Vandaag begint het 'gloednieuwe' deel van onze reis. Zeggen dat we blij zijn, zou een understatement zijn - we zijn dolblij en opgewonden! Vandaag verlaten we Thailand en reizen we door naar Laos. We zijn vroeg wakker en bereiden ons voor op een vroege grensovergang naar Laos. Douchen is wat behelpen want er komt niet al te veel water uit de kraan maar het is wel warm. We begeven ons naar de ontbijtruimte en nemen plaats aan een lange tafel met uitzicht op de Mekong. Het is mistig buiten dus zien we helemaal niets. Langzaam trekt de nevel op en ontvouwt zich een prachtig landschap. Vandaag ga ik toch voor scrambled eggs en getoast brood.
Na het ontbijt worden de koffers in een open truck geladen en wij stappen opnieuw de minibus in om vervolgens naar het immigratiekantoor in Chiang Khong te rijden, ongeveer 15 km stroomafwaarts. We banen ons een weg door de Thaise grenscontrole, en rijden vervolgens over de Vriendschapsbrug Laos binnen. We worden afgezet bij het Huay Xai Immigratiekantoor, waar we geduldig wachten. Zoals bij elke grensovergang in Azië is het ook hier weer een heel klein beetje gedoe maar onze nieuwe gids Ke, zorgt voor een VIP regeling. Hij haalt al onze paspoorten op en in no time is alles geregeld. We moeten voor onze visa 40 Dollar betalen. Hier zijn veel mensen aan het werk. We moeten maar liefst langs 3 loketten. Loket 1, paspoort afgeven (dat regelt onze gids) en formulier invullen (dat deden wij al gisterenavond), een kwartslag draaien en naar loket 2 om het paspoort op te halen. Daarna nog even een extra controle en dan naar loket 3 om te betalen. Sommigen onder ons hebben dollarbiljetten met een klein scheurtje en dat nemen ze niet aan. Ze zijn super streng al ziet hun eigen geld er niet uit. Ruud zijn droge humor, werkt op mijn lachspieren.
Na al de douaneformaliteiten, rijden we met open trucks naar de rivier waar we inschepen in een 'slow boat' die ons in 2 dagen naar Luang Prabang brengt. De Mekong begint in Tibet en stroomt 4300 km door zes landen alvorens hij eindigt in de Zuid-Chinese Zee. We lopen naar het bootje dat speciaal voor ons werd afgehuurd, geschilderd in vrolijke kleurtjes met grappige gordijntjes aan de zijkant. Het is best comfortabel met oude busstoelen en tafeltjes aan weerszijde. Er is een comfortabele open ruimte aan de voorkant, een toilet en een koelkast aan de achterkant. Achter de toiletten bevindt zich een keuken, waar de maaltijden worden bereid en waar ook de machinekamer is. We zijn klaar voor het grote onbekende, de tocht over het water. We doen onze schoenen uit en installeren ons.
We varen met de stroom mee en liggen erg laag in de rivier. Sommige delen van de rivier zijn bijzonder smal en ondiep, en het vergt heel wat vaardigheid van onze kapitein om in het snelstromende water langsheen de blootliggende rotsen te navigeren. Hij heeft geen elektronica of gadgets, alleen zijn stuurwiel en zijn alerte ogen. Uren glijden voorbij terwijl we over de Mekong varen... het is lang geleden dat ik me zo ongelooflijk ontspannen heb gevoeld. De middagzon warmt behoorlijk op, maar de snelheid van de boot zorgt voor een voortdurend (en zeer welkom) koel briesje.
Aan de oever zien we plots een roze buffel, die ons verveelt aanstaart. Volgens de gids verschilt de smaak niet van de grijze, maar er bestaat wel allerlei bijgeloof dat zwangere vrouwen hun melk niet mogen drinken of hun vlees niet mogen eten. Deze albino buffels zijn blijkbaar vrij algemeen in Laos en in sommige delen van China.
Na een 3 tal uurtjes varen gaan we even aan land bij een klein dorpje. Kindjes spelen aan de rand van het water in hun blootje. Ze genieten van de zon, het water en het strand. We moeten even de oever opwandelen en dat is best klimmen.
Boven in het dorp wachten de kindjes ons al op. Ze vinden het hilarisch zo een bende toeristen die hun dorpje bezoekt. Ondanks de armoede zijn ze super vriendelijk en vragen ze geen geld. Sommigen dragen originele kledij, anderen T-shirts die ze gekregen hebben van toeristen. Instant verliefd ben ik op die kleine pruts met haar billetjes als snoepspekken, bolle appelwangen en diepe donkere ogen die me indringend aankijken.
Onder een boom zitten enkele oudere mannen met een grote fles zelfgestookte whisky en willen dat we het proeven. Het goedje voel ik vanbinnen door mijn slokdarm naar beneden lopen. Weg alle vieze bacteriën. De vrouwen komen net van het land en zitten in de schaduw te chillen. Hier observeren we het echte Laotiaanse leven, waar koeien en hanen over de dorpsstraat scharrelen, en het leven van de dorpelingen een paar tandjes langzamer gaat dan in de rest van het land.
De dorpsbewoners voorzien zelf in hun onderhoud en telen rijst. Op een groot doek wordt de rijst uitgestrooid om te drogen. Aan de deur van hun paalwoningen, hangt een verlaten honingraat want dat brengt blijkbaar geluk. De honing zelf maar ook de kleinere bijen worden door de dorpelingen opgegeten. Onze gids Ke is hier echter allergisch voor en dat vindt hij best jammer. De kindjes volgen ons en gapen ons aan. Witte benen die in korte broeken verdwijnen blijken zeer interessant te zijn.
Eenmaal terug op de boot, wordt de lunch geserveerd en het is een indrukwekkend aanbod. We eten rijst, curry-aardappelen en kip, gebakken noedels, gebakken kip en boontjes. We eindigen met verse mango, dragonfruit, papaya en bananen. Iedereen is het erover eens, de kokkin nemen we mee. Eten op een slow boat met op de achtergrond het kabbelende water, de wind op ons gezicht, het is een leuke ervaring. Het ruisen van de motor wordt na een tijdje niet meer dan een zwak achtergrondgeluid.
In het toilet hangt citroengras voor de geur maar het enige dat ik ruik is rijst. Het moet wel gezegd, het toilet is zeer proper, papier wordt in een mandje gegooid en doorspoelen doe je zelf want er staat een emmertje water naast de pot. In tegenstelling tot Thailand is het wc papier hier wel ok.
Terwijl het bootje verder sputtert, vergapen we ons aan waaiervormige bamboebomen, teak, kokospalmen en de mooie bladeren van de bananenbomen, waartussen soms een paar hutjes opdoemen. Ondertussen genieten wij van de rust, de stilte en het schitterende uitzicht. Bootjes varen voorbij, kinderen spelen op een zandbank in de rivier. Een lome middag in Laos. Ver van de hitte en het kabaal van tuktuks, motoren, stinkbussen en de uitlaatgassen van de drukke stad.
De stemming op de boot is zeer ontspannen. Ik spendeer mijn tijd door te staren naar het landschap, te bloggen en te kletsen met mijn medereizigers. Het is echt fascinerend hoe snel ik me steeds op mijn gemak voel bij mensen met wie ik reis. Onze gesprekken weerspiegelen zeker niet het feit dat we elkaar pas drie dagen geleden hebben ontmoet. Af en toe passeren er speedboten met hoge snelheid waardoor er best wel wat deining ontstaat. Ik heb gelukkig mijn voorzorgen genomen en een reispilletje genomen. De bestuurders van de speedboten dragen een motorhelm, waardoor het tafereel een beetje Mad Max-achtig aanvoelt.
Na zes uur stroomafwaarts varen op de Mekong meren we om half 5 aan in Pak Beng, een klein dorpje aan de Mekong-rivier. Het aanmeren gaat vlot maar het aan wal kruipen verloopt iets moeizamer. Onze tassen worden gelukkig door dragers naar het Mon Sa Van Guesthouse, op slechts 3 minuten lopen, gebracht. Daar krijgen we een mierzoet oranje welkomstdrankje Onze kamer is net iets groter dan de twee éénpersoonsbedden die erin staan maar is wel heel goed schoongemaakt. Zelfs op de ventilator is geen stofje te vinden. We zitten hier echt op het platteland dus alles is wat eenvoudiger. Hier en daar zien we opnieuw een gekko passeren maar die eten muggen dus daar klagen we niet over. Zelfs de wifi is hier top, gezien de afgelegen ligging.
We duiken het stadje in en genieten van mensjes kijken. Pak Beng bestaat uit 1 hoofdstraat met winkeltjes, guesthouses en eettentjes. Het lijkt hier wel een openluchtmuseum waar mensen doen alsof het nog het jaar 1700 is. We passeren veel kinderen, die eerst wat afwachtend zijn, maar toch wel nieuwsgierig. Ze gaan met plezier op de foto.
Onderweg komen we Kristof tegen en die gaat eten bij de Indiër dus gaan we mee. De tikka massala is meer een gewone zoete tomatensaus. Om de haverklap valt de elektriciteit uit en als klap op de vuurpijl barst er een hevig onweer los. De regen valt met bakken uit de lucht en de ene bliksemschicht na de andere verlicht de oevers van de mekong. In een mum van tijd staan de straten blank. De krekels laten het niet aan hun hart komen en tjirpen er duchtig op los. De voorbije dagen heb ik telkens een paraplu meegesleurd, wat denk je … nu dus niet.We blijven zitten tot het ergste voorbij is.
Het is nog redelijk vroeg wanneer we naar onze kamer gaan. We voelen ons plakkerig en bezweet en snakken naar stromend water. Wanneer ik onder de dunne straal sta, voel ik me gelukkig. Het is verbazingwekkend hoe moe je kunt worden van een hele dag niets doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten