Vang Vieng

Volgens mij sliep ik al voordat mijn hoofd het kussen raakte. Gisteren was dan ook heel intensief en we hebben meer dan 20.000 stappen gezet. De twee dagen in Luang Prabang zijn voorbijgevlogen. Om 5 uur loopt de wekker af want vandaag gaan we eindelijk kijken naar de Tak Bat, de dagelijkse stoet met monniken. Elke ochtend schuifelen honderden monniken in prachtige oranje gewaden en blootsvoets door de straten van Luang Prabang. Om hun schouders hangen bedelkommen om aalmoezen te verzamelen. Een bijzondere ceremonie waarbij de inwoners van Luang Prabang rijst en zoetigheden uitdelen.

Wanneer we beneden komen, blijkt het guesthouse hermetisch afgesloten te zijn. Het is donker en alle deuren zijn gesloten. We proberen deze zo stil mogelijk te openen maar dat lukt niet en we voelen ons betrapt wanneer de bazin plots achter ons staat. Ze ziet er niet happy uit maar opent toch de deur voor ons. De stad slaapt nog wanneer we door de hoofdstraat lopen, maar er lopen al wel verkopers rond die in bananenblad verpakte klompjes rijst verkopen.

Wanneer we postvatten aan het begin van de hoofdstraat, zitten er ook al mensen te wachten op kleine gekleurde krukjes met voor hen een gouden pot waarin rijst zit. Het is half 6 wanneer de eerste monniken arriveren. In stilte lopen ze langsheen de mensen om hun aalmoes te ontvangen. Even verderop delen ze een stukje van de buit met een arm vrouwtje. De keerzijde van deze spirituele traditie is dat de aalmoes ceremonie enorm veel toeristen aantrekt, die niet altijd even respectvol met de situatie omgaan. Sommigen drukken hun camera bijna in de gezichten van de monniken. Wij maken enkele foto’s op gepaste afstand. 

Terug in het hotel komen we Marc al tegen. Hij vraagt of onze was klaar is en we zeggen hem dat deze idd klaar is maar verre van proper. Ook hij checkt zijn was en merkt dat er geen zeep aan te pas is gekomen. Hij is boos en de dame moet opnieuw beginnen. Ik heb net alles weggestoken in de koffer dus laat het maar zo. We vertrekken binnen 3 uur dus ik geloof nooit dat ze het gewassen en gedroogd krijgt in die tijd. Tania waagt het erop en laat haar T -shirts opnieuw wassen. Ben benieuwd!

Rond half 9 gaan we naar het ontbijt en nemen onze koffers gelijk mee naar beneden. De dame van het guesthouse komt trots Tania’s was brengen. Ze heeft zich er zelf over ontfermd en deze keer is het wel ‘spic en span’. Normaal zouden we naar Vang Vieng rijden maar omdat de weg zo goed als onberijdbaar is vanwege de hevige regenval de voorbije maanden, heeft Djoser voor ons plaatsen gereserveerd in de hogesnelheidstrein. Daar zijn we niet boos om want de rit van 12 uur door een weliswaar prachtig bergachtig landschap langs kleine dorpjes zou naar verluidt heftig zijn. Marc vertelt ons dat de vorige groep onderweg gestrand is omdat er een as van de bus gewoon gebroken is. De reizigers werden door elkaar geschud en hadden last van hun rug bij aankomst in Vang Vieng. Daar gaan wij dus van gespaard blijven.  Het China-Laos spoorwegtraject is nog maar een jaartje klaar. De hogesnelheidstrein raast nu met een snelheid van 160 km per uur langsheen de dorpen waar het vroeger hoogstwaarschijnlijk heerlijk vertoeven was. De stilte in de bergdorpen die er zo lang heeft geheerst, wordt nu doorbroken en doet elk piepklein houten huisje op zijn grondvesten daveren. Misschien ben ik te pessimistisch en omarmen de dorpelingen de voordelen van China's wereldwijde vooruitgang wel, maar toch durf ik dat te betwijfelen.

De veiligheidsvoorschriften zijn erger dan op een luchthaven. Zowel in de koffer als de handbagage mogen er geen vloeistoffen boven de 100 ml mee, ook schaartjes en andere scherpe voorwerpen mogen niet mee op de trein. Alles wordt verzameld en de baas van Djoser zal dit binnen 2 dagen in Vientiane terugbezorgen. Met minibusjes vertrekken we naar het station. Onderweg zien we echte paleisjes met dure auto’s op de oprit, afgewisseld met armoedige bamboehutjes met golfplaten dak. Eenmaal aangekomen in het station, krijgen we ons ticket en moeten de koffers en wij incluis door de scanner. Door de goede briefing van Marc heeft niemand problemen, enkel Rian moet haar koffer openen. Ze heeft blijkbaar nog een haarlakje in de koffer. Dan moeten we wachten in de grote hal waar het lekker fris is.

De trein komt 3 minuten voor vertrek aan. Eenmaal in de juiste wagon, breekt er chaos uit. Wij gaan binnen aan de voorkant van de wagon maar moeten naar achter, een groep Chinezen gaat binnen achteraan en moet naar voor. Halverwege moeten we elkaar dus kruisen met onze grote koffers. Daan roept luidkeels ‘Aan de kant, hete koffie’. Het lijkt wel of de Chinezen het begrijpen want ze gaan even uit de weg. Volgend dilemma is het omhoogtillen van de bagage. Ruud komt ons redden en in no time staat onze koffer op het bagagerek. De trein is luxueus en we hebben best veel beenruimte. Onderweg kunnen we niet echt genieten van het uitzicht want we rijden van de ene tunnel in de andere en dat heel de rit lang. 

De trein doet er maar 1 uurtje over om naar Vang Vieng te rijden. We komen dus heerlijk ontspannen aan. Van zodra we buiten komen, valt de hitte op ons. Het is hier zeker 5 graden warmer dan in Luang Prabang. We moeten ongeveer een half uurtje rijden. Het dorp is gelegen in een brede vlakke vallei aan de bocht van de Nam Song rivier. Het valt ons onmiddellijk op dat in tegenstelling tot Luang Prabang waar alles heel georganiseerd en gestructureerd verliep, het in Vang Vieng een rommeltje is. De wegen zijn veel minder goed en er is meer stof.  De omgeving is echter prachtig. Ze wordt gedomineerd door het karstgebergte dat langs de rivier oprijst. De bergen rond het dorp rijzen steil omhoog uit een vlak landschap. Verscholen tussen groene heuveltoppen oogt Vang Vieng dan ook als een idyllisch bergdorp maar het kleine centrum bestaat volledig uit cafés, bars, goedkope guesthouses en reisbureautjes. Nadeel is dus dat je geen enkele lokale bewoner meer tegenkomt, want alles draait hier om het toerisme.

We logeren in het PM hotel pal in het centrum. Het ziet er prachtig uit en de kamer is redelijk van omvang. Op het eerste zicht is alles proper, tot we het bed wegtrekken (mijn schoen was onder het bed gesukkeld). Ik zal jullie besparen wat we daar allemaal vinden. Gelukkig werkt de airco perfect wat toch wel nodig is met deze hoge temperaturen. Het is net 1 uur en om kwart na 2 vertrekken we op excursie. We hebben dus ongeveer een uurtje om iets te eten, een uitdaging! We droppen alles op de kamer en gaan op zoek naar iets leuks. We eten bij Happy Mango, een aanrader! De Panang curry is heerlijk, vers en we hoeven er niet lang op te wachten. 

Om kwart over 2 staan we klaar voor de facultatieve excursie. In de omgeving van Vang Vieng liggen enkele zogenoemde Blue Lagoons, natuurlijke waterpoelen met felblauw water. Onze gids heeft een truck geregeld want we zijn toch met een grote groep. De Blue Lagoon waar we heengaan, ligt 17 kilometer buiten het dorp. We zitten met 10 op de open truck en Henri ligt te midden van ons in een hangmat. Wanneer we het dorp uitrijden, is de weg nog redelijk want ze hebben net wat emmers pek over de weg gegooid. De geur kruipt in onze neus en blijft daar ook een tijdje hangen. Wanneer we het stadje uitrijden, hobbelt de truck over een slechte weg en dat creëert heel wat stof. Henri vindt de hangmat aanvankelijk leuk maar na een tijdje blijkt het toch wel wat oncomfortabel. We geven ons over aan de gemoedelijke plattelandssfeer. De indrukwekkende vergezichten op de omliggende kalksteenformaties laten niemand onberoerd.

Aangekomen op onze bestemming, splitst de groep zich op. De helft gaat ziplinen en de andere helft gaat de bleu lagoon onveilig maken. Tania en ik kiezen voor het laatste. Ook al ben ik geen zwemmer, ik snak naar water. Het is verschrikkelijk heet. Van op de zijkant laten we ons in het mooie blauwe water vol visjes zakken. We moeten wel uitkijken want er liggen best veel stenen in het water en deze zijn heel glad. De verkoeling doet ons goed. We kunnen ook een grot bezoeken dus vol goede moed starten Tania, Wilma en ik aan de klim. Onderweg horen we een Duitse toerist uit, die op de terugweg is. De grot zou heel mooi zijn maar wel steil, onverlicht en glad. De weg omhoog lukt alleen met handen en voeten. Wilma haakt af en na enkele meters besluiten wij ook niet verder te gaan. Onze sandalen zijn nat en dat is echt onverantwoord. Op deze plek moet ik mijn FOMO (Fear Of Missing Out) dus serieus bedwingen.

Net voor zonsondergang rijden we terug naar het hotel. Tania gaat nog mee iets eten met de groep maar ik pas hiervoor. Voor mij wordt het een rustig avondje.