zondag 6 april 2014

Ho Chi Minh City

De grote dag is aangebroken. Vandaag laten we alle kopzorgen voor wat ze zijn en stellen we ons open voor drie weekjes onbezorgd genieten. Om half 7 vertrekken we met de bus naar Schiphol en ontmoeten we al onze medereizigers. Met Bart uit Dendermonde, Katrien en Jan uit Willebroek hadden we reeds een Vietnamees etentje de week voor ons vertrek. Arthur, Agnes en Tommy komen uit Puurs en Fabby is van Gent. Met 9 zijn we om aan ons groot avontuur te beginnen. De vlucht naar Hong Kong duurt 12 uur en verloopt vlotjes. We brengen de tijd door met bijkletsen, lezen, eten en filmpjes kijken. Cathay Pacific is pure luxe, alles is te verkrijgen. Hongertje? Dan zorgen ze toch gewoon voor wat noodles tussen de maaltijden door. Bij aankomst in HongKong staat er een lange rij voor de gate naar Ho Chi Minh City. Met een onschuldig gezichtje ritsen we met ons vieren tussen de rij wachtende mensen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ze kijken wel even maar iedereen laat ons begaan. Bart heeft echter pech want de steward zegt hem kordaat dat hij achteraan de lange rij moet aanschuiven. Voor ons staat er een Chinees dametje die ons haar 'extra laat' kerstgeschenkje toont, ze komt van Italië en heeft een panetone bij, een soort Traditioneel gebak. Annelies zegt ah dat is een 'panelone' waarop het dametje spontaan in lachen uitbarst. Volgens haar is een panelone een pamper. Hilariteit alom. Er zijn mensen van allerlei pluimage maar hier in Hong Kong kijken we onze ogen uit. Elegant geklede dames, vaak in merkkledij, met sportschoenen en dan liefst nog met kanten mini kousjes, jonge meisjes op high heels in fluo kleuren die met moeite kunnen stappen ... ja 'mensjes kijken' is onze favoriete bezigheid in afwachting van onze volgende vlucht. De tijd vliegt voorbij maar iedereen is moe. De tweede vlucht duurt gelukkig slechts 1,5 uur. De hitte komt ons tegemoet van zodra we het luchthavengebouw buiten komen, dat is weer even wennen. Onze gids Andreas staat ons al op te wachten. Van zodra we met hem kennis maken, is ons al duidelijk ... dit is geen Fabian. We zijn verwend geweest wat de gids betreft op onze vorige reis. We moeten nog geld afhalen en vragen hem hoeveel Vietnamese Dong we krijgen voor 1 euro. Hij antwoordt niet echt en stuurt ons naar de ATM. Weten wij veel hoeveel we best afhalen. We gaan voor 2 miljoen - blijkt dat helemaal niet zo veel te zijn - amper 70 euro! Met een klein busje rijden we dwars door Ho Chi Minh city, het vroeger Saigon. Deze stad telt zeven miljoen inwoners en is het commerciële centrum van Vietnam. Eerste indruk: druk, en lawaaierig. Tienduizenden brommertjes rijden veelvuldig toeterend door de levendige straten waar statige architectuur herinnert aan het Franse koloniale verleden.

Onze plaatselijke gids Hay (spreek uit als 'Hi') spreekt redelijk Engels en vertelt ons alvast wat meer over Ho Chi Minh - het vroegere Saigon. Hij brengt ons naar het hotel waar we nog even rusten alvorens de stad in te trekken. Oversteken is een beproeving. Er zijn geen stoplichten en er is maar één regel: doorlopen en nooit stilstaan of achteruit stappen. Je moet een vast tempo aanhouden en niks onverwachts doen en dan komt het goed. Eerst wagen we de oversteek tegelijk met de Vietnamezen, maar al snel zijn we gewend aan de drukte. Het is ongelofelijk dat er geen ongelukken gebeuren. Iedereen let op elkaar, fietsers, auto's maar bovenal honderden scooters rijden om je heen. Benzine is duur maar de Vietnamezen hebben veel geld over voor hun brommer omdat het een belangrijk statussymbool is. Maar het is ook gewoon handig om een scooter te hebben hier. De meest bizarre vrachten hebben we al gezien: varkens in een rieten mand, een hok vol kippen, lange plexibuizen, meubilair ... ja een ijskast of TV gaat met gemak mee op de brommer. Waar ze bij ons max met twee rijden, zien we hier hele gezinnen met vier op de scooter plaatsnemen. Gewoon onvoorstelbaar! Door al dit verkeer hangt er vrij veel smog in de stad en veel Vietnamezen dragen dan ook een monddoekje, een grappig gezicht. Tijd om de stad te ontdekken. We wandelen met ons tweetjes eerst naar het indrukwekkende Tao Uan park in het midden van de stad. Hier komt de jeugd samen om te praten, te drinken, te eten en gezien te worden. Ze zitten op de grond in kleine groepjes bij elkaar. Er hangt een gezellige sfeer en mensen zijn echt super vriendelijk. Op elke hoek van de straat worden er koopwaar aangeboden, meestal op de fiets. Deze zijn compleet volgestouwd met manden, fruit en eten.

Opvallend zijn de Notre Dame-kathedraal en het Hoofdpostkantoor dat duidelijk Franse invloeden laat zien. Franse sfeer in een tropisch jasje zeg maar …We belanden in een theehuis dat net zijn deuren heeft geopend. Hier drinken we een icetea van aardbeien en passievrucht, een ware verfrissing in deze verschrikkelijke hitte. De eigenaar vertelt ons dat zijn ouders al jaren een theeplantage hebben en dat hun thee voornamelijk naar het buitenland gaat maar nu hebben ze toch de stap gewaagd om ook hier in Vietnam iets te beginnen ... een succes als je het ons vraagt. 's Avonds eten we met de groep als kennismaking. We doen dit op grote hoogte bij restaurant Lemongrass op de 14de verdieping van een prachtig hotel. Redelijk duur voor Vietnam (30 euro) maar wel heel erg lekker. Terug in ons hotel wandel ik nietsvermoedend de badkamer binnen maar sta ik plots oog in oog met een reuze kakkerlak, er volgt een gil en rescue 911 komt me ter hulp. Annelies vangt het beestje in no time. Dit ritueel wordt later op de avond nog eens twee keer herhaald. Terwijl ik het schrijf, gaat mijn hart terug hevig te keer ... oh wat haat ik die beesten! Dat belooft als ik straks naar toilet moet :-)

 

3 opmerkingen:

  1. Hallo schatje,
    hopelijk lukt het mij nu je 1ste verhaal is zoals steeds alsof wij er bijzijn.
    Kijk maar uit dat je die kakkerlakken niet mee in je bagage kruipen anders groot
    probleem.Geniet maar volop en wees voorzichtig.Dikke knuffel en groetjes aan
    voor jou en Annelies.
    Greta

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hallo nadientje

    Het begin is al veelbelovend, prachtig die foto's en weer een totaal andere
    wereld. De hitte zal je moeten gewoon worden. Kakkerlakken, denk dan aan
    corfu en ga nergens op staan, zodat je ook niet niet naar beneden kan vallen,
    want ik durf niet denken hoe de hospitalen in vietnam eruit zien !!!
    Het wordt dus weer genieten. Ik moet er nu terug aan deneken om de
    computer aan te zetten, zodat ik jullie kan volgen.
    Groetjes
    Liliane

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi!, ja ik val nu pas in, maar is plezant een heel stuk ineens te kunnen lezen. Moest toch effe lachen bij die kakkerlakken :-) , ja voor mij nostalgie uit cambodja, ik weet hoe groot ze wel zijn. :-) Geniet!!

    BeantwoordenVerwijderen