Betty’s Bay - Constancia

Een zalig bedje alweer en heel goed geslapen. Gisteren nog laat bezig geweest om alles weg te krijgen in onze drie koffers maar dat is gelukt dus een zorg minder want vanavond moeten we onze auto inleveren. Het ontbijt is hier echt wel heel compleet te noemen en de eigenaar zorgt voor een MasterChef-achtige presentatie!  Alles in afzonderlijke potjes en een eitje zoals je het verkiest. Met een gevuld buikje en alweer een uitdaging gaan we op pad. Dee Dee vindt de placemats prachtig dus die gaan we zoeken. We weten al waar hij ze gekocht heeft dus hopelijk hebben ze deze nog. We hebben nu toch een extra koffer! 

Eerst gaan we tanken en dat is ons geluk want bij het tankstation meldt de werknemer dat er een nagel in onze band steekt en dat we dus een ‘papwiel’ hebben. Even paniek … wat nu? Onze kofferbak zit propesvol en het reservewiel zit onderaan. Doe geen moeite zegt den Tony, ik fix da wel even. Tja ‘fix da wel Sam’ (enkel de lyceumgirls weten nu over wie ik het heb) had beter geweest maar t’is wel ne lieve. In één, twee, drie is het gefixt … op de Afrikaanse manier. Hij maakt het gat nog wat groter en steekt er een soort plug in. Ik vraag of dat wel zal houden tot in Kaapstad want we moeten de auto vanavond teruggeven. ‘24 years of guarantee’, zegt den Tony. We betalen hem 9 euro en klaar is kees. Met een brede glimlach wuift hij ons uit.

Vandaag is het mijn dagje want ik ga mijn lievelingsdiertjes nog eens ontmoeten … ik ben dus mega happy! Langs de R74 rijden we van Hermanus terug naar Kaapstad, wat overigens één van de mooiste kustroutes van het land is, maar onderweg stoppen we bij het kleine dorpje Betty’s Bay. Hier woont een kolonie zwartvoetpinguïns. We gaan dus voor de derde keer deze vakantie op pinguïn bezoek. Het strand is gemakkelijk te vinden want overal staan er borden dat we moeten oppassen voor overstekende pinguïns en het staat ook op de weg geschilderd. Bij Stony Point Nature Reserve rijden we de parking op en horen we een knal - lap … tegen een paaltje gereden (de auto maakt geen geluid bij het achteruitrijden en het paaltje was iets te klein). Stefan zei vanochtend nog ‘safe journey’ waarop Dee Dee antwoordde ‘we did ok for the last 27 days, so the last day we will manage aswell’. Liora zou zeggen dat we het ‘gejinxt’ hebben … in onze taal, dat we onszelf belezen hebben. Ah ja, we zijn volledig verzekerd dus gaan we er niet van wakker liggen.

Van zodra we de auto uitstappen, horen we al de pinguïngeluiden. Tussen de zee en het land is een dunne strook zand van nauwelijks drie meter breed. Op dat stukje strand, dicht bij elkaar, zit een kolonie pinguïns. Al snel merken we dat deze plek zeker niet moet onderdoen voor Boulders Beach. Daar is de setting misschien iets feeërieker, mooi wit strand, terwijl hier de pinguïns tussen het zwerfhout en de keien zitten. Maar hier kunnen we er wel wat dichterbij.

Het is leuk om de diertjes te observeren en we genieten van hun waggelende gangetje. Wel jammer dat we hier niet zijn met vloed want dan hadden we ze kunnen zien zwemmen en tuimelen. Nu staan de meesten stokstijf stil en doen een dutje al staand. Veel beweging zit er niet in maar zelfs dan ben ik verliefd op deze kleine wezentjes met hun zwart witte jasjes en hun koddige snoetjes.

Het is wat mij betreft echt het allerleukste dier dat er bestaat. De uitwerpselen van de pinguïns en de aalscholvers geven wel een scherpe geur af. Ik kan hier, ondanks de niet zo frisse geur, wel een hele dag zitten en genieten.

De baai bestaat uit scherpe rotsen waar de golven op stukslaan, omringd door hoge bergen. We maken nog een kleine wandeling langs het strand en komen ook nog enkele hagedissen tegen. Ook hier is het weer wondermooi en genieten we van de prachtige natuur rondom ons. Met lichte tegenzin, laat ik mijn lievelingsdiertjes achter en rijden we verder richting Kaapstad. Nog wel even checken of er geen onder onze auto zit want dat gebeurt blijkbaar wel al eens. 

Vandaag moeten we ons niet haasten dus tijdens het rijden langs de prachtige kust, stoppen we bij een koffiebarretje. We vragen een latte met veel melk en een scheutje karamel en zetten ons even op de stenen met uitzicht over het water. We mijmeren wat over onze prachtige reis die we aan het maken zijn en de kilometers die we al hebben afgelegd. We kunnen het beiden bijna niet geloven dat we al 27 dagen onderweg zijn. Wat hebben we genoten van het prachtige land, de mensen die we ontmoet hebben en van elkaar. We zijn het er beide over eens dat we dit met niemand anders hadden willen beleven. Het is even een emo momentje tussen twee vriendinnen die ten volle beseffen wat ze aan elkaar hebben. 

We krijgen een beetje honger dus stoppen we bij Pajamas & Jam in Somerset, een speciale plek waar ze behalve taarten, koekjes en broodjes, handgemaakte linnen jurken verkopen. In een blog had ik over deze plek gelezen, maar die dame heeft niet dezelfde smaak als wij. Het blijkt een soort holly hobbie kledij te zijn en ook de lunchgerechten op de kaart, kunnen ons niet bekoren. Het interieur is wel leuk dus wandelen we even door de winkel maar na een kwartiertje staan we terug buiten.

Ik heb nog een plekje op mijn bucketlist staan, namelijk The Cellars-Hohenort, een hotel met een bekroond restaurant ‘The Conservatory’. Ook als je hier niet slaapt zou hier lunchen of dineren echt een aanrader zijn. We rijden een residentiële wijk in met prachtige villa’s en wijndomeinen waarvan The Cellar-Hohenort er eentje is. We passeren security en zeggen dat we hier komen lunchen. Met een glimlach wordt de slagboom geopend en rijden we het prachtige domein binnen goed beseffend dat we hier wel wat meer centjes zullen moeten betalen. Het lijkt wel Dynasty. De geur van bloeiende rozen en lavendel vult de lucht terwijl we naar de ingang wandelen en we weten meteen dat we op een bijzondere plek zijn aangekomen.

Wanneer we het restaurant binnenstappen, worden we verwelkomd door een dame die met brede glimlach tegen ons zegt ‘Oh this is a long time since you’ve been here’. We kijken elkaar even aan en overwegen even te doen alsof we habitués zijn maar uiteindelijk zijn we eerlijk en antwoorden: ‘No, we have never been here before and we do not have a reservation’.  ‘Oh no problem, follow me - I am Q by the way, like James Bond’. Eh? Ja ik ben geen Bond girl dus ik ken Q niet maar we volgen haar naar de tuin waar ze ons een tafeltje geeft in het zonnetje. Wat een heerlijke plek! De prachtige tuin maakt zeker deel uit van de aantrekkingskracht van deze grande dame uit Constantia. Het is een bijzondere plek om even weg te zijn van het stadsleven, tot rust te komen en een onvergetelijke maaltijd te delen. We krijgen de kaart van Lemohang, een super lieve goedlachse dame die ons op onze wenken bedient. We bestellen alvast een heerlijke mocktail van aardbeien en kiezen dan uit de beperkte maar interessante gerechten. Ik ga voor de tortellini van scampi en prei met de vis van de dag en een espuma van witte wijn. Dee Dee kiest de gestoomde mosselen met kokosmelk en lemongrass, geserveerd met croutons. Wanneer het op tafel gezet wordt, worden we helemaal happy. Het is een eenvoudige maar verfijnde keuken met seizoensgebonden groenten en een prachtige presentatie.

Het is hier zo fijn zitten in deze sprookjesachtig tuin met mooie bloemen en eeuwenoude bomen en bergen op de achtergrond dat we besluiten er nog een dessertje te nuttigen. Ook deze gerechtjes zijn een plaatje. Zowel het pruimentaartje met vanille en earl grey ijs als Dee Dee’s matcha taart met tahini ijs, perzik en peer zijn heerlijk. We zijn het er beiden over eens dat dit een toffe plek is, echt heel mooi, zowel binnen als buiten en helemaal niet zo duur dan we vooraf hadden gedacht. We betalen 1100 rand wat overeenkomt met 55 euro. Wat we ook zo bijzonder vinden, is dat niemand hier naast zijn schoenen loopt of ons neerbuigend aankijkt. In België zouden we ons in een gelijkaardig etablissement (bij voorbeeld the Sactuary in Antwerpen, dat qua standing overeenkomt met deze plek) volledig misplaatst voelen maar hier echter worden we als prinsessen behandeld. Een adresje om zeker terug te komen!

We passeren nog even bij het winkeltje dat in het hotel gevestigd is en daar word ik nogmaals herinnert aan het feit dat ik toch de aller, aller, allerliefste vriendin heb die er bestaat. Ze schenkt me een prachtige ring als aandenken voor deze ongelooflijke reis. Ik word er helemaal emotioneel van en ook de verkoopster van het winkeltje is ontroerd wanneer we haar zeggen dat we deze reis voor onze 40-jarige vriendschap maken. We praten even met haar in het Nederlands, zij in het Zuid-Afrikaans. Gek toch dat we aan de andere kant van de wereld zijn en we elkaar gewoon verstaan. Ze wenst ons een ‘baie goei reis huis toe’. We verlaten haar winkeltje met de Afrikaanse groet ‘baie dankie’.

Het is half 4 wanneer we terug toekomen op de luchthaven van Kaapstad waar we onze Toyota  inleveren, 3363 km hebben we met hem beleefd. En belevenissen waren het. We moeten even verantwoording afleggen voor het ontbrekende wieldeksel, de bluts achteraan en de gerepareerde band maar we krijgen geen berisping. Papieren worden ingevuld en alles wordt doorgestuurd naar Sunny Cars. Daarna bellen we een uber en rijden naar La Rose b&b, waar Yoann woord heeft gehouden en we een prachtige, grote kamer krijgen op het gelijkvloers. Toch even gemakkelijk dat we niet met die zware koffers de trap op moeten. We zetten de wekker op half 7 want morgen gaan we nog naar Robbeneiland.