Gisteren als een blok in slaap gevallen. We ontwaken opnieuw vroeg want het vervolg van de Ankor tempels staat op het programma. Een klein ontbijt deze keer want ik zit nog vol van gisteren. Twee keer warm eten per dag is hier niet erg voor ons budget maar wel echt moordend voor onze lijn. Ah ja nog maar 1 dagje en dan spannen we de riem weer wat strakker aan. Eens terug in België komen we wel snel weer in het normale ritme. We vertrekken om half 8. Er staat een klein busje voor de deur ipv onze eigen bus. Mijn beeld staat nog in de grote bus maar Marc laat me weten dat de bus vandaag uitgeleend werd en we die pas morgenvroeg terug zien. Even paniek want dat betekent dat ik het beeld niet in de ruimbagage kan steken en het sowieso mee moet met de handbagage. Hopelijk wegen ze die op de luchthaven niet … fingers crossed. Ik zet het van me af en ga nog gewoon een laatste dag genieten.
Angkor is veel meer dan een groep tempels of gebouwen, want er wordt tussen al dit moois gewoon geleefd. Op weg naar de Banteay Srei tempel komen we langs mooie dorpjes waar het leven lijkt stil te hebben gestaan. Kinderen spelen er op straat, locals doen een dutje, huizen staan op palen en waterbuffels grazen in de bruine stoffige rijstvelden.
Na een uurtje rijden komen we bij de Banteay Srei, één van de oudste en kleinste tempels van het oude Khmer rijk. De tempel zelf is niet groot, maar maakt dat helemaal goed met de prachtige uitgesneden tekeningen en versieringen. Deze mooi gedecoreerde tempel heeft niet zomaar de naam Banteay Srei. Dit betekent namelijk ‘vrouwentempel’, omdat gedacht wordt dat zulke minutieuze details enkel door vrouwenhanden gemaakt kunnen zijn. Dit is voor mij het hoogtepunt van alle tempels die ik gezien heb. Ze zeggen niet voor niets, ‘save the best for last’. De tempel is opgedragen aan Shiva en de zandstenen tempelgebouwen zijn echt prachtig.
Nara begint weer een hele uitleg van zodra we aan de tempel komen maar iedereen haakt mondjesmaat af. Enkel Kristof en Henri blijven geboeid staan luisteren. Nou geboeid is misschien veel gezegd. Wij zijn ondertussen al allemaal verder gestapt om foto’s te nemen. Ik heb wel een beetje met hem te doen want hij doet echt wel zijn best maar toch kan ik het niet opbrengen om bij hem te blijven. Het is gewoon zo leuk om zelf rond te dwalen door de tempel en alles op eigen tempo te ontdekken.
De volgende tempel op het programma is de Bantey Sacre uit de 12de eeuw. Ook deze is een plaatje. Ik hou wel van de afgelegen tempels die we helemaal voor onszelf hebben. Hij is heel erg goed bewaard gebleven. De voortreffelijke versieringen die het grootste deel van de tempel bedekken, getuigen van grote vaardigheid en precisie.
De roze zandstenen structuur is klein vergeleken met andere Angkor monumenten. Dit komt waarschijnlijk omdat de tempel niet door een koning is gebouwd en het als respectloos zou worden beschouwd om een monument te bouwen dat groter en grootser is dan een door de Koninklijke familie gesponsorde tempel.
We rijden naar de Old Market van waar we te voet op zoek gaan naar het restaurantje Street Three Eatery, dat Kristof ons aanbeveelt. Hij ging in hetzelfde restaurant in Kratie eten en de dame had hem gezegd dat ze ook een filiaal in Siem Reap hebben. Volgens hem heeft hij tijdens de gehele reis nergens beter gegeten. Het eten is inderdaad heel erg lekker maar de mango smoothie smaakt naar water ipv mango. We betalen $6 per persoon. Kijk dat zijn nog eens prijzen en lekker eten waar je vrolijk van wordt.
Marc heeft bijna 7 jaar vrijwilligerswerk gedaan in de sloppenwijk. Iedere keer dat hij hier in de buurt is gaat hij bij hen op bezoek en brengt hij voor hen levensnoodzakelijke zaken mee zoals rijst en melk. Ook vandaag gaat hij er naartoe en vraagt wie er zin heeft om mee te gaan. Ja dat willen we wel. Daan neemt het initiatief om te vragen wie er bijlegt. Uiteindelijk gaan we met 11 maar 13 leggen er bij. We besluiten ieder $5 te geven zodat we veel families gelukkig kunnen maken. Met enkele tuktuks rijden we naar een winkeltje waar we 1,5 zakken rijst en melkdrankjes kopen. Om alles eerlijk te kunnen verdelen wordt de rijst van de grote zak in kleine zakjes van 2 kg verpakt. Dat doen we zelf.
Wanneer we aan het begin van de sloppenwijk aankomen, stappen we allemaal uit en laden we alle rijst en melk in één tuktuk. Hij zal achter ons aan mee de sloppenwijk inrijden zodat we alles kunnen uitdelen. Wat we daar zien tart alle verbeelding. Mensen leven echt tussen het vuil in krakkemikkige huisjes. We beginnen de zakjes en de melk uit te delen. Het is een druppel op een hete plaat natuurlijk en we hebben er ook een dubbel gevoel bij om hier rond te lopen als rijke toerist maar aan de andere kant, als we niet komen hebben ze niets. Marc vertelt ons dat de sloppenwijk al serieus verkleind is. De regering wil namelijk dat de toeristen de armoede niet te zien krijgen. Ze gooien dus hele wijken plat en verdrijven de arme bevolking naar de rand van de stad.
De kindjes zien er in ieder geval gelukkig uit wanneer ze hun drankje in ontvangst nemen. Ze dansen en springen om ons heen. Andere trekken zich snel terug in een hoekje om gewoon lekker te genieten van iets wat voor ons vanzelfsprekend, maar voor hen zeldzaam is.
De armste families geven we een zakje rijst. Een uitgemergelde man is er duidelijk van aangedaan maar niet meer dan wij. Hoe kan een mens zo leven? Geen nutsvoorzieningen, geen vuilophaaldienst en bijna niets te eten. Het is echt mensonterend. Toch is er bij de meesten nog steeds die brede glimlach. Wanneer we bijna aan het einde van de wijk komen, is onze voorraad zo goed als op. Mijn hart breekt wanneer er door het slijkwater een kindje komt aangelopen en we hem niets meer kunnen geven. De teleurstelling in zijn grote donkere ogen komt bij ons heel erg binnen. Jeannette maakt de bedenking dat ze misschien wel zullen delen maar Marc zegt dat het hier ieder voor zich is.
Wanneer we de sloppenwijk verlaten, zijn we er allemaal stil van en hebben we dringend nood aan een verfrissing. Marc zoekt een terras uit waar we iets kunnen gaan drinken. Hier, ver weg van het toeristisch centrum, spreekt niemand Engels en zijn de menukaarten ook in het Cambodjaans. Onze tuktuk chauffeur moet dus vertalen want enkel Coca Cola en Sprite verstaan ze. Mariska en Daan zitten bij ons aan tafel en willen graag een kokosnoot. Daar loopt het mis, ze krijgen een soort kokos smoothie maar gelukkig is die ook lekker. Terug in het hotel moeten we even bekomen. Zowel Tania als ikzelf voelen vanalles kruipen en we denken dat we vlooien meehebben. Even een douche nemen!
Rond 6 uur nemen we een tuktuk naar Pub Street om de sfeer nog wat op te snuiven en langs de winkeltjes te lopen alvorens we naar The Red Piano gaan. Marc heeft voor ons afscheidsdiner een tafel besteld voor de hele groep. Iedereen is er om 7 uur behalve Kristof. Blijkt dat hij in het hotel op ons zat te wachten. Wanneer we voltallig zijn, neemt grote Henri plots het woord. Hij heeft een tekst gemaakt op het lied ‘Malle Babbe’ van Rob de Nijs. Uit volle borst begint hij het te zingen en wanneer het refrein komt, zingen we met z’n allen mee:
Met de Marc op reis, met de Marc op reis
Per boot, bus of trein voor een aards paradijs
Met de Marc op reis, met de Marc op reis
Met een spleet tussen je tanden, gelijk je precies op De Nijs
Heerlijk! Henri heeft echt zijn best gedaan, heel wat leuke anekdotes passeren de revue, zoals daar zijn: ondanks zijn jaren in Thailand eet Marc nog steeds graag friet met mayonaise, hij kon zich mega druk maken over scheurtjes in de dollarbiljetten, moest altijd en overal een sigaretje gaan roken en dan nog iets over zijn dure telefoon waarmee hij prachtige foto’s kon maken …. Marc krijgt nog een enveloppe met wat centjes en bedankt ons in een korte speech. Daarna is het weer tijd voor de lekkere Belgische gerechtjes, al zijn er toch groepsleden die het bij de Cambodjaanse keuken houden.
Rond 9 uur stappen Tania en ik op en Marc gaat mee. Nog even langs de supermarkt voor sigaretten. Daar willen ze zijn $1 biljet niet aanvaarden. Tja hij is er zelf heel streng op en heeft nu zelf van Jan! Hij is ziedend en stapt met grote passen terug naar the red piano want daar hebben ze hem het dollar biljet gegeven. Daar wordt het probleem snel verholpen. We lopen terug naar buiten en een tuktuk chauffeur loopt ons achterna. Hij wil ons naar het hotel brengen maar zijn tuktuk staat aan een hoek van een straat waar Marc niet heen wil. De tuktuk chauffeur houdt hem in het oog en roept dat hij naar de andere hoek komt waar Marc wel een tuktuk wil nemen. Wij begrijpen er niets van. Wat maakt het nu uit waar we in de tuktuk stappen? In ieder geval, de chauffeur zet het op een lopen en tegen dat wij aan het eind van de straat komen, komt hij al aangereden. Wat die mannen allemaal niet doen voor amper $2. Nog even stoppen aan een andere superette en Marc heeft zijn geliefde sigaretten. We kunnen naar het hotel. Nog een laatste nachtje slapen en dan gaan we weer naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten