De nacht was goed begonnen onder onze klamboe maar rond 2 uur wil Tania dat de ventilator wordt afgezet. Vanaf dan doe ik geen oog meer dicht en zie ik elk uur. Wanneer ik de kraan opendraai in de piepkleine badkamer, loopt het water er langs beide kanten uit en heb ik al direct natte voeten. Goed begin! Het is nog vroeg wanneer we onze kamer buitenkomen. M’n blik glijdt over de bergen, waar de mist als een groot donzen dekbed overheen ligt. Het zicht is zo wazig als wanneer ik mijn bril niet op heb. Ik voel een kriebel in mijn buik, een gevoel van opwinding en vraag me af ‘wat brengt de dag’? Als de nevel voorzichtige contouren toelaat en de omgeving langzaamaan zichtbaar wordt, hoor ik de geluiden van de natuur rondom tot bij mij komen. De kippen scharrelen rond onze lodge en ik blijf het een geweldig gezicht vinden die hanen op die immens lange poten.
Kristof zit al aan het ontbijt wanneer wij toekomen. We willen pancakes dus ga ik dat even vragen in de keuken. De drie dametjes kijken me aan alsof ik iets heel vreemd vraag. Het staat nochtans op de kaart. Er blijven eieren uit de keuken komen, maar geen pancakes. Wanneer Kong aan het ontbijt komt, vraag ik hem of hij eens kan informeren of ze me wel goed begrepen hebben. Komt in orde zegt hij. Lang verhaal, kort … er was maar deeg voor 3 pancakes en ook al zaten we eerst aan het ontbijt, voor mij is er geen deeg meer over. Gelukkig had ik gisteren een cakeje gekocht en dat smaakt ook prima.
Vandaag gaan we eerst een bijzondere boottocht maken over een ondergrondse rivier. We nemen de bus naar de Kong Lor grot. De rivier loopt door de grot en is 7,5 km lang. Wanneer we aankomen, worden er eerst kaartjes gekocht voor diegenen die mee gaan varen. Slechts de helft wil mee. Tania twijfelt eerst nog maar ik kan haar toch overhalen om mee op avontuur te gaan. We passeren een prachtige spin en ook al ben ik geen fan van deze 8 potige dieren, toch vind ik ze fascinerend. Ad maakt er een prachtige foto van.
Aan de ingang verwisselen we onze schoenen voor waterschoenen want het kan wel wat nat worden. We krijgen een schipper toegewezen en moeten een zwemvest aan. De man zet er flink de pas in en wij lopen achter hem aan. Veel tijd om van de omgeving te genieten is er niet maar dat kan straks wel.
Het eerste gedeelte van de grot is heel glad en hartstikke donker en hier moeten Kristof, Tania en ik instappen in de longtailboot. We doen uiterst voorzichtig en mits een beetje evenwicht lukt dit aardig. De motor wordt aangezet en daar gaan we. Wij zien helemaal niets maar de schipper weet feilloos de weg. Hij mindert vaart en stopt bij een zandstrandje waar we moeten uitstappen. Via een redelijk steile zandhelling wandelen we naar boven tot aan een trap die ons hoger in de grot brengt. We passeren hele mooie druipsteenformaties. In de grot zijn sommige wanden, stalagmieten en stalactieten goed verlicht waardoor we het gevoel hebben in een sprookjesachtige wereld rond te lopen. Af en toe menen we iets te herkennen in het gesteente: een kerstman, een Boeddha, een uil of een kikker.
We varen vervolgens nog een stukje verder. De grootste ruimte is 90 meter breed en 100 meter hoog. Hier gaan we opnieuw van boord. Er is een mooie wandelweg aangelegd waar we opnieuw prachtige formaties zien. De bootjes varen verder terwijl wij de wandeling maken en pikken ons op aan de andere kant.
De rivier zelf is ongeveer 30 meter breed. Wanneer we opnieuw aan boord gaan, komen we even in ondiep water terecht. Onze schipper tilt de boot een beetje op en gaat dan weer volle gas vooruit. Volgens de legende navigeerden vijf dorpelingen uit Kong Lor voor het eerst door de tunnel naar Ban Natan, het dorpje aan de andere kant van de vallei, in de 17e eeuw. De grot is gevormd door de Hinboun rivier die er doorheen stroomt en uitkomt in een mooie vallei. Die vallei krijgen we echter niet te zien want er is geen tijd om door te varen. Best jammer vinden we dat, maar Marc maakt het programma niet. Wanneer we buitenkomen, is de temperatuur alweer flink opgelopen en het is volledig windstil, waardoor de omgeving er zeer idyllisch uitziet. Uit het prachtige blauwe water rijst de grot steil omhoog.
We vinden het jammer dat we in deze streek niet iets langer blijven want we houden er wel van om in die typische dorpjes rond te wandelen en mensjes te kijken. We besluiten om het stukje van de grot naar het hotel te wandelen want dat is slechts 1 kilometer. Straks moeten we alweer 6 uur in de bus zitten. Als er iets is dat we niet goed vinden aan deze reis, is het wel de beperkte tijd die we krijgen om echt te genieten van de omgeving.
Het is 11 uur voorbij wanneer we terug de bus opgaan om naar onze volgende bestemming Savannakhet te rijden. We moeten dezelfde weg van gisteren terug en initieel zouden we lunchen boven op de top maar het programma wordt nog maar eens aangepast. Omdat we straks nog een stoepa moeten bezoeken, vraagt Marc ons om hier gewoon iets te bestellen om mee te nemen om zo onze stoptijd te beperken. Er is bananenbrood en er zijn ook die lekkere cakejes van gisteren. Een zoete lunch dus. Efficiëntie is een woord dat ze hier nog niet hebben uitgevonden. Er staan 3 mensen achter de toog maar toch duurt het verschrikkelijk lang om de bestelling door te geven. Bovendien spreekt niemand echt goed Engels. Ze brengen wel wat Engelse klanken voort maar als je hen iets vraagt, besef je dat ze eigenlijk niets begrijpen. Heel frustrerend!
We vervolgen onze weg terug richting Mekong. Het laatste stukje weg is weer verschrikkelijk. Grote kuilen in de weg maken het onze chauffeur niet gemakkelijk. Hij moet met de bus zigzaggen over de weg. Er zijn ook veel wegenwerken onderweg met immens veel stof tot gevolg. Binnen een jaartje zal het platteland van Laos er weer helemaal anders uitzien. Ondertussen rijdt onze chauffeur flink door op de betere stukken want het is een race tegen de klok. De stoepa sluit om 5 uur en dat moeten we halen want morgen hebben we geen tijd om hier nog langs te gaan.
Na 6 uurtjes rijden komen we aan in Savannakhet. Het is kwart over 5 dus we moeten naar de achteringang van de That Ing Hang stoepa om deze nog te kunnen bezoeken alvorens naar het hotel te gaan. Er wordt verondersteld dat de Boeddha hier stopte toen hij ziek was. Hij rustte door op een hangboom te leunen (Ing Hang). Een overblijfsel van de ruggengraat wordt in de stoepa bewaard. Deze is maar liefst 9 meter hoog en heeft prachtig snijwerk en decoratie. We hebben twee voordelen door er net bij sluitingstijd aan te komen: we mogen gratis binnen en het avondlicht is prachtig.
Wanneer we naar het hotel rijden, zien we niet echt veel van het dorp want de avond is gevallen. Sommigen trekken nog naar de avondmarkt maar wij hebben geen zin in die drukte. We droppen alles in de kamer en gaan eten in het restaurant van het hotel. We krijgen een menukaart met wel heel goedkope prijzen. Wanneer we onze keuze gemaakt hebben, komt er een man aangerend met een kleine kaart en we moeten dus opnieuw kiezen. De prijzen zijn plots verdubbeld. Tja ze denken waarschijnlijk ‘die rijke Europeanen kunnen wel wat meer betalen’. Het ontbreekt ook hier weer aan efficiëntie. Er komen andere groepsleden na ons binnen maar die krijgen wel eerst hun eten.
Er is een gezegde dat luidt: ‘Als er rijst wordt geplant dan werken de Vietnamezen hard. De Cambodjanen kijken toe hoe het groeit. En de Laotianen slapen compleet door dit alles heen’. Laos is inderdaad de rust en de eenvoud zelve en al zeker hier. Ze maken zich niet zo snel druk en die mentaliteit maakt mij verschrikkelijk onrustig. Ik zou er zen van moeten worden maar dat lukt me dus nog niet. We hebben groene curry besteld en man wat is die lekker, wel spicy want onze mondjes staan in brand.
We kruipen weer vroeg onder de wol want morgen wordt opnieuw een lange reisdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten