Te Anau

Vandaag verlaten we Queenstown voor een korte rit naar Te Anau  (± 186 km). We laten de zon achter ons en doorkruisen het gebergte naar de andere kant waar het jammer genoeg opnieuw grijs is. In Kingston maken we een kleine stop bij het station van de nostalgische stoomtrein 'Kingston Flyer'. Het mooie treintje staat vertrekkensklaar en een dame is het nog even aan het opblinken.

Verder is er niets te zien dus rijden we verder. De bedden van gisterenavond waren verschrikkelijk waardoor Maleen niet veel geslapen heeft en nu ook veel pijn in haar rug heeft.  In Five Rivers is het dus tijd om even te stoppen voor de dagelijkse cappuccino met skinny milk en sweetners (ti's het idee dat telt hé). Het is een gezellig café met een leuk winkeltje. Nog wat cadeautjes voor de familie inslaan .... mmmm blijkbaar iets te veel gekocht want visa wordt geweigerd ... straks in de automaat eens proberen. Tja sinds we ontdekt hebben dat de dollarkoers toch iets lager is dan we gedacht hadden, blijkt alles hier veel goedkoper - misschien heb ik een keertje teveel gezegd 'daar kunnen we ni voor sukkelen'! Al die uitstappen kosten wel veel geld natuurlijk maar ja als we die niet doen, zien we niets en we komen hier maar één keer in ons leven. Rond de middag arriveren we al in Te Anau. Ons motel ziet er tof uit en is dicht bij het meer gelegen. Er zijn slechts twee uitstappen die de moeite zijn in dit gebied en ook hiervoor moeten we weer betalen want ze zijn beide met de boot en kunnen dus niet individueel gedaan worden. We boeken ze beide tegelijkertijd zodat we toch 4% vermindering krijgen. De eerste uitstap is vanmiddag om half 5, maar we gaan maar al richting stad om nog snel iets te eten. Eindelijk zie ik de Pavlova op de kaart staan - het beroemde Nieuw-Zeelandse dessert .... dat moet ik nu toch eens proeven. Wanneer ze het dessertje brengen, ben ik aangenaam verrast ... het ziet er hemels uit, een mooie taartpunt van merengue met bosbessen, vanilleijs en slagroom. Het smaakt ook hemels!

Na de lunch gaan we nog snel even langs de apotheek voor een speciaal middel tegen de zandvliegen. We hebben er al zoveel over gehoord maar ze nog niet gezien. Tijdens onze excursie zou daar blijkbaar verandering in komen, volgens de dame van ons hotel. Je ziet ze nauwelijks maar ze zijn massaal aanwezig. Zandvliegen zijn erg lastige parasieten. Wie gevoelig is voor de beten van deze beestjes loopt na een steek zeker 72 uur te krabben. Die nare bijtertjes hebben ons dus al wel gevonden en geprikt want zowel Marleen als ikzelf hebben steken op onze voeten en armen waarvan de jeuk al dagen aanhoudt. Helemaal ingepakt (bottines, jeans, T-shirt met lange mouwen, fleece en regenvest aan) en helemaal ingesmeerd met van die vettige deed, stappen we op de boot richting Glowworm Caves. Het regent pijpenstelen en het is slechts 13 graden! Wanneer we halverwege het meer zijn klaart de hemel weer op en schijnt de zon opnieuw. Aangekomen bij de Aurora Caves, worden we in groepjes van 13 verdeeld. Wij zijn bij de eerste groep en vertrekken onder begeleiding naar de grot, die 12.000 jaar oud is. De ingang van de grot is heel laag waardoor we ons flink moeten bukken maar even later kunnen we weer rechtstaan. Dit deel van de grot noemen ze de kathedraal omdat ze hier 20 m hoog is - het hoogste punt in de grot en de beste plaats volgens onze gids mocht er een aardbeving plaatsvinden. Verschillende watervallen storten hier met grote kracht naar beneden. Voorzichtig wandelen we achter elkaar de grot door en zo komen we aan een klein bootje waar we met z'n allen net inpassen. We krijgen nog enkele richtlijnen; handen en benen in de boot houden, volledige stilte en geen licht aansteken. Daarna glijdt de boot de duisternis in richting Glowworm Cave. Aan het plafond van de grot zien we duizenden kleine, appelblauwzeegroene lichtjes. Aan deze lichtjes hangen ragfijne draadjes die we hier in het donker uiteraard niet kunnen zien. Het licht van de gloeiworm trekt de insecten aan en deze blijven kleven aan de draden die een soort van verdovingsmiddel bevatten waardoor de insecten geen schijn van kans maken. De gloeiworm trekt het insect naar boven, doodt het en zuigt al het sap uit hun lijf. Erg lang leven de gloeiwormen echter niet. De volwassen beestjes leggen elk zo'n 130 eitjes. Deze komen 3 weken later uit en de gloeiworm maakt zijn nestje. Van zodra hij 30 à 40 mm groot is (na ongeveer 9 maanden) wordt het een pop. Na 12 à 13 dagen wordt het een volwassen vlieg. Van zodra de vlieg uit de pop komt, legt hij eitjes en sterft. Wanneer we terug naar de uitgang wandelen zien we onderaan in de grot de ragfijne draadjes hangen, prachtig om zien ... Jammer genoeg mogen we in de grot geen foto's nemen maar ik heb deze keer wel een CD rom gekocht met de foto's van in de grot - ben benieuwd hoe de kwaliteit zal zijn. Ons anti-zandvlieg middel werkt blijkbaar prima want we hebben er geen van beide last van gehad. Al bij al was het toch nog een leuke dag want we hadden nog meer regen verwacht. Alhoewel Marleen de kriebels krijgt van al die ongemanierde Chinezen die hier rondlopen, gaan we 's avonds bij de Chinees eten - dat is eens iets anders dan gewoonlijk. Daarna vroeg naar bed want morgen moeten we om half 8 reeds paraat staan voor onze tocht naar de Milfort Sounds.