Moeraki Boulders - Oamaru

Het opstaan valt ons zwaarder en zwaarder maar tot 's middags in bed liggen is geen optie en de wekker loopt om 7u15 af. Het zonnetje schijnt in Dunedin maar we trekken vandaag verder naar Twizel (± 282 km). Bij aankomst in Dunedin hebben we gekozen voor het strand met als gevolg dat we de stad niet echt gezien hebben. Vanmorgen rijden we dus nog even naar het treinstation want dit zou het meest gefotografeerde gebouw in Nieuw-Zeeland zijn vanwege zijn prachtige bouwstijl. Volgens de dame op de boot gisteren is het zeker de moeite om eens een kijkje te gaan nemen. Het station dateert van 1906 en is inderdaad een mooi gebouw. Het is echter het interieur dat écht de moeite is met glas-in-lood ramen, Royal Doultan tegels, mozaïek en koperwerk. We wandelen nog even naar het Octagon plein omgeven door statige bouwwerken. We zijn echter niet echt onder de indruk van deze stad met zijn Schotse bouwstijl en besluiten dus maar te vertrekken. We stoppen opnieuw na 80 km bij de 'Moeraki Boulders', waar we aan het strand talrijke, ronde zwerfkeien zien. Volgens de Maori-legende zijn deze opmerkelijke ronde rotsen manden met voedsel en zoete aardappels die na een schipbreuk aan land zijn gespoeld. De wetenschappelijke verklaring is dat ze gevormd zijn door de eroderende kliffen aan de kust. Het zijn ophopingen van mineralen in de kleiachtige zeebodem die meer dan 50 miljoen jaar geleden zijn ontstaan.

Deze rotsformaties zijn echt wel bijzonder - alleen jammer van al die Chinezen die ook de weg naar hier gevonden hebben. Marleen en ik hebben beide de neiging om ons demonstratief in beeld te zetten van elke Chinees met fototoestel. Het is echt ongelofelijk dat volk .... die zien naar niets of niemand en als ze kunnen, zouden ze nog mee op onze foto gaan ook! Bovendien is de rust compleet verstoord wanneer ze ergens verschijnen - dat gekakel ... een bende kippen is er niets tegen! Zouden we nu echt racisten geworden zijn? We rijden verder naar Oamaru. Dit is echt een buitengewone en intrigerende stad aan de oostoever van de Friendly Bay en we besluiten hier dan ook iets langer te vertoeven. Dankzij de welvaart in de jaren 1860-1890 en de ontdekking van eenvoudig te bewerken kalksteen, creëerden de kolonisten een nederzetting met indrukwekkende bouwwerken. De bouwstijlen variëren van victoriaans tot venetiaans. Het doet ons heel erg denken aan Canterbury en er is zelfs ook een echt Engels theehuis en een prachtige tuin met kleurige bloemen. In deze stad is er ook een kolonie blauwe dwergpinguïns te bewonderen maar dan wel met zonsondergang want tijdens de dag zitten de beestjes allemaal op zee. Het is wel grappig dat er langs de weg overal bordjes staan met de tekst 'Pinguïns crossing - slow' .... we hopen toch nog even dat we geluk hebben en dat er een pinguïn moe gevist is en naar huis komt maar jammer genoeg zien we er geen enkele die de straat oversteekt.

Na de lunch rijden we verder naar Twizel door weer een totaal ander landschap. We wanen ons echt in een western .... en verwachten elk moment indianen te zien opduiken boven aan de kale rotsen die ons omringen. In de hele omgeving is geen levende ziel en geen huis te bekennen. Het is een prachtige weg en in december en januari zouden de velden vol staan met lupinen in alle kleuren. Door de droogte hier de laatste weken zijn alle bloemen spijtig genoeg al uitgebloeid en is alles nu dor en droog. Maar net dat maakt deze weg nog indrukwekkender - heel het landschap, zo ver je kan zien, heeft één en dezelfde kleur. Nergens is er een plaatsje langs de weg waar we kunnen stoppen en bij het eerste tankstation denken we eindelijk dat we een plas stop kunnen inlassen ... staat daar toch wel een mega grote plakkaat met de tekst 'No toilets here'! Waarschijnlijk zijn wij niet de enigen die dringend moeten! Gelukkig is er verder op een klein dorpje met public toilets ... oef net op tijd! Wanneer we in Twizel aankomen is het reeds 5 u dus checken we in en wandelen daarna naar het stadje. Het voormalige mijnwerkersstadje is zo klein dat we er in een mum van tijd doorgewandeld zijn. Veel is er dus niet te zien en te beleven maar er is wel een subliem Thaïs restaurantje en meer hebben we niet nodig! Wanneer we terug wandelen naar onze blokhut, wordt de lucht heel donker en we zijn nog maar net binnen of de regen vat met bakken uit de hemel .... dat is weeral even geleden. Hopelijk is het morgen opnieuw warm voor onze laatste dag.