Een zeemeeuw maakt me wakker met haar gekrijs, alsof ze door de kamer vliegt. De natuur is prachtig maar om 6u30 in de ochtend zou ik eerlijk gezegd dat lieve beestje graag de nek omwringen. Om 7 uur staan we op en na het ochtendritueel, trek ik de lege straten van Etretat in en ga ik naar de bakker. Ik hou van de magie van de ochtend wanneer er nog niemand op straat loopt en ik even alleen kan zijn met mijn gedachten. Mmmm die heerlijke Franse bakkerijtjes … heel de toog is gevuld met lekkere patisserie en het ruikt er geweldig. Maar, ik ben flink en neem enkel mee waarvoor ik gekomen ben: stokbrood. In ons appartementje bakken we een eitje. Eenmaal buiten genieten we van de vroege ochtend, wij alleen met de meeuwen, de golfslag en de prachtige natuur rond ons. Heerlijk! Op het strand, doen de snelle golven de stenen rollen en er weerklinkt een aangenaam geluid. Het lijkt op het scheuren van een zeildoek. Over de hele kustlijn, zien we schuimkoppen die lijken te dansen. Wat moet ik daaraan toevoegen? Het is schilderachtig mooi, een puur kunstwerk van de natuur.
We besluiten omhoog te klimmen naar het uitkijkpunt. De tocht naar boven is prachtig want we komen heel dicht bij de rotsboog Aval die op een olifant lijkt.
Na een hele resem trappen moeten we nog wat verder omhoog tot we aan de top zijn. De zee en het kiezelstrand onder ons worden kleiner en kleiner. Er hangt een dichte mist maar dat maakt de omgeving des te mysterieuzer. Van boven hebben we een prachtig zicht op de uitgesleten krijt-en kalkrotsen.
De kliffen zijn nu op z’n mooist want het is vloed en het strand verdwijnt bijna volledig in de opkomende zee. We zijn hier zo goed als alleen maar wanneer we terug naar beneden wandelen, komt er een hele troep toeristen de berg op. Na de ochtendwandeling verlaten we ons appartementje en gaan we de auto halen. Plan is te rijden naar de tuinen van Etretat die zich uitstrekken over de kliffen van de Côte d'Albâtre, maar dat is buiten de Fransen gerekend. Bij de straat waar we in moeten staat een verbodsbord. Er komt net een politiewagen aangereden dus besluit ik even de weg te vragen. Ik krijg als antwoord dat we met de auto niet naar boven mogen, we moeten te voet. Parkeren hier in het centrum is onbegonnen werk dus rijden we terug naar de parking waar we net vandaan komen. Ons ticket loopt sowieso nog tot 13u15. We besluiten de kustweg naar boven te wandelen. Opnieuw heel veel trappen (348 stuks volgens Ann) en al snel trap ik weer op mijn adem. Maar wat is het hier weer mooi! Er wordt heel wat naar boven gesleurd: kinderwagens maar ook twee moedige twintigers dragen hun fiets de trappen op.
Eenmaal boven zien we dat de parking inderdaad afgesloten is. Slecht te been of gehandicapt? Dan heb je pech. We betalen 12,5 euro per persoon om de tuin te bewonderen. Hier gaan landschap, hedendaagse kunst en architectuur prachtig samen. Het project won de European Garden Award in de categorie ‘Beste herwaardering van een historische tuin’, kreeg twee sterren in de Michelin Green Guide, maakt deel uit van het netwerk ‘Grote tuinen van de wereld’ en kreeg het label ‘Opmerkelijke tuin’. Ik begrijp wel meteen waarom dit magische plekje zo geliefd was bij kunstenaars als Monet maar zelf mis ik toch wat kleur. Groen, groener, groenst ….een paar bloemen hadden niet misstaan.
Het was Madame Thébault, een Parijse actrice die aan het begin van de 20e eeuw besloot om de eerste boom te planten op dit onontgonnen terrein. De Russische landschapsarchitect Alexandre Grivko heeft het geheel nu gevormd tot een groen paradijsje aan de kust. In de opbouw van de tuin herken je de omgeving, bijvoorbeeld de werking van eb en vloed, en de ronde vormen van de gesnoeide planten en struiken lijken op de zee, altijd in beweging. Tussen de struiken, die met bijna beeldhouwachtige precisie zijn gevormd, zijn er allerlei kunstwerken. De grappige hoofden hebben stuk voor stuk een leuke expressie.
Helemaal aan het eind van de tuin bevindt zich een platform, omringd met een houten hek, waar het uitzicht over de kust op ons ligt te wachten. Direct herkenbaar is een beeld van de schilder Claude Monet, die ook ruim honderd jaar na datum nog over het landschap lijkt te waken, klaar om de kleuren van de zon, de lucht, de zee en de rotsen op zijn doek vast te leggen. Jammer dat er zo veel mist hangt.
We verlaten Etretat en rijden naar Le Havre om te lunchen. We eten een visje op een zonnig terrasje en daarna zetten we onze tocht verder want deze stad kan ons verder niet echt bekoren. Door Normandië reizen, zonder naar één van de historische stranden te gaan, is als een café zonder bier. Dat gaat niet. Utah Beach in Normandië was tijdens de Tweede Wereldoorlog een van de vijf landingszones voor de geallieerde troepen. De Amerikaanse parachutisten hadden de taak om Saint-Mère-Eglise in te nemen en de bruggen veilig te stellen bij Utah Beach. Deze aanval vond plaats gedurende de nacht. Duizenden boten stormden af op de kust en zonder al te veel tegenslag werd het strand van Utah Beach ingenomen. Hier staan nog steeds bunkers en andere overblijfselen van de verdedigingswerken uit die tijd. Een vreemd fenomeen doet zich voor. Wanneer we de afslag richting Utah Beach nemen, is het 20 graden en stralende zon. 200 meter verder zien we een muur van mist en wanneer we verder rijden daalt de temperatuur razendsnel naar 15,5 graden. Ann zei vanmorgen nog dat je de site best in de mist ziet … de goden hebben haar gebeden verhoord. We wandelen naar het beroemde strand maar zien dus niets. Het weerspiegeld waarschijnlijk de nacht dat de troepen aan land gingen.
In de dichte mist wandelen we naar het museum en passeren we enkele standbeelden van de geallieerden en ook een oude bunker die ze hebben ingericht zoals het er vroeger moet hebben uitgezien. Ook het café is nog net zoals toen met leuke accessoires. Hier drinken we een theetje maar die is veel te straf voor mij. Gelukkig verkopen ze in het winkeltje ernaast lekkere ijsjes om die vieze smaak weg te werken.
Omdat onze dag toch iets anders is verlopen en we later zijn toegekomen dan gepland, besluiten we niet naar het museum te gaan. Mijn hoofd staat naar thee en koekjes en onze laatste stop voor vandaag sluit om 7 uur. We rijden naar onze eindbestemming van vandaag, Sortosville-en-Beaumont, een charmant dorpje waar menig toerist een stop inlast. Dit niet alleen vanwege het dorp maar ook voor het perfecte koekje. Hier bevindt zich namelijk Maison du Biscuit, een prachtig nostalgisch winkeltje dat een beetje lijkt op een poppenhuis. Op exact dezelfde plaats als daarstraks, verandert de mist opnieuw in zon en stijgt de temperatuur terug naar 20 graden. Zo bizar!
Wanneer we het winkeltje betreden, worden we terug gekatapulteerd naar begin 19de eeuw. De heerlijke aroma’s van chocolade en amandelen dringen onze neus binnen. Elk hoekje en kantje is hier gevuld met verrukkelijke lekkernijen. Gedurende vijf generaties zijn de recepten en technieken uitgeprobeerd, getest en verfijnd en van vader op zoon doorgegeven.
De kleurrijke gevel, het prachtige interieur en de eigenzinnige details zoals een oude kassa en piano die als meubilair worden gebruikt om producten te presenteren, maken het winkelen hier tot een plezierige ervaring. Zelf de kat voelt zich hier tussen al de toeristen helemaal thuis want ze ligt te slapen op een stoel. Met 4 dozen koekjes verlaten we dit walhalla voor gourmands.
We logeren bij Etoile du Kap in Barneville-Carteret. We worden verwelkomd door een super lieve dame die ons de accommodatie toont en wat is deze prachtig! Hier worden we instant happy van. Alleen al het geweldige terrasje met zicht op een haventje in de verte, geeft ons een vakantiegevoel. Ze hebben ook een prachtige tuin vol boeddhabeelden, helemaal mijn ding.
We besluiten nog snel een kleinigheidje te gaan eten en onze gastvrouw raadt Terminus aan. Het is een soort foodhal met binnenin verschillende foodtrucks. We moeten eerst bestellen aan een terminal en daar ook betalen. Via sms zouden ze dan laten weten wanneer de bestelling klaar is. We zetten ons in de tuin maar na een half uur hebben we nog geen eten. We begrijpen het systeem niet want we zien verschillende mensen wel met de kaart betalen aan de Foodtruck zelf. Wanneer ik ga informeren, blijkt ons eten al klaar te staan. Ja met Belgische klanten hebben ze altijd problemen, zegt de man achter de toog … die sms’en komen niet door. Gelukkig is het eten nog wel warm. Rond 8 uur rijden we terug naar Etoile du Cap en van op deze panoramische plek genieten wij van een schitterend zonsondergang. De lucht wordt roze, even later paars en in de verte tekenen zich de contouren van ‘de stad’ zich af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten