Zalig en diep geslapen maar we moeten om 8 uur ontbijten dus moeten we ons bed uit. Ann heeft blijkbaar wel wat wakker gelegen vannacht en heeft niet veel zin om opnieuw achter het stuur te kruipen om vervolgens een uur te rijden. We besluiten dan maar om ons initieel plan te schrappen en gewoon hier te blijven. We hebben dus alle tijd en installeren ons in de ontbijtruimte. Het is er klein maar gezellig en we kunnen deze keer ook iets anders eten dan enkel zoet. De dame die ons bedient, loopt de benen van onder haar lijf om het iedereen naar de zin te maken.
Na het ontbijt wandelen we naar zee. Het is eb, de kustlijn heeft zich ver teruggetrokken en plaats gemaakt voor een enorm breed strand van fijn wit zand waar kinderen op zoek gaan naar schelpen en andere zeeschatten en inwoners hun hond uitlaten. Wat kunnen die rennen nu de zon even niet schijnt. Het is bewolkt en zonaanbidders zijn bijgevolg allemaal thuis gebleven. Ann is blijkbaar met het verkeerde been uit bed gestapt en niet al te spraakzaam. De tijd verstrijkt met het inademen van gezonde zeelucht, héérlijk. Ik ken dit nauwelijks, ik ben eigenlijk altijd onderweg op reis, zo veel mogelijk zien, dus dit voelt als enorm nietsdoen. Op een eilandje aan de voet van de stadswallen van Saint Malo ligt Fort Nationaal. Gisteren nog onbereikbaar vanwege hoog water maar vandaag dus niet.
Van hier hebben we een prachtig zicht op de stadswallen die gebouwd werden om de stad te beschermen tegen aanvallen vanuit zee. Die fortificatie van 1,8 kilometer rond de oude stad staat nog steeds overeind. Het is een aaneenschakeling van bastions en wachttorens.
We klimmen naar boven om vervolgens een wandeling te maken over de stadswallen. Zo hebben we niet alleen een prachtig uitzicht op de oude stad, maar ook op de haven, de stranden en de grillige rotsformaties. Aan de overkant van de monding van de rivier de Rance kunnen we Dinard zien liggen. We duiken terug de stad in en slenteren langs de klein straatjes op zoek naar verborgen pareltjes. Zoals gisteren reeds ervaren, blijf ik wat op mijn honger zitten. Echt aangenaam hebben de inwoners de stad niet gemaakt. Er is nauwelijks kleur te bekennen, geen bloemen, geen gezellige pleintjes of mooie graffiti. Enkel wat versleten aanplakbiljetten en grauwe gevels.
Ondertussen is het wel tijd om te lunchen. We besluiten om één van die vele bakkerijen te gaan ontdekken. Daar we deze ochtend een gewoon ontbijt hebben gehad, kan er vanmiddag wel iets zoets genuttigd worden. Onze lunch bestaat uit een appel-, aardbeien- en citroentaartje. Er is een klein terrasje aan de bakkerij met twee stoeltjes, perfect dus.
In de namiddag rijden we naar Dinard, een mondaine badplaats aan de monding van de Rance die door de Engelse aristocratie populair gemaakt werd. De stad staat in schril contrast met de ‘granieten’ stad Saint-Malo aan de overkant van de rivier. Dinard wordt wel eens het ‘Nice van het noorden’ genoemd. De stad ontstond in de Middeleeuwen langs de oevers van het water. Ze werd heel welvarend en kon zich alleen hemelwaarts uitbreiden. We parkeren de auto in de bovenstad net voor een patisserie waar ze macarons verkopen. Ik koop er 2 en Ann neemt een croissant mee. Al smullend lopen we richting strand. Plots slaakt Ann een gil ‘pas op’ en ik sta instant stil denkend nu gaat iemand me overrijden. Het is echter geen voertuig dat ik moet vrezen maar een bloeddorstig beest dat me aanvalt. Een meeuw pikt heel minutieus een stukje van mijn lekkere macaron. Ik geef me echter niet zo maar gewonnen en kan toch nog snel het stuk onder mijn vingers in mijn mond steken. Ann komt niet meer bij van het lachen, een verademing na al die somberheid. Vijf minuten later zien we aan het water een standbeeld van Hitchkock met zijn ‘birds’ op de schouder, een zachte waarschuwing dat je hier moet oppassen voor de vogels.
Aan het water start een prachtige promenade die langs de rotsen loopt. Wanneer we omhoog kijken, zien we veel villa's in Normandische en Engelse stijl die aan de rotsen lijken te kleven. Het zijn stille getuigen van de belle époque. Maar dé blikvanger is de kleur van de zee. Het water is hier blauwgroen, waaraan de Côte d' Émeraude (Smaragdkust), de kust ten westen van Saint- Malo, haar naam te danken heeft. We kunnen echt tot op de bodem kijken. Plots zien we een boom waarin een reuze grote kei hangt. Eerst denken we dat dit per ongeluk gebeurd is door een vloedgolf of zo maar dan beseffen we dat het gewoon een kunstwerk is. Het doet me een beetje denken aan de objecten in de tuin van Salvator Dali.
Tussen de beneden- en bovenstad gaan we trap op, trap af en we treffen zelden een straatje dat niet omhoog of omlaag loopt. Morgen hebben we zeker spierpijn in onze kuiten. Vanaf de bovenstad kijken we uit op de Rance en de haven met in de verte Saint Malo. We dromen weg bij al die mooie grote Belle epoque woningen en kiezen er allebei eentje uit. Wat moet het zalig zijn om hier te wonen met uitzicht op die prachtige blauwe zee.
Terug beneden, ontvouwt zich een panorama van omhoog kronkelende straatjes met kleurige vakwerkhuizen. De stad straalt ‘chic’ uit. Vooral in de periode tussen de twee wereldoorlogen kreeg de stad een impuls door de bouw van luxehotels, promenades, tuinen en parken. We passeren zelfs een zeezwembad maar dit gaat waarschijnlijk pas open in het echte hoogseizoen want het ligt er nu wat verlaten bij. Heel vreemd is dat de verlichtingspalen hier uit de zee oprijzen, ons is het niet duidelijk of dit altijd zo is of enkel nu omdat het vloed is.
Terug beneden wil Ann een ijsje. Het is ondertussen al bijna 6 uur en ik weet dat ik daar geen probleem mee heb om kort daarna te eten maar Ann wel dus ik voel de bui al hangen. Om half 7 moeten we aan de auto zijn want dan loopt de parkeertijd af. We rijden dus terug naar Saint Malo en eenmaal daar begint de zoektocht weer naar een restaurant. Om acht uur, na wel een 10-tal menukaarten te hebben bestudeerd, hou ik het voor bekeken. Mijn avondmaal bestaat uit noten, gelukkig heb ik die nog. Lichtjes gefrustreerd ga ik naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten