Bac Ha - markt Can Cau

Gisterenavond bij aankomst op het station stond onze trein al klaar. Bij het inspecteren van de coupés wordt al snel duidelijk dat deze trein een pak hygiënischer is dan de vorige. Op het eerste gezicht geen beestjes ... behalve dan hier en daar een mug. Ik deel de coupé met Arthur, Agnes en Tommy en slaap op het bovenste bed deze keer. Annelies en Fabby zitten in de coupé naast ons. De trein vertrekt om 9u en rijdt al schokkend heen en weer, op en neer het station uit. Nog nooit heb ik een trein zo voelen bewegen. Mijn avondeten komt bijna naar boven maar heb natuurlijk geen touristilleke bij. Probeer wat te slapen maar dat lukt niet. Rond een uur of twaalf even naar toilet en daarna val ik toch in slaap. Na aankomst met de nachttrein in Lao Cai gaan we eerst ontbijten met onze plaatselijke gids Hung. We mogen hem ook Johnny noemen zegt hij - naar Johnny Depp één van z'n favoriete acteurs. Daarna rijden we door het stadje Bac Ha naar de plaatselijke markt van Can Cau, een tocht van 2,5u door de bergen. De omgeving is prachtig, uitgestrekte terrassen met rijst en andere vegetatie zorgen voor een mooi kleurenspel in groene tinten.

Er wordt hier heel veel fruit gekweekt, zoals bananen, ananas, mango etc .. om naar China te exporteren want de Chinese grens is vlakbij. Zowel onze gids als de chauffeur zijn coole gasten maar de chauffeur is naar mijn gevoel een beetje te cool want de hele tijd heeft hij zijn smartphone in de hand terwijl hij met één oog op de weg de scherpe haarspeldbochten neemt. Af en toe gebruikt hij zijn claxon die je volgens mij boven op de berg nog hoort! Ben heel blij als we eindelijk op onze bestemming aankomen. De zaterdagmarkt van Can Cau wordt voornamelijk bezocht door de Flower Hmong. Deze stam is van oorsprong Chinees en ze wordt zo genoemd omdat de vrouwen van de minderheid zich in bijzonder kleurrijke kledij hullen, net bloemen. Wanneer we uitstappen worden we aangesproken door allerlei dames die hun spulletjes aan de man willen brengen. Mijn favoriete kleuren paars en blauw zijn alom tegenwoordig dus het is moeilijk te weerstaan.

Onder een afdakje wordt eten bereid waar de marktgangers hun honger kunnen stillen. 'Pho' (noedelsoep) is favoriet maar er staan ook meer exotische gerechten op de kaart waarbij diverse ingewanden niet ontbreken. Oude vrouwtjes knabbelen aan een stengel suikerriet en trachten ons dit ook te verkopen. Dit is puur genieten ... mensjes kijken! Sommige willen wel op de foto anderen laten duidelijk verstaan dat ze er niet van gediend zijn. Na een uurtje ronddwalen op de markt is het gedaan met de pret. Andreas stuurt Bart om ons te melden dat het tijd is, terwijl we eigenlijk nog 15 min langer hadden maar mijnheer heeft het gezien en wil terug naar Bac Ha. Daar gaan we lunchen. Hung zegt me alles mee te nemen maar Andreas zegt de anderen alles in de bus te laten. Even verwarring maar zoals gewoonlijk heeft Andreas het weer bij het verkeerde eind. We logeren in het hotel CongFu waar we ook lunchen dus alles moet mee. Na de lunch trekken Annelies en ik er alleen op uit. Een oud vrouwtje tracht de straat over te steken en Annelies schiet haar ter hulp. Ze heeft een bochel en kijkt dus naar de grond. Wanneer ze aan de overkant komen wil Annelies haar loslaten maar het oude vrouwtje klampt zich aan haar vast want ze wil ook nog een trapje op. Annelies ondersteunt haar dus heel geduldig en zegt dan 'ok now'? Schrikt dat vrouwtje haar daar een bult want ze wist niet dat Annelies aan haar arm hing - waarschijnlijk dacht ze dat het haar dochter was. Maar ze is haar wel dankbaar en groet ons wanneer we verder gaan. Kindjes lachen ons verlegen toe en poseren gewillig voor de camera.

We dwalen door het stadje en zien een kleine zandweg omhoog. We besluiten deze te nemen op zoek naar een Hmong dorpje. Halverwege de weg zien we een paard en kar met daarop vier mensen, twee Vietnamezen en twee toeristen. De vrouw roept ons toe of we zin hebben om mee te gaan. Dat laten we ons geen twee keer zeggen en springen op de kar. Waar we heen gaan weten we op dat moment nog niet maar dit is wel avontuur. .. Monique en Maurice komen uit Québec, Canada en zijn al 10 weken in Azië op rondreis. De paardenmenner nodigt ons uit bij hem thuis. Daar zit zijn moeder een echte Hmong vrouw voor de deur te huilen. Het arme vrouwtje is gisteren gevallen en haar arm is helemaal opgezwollen en volgens ons gebroken.

Ze kan pas maandag naar het ziekenhuis ocharme! Ik geef haar een pijnstiller maar ja lang zal dat natuurlijk niet duren of het arme schaap heeft terug pijn. We worden in het huis uitgenodigd voor een maiswijn ... kleine glaasjes worden bovengehaald en tot drie maal toe gevuld nadat we ze telkens ad vundum uitdrinken. De gastvrijheid is enorm en we zijn blij dat we op de kar zijn gesprongen want dit maak je niet alle dagen mee.

We wandelen verder door het dorp langs rijstvelden waarop de boeren aan het werk zijn. Bij een volgend huis gekomen, worden we weer binnengeroepen en aan een laag tafeltje gezet. Opnieuw wordt er maiswijn boven gehaald. De man 'ontsmet' zijn kleine glaasje met de maiswijn en geeft ons een borrel die we uiteraard opnieuw ad vundum moeten opdrinken. Weigeren is geen optie want dat is onbeleefd. De man in kwestie begint dan uitbundig te dansen en muziek te spelen en dan moeten wij het hem nadoen. Met al die schnaps is dat geen probleem! Het is een vreemd instrument maar Annelies bespeelt het alsof ze het al jaren doet, dansje inclusief!

Dan komt de vrouw des huizes er ook nog even bijzitten in haar traditionele klederdracht. Eerst is ze wat verlegen en wil ze niet maar Monique kan haar overtuigen. De gids die ons vergezelde is ondertussen zo zat als een patat en krijgt op de terugweg de slappe lach. Het werkt zo aanstekelijk dat ook wij plat liggen van het lachen en eigenlijk weten we niet waarom. In zijn waterflesje zit geen water maar wel maiswijn van de paardenmenner, dus af en toe zal hij hier eens aan genipt hebben denken we. Ondertussen is het al laat en komen de boeren allemaal van het veld terug naar huis. Dit vrouwtje is zo moe na haar werkdag dat ze er even bij gaat zitten maar haar glimlach is nooit ver zoek.

We zien ook vrouwen die met scherpe messen in de weer zijn om het eten klaar te maken. Hier en daar hebben ook kleine kindjes zo'n mes in de hand. De normen liggen hier toch helemaal anders dan in België. Wanneer we terug bij het hotel komen nemen we afscheid van Monique en Maurice - hopelijk zien we ze later op de reis nog eens terug - hele fijne mensen. Dankzij hen hebben we een super leuke dag gehad dus besluiten we om de gids mee te betalen. Daarna gaan we op zoek naar een leuk restaurantje en zien Fabby en Bart op een terrasje zitten. Fabby wil graag een witte wijn maar die hebben ze niet dus krijgt ze rode. Even later bij het eten vraagt ze nog een glas rode maar krijgt ze als antwoord dat ze geen rode hebben en of witte ook goed is. Vietnamezen ... vreemd volk! Enfin even later brengt hij dan toch een glas rode - nog ergens een flesje gevonden zeker? Na het eten zakken we af naar een ander terrasje voor een cappuccino. Deze staat op de kaart maar de kelner weet eigenlijk niet zo goed wat het is. Enfin even later brengt hij een drankje in drie laagjes maar het blijkt wel lekker te zijn. Ik hou het bij een gembertheetje en Fabby, jaloers op onze verhalen van de maiswijn, wil dat ook wel eens proeven en bestelt er eentje voor bij de koffie. Krijgt ze daar een heus waterglas met maiswijn. Wij weten wie er goed zal slapen vannacht!

 

Posted with Blogsy