we halt om de reflecties van de bergtoppen in deze kleine meren te bekijken en aan het 'Lake Fergus' worden we beloond met prachtige vergezichten op gletsjers, bergen en kolkende bergriviertjes.

Wanneer we aan de smalle 'Homer Tunnel' komen, moeten we wachten voor het rode licht. Naast ons zien we een wagen met op het dak twee vogels - dat blijken Kea's te zijn. De kea is op het eerste gezicht donkergroen, maar als hij opvliegt, wordt het knaloranje onder de vleugel zichtbaar. Deze brutale papegaaien hebben het gemunt op de ruitenwissers en rubberen strips van voorbijrijdende auto's, die ze met hun vlijmscherpe snavels in een oogwenk in kleine stukjes hakken. Wij hebben echter geen last van hun bizarre gedrag, want we mogen enkele minuutjes later door de 1200 m lange tunnel. Deze is nu verlicht maar in de winter is het hier pikdonker omdat er dan gletsjerwater door de tunnel sijpelt en dat is levensgevaarlijk. We komen er weer uit in de 'Cleddau Canyon'. Na een prachtige rit van ongeveer 2 uur komen we aan te Milford. Ons schip de 'Milford Mariner' ligt al te blinken in de kleine haven met op de achtergrond het geweldige en mysterieuze landschap van de 'Milford Sounds'. Wow, wat is het hier mooi! Majestueuze bergtoppen torenen hoog uit boven de weelderige regenwouden in het westen en de beukenbossen in het minder vochtige noorden. We zijn sprakeloos wanneer we de kaarsrechte, steile klippen meer dan 1000 m hoog uit het water zien oprijzen.

We zien zelfs een groepje zeehonden zonnen op de rotsen. Milford Sounds heeft een lengte van 15 km, een diepte van 290 m en de monding is slechts 120 m breed.  De omvang van de bergen om ons heen zijn moeilijk te bevatten maar wanneer er een boot van dezelfde grootte als de onze in de verte voor een bergmassief passeert, zien we pas goed hoe gigantisch groot hier alles is. De fjorden hebben slechts één groot nadeel waar iedereen het blijkbaar over eens is: de verschrikkelijke 'sandflies'.  Meer dan ergens anders in Nieuw-Zeeland slagen deze kleine vliegjes erin je het leven zuur te maken. Voor de Maori's, de oorspronkelijke inwoners van Nieuw-Zeeland, is het geen toeval dat de zandvliegen Fjordland teisteren. Volgens één van hun vele mooie legendes loste één van hun goden de vliegjes daar om te verhinderen dat mensen er al te lang zouden blijven. Alleen op die manier zou de natuurlijke pracht van het fjordengebied bewaard kunnen blijven. Ikzelf heb er geen last van gehad, maar de kleine bloedzuigende  monsters hebben Marleen weer te pakken. Ze had alles ingesmeerd, behalve .... haar oorlelletje en haar hoofdhuid. Tja, elk plaatsje is goed voor deze uitgedroogde vampiers. Dat is weer goed voor enkele dagen krabplezier! Onderweg komen we voorbij een prachtige waterval. De kapitein van het schip vaart bijna tot tegen de rots zodat we een goed zicht hebben op de kolkende watermassa die met een enorme kracht in het meer dondert.

We varen tot aan de Tasman Zee en draaien dan terug. Na 2 uurtjes zit onze boottocht er jammer genoeg op en moeten we opnieuw de bus op naar Te Anau. We gaan langs dezelfde weg terug maar dat is niet erg want nu is het licht helemaal anders waardoor het landschap er ook helemaal anders maar minstens even sprookjesachtig uitziet als vanmorgen. We stoppen nog wel even bij de 'Chasm',  een stroom water die de rotsen dermate heeft uitgesleten zodat er een bizar landschap is ontstaan. We wandelen door het tropisch regenwoud maar zonder regen dit keer - joepie! We zijn het er beiden over eens - het was echt een onvergetelijke ervaring en tot nu toe één van de mooiste dagen van onze vakantie.